[FIC] TFBOYS ❀

ลำดับตอนที่ #3 : [ Kai & Yuan ] The Answer of My Heart : 2

The Answer of My Heart
คำตอบของหัวใจฉัน คือ คุณ เท่านั้น

จุนไคดึงร่างของหยวนให้กลับมาอยู่ในท่ายืนปกติก่อนจะพูดขึ้นว่า

" ขอโทษนะที่เบียดนายจนเกือบจะล้ม " 

" ไม่เป็นไรครับ พี่จุนไค :) " หยวนตอบและยิ้มให้กับจุนไค สำหรับหยวน

ไม่ว่าพี่จุนไคจะทำอะไรหยวนก็ให้อภัยได้เสมอนะ 

" แล้วเซียนซีอยู่ไหนอ่ะ ? " แหม !! พี่จุนไคนะพี่จุนไคถามหาแต่เซียนซี TT

" เอ่อ .. จะอธิบายยังไงดีล่ะ คือว่า เซียนซี เขาบอกว่ามีธุระต้องไปจัดการด่วน
เลยให้ผมล่วงหน้ามาที่ร้านก่อนและก็อยู่เป็นเพื่อนพี่จนกว่าเขาจะมาน่ะครับ " 

" อืมม อย่างงี้เองหรอ งั้นเราเข้าไปหาอะไรกินในร้านกันก่อนดีกว่า :) " 

จุนไคเอ่ยชวนหยวนก่อนจะใช้มือของตนเองจับเข้ากับมือนุ่มๆ ขาวๆ ของหยวน

อย่างอ่อนโยนและจูงให้เดินเข้าไปในร้านอาหารด้วยกัน  

หยวนมีอาการงงนิดๆ ที่อยู่ๆ พี่จุนไคก็เข้ามาจับมือแบบไม่ทันตั้งตัว

แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่าหยวนแอบยิ้มอยู่ตลอดทาง พี่จุนไค พี่เคยรู้มั้ยว่า ..

หัวใจของผมเต้นแรงซะจนควบคุมมันไม่อยู่อีกแล้ว ยิ่งอยู่ใกล้พี่มากเท่าไหร่ หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น
พี่จุนไคช่วยจับมือของผมแบบนี้ตลอดไปได้มั้ย  

ผมอยากให้พี่จับมือของผมแบบนี้ ... ตลอดไปจังเลย >~< 

แต่น่าเสียดายที่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่เป็นไร ขอแค่ในฝันก็ยังดี ~
 

จุนไคจูงมือหยวนเข้ามาในร้านอาหารแล้วค่อยๆ ปล่อยมือของตนออกอย่างช้าๆ เมื่อมาถึงโต๊ะอาหาร 

" หยวนนั่งก่อนสิ " จุนไคบอกหยวน แล้วหยวนก็นั่งลงอย่างว่าง่าย ส่วนจุนไคก็เดินอ้อมไปอีกทางแล้วนั่งลง
ตรงข้ามกับหยวน นั่งตรงข้ามกันแบบนี้ 

มัวแต่กินไปมองไป คงเขินแย่เลย >\\< สงสัยมื้อนี้ ผมคงอิ่มทิพย์ตั้งแต่มอง

พี่จุนไคแล้วล่ะ ฮ่าๆ และแล้วต่อมาไม่นานพนักงานก็เดินเข้ามาวางเมนูลงบนโต๊ะก่อนจะถามว่า

" จะรับอะไรดีค่ะ " แล้วก็เตรียมปากกาขึ้นมาจด

" หยวนอยากจะกินอะไรหรอ ? " จุนไคเอ่ยถาม

" ผมไม่กินหรอกครับ มานั่งเป็นเพื่อนพี่เฉยๆ " หยวนตอบและยิ้มให้จุนไค

โกหกว่าไม่อยากกินทั้งที่จริงๆ อยากกินใจจะขาด แต่ร้านนี้อาหารราคาแพงเกิน พี่จุนไคพามาร้านหรูแบบนี้
กินมื้อเดียวหยวนคงจนไปทั้งเดือน TT

" ไม่ได้ๆ ให้หยวนมานั่งดูพี่กินแบบนี้เสียมารยาทแย่เลย "

" ผมไม่หิวจริงๆ นะครับ " จริงๆ ก็อยากกินนะ แต่เงินไม่มีก็อดไป - -

" งั้นพี่เลี้ยงเอง อยากจะกินอะไรก็สั่งเต็มที่เลยนะหยวน " 

" จริงหรอ !! " หยวนตาโตขึ้นมาทันที ที่ได้ยินว่าจุนไคจะเลี้ยง 

แหม ตอนนั้นใครกันนะบอกว่าไม่หิว ??! 

" โกหกมั้งงง ฮ่าๆ งั้นผมเอาสเต็กปลาแซลม่อนนะครับ " 

จุนไคบอกกับพนักงานสาวก่อนจะหันหน้ามาคุยกับหยวนอีกครั้ง

" หยวนอยากกินอะไรก็สั่งเลย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ " 

จุนไคบอกกับหยวนให้รีบสั่งอาหารเนื่องจากเห็นหยวนนั่งดูเมนูมานาน

พอสมควรแล้ว แต่หยวนก็ไม่สั่งสักที สงสัยคงเกรงใจไม่กล้าสั่งอะไรแพงๆ

เพราะว่าอาหารร้านนี้ใช่จะถูก ๆ ซะที่ไหนกันล่ะ 

" งั้นเอาสเต็กปลาแซลมอนเหมือนกันนะครับ " จุนไคหันไปบอกพนักงานสาว

" เฮ้ยย พี่จุนไค " 

" ไม่ต้องพูดแล้ว พี่เห็นนายไม่ยอมสั่งสักทีเลยสั่งให้ซะเลย " 

" พี่จุนไค สเต็กปลาแซลม่อนมันแพงนะ หยวนไม่มีตัง .... " 

" ก็บอกแล้วไงว่าพี่เลี้ยงเอง สั่งมาแล้วต้องกินด้วยนะ "

" แล้วถ้าไม่กินล่ะ " หยวนแกล้งถามจุนไค 

" งั้นเดี๋ยวพี่ป้อนเอง :) " จุนไคตอบหยวนพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

" จะกินดีๆ หรือ จะให้พี่ป้อนเลือกเอานะหยวน " จุนไคพูดขึ้นอีกครั้ง 

งั้นหยวนไม่กินดีกว่าพี่จุนไคจะได้ป้อน อิอิ ไม่นานนักสเต็กปลาแซลม่อนก็มา

เสิร์ฟถึงโต๊ะ เมื่อสเต็กปลาแซลม่อนมาถึงโต๊ะ จุนไคก็ลงมือกินทันทีโดย

ค่อยๆ หั่นเนื้อปลาให้เป็นชิ้นเล็กๆ แล้วค่อยกิน ส่วนหยวนก็กำลังจะกินเหมือนกัน

แต่ทุกอย่างที่หยวนทำในตอนนี้มันดูเชื่องช้าไปหมดไม่ว่าจะหั่นเนื้อปลาแซลม่อน

ที่ทั้งนุ่มและหั่นง่ายแต่ในเวลานี้หยวนกลับหั่นมันไม่ออก สงสัยคงเป็นเพราะ

มีพี่จุนไคนั่งอยู่ตรงข้ามล่ะมั้ง มือไม้เลยสั่นจนทำอะไรไม่ถูก >-<

" หยวน !! หั่นเบาแบบนั้น ชาตินี้จะได้กินมั้ยเนี่ย ?! " จุนไคที่กำลังกินอย่าง

อเร็ดอร่อย เงยหน้าขึ้นมาถามหยวน จนทำเอาคนที่ถูกถามสะดุ้งเล็กน้อย

" ขะ ขอโทษครับ " 

" ฉันไม่ได้บอกให้นายขอโทษซะหน่อย 

แค่จะบอกว่าถ้าหั่นไม่ได้เดี๋ยวฉันหั่นให้ แล้วก็ ... " 

" ขอป้อนให้ด้วยนะ :) " จุนไคพูดพร้อมกับยิ้มให้หยวน

" O_o >\\< " หยวนตกใจเล็กน้อยที่จุนไคพูดแบบนี้
แต่ก็ดีนะหั่นให้แถมป้อนหยวนรอเวลานี้มานานแล้ววว ^0^ 

หลังจากนั้นจุนไคก็ค่อยๆ หั่นเนื้อปลาแซลม่อนออกมาเป็นชิ้นเล็ก ๆ 

แล้วใช้ช้อนซ้อมจิ้มเนื้อปลาแล้วจึงยกขึ้นมาป้อนหยวน และยิ้มให้ขณะป้อนด้วย

โอ๊ยยย รอยยิ้มแบบนี้ทำหยวนหัวใจละลายอีกแล้ว 

ละลายไปพร้อมกับเนื้อสเต็กนุ่มๆ แล้วตอนนี้  ตั้งแต่หยวนเกิดมา 

สเต็กมื้อนี้เป็นมื้อที่อร่อยที่สุดที่หยวนจะไม่มีวันลืมเลย <3 

ที่ไม่ลืมไม่ใช่เพราะว่าเนื้อสเต็กนุ่มหรอก แต่เป็นเพราะได้มากินกับพี่จุนไค 2 คน

แถมพี่เขาก็ป้อนด้วย อุ้ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน 

" อะ หยวนกินอีกคำสิ " จุนไคบอกพร้อมกับยกซ้อมที่จิ้มเนื้อปลาแซลม่อนขึ้นมาป้อนหยวน 

" อะ อั้ม " จุนไคโค้งตัวเข้าไปป้อนหยวนใกล้ๆ จนใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว
>_< อร๊ายย เขินนนน 

หลังจากที่ป้อนหยวนเสร็จจุนไคก็กลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมก่อนจะพูดขึ้นว่า

" หยวน  ... พี่ไม่เคยคิดเลยนะ ว่าหยวนน่ะจะหน้าด้าน " 

" อะ อะไรนะ ด้าน ... " พี่จุนไคทำไมว่าหยวนแบบนี้อ่าา TT ฮื้อออ

" ใช่ ด้าน ... ด้านไหนก็น่ารักกกกก <3 " 

" อร๊ายย >\\< พี่จุนไคเล่นมุขแบบนี้ หยวนตกใจหมดเลย " 

" แค่นี้ต้องตกใจด้วยหรอ ว่าา อุตสาห์เล่นมุขแต่นายไม่ขำเลย TT "

" ขำไม่ออกอ่ะ คิดว่าพี่จุนไคจะว่าหยวนหน้าด้านจริงๆ ซะอีก " 

" ก็บอกแล้วไงว่าด้านไหนก็น่ารักกก "

" ถ้าน่ารักก็มารักกันซะเลยสิ !! " 

" . . . . . . " ไม่มีเสียงตอบจากจุนไค หยวนจึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดแบบนี้

" เอ่อ . . ขอโทษครับ " หยวนขอโทษด้วยเสียงเบาๆ เศร้าๆ ใช่สิ !!

ผมไม่มีสิทธิ์ชอบพี่จุนไคแล้ว . .  ผมต้องตัดใจจากพี่ให้ได้สักที 

เรื่องแบบนี้มันพูดง่ายแต่ทำยากนะครับ จะบอกให้ T_T 

ถึงสมองจะสั่งให้ตัดใจ แต่ถ้าหัวใจยังคิดถึงเธอตัดยังไงก็ตัดไม่ขาด ~

" เป็นอะไรไปหยวน ทำเป็นเครียดไปได้ พี่ก็แค่ไม่รู้จะเล่นมุขอะไรต่อ 

เลยเงียบไปก็เท่านั้นเอง คิดมากจังนะ น้องหยวน " 

" พี่จุนไคครับ ถ้าผมกำลังหลงทางผมควรจะทำยังไงดีล่ะ "  

" หลงทางก็ดูแผนที่สิ !! ฮ่าๆ " จุนไคพยายามจะตอบแบบกวนๆ 

เพื่อให้บรรยากาศดูไม่ซีเรียสแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเลย - - 

" หลงทางต้องใช้แผนที่แต่ถ้าหลงพี่ต้องใช้อะไรอ่ะ ?! ^*^ " 

นานน !! หยวนเล่นมุขหลังจากที่นั่งทำหน้านิ่งๆ มานาน

" ^_^ " จุนไคยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินมุขของหยวน 

" เอิ่มมม ฮ่าๆๆ หยวนมามุขนี้พี่เล่นต่อไม่ถูกเลยนะเนี่ย " จุนไคตอบ

โดยที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม :) 

และแล้วในขณะที่ทั้งสองยังคงคุยกันอย่างสนุกสนานเสียงโทรศัพท์ของหยวน

ก็ดังขึ้น ... หยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าคนที่โทรมาคือ เซียนซี !!?

หยวนมองที่หน้าจอโทรศัพท์สักพักก่อนจะกดรับสายแล้วคิดในใจว่าเวลาแห่ง

ความสุขของเขาได้หมดลงแล้ว . . . 

" ฮัลโล เซียนซีนายมาถึงยัง ?? "

" หยวนวันนี้ฉันคงไปหานายกับพี่จุนไคไม่ได้แล้วล่ะ " 

" อ้าว ทำไมล่ะ ? "

" ฝากบอกพี่จุนไคด้วยนะว่าฉัน ขอโทษ "

" เดี๋ยวสิ เซียนซี ทำไมนายถึงมาไม่ได้ เพราะอะไรกัน "

" .... " 

" ฮัลโล เซียนซี " 

" อ้าววว ตัดสายไปแล้ว " หยวนพูดก่อนที่จะกดโทรศัพท์โทรไปหาเซียนซีอีกครั้ง

แต่เซียนซีไม่รับสาย นี้มันอะไรกัน ทำไมเซียนซีชอบทำตัวลึกลับแบบแปลกๆ

อย่างกับมีอะไรปิดบังอย่างงั้นแหละ ?

" หยวนเกิดอะไรขึ้นหรอ " จุนไคยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความสงสัย 

" พี่จุนไค เซียนซีบอกว่าวันนี้เขาคงมาไม่ได้แล้วล่ะ " 

" งั้นหรอ " จุนไคตอบสั้นๆ พร้อมกับทำหน้าผิดหวัง

" แต่เซียนซีเขาฝากผมมาบอกว่า ขอโทษพี่ด้วยนะครับ " 

" ตอนนัดพูดไว้ซะดิบดี ตอนนี้ผิดนัดแล้วจะมาขอโทษง่ายๆ เนี่ยนะ " 

" โถ่ พี่จุนไค อย่างอนเซียนซีไปเลยนะ ผมว่าเขาคงติดธุระจริงๆ " 

" หยวน ไหนๆ เราก็เหลือกันแค่สองคนแล้ว เราไปเดินเล่นด้วยกันมั้ย "

" เดินเล่น . . !? " หยวนดีใจแทบจะบ้าตายที่พี่จุนไคชวนไปเดินเล่น แต่สุดท้ายก็ต้องปฏิเสธไป

" ไม่ดีกว่าครับ ผมยังอ่านหนังสือวิชาญี่ปุ่นไม่จบเลย " หยวนปฏิเสธไปทั้งที่

ในใจไม่ได้อยากปฏิเสธเลย แต่เพราะรู้ตัวดี ว่ายังไงก็ไม่มีหวัง. .

ผมจึงไม่อยากจะถลำลึกลงไปมากกว่านี้ เจ็บแค่นี้ก็พอแล้ว

" จะมีสอบหรอ ?? งั้นให้พี่ช่วยติวมั้ย " 

" ไม่มีสอบครับแต่ผมยังไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาเลยจะมาอ่านทบทวนครับ " 

" ให้พี่ช่วยติวให้ดีกว่า เผื่อมีอะไรไม่เข้าใจจะได้ถามพี่ได้ไง " 

" มะ .. ( ไม่ ) " หยวนยังไม่ทันพูดจบ

" นะ น๊าา น้องหยวน พี่อยากติวให้น้องหยวนจริงๆ นะ "

" แล้วทำไมพี่ถึงอยากติวให้หยวนล่ะ " หยวนแกล้งถามจุนไค 

" ก็มันเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ที่ดีไง " 

โถ่วว ไอ้เราก็ดันไปคิดไกลว่าเขาแอบมีใจให้เรารึป่าวถึงอยากจะติวให้เรา

เฮ้ออ หยวนเอ้ย เมื่อไรจะเลิกหวังอะไรลมๆ แล้งๆ สักที :( 

ในใจพี่จุนไคคงไม่มีที่ว่างให้หยวนแล้วมั้ง เพราะ ใจพี่จุนไคมีแต่เซียนซีเท่านั้น

หยวนแอบคิดในใจ ~ 

" หยวนทำไมเงียบไป ให้พี่ติวให้เถอะนะ " จุนไคถาม

" .................  " ฮิ  ฮิ หยวนแอบยิ้มเล็กๆ ก่อนจะตอบว่า 

" ก็ได้ครับ งั้นไปติวกันเลยดีกว่า " 

ในเมื่อพี่จุนไคเสนอ หยวนก็จะสนอง เอ้ยย !! ไม่ใช่ ให้พี่จุนไคช่วยสอนญี่ปุ่นให้ต่างหาก
หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารเสร็จ จุนไคกับหยวนก็ออกมาจากร้านอาหาร 

" จะไปติวที่ไหนดีครับ " 

" งั้นไปบ้านพี่มั้ย ??!! " 
 

" ปะ ปะ ไป บ้าน พี่ จุน ไค " ม่ายอยากจะเชื่อเล้ยยย >\\< 

 เฮ้ย! ไม่จริงน่าา นี้ผมฝันไปรึป่าวเนี่ย ตื่น ตื่น ตื่น !!! 

" ว่าไง.. จะไปติวที่บ้านพี่มั้ย " จุนไคถามหยวนอีกรอบพร้อมกับยื่นหน้า

เข้ามาใกล้ๆ เพื่อรอฟังคำตอบ เอ๊ะ ! แต่บางทีมันก็ใกล้ไปนะ 

ใกล้ซะจนใบหน้าของเราสองคนจะชิดกันอยู่แล้วว ^*^ 

พี่ครับ ถอยออกไปหน่อยสิ อย่ามาจ้องหน้าจ้องตากันอย่างงี้ได้มั้ย เขิน <3 

" เอ่อ ... คือ ว่า ... " หยวนรู้สึกลังเลที่จะตอบ จะเอายังไงดีล่ะ จะไป หรือ ไม่ไป

สมองของผมสั่งให้ตอบว่า ไม่ไป แต่หัวใจกลับไม่ได้สั่งให้ตอบแบบนั้น

โอ้ยย สับสนไปหมดแล้ว สมองสั่งอย่างหัวใจสั่งอย่าง ผมควรจะเชื่ออันไหนดีเนี่ย

" ว่าไง .. จะไปมั้ย " พี่จุนไคถามขึ้นอีกรอบ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม >//<

คุณพี่นี้ก็เร่งจัง แถมยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก นี้กะจะให้เขินตายกันไปเลยใช่มั้ย

" ไม่ตอบ งั้นเอาแบบนี้ พี่จะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าจะไปก็ตอบว่าไป 

แต่ถ้าพี่นับถึงสามแล้วหยวนยังเงียบอยู่แบบนี้พี่จะถือว่าไม่ไป โอเคมั้ย? " 

จุนไคผละออกจากหยวนแล้วพูดขึ้นหลังจากที่รอคำตอบจากหยวนที่เอาแต่เงียบอยู่สักพักแล้ว

" หนึ่ง " เฮ้ยย เดี๋ยวสิ พี่จุนไค อย่าเพิ่งนับ

" สอง " สองแล้วสองแล้ว จะเอายังไงดี ' ไป ' หรือ ' ไม่ไป '

" สา... ( สาม ) " วินาทีสุดท้ายแล้ว ผมต้องเลือกแล้วสินะ

" ไปครับ " ในที่สุด ผมก็เลือกแล้ว ไม่รู้ว่าผมเลือกถูกมั้ย แต่ก็เลือกไปแล้ว 

เลือกที่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเองดูสักครั้ง มันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง :)

" งั้นไปกันเถอะ :) " จุนไคพูดจบก็ใช้มือของตนเองจับเข้ากับมือของหยวน

แล้วจูงให้เดินไปด้วยกัน O_o อร้าย// รู้สึกฟิน ~ 

จะไม่ให้ฟินได้ยังไงล่ะ ทั้งจับมือ ทั้งป้อน ทั้งไปบ้าน โอ้ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งฟิน
ฟินไปถึงชาติหน้าแล้วแบบนี้ ตอนนี้หยวนมีความสุขจนแทบจะล้นออกมาแล้ว
แต่เหมือนพี่จุนไคคงอยากจะแกล้งหยวนเล่น แค่นี้คงฟินไม่พอสินะ
เพราะจู่ๆ มือของผมกับพี่จุนไคที่จับกันไว้แบบหลวมๆ
ก็ถูกจับให้แน่นมากกว่าเดิมโดยมือของพี่จุนไคที่ขยับเข้ามาชิดกับฝ่ามือ
ของผมมากขึ้นและจับเอาไว้อย่างแน่นอย่างกับกลัวผมจะหนี >//< เขินอ่าา
เราสองคนเดินจับมือกันออกมาจากห้าง เมื่อออกมาแล้วก็ทะปะเข้ากับแสง
อาทิตย์สีทองยามเย็นที่สาดส่องลงมาในขณะที่เราสองคนเดินไปด้วยกัน
สัมผัสอุ่นๆ ที่มือยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีมากขึ้นไปอีก มือของพี่ช่างอบอุ่นเหลือเกิน
อ่าา ผมชอบความรู้สึกแบบนี้จัง ^^

หยวนกับจุนไคเดินจับมือกันไปเรื่อยๆ จนไปถึงป้ายรถเมล์ที่อยู่หน้าห้าง

" รถเมล์มาแล้ว รีบไปกันเถอะหยวน " ยังไม่ทันได้ยืนรอให้เมื่อยขาเล่นเลย รถเมล์ก็มาซะแล้ว
ว่าา ~ เสียดายจังกะจะยืนหลอกจับมือพี่จุนไคแบบนี้ไปอีกสักพักแท้ๆ 55+
แต่ก็ช่างเถอะ เดี๋ยวเราไปต่อกันที่บ้านก็ได้เนอะ พี่จุนไค ~ 

อุ๊บ !! นี้ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย ไม่ดีนะ ไม่ดี อย่าคิดเรื่องแบบนั้นสิ !! >\\< 

และแล้วพี่จุนไคก็ลากผมขึ้นไปนั่งบนรถเมล์อย่างรวดเร็ว ผมนั่งติดหน้าต่าง

ส่วนพี่จุนไคก็นั่งอยู่ข้างๆ ผมนี้แหละแต่ผมไม่รู้จะชวนคุยอะไรดีเลยได้แต่นั่ง

เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง และแล้วขณะที่ผมกำลังมองผู้คนที่อยู่ในบริเวณ

ห้างสรรพสินค้าอย่างเลื่อนลอยอยู่นั้น ผมก็ได้สะดุดตาเข้ากับใครบางคน !! 

เฮ้ย !! ไม่ จริง น่าา นั้นมันนน .... ผมละสายตาจากคนๆ นั้น ไม่ได้เลยจริงๆ

นี้มันหมายความว่ายังไงกัน ผมพยายามจะมองหาคนๆ นั้นอีกครั้ง

แต่แล้วพอมองอีกทีเขาก็ถูกกลืนหายไปในหมู่คนที่วุ่นวายกันอยู่ตรงบริเวณห้างสรรพสินค้าไปซะแล้ว - -
แต่ผมก็ยังจะพยายามมองหาคนๆ นั้นต่อไปเพราะว่า
 

ผมไม่แน่ใจว่าคนที่ผมเห็นเมื่อกี้จะใช่นายมั้ยนะ เซียนซี 

ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี้ได้ทั้งที่ตอนนั้นนายบอกว่านายมีธุระ ?? 

ทำไมนายถึงไม่มาตามที่พี่จุนไคนัด ...
 

คำถามมากมายผุดขึ้นมาจนเต็มสมองไปหมด แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่อาจ

จะเจอคำตอบที่ถูกได้ ผมงงไปหมดแล้ว นี้มันอะไรกัน !!??

เอ๊ะ !! รึว่าเมื่อกี้จะตาฝาดกันแน่ แต่ผมว่าผมเห็นเซียนซีจริงๆ นะ 

ผมได้แต่นั่งคิดเรื่องน่าปวดหัวอยู่คนเดียวจนกระทั่งรถเมล์วิ่งออกจากป้ายไป
~ แป๊ปๆ ก็ถึงซะแล้ว นั่งรถเมล์ยังไม่ทันหลับ เอ้ย ยังไม่ทันได้ซบไหล่พี่จุนไคต่างหาก
แหม่ เสียดายจริง !!! หลังจากที่เสียเวลาไปกับการเดินทางสักพัก
ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่หน้าบ้านพี่จุนไคแล้ว ผมยืนรออยู่พักหนึ่งก่อนที่พี่จุนไคจะเปิด

ประตูรั่วบ้านให้ผมเข้าไป ผมยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจนมาได้สติอีกทีก็ตอนที่ . . . 

" หยวน เข้ามาในบ้านได้แล้ว " พี่จุนไคเรียกผมให้เข้ามาในบ้าน ผมจึงเดินเข้า

ไปตามคำสั่ง คุณพี่ชายสุดที่รัก ~ 

" .... " หยวนเดินเข้ามาในบ้านอย่างช้าๆ โดยที่ไม่พูดอะไรเลย 

" นี้ ! หยวนจะยืนเป็นยามเฝ้าประตูบ้านให้พี่รึไง พี่เปิดประตูตั้งนานแล้ว

แต่นายก็ไม่ยอมเข้ามาสักที เอ๊ะ ! หรือว่านายไม่อยากมาบ้านพี่กันแน่ " 

" ปะ ป่าวคร๊าบบ คือผมเห็นว่าบ้านพี่สวยมากๆ เลยยืนมองนานไปหน่อย " 

หยวนรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว ก็แหม่..  บ้านพี่จุนไคน่าอยู่จริงๆ นะ ถึงจะไม่ได้ใหญ่โตมากนัก
แต่ก็น่าอยู่มากถึงมากที่สุดเลยล่ะ อิอิ บ้านพี่จุนไคมีลักษณะเป็นบ้านเดี่ยวสไตล์โมเดิร์นสองชั้น
รอบๆ บริเวณบ้านมีสวนดอกไม้และพื้นหญ้าสีเขียวชะอุ่ม มองแล้วดูสบายตาเหลือเกิน 

น่าอยู่แบบนี้หยวนขอมาอยู่ด้วยคนได้ป่าว !?

" จริงหรอ ?? บ้านพี่น่าอยู่ใช่มั้ย " 

" ... " 

" งั้น .. " 

พลั่ก !! พี่จุนไคใช้มือทั้งสองข้างจับบ่าของหยวนพร้อมกับดันตัวหยวนให้ไปชิดกับกำแพง
อึ๋ยย ~ นี้พี่คิดจะทำอะไรเนี่ยยยย >< ! 

" งั้น .. อะไรหรอครับ พี่จุนไค " หยวนถามออกไปด้วยเสียงสั่นๆ 

ตอนนี้หยวนและจุนไคอยู่ในท่าที่แบบ .... เกินจะบรรยายจ้าา

อย่างกับพระเอกจะปล้ำนางเอกเนื่องจากหึงหวงในละครหลังข่าวยังไงยังงั้น

ไม่ได้โกหกนะ ก็ตอนนี้สีหน้าและท่าทางของพี่จุนไคมันเป็นอย่างงั้นจริงๆ นี้

" งั้น ... ถ้าบ้านพี่น่าอยู่ " 

" ... " 

" ก็ มา อยู่ ด้วย กัน สิ !! " จุนไคยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

และพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ช้าๆ แต่ฟังเเล้วรู้สึกสะอึกไปเลยย O \\ O '

" ... " 

" ว่าไง ?? นายนี้ก็แปลก ถามแล้วไม่ตอบ " จุนไคผละออกจากหยวนพร้อมกับทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
ที่หยวนไม่ยอมตอบอะไรเลย พี่จุนไคอย่าทำหน้ายักษ์แบบนี้สิ ! หยวนกลัวน๊าา
ก็แหม่ พี่เล่นยิงคำถามซะแบบ ... ฟังแล้วช็อกอ่ะ ใครมันจะไปตอบได้ล่ะ ~
ไม่รู้ล่ะ หยวนไม่ผิดน๊าา พี่จุนไคแหละผิดเชอะ !! ( โทษไปเรื่อย ) 

" หยวนก็มาอยู่ด้วยแล้วนี้ไง ^^ " 

" มาตอนนี้ เดี๋ยวตอนเย็นก็กลับ " 

" เอ๊ะ !! " 

" แต่ที่ฉันพูดน่ะ หมายถึงจะให้อยู่ตลอดไป <3 "

เฮือก !!! ผมนี้ช็อกเลย 0\\0

จริงๆ ก็อยากอยู่นะแต่ไม่อยากจะแสดงออกมามากมันไม่ดี จริงป่ะ ??! 

ให้เขาเป็นฝ่ายพูดเองดีกว่า ฮิฮิ 

" พี่จุนไคพูดจริงหรอครับ ? " หยวนถามและส่งสายตาหวานแบ๊วไปให้จุนไค

" จริง !! ซะที่ไหน ? พี่ล้อเล่นนะ ฮ่าๆ " จุนไคพูดแค่นั้นแล้วถอยห่างออกจากหยวน

"...." ผมนี้มึนเลยงานนี้ พี่จุนไคหมายความว่ายังไง

สรุปว่าไอ้ที่พูดมาตั้งยืดยาวนั้นหลอกทั้งหมด คุณหลอกฉันทำม้ายย

" เสียเวลาติวหนังสือมามากล่ะ รีบขึ้นไปติวกันบนห้องเถอะ " จุนไคพูดจบก็จับ

หยวนลากขึ้นไปบนห้องนอนของตนเอง ฉุดกระชากลากถูกขนาดนี้

จะไปติวหรือไปทำอะไรกันเนี่ย ?? ไปติวจ้า ไปติว อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลนะ อิอิ
พี่จุนไคเอ้ย .. ไอ้พี่บ้า มาหลอกหยวนได้ยังไง หลอกแล้วก็ลากขึ้นห้อง ร้ายใช่เล่นนะเนี่ย พี่จุนไค !! 

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ติดตามต่อในตอนต่อไปนะคะ 
อ่านแล้วเม้น ไม่เม้นไม่ลงต่อน๊าา

 

B E R L I N ❀