คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แหวน 3/4
ปัุบัน
เรือนร่าเล็บาเินไปามโถทาเินออาารเรียนหลัาที่ทำารสอนนัศึษาที่อาารย์มอบหมายให้เสร็เรียบร้อยแล้ว รุ่นน้อบานเอ่ยทัทายเธออย่าเป็นันเอ และยิ่หลัาที่เธอและเพื่อนๆ เป็นหนึ่ในะุสำรวสุสานอฟาโรห์เมเนสเมื่อหลายเือน่อน ื่อเสียอลุ่มเธอ็รายไม่น้อย
หิสาวเินลับสู่ห้อพัอเธอที่อาารย์ัไว้ให้ั่วราวเพื่อเรียมบรรุเธอเป็นนัโบราีที่ทำารสอนในมหาวิทยาลัย มือบาวาอไว้บนโ๊ะไม้่อนะทิ้ายนั่พัอย่าเหนื่อยอ่อน อนนั้นเอที่วาใสมอเห็นเอสารบาอย่ามีที่วาระาษทับไว้ ึว้ามาอ่าน
ระาษแผ่นน้อยแนบไว้้านบนาอาารย์ที่สนิทันว่าให้่วยเ้าสอนวิาหนึ่แทนให้ ส่วนเอสารที่เหลือือัวอย่าบทบรรยายอารสอนในรั้นี้ วาอหิสาววาอ่านร่าวๆ เป็นารบรรยายประวัิศาสร์ใน่วราวศ์ใหม่ สมาธิอเธอ่อยๆ ่อับานรหน้า แ่พอสายามอผ่านเห็นพระนามอฟาโรห์อาโมส อาารปวศีรษะ็แล่นพล่านน้อวาเอสารในมือลอย่ารวเร็ว
มืออี้าหนึุ่มมับเพื่อบรรเทาอาารปว หิสาวไม่เ้าในัว่าเมื่อไร็ามที่เธออ่าน้อมูลทาประวัิศาสร์มานถึยุอฟาโรห์พระอ์นี้ถึมีอาารปวศีรษะเ่นนี้ทุรั้ไป สมัยเป็นนัศึษาเธอ้อเพียรสู้ับอาารัล่าวเพื่อศึษา้อมูลทั้หมให้ไ้นถึับล้มป่วยเ้านอนในโรพยาบาล
“ทำไมเป็นๆ หายๆ ไม่หายไ้เสียที” หิสาวบ่นับัวเอ อาารัล่าวหายไปรวเร็วพอๆ ับอนมา หิสาวัสินใละวาานที่เ้ามาใหม่ไว้่อน ่อนะเินเ้าสู่ห้อทำานอีห้อหนึ่เบื้อหลัห้อพั
ห้ออเธออยู่ิับอาารสำหรับสำรวโบราวัถุที่ไ้รับารนย้ายมาาสุสาน่าๆ หรือแม้ระทั่าลามื าเรนไม่ปล่อยให้เวลาว่าผ่านไป ในานะที่ใ้ีวินเียวมาไ้สอปีนับั้แ่บิาเสียีวิ้วยโรมะเร็ ในะที่มารานั้นเสียั้แ่เธอำวามไม่ไ้ ะและมหาวิทยาลัย็ให้าร่วยเหลือเธอในเรื่อ่าเล่าเรียนและที่พั โย้อทำานเป็นผู้่วยอาารย์ในหลายๆ าน าเรนไม่เี่ยับวามยาลำบานั้น เพราะสิ่ที่เธอทำือสิ่ที่เธอรั และเพราะานเหล่านั้นทำให้เธอลายโศเศร้าาารสูเสียบิาใน่วแร อีทั้ยัทำให้เธอมีโอาสศึษาหาวามรู้ไ้มาอี้วย
วาเบื้อหลัแว่นยายไม่ไ้ละาานเลยแม้ะไ้ยินเสียประูเปิาอี้านหนึ่อห้อเ้ามา ประสาทสัมผัสเสียรู้สึไ้ว่าอีฝ่ายำลัเินเ้ามาหาเธอ
“ทำแ่าน ไม่ออไปเอโล้านอบ้าหรือ” เสียนุ่มอสหายที่เธอไม่เยยินีอยารู้ััึ้น ทำให้เธอ้อละวามสนใาานรหน้าหันมาสนทนา้วย
“โล้านอบาที็โหร้ายเินไป สู้อยู่้าในทำแ่านอย่าสบีว่าเป็นไหนๆ” เธออบโ้ลับ ไม่ทันเห็นรอยยิ้มมุมปาอายหนุ่ม
“ไม่เยเปลี่ยน”
“ันเป็นอย่านี้อันเสมอ้นเสมอปลาย”
“นั่นสินะ” ายหนุ่มเห็น้วยหน้าาเยนาเรนนึรำา
“เลิวนันแล้วพูธุระอนายมา” หิสาวับทรวเร็ว
“ะมาอให้่วยเลือเรื่อประับให้น้อสาว” ายหนุ่มเอ่ยธุระอน ิ้วสวยอาเรนมวมุ่น
“ร้อยวันพันปีนายไม่เห็นเยพูถึน้อสาวหรือรอบรัวัวเอเลยสัรั้” หิสาวเอ่ยถาม อัมมานเป็นทายาทธุริเินเรือนาให่ในแถบเมิเอร์เรเนียน รอบรัวอายหนุ่มไม่เยสนับสนุนให้มาเรียนทา้านนี้ ระนั้นายหนุ่ม็ยื่นำาอเวลาทำในส่ที่นรัานั้นนะลับไปูแลิารที่บ้านามที่ทุน้อาร
“ไม่ไ้ให้อวัวันเินาน เลยเลือไม่ถู ะอร้อโรส มาฮาล็ไม่ปล่อยมา่ายๆ เหมือนัน” ายหนุ่มเอ่ยอ้าถึเหุผลที่น้อมาอวาม่วยเหลือานัโบราีสาว ปิเธอมัะปิเสธารเ้าไป้อเี่ยวับายหนุ่ม เพราะไม่ื่นอบั้แ่รั้แรที่เอัน ระนั้น็รู้ีว่า่วนี้นที่อัมมานมัอวาม่วยเหลือ็ถูััวให้อยู่แ่ในบ้านเพราะว่าทีุ่พ่อห่วและหวทั้แม่ทั้ลูยิ่ว่าอาหวไ่
“นายนี่วุ่นวายริๆ เลย ะไปเลืออที่ไหน็พาไปเร็วๆ านอันเยอะ” หิสาวเอ่ยบออย่าหัวเสีย ถอแว่นทำานออาใบหน้า่อนะเินไปล้ามือ าเรนใ้ผ้าเ็มือสะอาเ็มือที่เปียื้นอเธอ และโยที่เธอไม่ทันั้ัว อะไรบาอย่าเย็นๆ ็วาพาอย่าแผ่วเบาลมาที่ลำอาวเนียนทันที มือเล็สัมผัสลไปบนสร้อยเส้นเล็นั้นโยอัโนมัิ หิสาวหันลับมาเรียมะวาใส่นที่เล่นอะไรพิเรนทร์ แ่สิ่ที่วาอเธอมอเห็นลับไม่ใ่ายหนุ่มสหายนเิม ร่าสูอนที่เธอไม่พอใั้แ่แรรู้ัลับอยู่ในุอียิป์โบรา ใบหน้ามสันเร่รึมแ่แววาลับเ็มไป้วยวามเ็บปว าเรนผะถอยอย่าใ และ่อนที่เธอะไ้รีร้อ ภาพวามทรำเมื่อนานมาแล้ว็ไหลบ่าอย่าบ้าลั่
“ไม่ๆ! ไม่เอาแล้ว พอแล้ว” หิสาวเอ่ยละล่ำละลั พยายามึสร้อยที่อออ แ่ายหนุ่มรั้ไว้ มือแร่รั้เอวบาอนรหน้าให้มาประิัว มอใบหน้านวลอย่ารู้สึผิ ผิที่รั้วามทรำที่เ็บปวและทรมานลับมาให้หิสาวไ้รับรู้ ทั้ๆ ที่เธอเลือปิเสธมานานแสนนาน
“้าอโทษ” ายหนุ่มเอ่ยเสียสั่นเรือ มอเห็นหยน้ำาเลือลิ้มาามแ้มนวลอหิสาวอย่าสสาร
“ไ้โปร อย่าทำแบบนี้” าเรนเอ่ยอ้อนวอน ไม่รู้เลยว่านเอ่ยภาษาโบราออมา ร่าเล็บาแทบะหมสิในอ้อมแนอายหนุ่ม วามหลัแ่เ่า่อนำลัระหน่ำวามรู้สึอเธอนอยาะายเสียเี๋ยวนั้น ายหนุ่มรั้วาม้อารอนเอที่ะถอสร้อยออเพื่อ่วยหิสาวให้พ้นาวามทรมานไว้อย่าสุวามสามารถ ถึเวลาที่นะ้อแ้ไ แม้ะทำให้อีฝ่ายเ็บปวมาแ่ไหน็าม
“้าอโทษ ียา หาหลัาที่เ้าำทุอย่าไ้ และเลือที่ะไปอีรั้ ้าะไม่ัวาเ้าอีแล้ว”
ความคิดเห็น