ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 - Intro...
Chapter 1 - Intro…
“สัญญากับฉันนะ ดูแลฮยอกแจแทนฉันด้วย” หญิงวัยกลางคน ที่หน้าตาซีดเซียว ขอร้องคนที่ยืนกุมมือเธออยู่
“.......” ไร้เสียงตอบรับใดๆ มีแต่การพยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เพื่อนที่รักที่สุดกำลังจะจากเธอไปแล้วใช่ไหม สิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำให้ได้ คือ ดูแลหลานตัวเล็กๆนี้ให้ดีที่สุด และนั่นคือคำขอสุดท้ายของเพื่อนรัก
...........................................
…………………..
“ฮันคยอง” เสียงใสเรียกลูกชายวัย 4 ขวบ ที่กำลังเล่นหุ่นยนต์อย่างสนุกสนาน
“ครับแม่” เด็กน้อยค่อยๆ วิ่งมาหาผู้เป็นแม่พร้อมกับมองเด็กอีกคนที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ตัวเอง
“ฮัน...........หนูอยากมีน้องมั้ยลูก”
“น้อง??” เด็กน้อยทวนคำ พร้อมกับจ้องเด็กตัวเล็กๆที่แม่เค้าค่อยๆวางลงกับพื้น ผู้เป็นแม่นั่งขัดสมาธิแล้วอุ้มเด็กน้อยไว้บนตัก
“จ๊ะ นี่น้องฮยอกแจ ลูกอยากเล่นกับน้องมั้ย? ให้น้องเล่นกับลูกด้วยได้มั้ย? พ่อคนดีของแม่” มือบางลูบหน้าลูกชายอย่างรักใคร่
“ได้ซิครับ น้องน่ารักจัง” ไม่พูดเปล่า มือเล็กเอื้อมไปหยิกแก้มของเด็กน้อยที่จ้องหน้าเค้าตาแป๋วอย่างเบามือ
.................................................................
............................................
7 ปี ต่อมา
“ไอ้เด็กขี้แย ฮ่าๆๆ ไอ้เด็กขี้แย ไอ้ฮยอกขี้ขลาด” เสียงล้อเลียนดังลั่นอยู่ที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน เด็กผู้ชายสี่ห้าคนกำลังยืนมุงคนตัวเล็กที่นั่งน้ำตาซึมอยู่ที่พื้น ในใจคิดแต่โทษตัวเองว่าทำไมเค้าถึงได้อ่อนแอแบบนี้ เด็ก 9 ขวบที่โดนเพื่อนแกล้งอย่าเค้าจะทำอะไรได้
.........................
“พี่ฮัน!! พี่ฮันฮะ” เสียงตะโกนดังลั่นที่หน้าห้องเรียนชั้นประถม 6 ห้อง B
“ว่าไงทงเฮ” เจ้าของชื่อเอ่ยเมื่อเด็กน้อยหน้าตาน่ารักวิ่งกระหืดกระหอบมาหาตัวเอง
“ฮยอกโดนแกล้งอีกแล้ว” ยังไม่ทันได้พูดต่อรุ่นพี่ก็วิ่งกระโดดข้ามโต๊ะออกไปซะแล้ว
........................................
………………
“จะแกล้งน้องกูอีกนานมั้ยครับ?” เสียงเรียบที่ดังขึ้นทำให้ 5 คนที่ยืนหัวเราะร่าอยู่นั้นหุบยิ้มทันที
“กูให้เวลาพวกเมิง 10 วิ” สิ้นเสียงประกาศิต ต่างคนต่างวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต
“พี่ฮะ” ฮยอกแจเงยหน้ามองพี่ชายด้วยรอยยิ้มจางๆ รอยยิ้มที่คนเป็นพี่เห็นแล้วต้องเจ็บปวดเพราะมันมีคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มสวยปะปนอยู่ด้วย
“พี่ขอโทษ”
“ฮยอกไม่เป็นไร พี่จะขอโทษฮยอกทำไมกัน ฮยอกต่างหากที่ต้องขอโทษพี่ฮัน ที่ต้องเหนื่อยเพราะฮยอกตลอดเลย”
“ก็เราเป็นน้องพี่นี่นา ไม่ให้พี่ดูแลฮยอก แล้วจะให้พี่ดูแลใครล่ะครับ” รอยยิ้มหล่อปรากฏบนใบหน้า มือหนาค่อยๆพยุงน้องชายให้ลุกขึ้น จับแขนข้างหนึ่งของน้องพาดไหล่ อีกมือที่ว่างก็กระชับเอวบาง แล้วพาเดินไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน
“เจ็บมากมั้ย ฮยอก” เสียงเล็กดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ด๊องไม่ต้องห่วงนะ”
“ขอโทษนะ ที่ช่วยอะไรฮยอกไม่ได้เลย”
“ใครว่าล่ะ ด๊องอุตส่าห์วิ่งกระหืดกระหอบไปหาพี่ที่ห้องแค่นี้ก็ช่วยแล้ว” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับขยี้หัวคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“เข้ามาสิ พอดีพี่ไปเอาน้ำเกลือมา” ทงเฮค่อยๆนั่งลงข้างๆฮยอกแจที่ตอนนี้เหยียดขาให้พี่ชายเช็ดแผลให้
“หัวเข่าถลอกเต็มเลย” ทงเฮมองแผลที่เข่าเพื่อนรักพร้อมกับที่น้ำตาค่อยๆไหลออกมา
“ด๊อง!! ร้องไห้ทำไม” ฮยอกแจถามอย่างตกใจ ความจริงก็รู้อยู่บ้างว่าเพื่อนรักคนนี้บ่อน้ำตาตื้นขนาดไหน แต่ทำไมถึงร้องไห้ล่ะเนี่ย คนเจ็บเป็นเค้าต่างหาก -*-
“ด๊องสงสารฮยอก แล้วก็เจ็บใจตัวเอง เจ็บใจที่ปกป้องฮยอกไม่ได้” เสียงเล็กเอ่ยอย่างจริงใจ สายตาคมของฮันคยอง มองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างมีความหมายบางอย่าง
“อ่ะ เรียบร้อย” ผ้าก๊อซปิดแผลชิ้นสุดท้ายถูกแปะลงที่หัวเข่าของคนตัวเล็ก
“ขอบคุณฮะ” รอยยิ้มนี้อีกแล้ว รอยยิ้มสดใส ที่ทำให้พี่ชายอย่างเค้าต้องใจสั่น ทั้งๆที่คอยบอกตัวเองอยู่เสมอว่าคนตัวเล็กตรงหน้านี้เป็นน้องชายตัวเอง เล่นด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน นอนด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก แต่ทำไมบางครั้ง เค้ากลับรู้สึกว่าฮยอกแจไม่เหมือนคนในครอบครัวเอาซะเลย แม้ในบางครั้งจะเคยพยายามนึกให้ได้ว่าฮยอกแจเกิดที่ไหน เค้าได้ไปดูแม่คลอดน้องรึเปล่า นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ฮยอกแจเกิด....เค้าก็ต้อง 2 ขวบ จะรู้ประสารึยังน้า เฮ้อ ช่างเถอะ
คิดไปก็ปวดสมอง
“ไปเรียนได้แล้ว ตอนเย็นพี่จะไปหาที่ห้องนะ” ร่างสูงบอกน้องทั้งสองอย่างใจดี
“ครับพี่ฮัน” สองเสียงตอบพร้อมกัน พี่ชายพยักหน้าน้อยๆก่อนเดินออกจากห้องไป
“ฮยอก...ด๊องช่วยพยุงนะ”
“อืม”
...............................................................
I
I
I
V
หวัดดีค่า ไม่ว่าใครที่หลงเข้ามาอ่าน
ยังไงก็ช่วยเม้นหน่อยละกานเนอะๆๆ
ช่วยเป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ อิอิ
แบบว่า อาจมีคนด่าได้ เพราะฟิคแรกยังไม่จบ
แรงงงงงง แต่งเรื่องที่ 2 ซะงั้น -*-
ชอบไม่ชอบยังไง บอกได้นะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น