คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : +- 4บ้านไทม์และนายเคน - +
+ - 4 บ้านไทม์และนายเคน - +
“ มั่นใจเหรอว่าจะอยู่ที่นี่ “ ไทม์ยังคงถามฉันอย่างเซ้าซี้จนฉันเริ่มหงุดหงิด เอ๊ะ !!! =0=^^
ก็แกเองไม่ใช่หรือไงที่จะให้ฉันมาอยู่ที่นี่น่ะ
“ มั่นใจม๊ากมากเลยล่ะว่าแต่เก็บค่าเช่ายังไงง่ะ “
“ ไม่เก็บเพราะแกเป็นเพื่อนเรา “
“ โหน่ารักน่าจุ๊บจริงๆเพื่อนคนนี้ มามะมาให้ป๋าจุ๊บที “ > 3 < ฉันวิ่งไล่จะจุ๊บไทม์ส่วนไทม์ก็
วิ่งหนี คิดเหรอว่าจะหนีฉันพ้น ฉันเป็นนักวิ่งตีนไวนะเฟ้ย
“ ไอ้บ้า .... ไอ้โบบ้าไม่เล่น “
และเราสองคนก็วิ่งไล่จับกันในบ้านที่ใหญ่โตมโหฬาร มันเหนื่อยมากๆขอบอก แต่ก็โคตรสนุกอ่ะ เหมือนมีสนามส่วนตัวเลยสนามที่ปูด้วยพรมนุ่มๆแทนหญ้า แต่ล้มไปก็เจ็บนะ (ซะงั้น )
พอวิ่งเล่นกันจนเหนื่อย ( เหมือนเด็กๆเลยเนอะ ) ก็มานั่งสลบกันที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่นหน้าบ้าน โซฟาที่บ้านไทม์นุ่มมากๆเป็นโซฟาคลุมด้วยผ้าขนสัตว์นุ่มๆฉันเดินไปนั่งแล้วลูบเล่นอย่างสบายมือ ส่วนไทม์ก็มานั่งหอบอยู่ข้างๆฉัน แต่ติดอยู่ที่ว่ามันหอบแรงมากๆจนฉันตกใจ
“ เฮ้ยไทม์ ทำไมแกหอบน่ากลัวแบบนั้นอ่ะเหนื่อยมากเลยเหรอ “
“ อื้มนิดหน่อยอ่ะสงสัยวิ่งมากไปไม่เป็นไรหรอก “
คำพูดของไทม์ไม่ตรงกับใบหน้าตัวเองซักนิดเดียวตอนี้นะหน้าของมันซีดเผือด เหงื่อผุดเต็มใบหน้าขาวๆ เสียงเจ้าตัวหอบถี่ๆ
+0+ เฮ้ยมันจะเป็นอะไรมากมั้ยนะ หรือว่ามันไม่สบาย ฉันรีบเอามืออังๆหน้าผากของไทม์ดู เอ๊ะ ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา แล้วทำไมหอบแรงจัง เอาเหอะเดี๋ยวคงหาย
“ น้ำมั้ยไทม์ “
“ ไม่เอาเดี๋ยวจุก..แฮ่กๆ “ นี่แกพอฉันตามใจหน่อยก็เรื่องมากเชียวนะ เดี๋ยวปั๊ดสอบด้วยลูกถีบ
“ เอาน่าเดี๋ยวไปหยิบให้ “
“ พูดอย่างกับแกไปถูก ..แฮ่กๆ ..” ไทม์ยังคงพูดต่อไปทั้งๆที่หอบอยู่แบบนั้นมันยังมีอารมณ์มากวนฉันอีกนะดูซิ เอาซะจนมุมเลย = 0 = !! นังคนน่ากลัว
“ เอาเหอะไม่เอาก็ตามใจเลิกพูดเหอะแกหอบน่ากลัวมากๆ “
“ ( - - )( _ _ ) “ไทม์เปลี่ยนจากพูดเป็นพยักหน้าแทน
ฉันกับไทม์นั่งเล่นได้พักหนึ่งเคนก็กลับมารีบวิ่งเข้ามาหาไทม์แล้วทำหน้าตื่น มันจะตกใจอะไรนักหนากับอีแค่ไทม์มันเหนื่อยจนหอบแค่นี้
“ 0 – 0 ไทม์ๆเมื่อกี๊เด็กวิ่งมาบอกเราว่านายหอบ “ เคนพูดด้วยสีหน้าตระหนก เว่อร์ไปป่ะ
“ นิดหน่อยช่างเหอะ “ ไทม์รีบบอกปัดแล้วหันมายิ้มให้ฉัน ตอนนี้สีหน้ามันดีขึ้นเยอะแล้ว
“ นิดหน่อยได้ไงแล้ว ..... “ เคนยังพูดไม่ทันจบไทม์ก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ ไปเอาน้ำมาให้หน่อยสิ “
เคนพยักหน้าแล้วรีบเดินไปเอาน้ำมา มันต้องมีอะไรปิดบังฉันชัวร์ๆค่ะ แล้วทีเมื่อกี๊จะไปหยิบน้ำให้บอกไม่เอา มันจะอะไรนักหนา
“ เดี๋ยวนี้มีความลับเดี๋ยวเหอะ “
“ ความลับอะไรแกเคนเค้าก็แค่ห่วงตามภาษาเพื่อนอ่ะแกยังห่วงเราเลย ไม่ต้องมามองจิกเลยนะ ทำอย่างกับเป็นแม่ไก่ “ ^0^ พอมันเริ่มหายดี มันก็เริ่มออกอาการกัดฉันค่ะ คือว่าเราสองเป็นสัตว์สองประเภท ไทม์เป็นสุนัข ฉันเป็นแม่ไก่ เลยทั้งจิกทั้งกัดน่ะค่ะ
“ เฮอะแล้วไปเหอะแก “
ว่าแล้วไทม์ก็พาฉันมาที่ห้องนอนรู้สึกว่าจะอยู่ข้างๆห้องของเคนกับไทม์นะ ที่นี่ห้องเยอะ
มากๆทำเอาฉันงงพอสมควรเลย สงสัยจะเปิดบริการโรงแรมเพิ่มชัวร์ๆ ฉันยังคงดี๊ด๊ากับห้องใหม่ของตังเองไม่หาย จนเคนต้องเขกหัวทีนึงแล้วลากฉันออกมาจากความกระดี๊กระด๊า ( เกินเหตุ )
“ ป๊าม๊าแกอ่ะ “
“ ท่านไปเมืองนอกน่ะไปดูงาน อีกนานกว่าจะกลับ “ นายเคนตอบแทนไทม์ที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน ฉันถามไทม์นะไม่ได้ถามนาย เชอะทำเป็นตอบแทนตาบ้าเอ๊ย
“ อยากตอบแทนน่ะไม่ได้เหรอ “ เหมือนดั่งเขาอ่านใจฉันออกแน่ะ เว่อร์มากๆ นี่นิยายรักไม่ใช่นิยายแฟนตาซีนะ > + <
“ ตามใจสิ “ ฉันพูดแล้วทำหน้าหงิกๆ ไทม์หันมามองหน้าฉันทำนองว่า แกจะไปต่อล้อต่อเถียงกับเค้าทำไม คือสีหน้ามันปรามฉันสุดๆ สรุปว่าไทม์ แกเป็นเพื่อนใครกันแน่หา
ฉันงอนไทม์เลยมานั่งเปิดโทรทัศน์ดูเล่น ( ดั่งเป็นของบ้านตัวเอง ) ไทม์มันก็เลยมานั่งดูด้วย เวลาฉันดูอะไรไทม์ก็จะมานั่งดูด้วยไทม์เลยรู้ถึงนักร้องที่ฉันชอบแบบอาร์วีเอส แถมตอนนี้มันยังไปหยิบขนมขบเคี้ยวมาให้ฉันกินเล่นอีก คงง้อฉันล่ะมั้ง เคนได้แค่ส่ายหัวอย่างอ่อนใจแล้วขอตัวไปดูงานต่อ หมอนี่งานเยอะจริงๆเลย ยังเด็กอยู่แท้ๆ
“ เฮ้ยอย่าเพิ่งไปสิมานี่ก่อน “ไทม์ลากเคนมานั่งด้วยกัน
“ เรารีบไปอัดเสียงอ่ะ พอดีต้องไปดูเค้าถ่ายมิวสิคกันด้วยแต่นั่งซักพักก็ได้ “ โหพ่อนักร้องหนุ่มทำเท่ห์ชิชะ หมั่นไส้
เคนนั่งลงข้างๆไทม์แล้วจ้องโทรทัศน์ไปด้วย ตอนนี้ฉันเปิดมาช่องโปรดที่ดูประจำ ช่องเจ็ดสีทีวีเพื่อคุณ ตึ่งตึงตึ๊งตึ่ง ......
“ ว้าวไทม์ต่อไปภาพคอนเสิร์ตอาร์วีเอสล่ะ “ ฉันร้องด้วยความตื่นเต้น
“ ไหนๆๆ “ ไทม์ตื่นเต้นไปกับฉันด้วย
“ ฮ้าวววว ... ~ “ – 0 – ส่วนเคนก็นั่งหาวอย่างสบายอารมณ์ หัวของเขาเอนพิงกับโซฟาเหมือนจะนอน เอ๊ะไหนบอกว่ารีบไปไง ทำไมไม่ไปล่ะ
“ พี่เรียวหล่อขึ้นเยอะเลยอ่ะ “
“ เออเนอะเห็นด้วยว่ะ ตอนนั้นแกไปญี่ปุ่นหล่อแบบนี้ป่ะ “ ไทม์ถามฉัน
^ 0 ^ ใช่ค่ะฉันเคยไปญี่ปุ่นมา เพื่อไปดูคอนเสิร์ตของวงนี้โดยตรง แต่นับว่าคุ้มจริงๆค่ะ เพราะมันทำให้ฉันได้เจอพี่เรียวพี่เรนตัวจริง แถมได้ ....เอ่อ .... ไม่บอกดีกว่าเขินอ่ะ ( //// )
“ ตอนนี้หล่อกว่า “ ฉันกรี๊ดเบาๆ แต่มันก็ยังดังกว่าเก่า
“ นี่ๆเขาทำมิวสิคอยู่ที่ไทยนะรู้มั้ย “ เคนพูดแทรกเราสองคน แต่เอาน่ายังพอให้อภัย เพราะเขานี่แหละทำให้ฉันรู้ข่าวใหม่ๆ
“ ฮ้าาา จริงเดะ “ ฉันและไทม์พูดขึ้นพร้อมกัน เคนมันก็ชอบๆเพลงของอาร์วีเอสอยู่นะ ไม่ได้ชอบนักร้องด้วยเพลงด้วยแบบฉัน
“ อื้มก็วันนี้เราไปดูเค้าถ่ายมิวสิคนี่แหละ “
“ ไปด้วย “ ฉันและไทม์พูดแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน ใจเราตรงกันจริงๆเพื่อนรัก
แต่ว่าเคนส่ายหัวน้อยๆ โถ่แค่นี้พาไปไม่ได้ ไอ้คนใจร้าย
“ วันนี้ยังไม่ได้หรอกต้องไปขอเค้าก่อน สตาฟดุมากๆ “ เออฉันเห็นด้วยไอ้ที่ถ่ายที่เสาชิงช้าแหงๆเลย อันนั้นอ่ะ สตาฟโคตรดุ
“ ไอ้ที่ถ่ายที่เสาชิงช้าใช่ป่ะ “
“ อ่าว รู้ได้ไงล่ะฉันยังไม่ได้บอกเลย “
เหอะๆๆพอดีฉันมันเก่งน่ะมีตาทิพย์ อันที่จริงนัดกับไทม์ที่นั่นเลยรู้มานิดๆต่างหากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นนักร้องที่ฉันชอบขนาดนี้
“ ไปเสาชิงช้ามาไง “ไทม์รีบพูดบอกเคน สงสัยจะกลัวว่านายเคนจะนึกว่าฉันมีตาทิพย์จริงๆ เอาน่า หมอนั่นคงไม่โง่ขนาดที่จะไม่เข้าใจหรอก
“ อ่ะนะไว้ฉันถามทีมงานให้ แต่วันนี้คงต้องไปแล้วล่ะ “ เคนโบกมือให้ฉันกับไทม์แล้ววิ่งออกไปหน้าบ้าน ตอนแรกนึกว่าจะเอากระบะขึ้นสนิมคันนั้นไปซะอีก = - = แอบตื่นเต้นนิดๆ ฮ่าๆแต่เขาก็เอารถเก๋งสีดำสุดเท่ห์ของไทม์ไปแทน หมอนี่แผนสูงจริงๆนะ
“ เสียดายอ่ะไทม์จ๋า “ ฉันบ่นให้ไทม์ฟังแต่ตาก็ยังจ้องไปยังโทรทัศน์อยู่
“ เดี๋ยวเคนก็ขอให้พวกเราไปได้น่า แหมคิดถึงพี่เรียวใจจะขาดน่ะสิ “ ไทม์มันล้อฉันค่ะทุกคน ดูมันสิ เออล้อเข้าไปเลยเดี๋ยวถึงทีฉันเมื่อไรฉันจะล้อแกคืนคอยดูเถอะ
พอฉันนั่งดูคอนเสิร์ตเสร็จก็รีบวิ่งไปปิดทีวีแล้วไปหาของกินกับไทม์ทันที ขนาดตอนดูคอนเสิร์ตกินขนมไปนับสิบห่อนะเนี่ย ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา คอนเสิร์ตมันจบไปแล้วท้องย่อมหิวเป็นธรรมดา เนอะทุกคน ( /// )
หลังจากกินอะไรกันเรียบร้อย ฉันฟาดไปสองจานจนไทม์เองยังตกใจ เล่นกินแบบไม่ยั้งก็อร่อยสุดๆไปเลยนี่นา ฉันกับไทม์ก็ออกมาเดินเล่นกันหน้าบ้าน ที่สวนหน้าบ้านไทม์ มีดอกไม้ต้นไม้เต็มไปหมดสวยๆทั้งนั้น แต่ฉันออกจะชอบดอกกุหลาบสีขาวนะ เพราะมันดูบริสุทธิ์ดี
“ รอให้มันโตเต็มที่เราจะเอาไปปักแจกันให้นะ ^ ^ “
“ อ่อขอบใจนะ “
“ อืมๆ “
ฉันกับไทม์เดินเล่นย่อยอาหารกันพักหนึ่งก็แยกย้ายกันเดินขึ้นห้องของตัวเองไป ( มันก็แยกกันหน้าห้องนั่นแหละ )
พอถึงดึกประมาณสี่ทุ่มฉันลงมาหานมดื่ม ( กระเพาะควายชัดๆฉัน ) เพื่อให้หลับสบาย แต่ก็เจอไทม์ อ้าวมันลงมาทำไมอ่ะ
“ ไทม์แกมีอะไรป่าว “
“ เคนยังไม่กลับเป็นห่วงนิดหน่อย “
นี่มีห่วงน้อยห่วงมากห่วงนิดหน่อยด้วย อ่าฉันพูดเล่นสีหน้าไทม์มันห่วงเคนจริงๆล่ะ แต่คงไม่มีอะไรหรอก หมอนั่นคงเที่ยวเพลิน เหอะๆๆ
“ เดี๋ยวก็กลับไปนอนเหอะไป “ ฉันผลักไทม์ให้ขึ้นไปนอน ส่วนตัวฉันเองพอดื่มนมเสร็จก็เดินตามขึ้นไป แต่ยังไม่วายชะเง้อดูประตูบ้านว่าคนที่เคนห่วงมารึยัง คนบ้าทำให้ชาวบ้านห่วง
แล้วฉันก็มาถึงห้องนอนของตัวเอง นึกถึงเช้าที่สดใสในวันพรุ่งนี้แล้วก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*+-*
^ ^ ในที่สุดก็มาอัพจนล่าย ... อ๊ากกก ... เศร้าใจจริงๆเลย
แบบว่าใครที่ติดตามอ่านนิยายบุ้งอยู่อ่าจ้ะ จะบอกว่าขอโทษจริงๆที่ครั้งนี้ลงอืด
ก็บุ้งสอบอ่าจ้ะเลยต้องปั่นการบ้านเยอะมากๆเลย <<แต่ยังมะได้อ่านหนังสือทั้งที่สอบวันจันทร์
ตอนนี้เราจะมาอัพเรื่อยๆเลย ใครมีอะไรก็ติ-ชมมาผ่านทางคอมเม้นเลยค่ะรับฟังๆ
T0T เรื่องนี้ไม่ดองเลย ลื่นใจมากๆขอบอก ^ ^ ขอบคุณสำหรับทุกโหวตทุกคอมเม้นค่ะ ปลื้มใจ+ตื้นตัน ถึงจาไม่มีคนอ่าน 55+
รักนะคนอ่าน จุ๊บส์ๆ ^3^
ไปแล้วบั๊บบาย << กะจะไปอ่านหนังสือสอบที่จริงไปนั่งเล่นคอมพ์ต่อ กรุจาตกมั้ยว้า ~ แสด
ความคิดเห็น