ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 - ความลับ (ที่ยังไม่รู้)
Chapter 2 - ความลับ (ที่ยังไม่รู้)
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกริ่งหมดคาบเรียนวิชาสุดท้ายดังขึ้น พร้อมกับเสียงพูดคุยที่เจื้อยแจ้วของเด็กชั้นประถม 6
“ไปรับน้องอีกแล้วหรอวะ” เสียงของเพื่อนคนสนิทดังขึ้นเมื่อเห็นฮันคยองรีบเก็บกระเป๋า
“อืม ฉันไม่อยากปล่อยให้ฮยอกแจกลับบ้านคนเดียว” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น
“นี่ถ้าฉันไม่รู้จักฮยอกแจ ฉันคงคิดว่าน้องแกเป็นผู้หญิงแล้วว่ะ ไอ้ฮัน”
“โอโห….หน้าแกน่ะ ผู้ชายตายล่ะครับ ไอ้คุณคิมฮีชอล” คำพูดของเพื่อนสนิททำเอาฝ่าเท้าเรียวอันทรงพลังของฮีชอลประทับที่ก้นงามๆของเด็กหนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว
“โอ๊ย!! เชี่ยนี่!!! อะไรๆก็ก้นกรุ -*- ”
“เสือกปากหมา กรุกะจะไม่พูดหยาบคายแล้วนะครับไอ้คุณฮัน”
“เออๆๆๆ เมิงอ่ะผู้ชาย แมนโคตร!!!! แมนกว่ากรุอีก พอใจเมิงรึยัง”
“ฮ่าๆๆ เออๆดีๆ พรุ่งนี้เจอกันว่ะ” เสียงหัวเราะอย่างพออกพอใจของฮีชอลทำเอาฮันคยองก็อดขำไม่ได้
“เออ เจอกัน”
ฮันคยองเดินลัดสนามเด็กเล่นเพื่อจะไปที่อาคารเรียนของน้องชาย เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนสนิทก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ ถ้าเขาต้องไปเข้าโรงเรียนมัธยมล่ะ ฮยอกแจจะกลับบ้านยังไง ใครจะคอยปกป้องน้องชายของเขา แม้ว่าฮยอกแจจะมีเพื่อนที่ดีอย่างทงเฮ แต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวเล็กนั่นจะปกป้องฮยอกแจได้ตลอดเวลา
“พี่ฮันฮะ” เสียงเล็กที่ดังขึ้นทำให้ฮันคยองหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง
“ลงมาทำไม .. พี่บอกให้รอในห้องไง” เสียงเอ็ดของพี่ชายทำเอาคนเป็นน้องหุบยิ้มทันที
“ก็...เพื่อนๆคนอื่นลงมาหมดแล้วนี่ฮะ” คำตอบเบาๆ กับหน้าหวานที่ก้มมองพื้นนั้นทำเอาฮันคยองรู้ตัวว่าคงทำให้น้องชายของตนกลัวไปแล้ว
“...........” ฮันคยองไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่เอื้อมมือไปจับมือเล็กแล้วดึงให้มาเดินคู่กัน ภาพของสองพี่น้องเดินจูงมือกันกลับบ้านช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของคนละแวกนั้น แม้ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากพี่ชายอีก แต่ฮยอกแจก็ยังอุ่นใจเพราะมืออุ่นที่คอยกุมกระชับมือเล็กของเขาไว้ตลอดเวลานั้นทำให้รู้ว่าพี่ชายไม่ได้โกรธเขา เพียงแต่เป็นห่วงเขามากก็เท่านั้น
“แล้วทำไมเมื่อกี้อยู่คนเดียว เจ้าปลาขาสั้นไปไหนล่ะ” ฮันคยองเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองเดินมาถึงซอยเข้าหมู่บ้าน
“พอดีพ่อของด๊องมารับไวกว่าทุกวันน่ะฮะ แล้วก็.....”
“แล้วก็อะไรหรอ.......”
“ถ้าด๊องมาได้ยินพี่ฮันเรียกแบบนั้น ด๊องต้องงอนแน่ๆเลยฮะ”
“ฮ่าๆๆ เจ้านั่นน่าจะชินได้แล้วนะ”
“ฮ่าๆๆ นั่นสินะฮะ ^^ ฮยอกดีใจจังที่พี่ฮันกับด๊องสนิทกัน” คำพูดนั้นทำเอาคนเป็นพี่ต้องหันไปมองน้องชายอย่างตั้งคำถาม
“................”
“ก็ฮยอกไม่อยากให้เพื่อนรักกับพี่ชายไม่สนิทกันนี่ฮะ สนิทกันน่ะดีจะตายไป ^O^” เสียงสดใสตอบอย่างสบายอารมณ์พร้อมกับยิ้มน้อยๆให้พี่ชาย ก่อนจะหันกลับมาคุยจ้อต่อไป
“................”
“จริงๆนะฮะพี่ฮัน”
“.......................”
“พวกเพื่อนผู้หญิงในห้องฮยอกเกือบครึ่งห้องเลยนะฮะ”
“........................”
“ชมว่าพี่ฮันหล่อจัง ทำไมฮยอกไม่ถอดแบบพี่มาบ้าง”
“........................”
“ฮยอกก็ไม่ได้ขี้เหล่ซะหน่อย จริงมั้ยฮะพี่ฮัน”
“.........................”
“พี่ฮัน” ฮยอกแจหันมองพี่ชายที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ฟังที่เค้าพูดเลย แล้วก็ได้เห็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของฮันคยองเมื่อมองตามสายตาของพี่ชาย ก็ได้รู้ว่าตัวเองเดินมาถึงหน้าบ้านแล้ว และยิ่งกว่านั้นคือรถลีมูซีนสีดำที่จอดอยู่หน้าบ้านพร้อมกับชายวัยกลางคนและแม่ของตนที่ยืนคุยกันอยู่
“ใครฮะพี่ฮัน” เสียงเล็กถามขึ้นพร้อมกับมือที่กำมือใหญ่ของพี่ชายไว้แน่น
“ไม่รู้สิ” ฮันคยองตอบอย่างจริงใจ ในใจรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูกเพราะดูท่าทางแล้ว แม่ของเขาเองดูเหมือนจะไม่อยากต้อนรับแขกคนนี้สักเท่าไหร่
“พี่ฮันฮะ ฮยอกกลัว” มือเล็กดึงมือผู้เป็นพี่ให้ถอยหลัง ก่อนที่มือใหญ่จะรั้งไว้
“ฮยอกแจ .. เดินกลับไปที่ถนนใหญ่ แล้วนั่งรอพี่ที่ป้ายรถเมล์แรกหน้าซอย ไปได้มั้ย” เสียงพี่ชายพูดอย่างจริงจังพร้อมกับย่อตัวลงมามองตาผู้เป็นน้องที่ตอนนี้สั่นไหวและมีน้ำตาคลอ
“ฮยอกกลัว....พี่ฮันจะไปไหนฮะ ทำไมพี่ฮันไม่ไปด้วยกันล่ะ” เสียงที่เริ่มสั่นทำให้ฮันคยองค่อยๆลูบผมของคนตัวเล็กเบาๆ รอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอปรากฏบนใบหน้าที่หล่อเหลาแต่เด็ก
“พี่ฮันไม่ได้ไปไหนครับ แค่จะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พี่ฮันกลัวว่า......กลัวว่าน้องฮยอกจะกลัว เชื่อพี่ฮันนะ ไปรอพี่ฮันที่นั่น แล้วสักพักพี่ฮันจะไปรับ .... นะครับ” คนตัวเล็กจำใจต้องพยักหน้า เหมือนทุกครั้งทุกครั้งที่มีเรื่องน่ากลัวเกิดขึ้น ทุกครั้งที่พี่ชายช่วยเขาจากการโดนแกล้ง พี่ฮันมักจะพาเขาไปหลบในที่ที่ปลอดภัยเสมอ แล้วพี่ฮันจะกลับมารับ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ ว่าพี่ชายคงไปสะสางกับคนที่ทำให้เขาต้องร้องไห้ แต่น้องชายอย่างเขากลับทำอะไรไม่ได้ ไม่กล้าพอ ไม่กล้าแม้แต่จะห้าม ในใจคิดเพียงแต่มันคงเป็นการทะเลาะกันแบบเด็กๆ ซึ่งมันก็จริง แม้ในบางครั้งพี่ชายจะได้แผลขีดข่วนถลอกกลับมาบ้าง แต่คนเป็นพี่ก็บอกตนเสมอว่ารีบวิ่งมาเลยหกล้ม สำหรับเขา ขอแค่เห็นพี่ชายปลอดภัยกลับมา ไม่ว่าข้ออ้างนั้นคืออะไร ฮยอกแจก็พร้อมจะเชื่อพี่ฮันเสมอ
ฮันคยองลุกขึ้นก่อนจะจับไหล่บางให้หันหลัง คนตัวเล็กหันมามองหน้าพี่ชายก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินออกไป ฮันคยองยืนมองน้องชายที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะหันกลับมามองรถคันเดิม เด็กหนุ่มค่อยๆเดินย่องก้มศีรษะเข้าไปใกล้รถคันหรูอย่างเงียบๆ เพื่อให้ได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่
“คุณกลับไปเถอะค่ะ”
“ขอแค่ให้ผมได้เจอหน้าแกสักครั้ง ผมรู้ว่ามันอาจจะช้าไป”
“คุณมาช้าไปเป็น 10 ปีเลยนะคะ”
“ผมขอโทษ”
“คนที่คุณต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน ... แต่เป็นฮยอกแจ แล้วก็แ..........”
แกร๊ก!!
ผลั่ก!!!
“อูยยยยย เจ็บนะโว้ย จะเปิดระตูรถก็ดูคนหน่อยไม่ได้รึไงวะ” ฮันคยองบ่นอุบอิบเมื่อจู่ๆ เจ้าตัวก็หัวทิ่มคะมำเพราะประตูรถฝั่งที่เขาแอบอยู่นั้นเปิดผ่างออกมาแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัวเลยทีเดียว
“ขอโทษฮะ เป็นอะไรรึเปล่า” ต้นเหตุที่แท้จริงรีบลงมาจากรถเพื่อขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“เกิดอะไรขึ้นล่ะลูก” เสียงของชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้น
“อ้าว!! ตาฮันเป็นอะไรลูก ไปนั่งทำอะไรตรงนั้น แล้วนี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ... แล้ว..... แล้วน้องล่ะ”
ฮันคยองคงตอบคำถามแบบกวนๆไปแล้ว ถ้าคำถามสุดท้ายนั้นเสียงของผู้เป็นแม่ไม่ได้ฟังดูกังวลใจขนาดนี้
“แวะร้านค้าน่ะครับ บอกว่าอยากกินนมสตอเบอร์รี่” โกหกหน้าตายแบบขอไปที อย่างน้อยแม่ของเขาก็พยักหน้ารับรู้และดูโล่งใจกว่าเมื่อกี้ แบบนี้คงไม่บาปเท่าไหร่ ฮันคยองดันตัวเองลุกขึ้นก่อนจะก้มปัดฝุ่นดินที่กางเกง
“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” เด็กชายต้นเหตุที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาถามขึ้นอีกครั้ง
“ก็แค่หัวทิ่ม กางเกงเปื้อน มือถลอกนิดหน่อย .. ดีนะที่เบร็คทัน ถ้าหัวฉันโหม่งพื้นล่ะก็ ..... นายตายแน่”
“ตาฮัน พูดแบบนั้นกับแขกได้ยังไงลูก” คุณนายหานต่อว่าลูกชายก่อนจะเดินมาจับมือลูกชายตัวดีกลับไปที่หน้าประตูบ้าน
“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ฮยอกแจเขายังไม่กลับมา แล้วฉันก็จะพาตาฮันเข้าไปทำแผลด้วย” ชายวัยกลางคนมองแผลถลอกในมือเด็กหนุ่มก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
“ยังไงผมก็ต้องเจอแกให้ได้ ... ถึงจะอีกสามปีข้างหน้า ผมก็จะรอ ลาก่อนครับ”
“ค่ะ ลาก่อน”
คนขับรถวิ่งมาเปิดประตูให้ผู้เป็นนายเข้าไปนั่งด้านในก่อนที่ชายวัยกลางคนจะเรียกลูกชายที่ยังยืนมองฮันคยองอย่างรู้สึกผิดอยู่อีกฝั่งหนึ่งของรถ
“ซองมิน!! ขึ้นรถได้แล้วลูก เดี๋ยวจะไปขึ้นเครื่องไม่ทัน”
“ครับพ่อ”
สองแม่ลูกยืนมองรถคันหรูที่ค่อยๆแล่นออกไปอย่างช้าๆ
“ป่ะ เข้าบ้านทำแผลกันตาฮัน”
“เดี๋ยวแม่.......เดี๋ยวผมมานะ” พูดจบก็วิ่งออกไปทันที
จะเข้าบ้านได้ยังไง ในเมื่อฮยอกแจยังอยู่ข้างนอก
ฮันคยองรีบวิ่งออกมายังป้ายรถเมล์ที่บอกน้องชายเอาไว้ ภาพของฮยอกแจที่ตอนนี้กำลังนั่งเป่าลมใส่มือเนื่องจากอากาศที่หนาวเย็นนั้น ทำให้คนที่ยืนมองอยู่นั้นยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ฮยอก”
“พี่ฮัน!!!” เด็กน้อยวิ่งไปกอดผู้เป็นพี่อย่างดีใจ ก่อนที่จะเดินแกว่งมือกันกลับบ้านอย่างสบายอารมณ์
………………………………………………………
……………………………………………
…………………………………
>>> Time machine <<<
“โอโห….หน้าแกน่ะ ผู้ชายตายล่ะครับ ไอ้คุณคิมฮีชอล” คำพูดของเพื่อนสนิททำเอาฝ่าเท้าเรียวอันทรงพลังของฮีชอลประทับที่ก้นงามๆของเด็กหนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว
“โอ๊ย!! เชี่ยนี่!!! อะไรๆก็ก้นกรุ -*- ”
“ก็เมิงหันก้นมา กรุก็ถีบก้นเมิงสิ ถ้าไม่อยากให้ถีบก้น เมิงก็หันหน้ามา”
“แหมๆ ถีบก้นกรุบ่อยๆ ระวังจะติดใจนะ” ฮันคยองพูดพลางยิ้มกริ่ม
“แหมๆ ยิ้มกริ่มอย่างงี้ชอบฝ่า teen กรุรึไงครับ ได้ข่าวว่ากรุเพศเดียวกับเมิง อย่ามา”
“เมิงกะกรุนี่ก็แก่แดดเนอะ พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ >///<” [นึกภาพป๋าตอนเด็กทำท่าเขินแบบเอียงคอด้วยน้า -*- ]
“ทำหน้าอย่างกับมังกรปวดขี้”
“อือหือ เล่นแรงนะครับ ไอ้คุณฮีชอล”
“เสือกปากหมาก่อนทำไม กรุกะจะไม่พูดหยาบคายแล้วนะครับไอ้คุณฮัน”
“เออๆๆๆ เมิงอ่ะผู้ชาย แมนโคตร!!!! แมนกว่ากรุอีก พอใจเมิงรึยัง”
“ฮ่าๆๆ เออๆดีๆ พรุ่งนี้เจอกันว่ะ” เสียงหัวเราะอย่างพออกพอใจของฮีชอลทำเอาฮันคยองก็อดขำไม่ได้
.............................................
“ขอแค่ให้ผมได้เจอหน้าแกสักครั้ง ผมรู้ว่ามันอาจจะช้าไป”
“คุณมาช้าไปเป็น 10 ปีเลยนะคะ”
“ผมขอโทษ”
“คนที่คุณต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน ... แต่เป็นฮยอกแจ แล้วก็แม่ของแก ... ภรรยาของคุณ”
แกร๊ก!!
ผลั่ก!!!
“อูยยยยย เจ็บนะโว้ย จะเปิดระตูรถก็ดูคนหน่อยไม่ได้รึไงวะ” ฮันคยองบ่นอุบอิบเมื่อจู่ๆ เจ้าตัวก็หัวทิ่มคะมำเพราะประตูรถฝั่งที่เขาแอบอยู่นั้นเปิดผ่างออกมาแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัวเลยทีเดียว
.............................................................
ฮันคยองรีบวิ่งออกมายังป้ายรถเมล์ที่บอกน้องชายเอาไว้ ภาพของฮยอกแจที่ตอนนี้กำลังนั่งเป่าลมใส่
มือเนื่องจากอากาศที่หนาวเย็นนั้น ทำให้คนที่ยืนมองอยู่นั้นยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ฮยอก”
“พี่ฮัน!!!” เด็กน้อยวิ่งไปกอดผู้เป็นพี่อย่างดีใจ
“หนาวมากมั้ย?”
“นิดหน่อยฮะ พี่ฮัน...เกิดอะไรขึ้นหรอฮะ คนพวกนั้นเป็นใครหรอ”
“คนขายฟักทองน่ะฮยอก ^^”
“แต่รถสวยจังนะฮะ” [อย่าบอกนะว่าเชื่อป๋า -*-]
“อืม เขาเอาฟักทองใส่รถสวยๆมาขาย จะได้เงินเยอะๆไง แต่แม่ไม่ได้ซื้อหรอกนะ”
“อ้าว!! ทำไมล่ะฮะ อ่า ฮยอกอยากกินฟักทองเชื่อมจัง”
“งั้น ให้เลือกระหว่างฟักทองเชื่อม กับ นมสตอเบอร์รี่”
“ก็ต้องนมสตอเบอร์รี่อยู่แล้วล่ะฮะ ^O^”
“ป่ะ เดี๋ยวพี่ซื้อให้”
“จริงนะฮะพี่ฮัน ^^”
“จริงสิครับน้องฮยอก ^^”
ก่อนที่จะเดินแกว่งมือกันกลับบ้านอย่างสบายอารมณ์
…………………………………………….……
……………………………….
Talk ^^
เอิ๊กๆๆ ในที่สุดก็เข็นตอนนี้มาจนได้
อาจมีคำไม่สุภาพนิดโหน่ยยย (หรอ!!!)
คงไม่ว่ากันนะคะ
หนุก ไม่หนุก ไม่รู้ล่ะ เหอะๆๆ
หนุก ไม่หนุก ไม่รู้ล่ะ เหอะๆๆ
เอาไว้อ่านแก้เหงาเนอะๆๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค๊า ^O^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น