ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [ Qian x Hong ] Love Rain : 1
- 1 -
อาจเป็นเพราะเมฆก้อนใหญ่สีดำทะมึนกำลังก่อตัวอยู่ด้านบนมันจึงได้บดบังแสงอาทิตย์สีทองที่ควรจะสาดส่อง
ลงมาในยามเย็นให้หายไปจนหมด ลมพายุพัดแรงจนพาเอาเศษฝุ่นและใบไม้ที่ตกอยู่บนพื้นให้ลอยปลิ้วว่อน
ไปในอากาศ เสียงฟ้าร้องครืนๆ เหมือนเป็นลางบอกเหตุว่าฝนกำลังจะตกลงมาในอีกไม่ช้า
" ฝนจะตกอีกแล้วหรอ เฮ้อ ! น่าเบื่อ " หวังหยวนบ่นพึมพำในขณะที่กำลังนั่งปั่นงาน สุดชีวิต
มือข้างหนึ่งเขียนตัวหนังสือหวัดๆ ลงบนหนังสือแบบฝึกหัดอย่างลวกๆ เพื่อให้งานเสร็จเร็ว
ทันใดนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ! จนทำให้หวังหยวนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
" เสร็จยัง ? " เสียงของจื่อฮงที่ยืนทำหน้าถมึงอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ถามหวังหยวน
" แปปนึ่งนะ จะเสร็จแล้ว " หวังหยวนรีบตวัดปลายปากกาลงบนแบบฝึกหัดอย่างรวดเร็ว
จนในที่สุดมันก็เสร็จสักที !
" อ่ะ เสร็จแล้ว ฝากส่งด้วยนะ " หวังหยวนวางแบบฝึกหัดทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
โดยไม่ได้สนใจจื่อฮงที่ต้องแบกเอาหนังสือแบบฝึกหัดของเพื่อนทั้งห้องไปส่งอาจารย์คนเดียวเลย
แต่ช่างมันเถอะ เขาชินแล้ว ชินแล้วกับการอยู่คนเดียว !
จื่อฮงยืนมองหนังสือแบบฝึกหัดกองโตอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมันออกมาจากห้องแล้วเดินไปที่บันได
เพื่อที่จะขึ้นไปส่งอาจารย์ที่ชั้นหกโดยที่ห้องเรียนของเขาอยู่แค่ชั้นสอง
หนังสือหนักๆ กับการเดินขึ้นบันไดอีกหลายชั้นแค่คิดก็เหนื่อยแล้ว
ขณะที่จื่อฮงกำลังจะก้าวขึ้นบันได อยู่ๆ ก็มีร่างของใครคนหนึ่งวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็วทำให้
ร่างของเขาชนเข้ากับร่างบางของจื่อฮงอย่างจังจนทำให้จื่อฮงเสียหลักล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นทางเดิน
ส่วนหนังสือแบบฝึกหัดกองโตนั้นก็หล่นกระจายเกลื่อนพื้นเต็มไปหมด
" ขอโทษนะครับ ขอโทษนะครับ " ร่างสูงที่วิ่งลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็วเมื่อครู่
ยืนหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าจื่อฮงก่อนจะพูดขอโทษรัวๆ ไปหลายครั้งแล้วก้มตัวลงมาเก็บหนังสือแบบฝึกหัด
ที่หล่นกระจายเกลื่อนพื้น
" ไอ้ เซียนซีจะรีบไปไหนวะ รอกันก่อนดิ " เสียงทุ้มของใครบางคนดังแว่วมาจากบันได
ทำให้จื่อฮงหันหน้าไปมองยังที่มาของเสียงก่อนจะพบว่าคนๆ นั้น กำลังเดินลงบันไดมาอย่างช้า ๆ
เสียงนั้นเขาจำมันได้ดี ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าคนที่พูดแต่เขาก็จำมันได้เสมอว่าเสียงนั้น เป็นเสียงของจุนไค
" อ้าว จุนไคจะกลับบ้านยัง ? " เซียนซีที่กำลังเก็บหนังสือแบบฝึกหัดที่กระจายอยู่เกลื่อนพื้น
เงยหน้าขึ้นถามจุนไคที่เพิ่งลงบันไดมา
" จะกลับแล้ว ฉันไม่ได้เอาร่มมา ถ้าฝนตกคงกลับลำบากแย่ " จุนไคพูดด้วย น้ำเสียงเรียบๆ
ก่อนจะปรายตาไปมองที่จื่อฮงเพียงแวบเดียวแล้วกำลังจะเดินจากไปแต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
ทำให้เท้าของจุนไคที่จะก้าวออกไปนั้นต้องหยุดชะงักอย่างกระทันหัน
" เดี๋ยว! ยืมร่มเรามั้ย ? ถ้าฝนตกคงกลับลำบากแย่ " จื่อฮงเดินมาอยู่ข้างหลังจุนไค
ก่อนจะหยิบร่มออกมาจากกระเป๋านักเรียนแล้วส่งให้จุนไค
" ขอบใจนะ แต่นายเก็บไว้ใช้เถอะ " จุนไคหันหลังกลับมาตอบจื่อฮงแล้วยิ้มหวานๆ ให้กับอีกฝ่าย
หลังจากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก จุนไคจากไปแล้ว.. สีหน้าของจื่อฮงเจื่อนลงในทันที
ก่อนจะเก็บร่มใส่กระเป๋านักเรียนแล้วยืนมองจุนไคที่เดินจากไป ความรักที่อีกฝ่ายไม่เคยเห็นคุณค่า
ความรักที่เติมให้เท่าไรก็ไม่เต็ม ความรักที่มีให้เขาเพียงข้างเดียวเสมอมา มันเจ็บอย่างนี้นี่เอง
" นี้ ! คุณมัวยืนเหม่ออะไรอยู่ มาช่วยผมเก็บหนังสือบางสิ นายเป็นคนทำตกเองแท้ๆ
มันไม่ใช่หน้าที่ของผมที่ต้องมานั่งเก็บให้เลยนะ " เซียนซีพูดขึ้นในขณะที่เก็บหนังสือแบบฝึกหัด
ที่กระจายเต็มพื้นมารวมกันเป็นกองเดียวกันเสร็จ ซึ่งเสียงนั้นก็ทำให้จื่อฮงหันขวับมาหาเซียนซีทันที
" ถ้านายไม่ชนฉันก่อน มันก็ไม่ตกกระจายเกลื่อนพื้นแบบนี้หรอก "
" นี้ ! นายว่าฉันเป็นคนผิดงั้นหรอ ? " เซียนซีถามพร้อมกับทำหน้างงๆ
" ถ้าใช่ แล้วจะทำไม ! " จื่อฮงเถียงกลับอย่างไม่ยอมลดละ จนทำให้เซียนซีต้องถอนหายใจ
ออกมาเฮือกใหญ่ หมอนี้นอกจากหน้าตาจะดูไม่เป็นมิตรแล้วยังจะปากเสียอีก
" ช่างเถอะ ยังไงก็หมดธุระของฉันแล้ว นายก็แบกเอาหนังสือหนักๆ ไปสั่งอาจารย์คนเดียวแล้วกัน "
เซียนซีพูดขึ้นแล้วกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาต้องหันกลับไปมอง
ที่จื่อฮงอีกรอบ ภาพที่เขาเห็นคือจื่อฮงกำลังแบกหนังสือหนักๆ เดินขึ้นบันไดไปคนเดียว
ซึ่งดูจากท่าทางแล้วไม่น่าไปถึงห้องพักครูที่อยู่ชั้นหกได้
เพราะแค่ชั้นนี้ร่างเล็กก็ทำท่าเหมือนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่คาบันไดอยู่แล้ว
เซียนซีเห็นภาพนั้นแล้วทำให้อดหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้เขาจึงวิ่งขึ้นบันไดตามจื่อฮงไปแล้ว
ไปยืนดักอยู่ข้างหน้าร่างเล็กที่กำลังเดินขึ้นบันได
" อย่าขว้างทาง จะไปไหนก็ไป " จื่อฮงพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
" ไม่ได้มาขว้างจะมาช่วย " เซียนซีพูดขึ้นบ้าง
" ช่วยเป็นภาระ " จื่อฮงตอบเสียงเรียบแล้วเดินหลบเซียนซีไปอีกทางหลังจากนั้นก็ขึ้นบันไดต่อไป
" เปล่า ฉันมาช่วยจริงๆ หนังสือนั้นเวลาแบกคนเดียวมันหนักมากมั้ย ? "
" ถามแปลก นี้ตาบอดหรือว่าโง่กันแน่ ! ก็ต้องหนักสิ " จื่อฮงหันมาตอบอย่างหงุดหงิดแล้วหันกลับไป
" ก็เพราะมันหนักไง ฉันเลยจะมาช่วยถือ " คำพูดของเซียนซีทำเอาจื่อฮงหันขวับไปหาเขาทันที
จริงๆ ก็อยากให้มีคนช่วยนะ แต่ไม่เอาดีกว่า หมอนี้คงไม่คิดจะช่วยเขาฟรีๆ แน่ ! ท่าทางดูเจ้าเล่ห์ไม่เบา
" ขอบใจนะ แต่ไม่ต้อง " จื่อฮงเดินขึ้นบันไดต่อไปแต่เซียนซีไม่รอช้าเขารีบเดินมาขว้างข้างหน้าอีกครั้ง
ทำให้จื่อฮงต้องหยุดเดิน
" ให้ฉันช่วยดีกว่านะ " พูดแล้วเซียนซีก็เอื้อมมือไปแบ่งหนังสือแบบฝึกหัดออกมาจาก
จื่อฮงที่ยืนถืออยู่ประมาณครึ่งหนึ่ง จื่อฮงได้แต่ยืนนิ่งมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ แต่ก็ดีนะ ตอนนี้รู้สึกว่าเบาลงเยอะเลย
" ไปกันเถอะ " เซียนซีบอกและหันไปยิ้มให้จื่อฮง รอยยิ้มนั้นช่างดูสดใสและมีเสน่ห์
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเวลาที่ได้เห็นรอยยิ้มที่ดูสดใสแบบนี้ จื่อฮงถึงรู้สึกเหมือนว่าหัวใจมีอาการผิดปกติ
รอยยิ้มที่ดูสดใส รอยยิ้มที่จะเปลี่ยนโลกทั้งใบให้กลับมาสวยงามอีกครั้ง เขาอยากจะยิ้มให้ได้แบบนั้นจัง
ระหว่างทางเดินขึ้นบันไดจากชั้นสองถึงชั้นหกทั้งสองต่างเงียบกันมาตลอดทาง
จนกระทั้งตอนที่จะถึงห้องพักครูเซียนซีก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
" เอ่อ นายชื่ออะไรหรอ? เราชื่อเซียนซีนะ "
" จื่อฮงครับ " จื่อฮงตอบพร้อมกับพยายามยิ้มให้อีกฝ่ายเวลาพูด ต้องใช้คำว่าพยายามนะ
เพราะจื่อฮงเขาเป็นคนยิ้มไม่เป็น
" ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ " จู่ๆ เซียนซีก็ระเบิดหัวเราะออกมาชุดใหญ่
" หัวเราะอะไรไม่ทราบ "
" หน้านายเวลายิ้มน่ะ... มันดูแปลกๆ ไม่เต็มใจยิ้มให้ฉันก็ไม่ต้องฝืนหรอกนะ "
" ก็ไม่ได้เต็มใจ แค่ยิ้มเป็นมารยาท " จื่อฮงทำหน้าเบ้ ก่อนจะถอยหายใจออกมาเบาๆ
พอแล้ว วันหลังเขาจะไม่ยิ้มอีกแล้ว ยิ้มที่ไรคนอื่นก็หาว่ามันดูแปลกๆ ทุกที หมดอารมณ์จะยิ้มแล้ว
" ว่าแต่นายรู้จักจุนไคด้วยหรอ ? " คำถามนั้นทำเอาจื่อฮงแทบสะอึก
" รู้จัก ทำไมหรอ ? "
" แล้วนายสนิทกับจุนไคมั้ย ? " จื่อฮงหยุดฝีเท้าที่กำลังจะก้าวออกไป เมื่อได้ยินคำถามของเซียนซี
หมอนี้ไปรู้อะไรมากันแน่ ?
" ฉันไม่จำเป็นต้องตอบนาย " พูดจบจื่อฮงก็รีบเดินไปให้ถึงห้องพักครูอย่างรวดเร็ว
แต่เซียนซีไวกว่าจึงมายืนขว้างอยู่หน้าประตูห้องพักครู
" ทำไม ทำไมต้องหนีด้วยหรือว่าสิ่งที่ฉันคิด.. มันเป็นความจริง " จื่อฮงเริ่มอารมณ์เดือด
เมื่อได้ยินคำถามเหล่านั้นจากเซียนซี คิดอะไร หมอนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ?
" ถอยไป ! " จื่อฮงเตือนเซียนซี
" ไม่ ! จนกว่านายจะตอบคำถามของฉัน "
" ไม่ถอย ใช่มั้ย ? "
" ใช่ ! ไม่ถอย "
" ก็แล้วแต่เลย " จื่อฮงพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะเดินหลบเซียนซีไปอีกทางแล้วทำท่าจะผลักประตูอีกบาน
เข้าไปอย่างไม่สนใจเซียนซีที่ยืนอยู่
" เดี๋ยว! เรายังคุยกันไม่จบนะ " เซียนซีรีบวิ่งไปหาจื่อฮงที่ยังยืนผลักประตูให้เปิดค้างอยู่แต่พอเซียนซี
จะเดินเข้ามาใกล้ จื่อฮงก็ปิดประตูใส่หน้าเซียนซีจนทำให้เซียนซีวิ่งพุ่งเข้าไปชนกับประตูอย่างจัง
ปึกกก !!! เมื่อจื่อฮงปล่อยมือออกจากประตูทั้งหัวและใบหน้าของเซียนซีจึงชนกับประตู
ที่ตีเข้ามาอย่างแรง โอ๊ยยยย !! เจ็บนี้อีกนาน เจ็บนี้ไม่ลืม ใบหน้าของเขาตอนนี้เริ่มช้าอย่างบอกไม่ถูก
หัวที่ชนเข้ากับประตูอย่างแรงก็มีอาการเจ็บและมึนผสมกัน จื่อฮง !! เรื่องของเราไม่จบแค่นี้แน่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น