[FIC] TFBOYS ❀

ลำดับตอนที่ #2 : [ Kai & Yuan ] The Answer of My Heart : 1

The Answer of My Heart
คำตอบของหัวใจฉัน คือ คุณ เท่านั้น

ณ ห้องเรียนชั้น ม.4/8 สายศิลป์-ญี่ปุ่น 

ภายในห้องเรียนตอนนี้ช่างเงียบสงบ สงบเสียจนได้ยินเสียงพัดลมที่ติดอยู่บนเพดานดัง กึก .. กึก ! เวลามันหมุนไปมา

นักเรียนทุกคนในห้องต่างตั้งใจเรียนอย่างขยันโดยไม่มีใครแอบคุยกันแม้แต่คนเดียว
 

" วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะค่ะ " 
 

" きりつ "

( ทั้งหมดยืนขึ้น )
 

" れい " 

นักเรียนทุกคนก้มหัวลงทำความเคารพคุณครูตามมารยาทญี่ปุ่น
 

" ありがとうございます "

( ขอบคุณครับ/ค่ะ คุณครู )
 

เซนเซ*สาวยิ้มนิดๆ ให้กับนักเรียนก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้านิ่งขรึมเหมือนทุกวันไม่เปลี่ยนแปลง ! 

( せんせい ( เซนเซ ) = คุณครู )
 

" เฮ้อออ หาววว - -  " เซียนซีอ้าปากหาวกว้างๆ ก่อนจะฟุบหลับลงบนโต๊ะ 
 

" เฮ้ย !! ไอ้เซียนซี นี้แกจะนอนอีกแล้วหรอ คาบแรกก็เพิ่งนอนไปเอง นี้พอหมดคาบญี่ปุ่นก็จะนอนอีกแล้วหรอ ? "

หยวนเพื่อนที่นั่งกับเซียนซีถามขึ้น 
 

" ก็นอนน่ะสิ นายเห็นฉันกำลังจะซักผ้ารึไง ! " เซียนซีตอบกลับกวนๆ แต่หน้าตาของเซียนซีในตอนนี้เหมือนคนที่พร้อม

จะหลับได้ทันทีมากกว่าจะมากวนยียวนประสาทหยวนเล่น 
 

" กลางคืนทำอะไรอยู่ว่ะ ไม่หลับไม่นอนรึไง ถึงมานอนที่โรงเรียน " 
 

" ช่างมันเถอะ ถ้าครูที่สอนคาบต่อไปเข้ามาเมื่อไร ปลุกฉันด้วยนะหยวน ตอนนี้ฉันขอนอนก่อนนะ คร๊อก !! Zzz "

พูดจบเซียนซีก็ฟุบหลับลงบนโต๊ะทันที โดยไม่ถงไม่ถามความสมัครใจของหยวนสักคำ

นี้ผมต้องทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกส่วนตัวให้ไอ้เซียนซีอีกแล้วหรอ ?! หยวนตั้งคำถามกับตัวเองทั้งที่ก็รู้อยู่แล้ว

ว่ามันต้องเป็นอย่างงั้น เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันเป็นแบบนี้เกือบจะทุกๆ วัน จะว่าไปตอนนี้ผมก็เหมือนเป็น

นาฬิกาปลุกส่วนตัวให้เซียนซีไปซะแล้วจริงๆ ผมเองก็เบื่อเหมือนกันนะที่ต้องมานั่งปลุกไอ้เพื่อนขี้เซาคนนี้ทุกวัน

แต่พออยากจะเบื่อมันเข้าจริงๆ ผมก็เบื่อมันไม่ลงอ่ะ 0 _ 0 ไม่เข้าใจตัวเองเลยครับ

ว่าการเบื่อไอ้คนขี้เซาแบบนี้มันยากตรงไหน ทำไมผมถึงเบื่อมันไม่ลงสักที 

 

ผมนั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวแล้วอยู่ๆ ลมหนาววูบใหญ่ก็พัดเข้ามาอย่างแรง จนทำให้ชีทวิชาภาษาญี่ปุ่นที่อยู่บนโต๊ะ

ของผม ปลิวว่อนไปตามสายลม  เฮ้ยย เดี๋ยวสิ จะปลิวไปไหนนนน ผมบ่นอยู่ในใจพร้อมกับวิ่งตามชีทที่ปลิวไป

ตกอยู่ตรงระเบียงที่อยู่หน้าห้องของผม ผมพยายามวิ่งไปเพื่อที่จะเก็บมันแต่สุดท้ายมันก็หนีผมไปอีกแล้ว TT  

ชีทของผมถูกลมพัดไปอีกรอบ ทำให้มันปลิวหล่นจากระเบียงแล้วลอยอยู่กลางอากาศซักพักก่อนจะค่อยๆ ตกลงสู่พื้น

เบื้องล่าง ในระหว่างที่มันกำลังตกลงสู่พื้นนั้นมันก็ดันลอยเข้าไปแปะที่หน้าของใครบางคน
 

ร่างนั้นหยิบชีทของผมที่แปะอยู่บนหน้าของเขาออก เผยให้รู้ว่าคนๆ นั้น เป็นใครคนหนึ่ง ..

ใครคนหนึ่งที่ทำให้ผมรู้จักกับความรัก ใครคนหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกใจเต้นทุกครั้งที่ได้พบหน้า

เขาคนนั้นก็คือ รุ่นพี่จุนไค <3 
 

จุนไคหยิบชีทของผมที่แปะหน้าเขาอยู่เมื่อครู่ออกมามองมันอย่างพินิจพิจารณาว่าเป็นของใครกัน

แต่แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรือพรมขิลิตอะไร ที่อยู่ๆ พี่จุนไคก็มองขึ้นมายังระเบียงชั้น 2 ของอาคาร

ซึ่งนั้นเป็นที่ที่ผมกำลังยืนอยู่นั้นเอง o ~ o 
 

และแล้วสายตาของเขาก็จ้องมองมายังผมทำให้ตาของเราสองได้มองกัน อุ้ยยย เขินนน >\\<

เขินจนหน้าแดงแล้วมั้งตอนนี้ กลัวจังเลยว่าเขินมากๆ แบบนี้แล้วเขาจะเดาออกว่าผมแอบชอบ ^^ 
 

สายตาของพี่จุนไคที่มองมายังผมนั้นเป็นสายตาที่แสนจะอ่อนโยนและมีแต่ความอบอุ่น

ผมอยากจะหยุดช่วงเวลาแห่งความสุขแบบนี้ให้มันผ่านไปช้าๆ จังเลยครับ 
 

" นี้เป็นชีทของคุณใช่มั้ยครับ ? " เสียงของรุ่นพี่จุนไคที่เอ่ยถามขึ้น ทำให้ผมเหมือนสะดุ้งตื่นจากภวังค์ 
 

" เอ่อ.. ครับ ใช่ครับ " ผมตอบออกไปสั้นๆ แบบอึกๆ อักๆ เล็กน้อยสงสัยใจของผมคงมัวแต่คิดถึงสายตาหวาน ๆ

ของพี่จุนไคที่เพิ่งจะได้สบตากันไปเมื่อครู่ล่ะมั้ง ?! 
 

" เดี๋ยวผมจะลงไปเอานะ รออยู่ตรงนั้นก่อนนะครับ " ผมตะโกนออกไปพร้อมกับทำท่าจะวิ่งลงไปข้างล่าง

แต่ยังไม่ทันจะได้วิ่งเสียงของพี่จุนไคก็ดังขึ้นซะก่อน 
 

" ไม่ต้อง !! " ผมแทบจะเบรกเท้าที่กำลังจะวิ่งออกไปไม่ทัน

แล้วจึงหันมามองลงไปยังพี่จุนไคที่ยืนอยู่ข้างล่างด้วยความงุนงง 
 

" เดี๋ยวพี่จะเอาขึ้นไปให้เอง รอก่อนนะ " พี่จุนไคพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม >_< เขินจัง เขินอีกแล้ว

แต่ครั้งนี้เหมือนจะมากว่าปกติ พี่จุนไคเอาชีทขึ้นมาให้ผมถึงหน้าห้องเลยหรอ ~

ไม่เคยคิดเลยว่าชาตินี้จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น มันจะต้องเป็นเพราะพรมขิลิตแน่เลย ~

เดี๋ยวๆ หยวนตื่นลูกอย่าเพิ่งฝันให้ไกลไปมากกว่าเน่!! ตื่นสิหยวน !! ผมพูดปลุกตัวเอง

เพราะ ไม่อยากให้ใจคิดอะไรไปมากกว่านี้ ผมแค่แอบรักพี่เขาก็พอแล้วไม่เคยคิดจะหวังเป็นแฟนหรอก -_- 
 

ตึก.. ตึก.. 
 

เสียงฝีเท้าของพี่จุนไคที่กำลังเดินขึ้นบันไดมาอย่างรวดเร็ว กำลังเข้ามาใกล้แล้ว ยิ่งเข้ามาใกล้แบบนี้มันยิ่งทำให้ผม

ใจเต้นรัวอย่างมิอาจจะหยุดได้เลยจริงๆ และแล้วพี่จุนไคก็เดินขึ้นมาถึงชั้น 2 แล้วเดินเข้ามาหาผม

พร้อมกับยื่นชีทภาษาญี่ปุ่นของผมคืนให้ 
 

" อ่ะนี้ ชีทของน้องใช่ไหม " 
 

" ครับ ขอบคุณมากนะครับ " ผมยื่นมือไปรับชีทที่พี่จุนไคยื่นมาให้แต่มือเจ้ากรรมของผมก็ดันไปสัมผัสเข้ากับมือนุ่มๆ

ของพี่จุนไคที่จับชีทอยู่ด้วย มือสัมผัสมือแบบนี้ทำให้หัวใจของหยวนกระตุกวูบราวกับถูกไฟช็อต

เมื่อรู้ตัวว่ามือของตนเองดันเผลอไปสัมผัสกับมือของจุนไค

หยวนก็รีบชักมือออกและดึงชีทจากมือจุนไคออกไปอย่างกะทันหัน 
 

แต่แค่นั้นยังไม่พอ อาการเขินคนหล่อของหยวนมันกำเริบอีกแล้ว ตอนนี้เหงื่อของผมเริ่มซึมออกมาตามไรผมทำให้

ใบหน้าขาวผ่องของหยวนเมื่อครู่ตอนนี้เริ่มจะอาบไปด้วยเหงื่อที่เกิดมาจากต่อมความตื่นเต้นที่ได้อยู่ใกล้กับจุนไค ~ 
 

" น้องเป็นอะไรรึป่าว ? " จุนไคถามด้วยความเป็นห่วง
 

" ป่าวครับ ผมสบายดี " หยวนพูดแบบนั้นออกไปทั้งที่ในใจแทบจะเป็นบ้าตายเพราะอยู่ใกล้เธออยู่แล้วเนี่ย >~<
 

" จริงหรอ ? " จุนไคถามขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้วนะ เพราะพี่จุนไคเอามือนุ่มๆ ของเขายกขึ้นมาแตะที่

หน้าผากของผมเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า " ตัวก็ไม่ร้อนนี้ ทำไมเหงื่อออกซะเยอะเชี่ยว ? "
 

" อากาศมันร้อนน่ะครับ " ผมตอบส่งๆ ไปทั้งทีก็รู้อยู่เต็มอกว่านี้มันหน้าหนาวลมก็พัดเย็นจนหนาวสะท้านได้ทั้งวัน

ยังจะมาบอกว่าร้อนอีก กว่าจะรู้ตัวว่าตอบอะไรไปก็สายไปแล้วจ้าหยวนเอ้ยยย - - 
 

แต่พี่จุนไคดูจะไม่ค่อยสนใจกับคำตอบมั่วๆ ของผมสักเท่าไร เขาเอามือของตนเองล้วงผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าออกมาจาก

กระเป๋ากางเกงแล้วก็ค่อยๆ บรรจงเช็ดเหงื่อที่อาบหน้าของผมอยู่อย่างเบามือ

ช่างเป็นสัมผัสที่แสนจะอ่อนโยนเหลือเกิน >\\< พี่จุนไคทำแบบนี้หยวนเขินจนจะเป็นลมคาระเบียงหน้าห้องล่ะน๊าา ~ 
 

" ถ้าไม่สบายก็ไปพักที่ห้องพยาบาลนะ อย่าทำให้พี่เป็นห่วงแบบนี้สิ! น้องหยวน " 
 

เฮือก o_o หยวนแทบจะช็อกเป็นลมล้มตึ่งคาระเบียงไปแล้วจริงๆ เมื่อได้ยินพี่จุนไคเรียกชื่อของตนเอง เฮ้ยยย!

พี่จุนไครู้ชื่อของผมได้ยังไง ถึงผมจะแอบชอบพี่จุนไคมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยเข้าไปคุยหรือแนะนำตัวให้พี่เขารู้จักเลย

เอ๊ะ !! หรือว่า .. 
 

" พะ พี่ รู้ได้ยังไงว่าน้องชื่อ หยวน ? " 
 

" ไม่มีอะไรที่พี่อยากรู้แล้วไม่รู้หรอก หึหึ " จุนไคตอบหยวนเป็นคำตอบที่ชวนให้คิดจริงๆ ว่าหมายถึงอะไรกันแน่

เอ๊ะ !! หรือว่า .. น่านนน ว่าแล้วเชียวพี่จุนไคต้องแอบสนใจผมอยู่แน่ๆ แล้วก็ไปตามสืบชื่อของผมมาจนรู้ ฮั่นแน่~

 >\\< แอบสนใจกันก็ไม่บอก พี่จุนไคอย่ามัวอายอยู่เลยหยวนคนนี้กำลังรอคำตอบจากหัวใจพี่อยู่นะ

อยากให้พี่สารภาพออกมาจังว่า คำตอบของหัวใจพี่คือ หยวน ^*^
 

" พี่จุนไคครับ บอกผมมาเถอะ อย่าซ่อนมันเอาไว้อีกเลย :) "
 

" ฮื้มมม งั้นหรอ ? " 
 

" ครับ บอกมาสิครับว่า ... " ว่ารักผม ฮ่าๆ จุนไคยังไม่ทันตอบเลย หยวนก็จินตนาการไปโน้นแล้ว

สารภาพออกมาสิ ผมอยากรู้แล้วว่าคำตอบของหัวใจพี่คือใครกัน หยวนใช่มั้ยยย :)
 

" ว่า.. ว่าพี่รู้ชื่อของน้องได้ยังไงใช่มั้ย ? " จุนไคตอบหยวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

อะ อารายยกันครับ พี่จุนไค ผมน่ะจบเรื่องชื่อไปนานแล้วนะ หยวนจบแต่จุนไคไม่ยอมจบ

งานนี้ต้องมีเคลียร์กันให้รู้เรื่องซะหน่อยแล้วคุณพี่ !

" คือว่าผม... " หยวนกำลังจะพูดแต่จุนไคก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
 

" ก็ไม่เห็นจะยากเลยนี้ พี่ก็แค่สังเกตชื่อของหยวนที่อยู่บนเสื้อนักเรียน น้องเนี่ยขี้สงสัยจังเลยนะ "

จุนไคบอกหยวนพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบผมของหยวนเบาๆ ปกติถ้าจุนไคทำแบบนี้

หยวนจะเขินจนแทบจะบ้าตายไปแล้วแต่ครั้งนี้กลับไม่ ..
 

คำตอบขอบจุนไคทำเอาหยวนอึ่งถึงกับหงายเงิ่บ ~ ฮื้อออ 
 

นี้ผมคิดไปเองหรอเนี่ยว่าพี่จุนไคแอบสนใจผมจนไปสืบชื่อของผมมาจนได้ 

ที่แท้พี่เขาก็แค่เป็นคนช่างสังเกตเท่านั้นเอง TT 
 

" พี่ชื่อจุนไค อยู่ห้อง ม.5/8 สายศิลป์-ญี่ปุ่นนะ " 
 

เชอะ !! ใครใช้ให้บอกกันเนี่ย หยวนงอนแล้วนะ

แต่ก็ต้องพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพื่อภาพลักษณ์ที่ดีในสายตาพี่จุนไค หยวนทำได้ !!! 
 

" ครับ ผมอยู่ ม.4/8 นะครับ "
 

" ยินดีที่ได้รู้จักนะ น้องหยวน ถ้ามีเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจมาปรึกษาพี่ได้เสมอนะ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องอื่น ๆ หรือแม้แต่เรื่องความรัก !
 

พี่พร้อมเป็นที่ปรึกษาให้หยวนตลอด 24 ชั่วโมง "
 

" จริงรึ :) " หยวนตอบจุนไคด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
 

" จริงสิ ^^ " จุนไคตอบสั้นๆ และกำลังจะหันหลังเดินกลับไปเนื่องจากเสร็จภาระกิจในการเอาชีทมาให้หยวนแล้ว

" เดี๋ยวครับ พี่จุนไค " หยวนเรียกจุนไค ทำให้คนที่ถูกเรียกหันกลับมามองและเดินเข้ามาหาอีกครั้ง <3

 

ในขณะที่จุนไคกำลังเดินกลับมานั้น หยวนก็ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง และพูดขึ้นว่า ..

 

" ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยครับ เผื่อเย็นนี้จะได้โทรไปปรึกษาพี่จุนไค :) " 

 

" ได้สิ !! " จุนไคตอบหยวนพร้อมกับบอกหมายเลขเบอร์ไปเรียบร้อยแล้ว

 

" ขอเบอร์ไปแล้วก็อย่าลืมโทรมานะ :) " จุนไคพูดกับหยวน 

 

ไม่ต้องห่วงครับพี่จุนไค หยวนโทรแน่ เดี๋ยวจะโทรไปปรึกษาพี่ 24 ชั่วโมง ตามคำโฆษณาเลย ฮ่าๆ

 

หลังจากที่จุนไคให้เบอร์หยวนเสร็จก็หันหลังจะเดินกลับห้องเรียน แต่แล้ว .. 

 

เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น !! จุนไคจึงหยุดอยู่ตรงนั้น

 

แล้วเปิดดูข้อความที่เข้ามาใหม่ก็พบว่าคนที่ส่งมาเป็นหยวน ?!

 

หยวน : สวัสดีครับ ใช่พี่จุนไครับปรึกษาเรื่องหัวใจ 24 ชั่วโมง รึป่าวเอ่ย

 

จุนไค : ใช่ครับ มีเรื่องอะไรจะปรึกษาพี่หรอ ?

 

หยวน : ไม่ปรึกษาหรอกครับ แต่แค่อยากฝาก ...

 

จุนไค : ฮื้มมม ? ฝากอะไร ? 

 

หยวน : ฝากหัวใจไว้ที่เธอไง ! <3

 

จุนไค : 5555 บ้าาา >\\<

 

หยวน : ล้อเล่นๆ ไม่แกล้งล่ะ 

 

 

จุนไคแอบยิ้มนิดๆ เมื่อได้อ่านข้อความของหยวน แล้วจึงหันกลับมาหาหยวนตัวจริงที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

 

จริงๆ แล้วเมื่อกี้ไม่จำเป็นต้องส่งข้อความคุยกันก็ได้ เพราะจุนไคกับหยวนก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง

 

แต่หยวนอยากจะลองแกล้งจุนไคเลยส่งข้อความไปป่วนเล่น

 

" เดี๋ยวพี่ต้องขึ้นไปเรียนแล้วนะ ไว้เจอกันใหม่ " 

 

พูดจบจุนไคก็โบกมือบ๊ายบายหยวน แล้วหยวนก็โบกมือบ๊ายบายกลับเช่นกัน

 

หลังจากนั้นจุนไคก็เดินขึ้นบันไดไปยังห้องเรียนของตนเอง 

 

ต้องขอบคุณสายลมจริงๆ นะเนี่ยที่ทำให้วันนี้ผมได้คุยกับพี่จุนไค 

 

แถมยังได้เบอร์พี่เขามาอีก อุ้ยยย อะไรจะโชคดีขนาดนี้ ^_^ 

 

หลังจากที่พี่จุนไคเดินไปจนลับสายตาเเล้ว ผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องเรียนของตนเองก็พบว่า

 

ครูที่จะสอนคาบต่อไปยังไม่มาและก็คงจะไม่มาแล้วล่ะ เพราะนี้ก็จวนจะหมดคาบอยู่แล้ว

 

กลายเป็นคาบว่างเลยสิคราวนี้ ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนแต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่า

 

ไอ้เพื่อนขี้เซาของผม ไอ้เซียนซีมันตื่นขึ้นมาด้วยตนเองโดยไม่ต้องให้ผมปลุก โอ้ว ! พระเจ้า

 

สงสัยวันนี้โลกคงแตกแน่เลย เอ้ยย ไม่สิไม่ได้นะ ผมยังไม่ทันได้เป็นแฟนพี่จุนไคเลยโลกจะแตกซะแล้วหรอ ฮ่าๆ

 

อ้าววยังไงกันเนี่ยหยวน ไหนตอนนั้นบอกว่าจะไม่หวังเป็นแฟน >\\<

 

ตอนนั้นไม่หวังแต่ตอนนี้ต้องเป็นให้ได้ พี่จุนไคต้องเป็นของผมคนเดียวนะ

 

ไม่ว่าใครก็ห้ามแย่ง หิหิ ทำไมดูชั่วร้ายจัง - - 

 

" เซียนซีตื่นแล้วหรอ ? " ผมเดินเข้าไปทักเซียนซีและนั่งลงตรงที่นั่งประจำที่อยู่ข้างๆ เซียนซีนั้นแหละ 

 

" นายแอบไปคุยกับใครมา " เซียนซีถามผมด้วยหน้าตาที่ดูซีเรียส

 

เอาจริงเอาจังไม่สมกับเป็นไอ้เซียนซีคนขี้เซาเลยจริงๆ 

 

" ป่าว แกละเมออยู่รึป่าวเนี่ย ไม่ได้องไม่ได้แอบอะไรเลย " 

 

" นายแอบคุยกับพี่จุนไคมาใช่มั้ย ฉันเห็นนะ " 

 

คำพูดของเซียนซีทำเอาผมถึงขั้นงงไปเลยที่เดียว แต่เซียนซีจะมาสนใจไปทำไมล่ะ

 

ว่าผมจะไปคุยกับใครบ้าง เอ๊ะ ! ... อย่าบอกนะว่า เขาหึงผม โธ่! โทษที่นะเซียนซีเพื่อนรัก 

 

" ฉันจะไปคุยกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย นี้อย่าบอกนะ ว่านายหึงฉัน "

 

" เฮ้ยยย !! จะบ้าหรอ " เซียนซีรีบปฏิเสธทันที แล้วพยายามหลบสายตาผมด้วย

 

แหมม .. แบบนี้มันมีพิรุธแหะ o_o 

 

" นายแอบชอบฉันใช่มั้ยเซียนซี ที่นายมาอยู่ใกล้ๆ ฉันน่ะก็เพราะว่านายแอบชอบฉันใช่ไหม ตอบมาสิ "

 

ผมนี้โง่จริงๆ ไม่เคยรู้อะไรบ้างเลย ว่าเพื่อนที่อยู่ด้วยกันทุกวันมันจะคิดอะไรไปไกลขนาดนี้ 

 

" เฮ้ยย หยวนเลิกพูดจาชวนสยองซะที ฉันจะอวกล่ะ ! แหวะ " 

 

" ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นน่า ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างนายไม่มีทางมาชอบฉันแน่นอน " 

 

" รู้ไว้ก็ดีแล้วอย่าเล่นแบบเมื่อกี้อีกนะ แหวะ ! มีถังขยะมั้ยเนี่ย "

 

" อ่าๆ ขอโทษ ฉันก็แค่แหย่เล่นเอง ทำเป็นคิดมากไปได้ " หยวนพูดและยิ้มกว้างจนแก้มปริที่แกล้งเซียนซีได้สำเร็จ

 

" อืม ว่าแต่นายชอบพี่จุนไคหรอ ? " เซียนซีถามและหันหน้ามามองผม

 

นั้งไงไอ้เซียนซี ไอ้เพื่อนคนนี้พอมันได้โอกาสก็ยิงคำถามฆ่าฉันเลยนะ ~

 

ไอ้เพื่อนเลวเอ้ยฆ่ากันได้ลงคอ ใจเย็นๆ หยวนเอ้ยย 

 

ว่าแต่ผมควรจะตอบยังไงดีล่ะ จะบอกหรือไม่บอก จะบอกหรือไม่บอก ??!!

 

" ไม่ได้ชอบ ฉันแทบจะไม่เคยคุยกับพี่เขาด้วยซ้ำจะไปชอบกันตอนไหน "

 

ผมโกหกเซียนซีแต่ดูเหมือนว่าเซียนซีจะไม่เชื่อ 

 

" อย่ามาโกหก ! "

 

" ฮื้มมม ป่าวโกหกซะหน่อย " แค่ไม่พูดความจริง แล้วมันต่างกันตรงไหน - - 

 

" นายปิดฉันไม่ได้หรอก หยวน ! " เซียนซีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ นิ่งเสียจนทำเอาผมขนลุก ! 

 

" นายรู้ ... " รู้ว่าฉันแอบชอบพี่จุนไคหรอ ม่ายน๊าา ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เลย

 

แม้แต่เซียนซีที่เป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ

 

" ใช่ฉันรู้ .... ซะเมื่อไหร่กันล่ะ ฮ่าๆๆ " 

 

" เฮ้อ ตกใจหมด " ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไอ้เซียนซี เดี๋ยวเหอะ

 

ถ้าฉันมีโอกาสจัดการนายเมื่อไหร่ นายตายแน่ๆๆ 

 

" นายชอบพี่จุนไคใช่มั้ย " อ้าวไอ้นี้ ไม่จบ

 

" ไม่ " 

 

" ให้โอกาสตอบอีกครั้ง นายชอบพี่จุนไคใช่มั้ย " 

 

" บอกว่าไม่ก็ไม่เซ่ !!! " 

 

" งั้นดี " 

 

" หือออ ? " อะไรของเซียนซีเนี่ย มันจะถามผมไปทำไมกัน

 

" ฉันมีอะไรจะบอกนาย ฟังให้ชัดๆ ล่ะ " 

 

" ว่ามา "

 

" ฉันชอบพี่จุนไค <3 " 

 

คำตอบของเซียนซีทำเอาหยวนงง !! งงไปหมดแล้ว ไอ้เซียนซีชอบพี่จุนไคหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย

 

แล้วทำไมมันไม่เคยบอกผมเลยล่ะ ทำไมมาบอกเอาตอนนี้ ตอนที่ผมก็ชอบพี่จุนไคเหมือนกับมัน

 

บ้าไปแล้ว ~ นี้ผมกำลังจะกลายเป็นคนไม่ดีแย่งแฟนเพื่อนหรอ ม่ายน๊าาา 

 

" แกชอบพี่เขามานานรึยัง " หยวนถามเซียนซี

 

" ก็ไม่ได้นานมากหรอก จริงๆ ฉันรู้จักกับพี่จุนไคมาตั้งนานแล้ว

 

แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะมาตกหลุมรักพี่เขา ~ " 

 

ก็จริงอยู่ที่เซียนซีรู้จักกับพี่จุนไคมานานแล้ว ผมรู้จักพี่จุนไคก็เพราะเซียนซีนี้แหละ

 

และก็เคยเห็นเซียนซีกับพี่จุนไคคุยกันอย่างสนิทสนมหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าที่เป็นแบบนั้น

 

เพราะเซียนซีชอบพี่จุนไค ... 

 

ผมมันโง่เองแหละ ที่มัวแต่อายไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จัก เลยทำได้แค่เพียงแอบชอบอยู่ห่างๆ

 

ดูสิเนี่ย ไอ้เซียนซีคาบไปกินเฉยเลย ฮื้อออออ ~ 

 

" หยวน นายไม่ได้ชอบพี่จุนไคแน่นะ ?  " เซียนซีถามผมอีกรอบ

 

" แกกลัวฉันจะชอบพี่จุนไครึไง ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ได้ชอบพี่เขาแน่นอน "

 

ใช่ ไม่ได้ชอบ .. ถึงจะชอบก็ไม่มีสิทธ์เป็นแฟน ผมชอบพี่จุนไคไม่ได้แล้ว ...

 

" ดี !! ถือว่าฉันถามแกแล้วนะ ถ้าฉันจับได้ว่าแกแอบชอบพี่จุนไค 

 

ฉันเอาแกตาย ! แน่ หยวน ถึงจะแค่ชอบแต่ไม่ได้แย่ง ฉันก็ไม่ให้ จำไว้ !! "

 

อ้าวว ดูสินั้นไอ้เซียนซีมันขู่ผมเอาไว้ซะดิบดีเลย สงสัยผมคงจะหมดโอกาสที่จะชอบพี่จุนไคซะแล้วแหละ 

 

" เอ่อ หยวน คือว่า ... " เซียนซีกำลังจะเรียกหยวน

 

" ถ้าจะถามเรื่องพี่จุนไค ฉันก็บอกไปแล้วไง "

 

" ไม่ถามแล้ว ฉันเชื่อใจนาย ไม่ได้ชอบก็ไม่ได้ชอบ " 

 

" แล้วมีเรื่องอะไรอีกล่ะ ? " 

 

" เย็นนี้พี่จุนไคชวนฉันไปกินข้าว ! แล้วนายก็ต้องไปกับฉันด้วย " 

 

" นายไปกับพี่จุนไคสองคนดีกว่า ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ " 

 

ไม่ใช่แค่ก้างขวางคอหรอกแต่ไม่อยากไปเห็นภาพบาดตาบาดใจมากว่า แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว

 

ถึงหยวนจะไม่เก่งคณิตแต่ก็คิดออกนะ ว่าใครเป็นส่วนเกิน

 

" เฮ้ยย ไม่ได้ๆ ฉันก็เขินเป็นนะเว้ย ฉันไปกับพี่เขาสองคนมีหวังเขินจนไปทำอะไรเปิ่นๆ

 

ให้เขาเห็นแน่เลย แต่ถ้ามีนายไปด้วยจะได้ช่วยเตือนฉันได้ไง " 

 

" อืมก็ได้ ๆ " หยวนตอบรับคำขอของเซียนซีไปด้วยความจำใจ 

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

 

เวลา 15.20 น.  ~ 

 

ตอนนี้เวลาบ่ายสามโมงยี่สิบนาที เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ถึงแม้จะเพิ่งเลิกเรียนได้ไม่นาน แต่เพื่อนๆ

 

ในห้องผมก็ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วจนตอนนี้เหลือแค่ผมกับเซียนซีสองคนเท่านั้นที่นั่งเล่นอยู่ในห้อง

 

" หยวน " เซียนซีเรียกผม 

 

" มีอะไร ? " 

 

" พี่จุนไคนัดฉันไว้ที่ร้านอาหารเปิดใหม่ที่อยู่ในห้างตรงข้ามโรงเรียนเราอ่ะ " 

 

" อืมแล้วไง "

 

" นายล่วงหน้าไปก่อนเลยนะ พี่จุนไคนัดให้ไปเจอตอนบ่ายสามสี่สิบ นายไปรอฉันที่นั้นเลย

 

แล้วระหว่างรอก็คุยกับพี่จุนไคแก้เหงาไปก่อนล่ะกัน " 

 

" อ้าว แล้วนายไม่ไปกับฉันหรอ นายจะไปไหน ? " 

 

" ฉันมีธุระที่ต้องไปจัดการก่อน " 

 

"  ธุระอะไรของนาย "

 

" ฉันบอกไม่ได้ ! " 

 

" ทำไมล่ะ แกเป็นเพื่อนฉันนะให้รู้หน่อยไม่ได้หรอ "

 

" ไม่ได้ แล้วนายก็ห้ามถามด้วย เข้าใจ ? "

 

" อืมๆ ก็ได้ "

 

" ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วจะไปหานายกับพี่จุนไคที่ร้านอาหาร ฉันอาจจะทำธุระนานหน่อย

 

เพราะงั้นไม่ต้องโทรตามนะ ถ้าฉันยังไม่มา " เมื่อพูดจบเซียนซีก็คว้ากระเป๋านักเรียนแล้วเดินออกจากห้องไป

 

ก่อนจะหันหน้ามาบอกอะไรกับหยวนอีกนิดหน่อย 

 

" หยวน ฝากบอกพี่จุนไคด้วยนะ ว่าฉันคิดถึง <3 " 

 

เซียนซีบอกแล้วก็เดินหายไปอย่างรวดเร็วราวกับล่องหนได้

 

. . . . . . . . . . . . . . . . .
 

 

หยวนออกมาจากโรงเรียนแล้วเดินขึ้นสะพานลอยเพื่อจะไปยังห้างที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงเรียน

 

มีห้างอยู่ใกล้โรงเรียนก็ดีอย่างงี้แหละ ตอนเย็นไม่รู้จะไปไหนก็มาเดินห้างได้

 

แต่ถ้าได้มาเดินกับพี่จุนไคสองคนก็คงจะดีนะ >\\< แต่มันคงเป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆไปแล้วแหละตอนนี้ TT

 

ผมเข้าไปในห้างแล้วเดินไปยังร้านอาหารที่พี่จุนไคนัดเอาไว้ บรรยายกาศในห้างยามเย็นแบบนี้

 

เต็มไปด้วยเด็กนักเรียนซึ่งส่วนใหญ่เป็นโรงเรียนเดียวกับผมทั้งนั้น ก็เนอะ

 

ห้างอยู่ตรงข้ามโรงเรียนแบบนี้นักเรียนก็ต้องมาเดินกันเยอะเป็นธรรมดา ว่าแต่...

 

นี้ผมมาถึงก่อนพี่จุนไคอีกหรอเนี่ย พี่จุนไคอยู่ไหนนะ ?? 

 

เป็นคนนัดแท้ๆ แต่กลับมาสายซะเอง ผมกะจะเดินเข้าไปรอในร้านแต่แล้ว

 

ผมก็ถูกร่างของใครบางคนเบียดเข้ากับร่างของผมจนทำให้ผมเกือบจะเซล้มลงไปนอนกับพื้น

 

แต่โชคดีที่เขาดึงตัวผมเอาไว้ทัน มือของเขาช่างนุ่มเหมือนมือของพี่จุนไคเลยย

 

ถ้าเป็นพี่จุนไคก็คงจะดีสินะ :)  และเมื่อหันหน้ามองดู ... ก็พบว่า ... เขาคือ ... พี่จุนไค o_o

 

พะ พี่จุนไค เป็นพี่จริงๆด้วย >~< 

 

 

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ติดตามต่อในตอนหน้านะคะ  :)
อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่าา
 

 

B E R L I N ❀