คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : + - 5 จำคนผิด < > - +
+ - 5 จำคนผิด - +
เฮ้อในที่สุดยัยโบพี่สาวที่น่ารำคาญของฉันก็ออกจากบ้านไปซะที ฉันแสนรำคาญมากมาย แต่ยังไงก็ยังเป็นพี่สาวของฉันอยู่ดี ความจริงฉันก็ไม่ได้เกลียดอะไรหรอกนะ แต่แค่อิจฉาเองแหละ ทำไมเค้าคิดว่าฉันเกลียดเค้านักนะ แถมยังมาจงเกลียดจงชังฉันอีกด้วย แน่นอนแม่เข้าข้างฉันโดยไม่สนใจยัยโบซักนิด แต่อันที่จริงฉันเห็นแม่แอบร้องไห้ด้วย เฮอะ
วันนี้ฉันมาเที่ยวสยามกับเพื่อนพวกมันลากฉันไปนู่นไปนี่อยู่เรื่อยๆ ฉันเริ่มเมื่อยขาแล้วนะฮือๆๆ TT^TT ตอนนี้ฉันเลยลากพวกมันกลับมานั่งเล่นที่เซนเตอร์พอยต์วันนี้คนเยอะชะมัดเลย
“ บัวแกมาโคตรเจาะจงเวลาเลยว่ะ “ มิลค์เพื่อนของฉันพูดเสียงแหลม
“ หาอะไรวะฉันมานั่งพัก “
“ ก็เนี่ยดูดินักร้องญี่ปุ่นมาโว้ยวงโปรดพี่แกไม่ใช่เหรอ “ กิ๊กเพื่อนอีกคนของฉันสะกิดให้ฉันดูแผ่นป้ายที่บอกว่ามีใครมาที่เซนเตอร์พอยต์
“ ก็ช่างมันสิยัยโบชอบฉันไม่ได้ชอบ “ > 0 <
“ แต่เอาน่ายังไงก็หล่อวะไปดูกันเหอะ “ แก้วลากฉันไปดูตานักร้องสองหล่อ มันดูดียังไงกัน
“ ไม่ไปปล่อยฉันเดะวะ “
โครม !!!
ลากกันไปยื้อยุดกันไปก็เลยไปชนใครเข้า เห็นมั้ยล่ะมีเรื่องเลยไอ้แก้ว อยากดูคนรูปหล่อนักมีเรื่องเลยเห็นป่ะ เดี๋ยวเหอะ
“ ขอโทษค่ะขอโทษ “
“ ไม่เป็นไรครับ “ เสียงนุ่มนวลดังขึ้น เป็นภาษาญี่ปุ่น อ๊าก ! ฉันโง่ภาษานี้ด้วยไม่ค่อยจะเข้าใจซักเท่าไร ก็ฉันไม่ใช่ยัยโบนี่นาจะได้มาเก่งแบบมัน
“ sorry ! “ ฉันหวังว่าคนญี่ปุ่นคงจะไม่โง่ภาษาอังกฤษนะ
“ เธอ =0= “ ฉันเงยหน้าดูคนที่เรียกฉัน อย่างน้อยฉันก็มีสมองพอจะรู้ว่าเขาพูดว่าเธอ
“ ah …. !! ^ - ^ hi “ ฉันพยายามทำตัวเป็นคนญี่ปุ่นเต็มที่ แต่เข้าใจมั้ยฉันพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เป็นไง แต่เอ๊ะ !!! นี่มันตาเรียวนักร้องนำอาร์วีเอสนี่หว่า ถ้ายัยโบรู้คงอิจฉาตาทะลักแหงๆเลย
“ Bow …..!!!! “
ตายุ่นนี่พูดอะไรโบๆโอๆก็ไม่รู้แล้วก็อะไรต่อฉันก็ไม่เข้าใจทำเอางงเต้กไปเลย แป่วพอจะพูดภาษาอังกฤษด้วย หมอนี่ก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง คนญี่ปุ่นโง่ภาษาอังกฤษหรือไงกัน
“ ByE “ ฉันไม่อยากยุ่งกับมันแล้วก็มันพูดไม่รู้เรื่อง แหะๆแต่อย่างน้อยฉันก็ได้เอาไปอวดยัยโบแหละนะว่าฉันเจอเรียวที่รักของมันอย่างใกล้ชิดสนิทสนมด้วย
“ เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป “ พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่องเลย ... ดูสิก็น่าจะรู้ว่าฉันฟังไม่ออกนี่นา แต่เขาจับมือฉันไว้คงจะบอกว่าอย่าเพิ่งไปล่ะสิ
“ what ??? “ ( 0 . 0 )
“ โบใช่เธอจริงๆ “ หมอนั่นพูดอะไรไม่รู้ว่าโบๆ โอ๊ยโบอะไรกันนักหนาวะ ไปหามันเลยไป นี่ฉันบัวโว้ย เชอะไม่รู้จักมันยังไปญี่ปุ่นจ๋าว่ามันอีก แถมยังดึงฉันเข้าไปกอดซะงั้น
“ เฮ้ยมึงไปกอดเค้าทำไมวะ “ ภาษาญี่ปุ่นจากอีกปากหนึ่งดังขึ้นมันอะไรกันนักหนาฮะอ๋อหมอนี่มันเรนนี่หว่า มาครบคู่เลยนะ
“ นี่โบไงแกจำได้ป่ะน่ารักจังไม่เจอกันตั้งนาน “
“ แล้วแกไปสนิทกับเค้าตอนไหนล่ะเนี่ย “ ^0^??
เอาเข้าไป =0= พูดกันอยู่สองคนแล้วฉันจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย แต่พอสองคนนี้มาอยู่ด้วยกัน เรียวและเรน แห่งวงอาร์วีเอส ทำให้คนอื่นหมองไปเลยแฮะ คนนึงผมสีทองหน้าสวยยิ่งกว่าผู้หญิง ริมฝีปากได้รูป ตาโต ชื่อเรียว อีกคนนึงผมสีดำสนิทยิ้มสวยจนเห็นรักยิ้มโผล่ชื่อเรน สองคนนี้อยู่วงอาร์วีเอสที่ยัยโบปลื้ม โอ้โหไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมยัยนั่นกรี๊ดกันนักหนา > - <
“ จำได้มั้ยเรียวไง “ เรียวชี้หน้าตัวเองแล้วหันมายิ้มให้ฉัน ^ - ^ ว่าแต่เขาพูดอะไรล่ะ ฉันไม่รู้เรื่องเลยพยักหน้าสุ่มสี่สุ่มห้าไป สรุปเขาพูดว่าอะไร
“ Um ….m ( . . )( - - )
แต่เอาเหอะยังไงก็หล่อมากๆ คุยๆไปก็ไม่เสียหายอะไรนี่นา จะได้เอาไปอวดยัยแก้วยัยมิลค์ยัยกิ๊กได้ แต่ถ้าคุยไม่รู้เรื่องแบบนี้นานๆก็ไม่ไหวนะ ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักเค้าซะหน่อย = - =
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 เดือนก่อน
เด็กสาวชาวไทยคนแรกที่ผมรู้จัก เธอทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ทำไมนะเธอพูดภาษาญี่ปุ่นเก่งจัง ผมเจอกับเธอที่งานคอนเสิร์ตครั้งแรกของผม
“ ฉันชื่อ... โบค่ะ “
จากนั้นผมก็จำชื่อเธอมาตลอดเลย ก็เธอออกจะน่ารักซะขนาดนั้นนี่นาใครไม่จำก็โง่แล้ว แถมเธอยังมาบอกผมอีกว่าเธอมาญี่ปุ่นเพื่อมาหาผม โอ้เย้ผมล่ะปลื้มใจจริงๆเลยครับ ผมก็เลยมัดจำหอมแก้มเธอไว้ทีนึง ( /// ) น่าอายชะมัดเลย
“ ถ้าเป็นเนื้อคู่กันเราก็ได้เจอกันอีกแน่นอน “ ดูผมสิพูดออกไปได้อายชะมัดเลย
“ ค่ะ “ แล้วเธอก็พยักหน้าตอบผม
เฮ้อ เธอน่ารักจังเลยฮะ ปิ๊งๆๆ รักเธอจัง
และผมก็ได้มาทำงานที่เมืองไทยที่เธออยู่ ผมตื่นเต้นจริงๆอยากเจอเธอชะมัด ถ้าผมเจอเธอล่ะ .... เธอจะจำเธอได้มั้ยนะ ไอ้เรนมันพูดกับผมบ่อยๆว่าไม่มีทางหรอก เมืองไทยก็ใหญ่มากๆ แถผมยังจะพูดภาษาไทยไม่ได้อีก อังกฤษผมยังโง่เลยฮะ งี้แหละดันไม่ตั้งใจเรียน
“ เฮ้ยวันนี้เห็นเคียวบอกว่ามีถ่ายที่ๆเรียกว่าสยามนะ “ เรนบอกผม
“ อ่าวเออๆรู้แล้วเดี๋ยวตามไป “ ผมพยักหน้ารับ
สยามเป็นยังไงน้า หรือว่าเหมือนฮาราจูกุที่ญี่ปุ่นรึเปล่าน้า ... อยากไปอยากไป ตื่นเต้นจัง
และผมกับเรนและทีมงานก็มาถึงสยามถ่ายที่แรกคือเซนเตอร์พอยต์ตอนแรกคือถ่ายแบบกับเรนสนุกมากๆ มีฉากเยอะแยะเลย แต่เสียอย่างเดียวอากาศร้อนมากๆ นี่ขนาดผมใส่เสื้อกล้ามสีดำนะ ถ้าผมใส่แขนยาวตัวโปรด คงตับแตกไปเลยล่ะมั้ง > < ร้อน....
“ เฮ้ย ... “ แล้วผมก็เดินไปจนกับใครเข้าไม่รู้ เลยรีบพูดขอโทษเธอ ท่าทางเธอจะฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกนะ
“ โบ “ นี่มันโบนี่นาเธอน่ารักขึ้นเยอะเลย ดูเธอแต่งตัวเปลี่ยนไปนะเธอเปรี้ยวขึ้นไม่เรียบร้อยเหมือนที่เคยเจอ แต่งหน้าด้วย ก็ตอนนั้นเธอไม่แต่งหน้านี่นา แต่เอาเหอะยังไงซะเธอก็คือโบที่ผมชอบอยู่ดี น่ารักจังเลย
แต่ดูเหมือนเธอพยายามจะหลบผมนะ ก็เธอบอกว่าลาก่อนนี่นาแล้วทำไมเธอไม่พูดภาษาญี่ปุ่นกับผมล่ะ ในเมื่อเธอพูดได้คล่องแบบนั้นแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับไม่พูดเลย พูดก็ได้แค่สวัสดี แล้วเธอก็พยายามจะเดินไป ผมเลยดึงมือเธอไว้แล้วบอกว่าอย่าเพิ่งไป เธอหันมาถามผมว่ามีอะไร เธอจำผมไม่ได้แน่ๆเลยดูสิทำหน้างงซะ
ผมดึงเธอเข้ามากอด มันเหมือนลวนลามเธอนะ แต่เอาเหอะยังไงๆก็ถือว่าผมเตือนความจำเธอก็แล้วกันนะ
“ เฮ้ยแกไปกอดเค้าทำไมวะ “
“ ก็นี่โบไงจำไม่ได้เหรอ”
“ เออแล้วแกไปสนิทกับเค้าตอนไหน “ เรนจ้องหน้าผมแบบจะฆ่าผมให้ตาย มันทำไมวะ
“ จำได้มั้ยเรียวไง “ ผมพูด เธอพยักหน้ารับผมแต่หน้าของเธอยังคงงงๆไม่เปลี่ยนไปเลย
“ ค่ะ “
เธอจำผมได้ด้วยแหละดีใจจังเลยแล้วผมก็ปล่อยมือจากเธอ แง้ๆ T0T เธอวิ่งหนีผมไปแล้วล่ะ คราวนี้ผมเลยวิ่งตามเธอเลย แฟนๆผมทั้งขบวนหันมามองผม ไม่รู้ล่ะผมจะตามเธอ
“ ทำไมไม่พูดภาษาญี่ปุ่นล่ะ “ ผมถามเธอ
“ ???? “ เธอทำหน้าก่งก๊งแล้วยิ้มให้ก่อนจะวิ่งหนีไป ผมเริ่มเหนื่อยแล้วนะ วันหลังก็คงเจอกันอีก ยังไงเดี๋ยวก็คงเจอกันล่ะมั้ง
“ เขาพูดอะไรกับเรานักนะ “ ฉันเดินมาหายัยเพื่อนๆตัวแสบที่ทำให้ฉันยืนงงเต้กต่อหน้าไอ้สองหล่อ ยัยพวกนี้กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ที่เห็นเรียวกอดฉัน ฉันยังงงๆอยู่เลยนะ > < อย่ามากรี๊ดนักสิ
เค้าไม่ตามฉันมาแล้วล่ะวันนี้คงเป็นบทเรียนได้หนึ่งบทว่าฉันควรจะไปฝึกเรียนภาษาญี่ปุ่นมาเพื่อจะมาคุยกับคนรูปหล่อ ฮ่าๆๆ ^ - ^
“ หล่อว่ะแกคุ้มเลยนะ “ ยัยกิ๊กพูด คุ้มบ้าคุ้มบออะไรวิ่งมาแทบไม่ทันแน่ะ แต่ที่คุ้มน่ะคือฉันสามารถเอาไปอวดยัยโบขี้ได้น่ะสิ ว่าฉันได้กอดกับพี่เรียวสุดที่รักของมันด้วย ฮ่าๆๆสะใจ
“ บ้าแกไปกินพิซซ่ากันเหอะ “
และแล้วพวกเราก็ตกลงว่าจะไปกินพิซซ่าฮัทกันที่สยามเซนเตอร์สั่งกระจุยเลย เพราะพิซซ่าน่ะของโปรดฉันอยู่แล้ว
พอกินกันเสร็จแล้วฉันกับเพื่อนๆตัวแสบก็แยกย้ายกันกลับบ้านแม่สั่งมาว่าให้รีบกลับ ฉันก็ต้องเชื่อแม่ ไม่อย่างงั้นฉันจะกลายเป็นหมาหัวเน่าแบบยัยโบขี้แหงๆ
“ ลูกรักกินอะไรมายังจ๊ะ “ แม่ถามฉันทันทีที่ฉันกลับมาถึงบ้าน เห็นมั้ยแม่หวงและห่วงฉันมากๆ ปลื้มใจจริงๆเลย
“ เรียบร้อยแล้วค่ะแม่หนูขอตัวก่อนนะคะ “ ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องแล้วหันมายิ้มให้แม่ ^ 0 ^
“ จ้ะ “ ^ 0 ^
เฮ้อสบายใจไปอาบน้ำนอนดีกว่า ... . > < สุขใจจริงๆเลยเย้ๆๆๆ !!!
แล้วพรุ่งนี้ฉันก็จะไปอวดกับยัยโบขี้ว่าฉันได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับที่รักมันด้วย ฮ่าๆๆ มันคงอิจฉาจนตาร้อน ฮุๆๆ ^ ^ ตื่นเต้นชะมัดเลยจะได้แกล้งไอ้พี่บ้าอีกแล้ว.
+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*
เค้าป่าวดองนิยายซักโหน่ย <<<มาถึงก็แก้ตัวทันทีเลย ^ ^
เป็นยังไงบ้างคะกับความน่ารักน่าหยิก+น่าถีบของบัว T T อ่านแล้วซาบซึ้งมนความน่ารักของมัน
แต่เอาเถอะอย่าเพิ่งหมั่นไส้หรือเกลียดบัวจนเกินไปล่ะ สงส๊านสงสาร > < ขอบคุณคอมเม้น<<น้อยนิด
ขอบคุณคนอ่าน <<ที่ไม่ค่อยมี ขอบคุณจริงๆค่ะ
อันที่จริงสอบยังมะเสดเรย มาอัพให้อ่านกันก่อน ยังมะได้อ่านชีวเลย ฮือๆ
ตอนหน้า(อาจจะ)มีโปสเตอร์มาให้ชมด้วยแหละค่า จะรอดมั้ยหว่าสำหรับโปสเตอร์แง้ ...
รักนะจุ๊บส์ๆ
ความคิดเห็น