คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานชิ้นแรก...
ณ ร.ร. มิโดริยาม่า…
ชมรมคาราเต้…
“คนต่อไป ฮายากะ ยาซึมิ”
“ค่ะ”
“เริ่มทดสอบได้”
“ตุบ! ปึก! พลั่ก!”
“ผ่าน เอาละ คนต่อไป…”
“ไง ยาซึมิ”
“อ้าว ทากะคุงเองเหรอ”
“วันนี้ทดสอบได้ดีมากๆเลยนะ”
“ขอบใจจ้ะ”
“เอาละ เลิกกิจกรรมเพียงเท่านี้!”
ยาซึมิเดินออกมาจากห้องชมรม มียูกิคอยอยู่แล้ว
“ไง ยูกิ งานที่ชมรมวิทย์ฯ เป็นไงบ้างล่ะ?”
“ก็ดีนะ”
ยามาชิโระเดินมาพอดี ยูกิหน้าแดงอีกแล้ว…
“ร…รุ่นพี่ยามาชิโระ” ยูกิเสียงตะกุกตะกัก
“มีอะไรเหรอคะ?” ยาซึมิถาม เพราะรู้ว่ายังไงๆ ยูกิก็คงถามไม่ออกแน่
“คืออย่างนี้นะ ฉันจับรางวัลได้บัตรรับประทานอาหารที่ร้าน 3 ที่นั่งน่ะ ตอนแรกกะว่าจะให้คุณพ่อคุณแม่ไปด้วย แต่ท่านไม่ว่าง ก็เลยมาชวนพวกเธอแทนน่ะ สนใจมั้ย?” ยามาชิโระตอบ
“เอ่อ…” ยูกิถึงกับหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีก เพราะมาเจอคนที่ชอบมาชวนกินข้าวเอาดื้อๆ
“ได้ค่ะ ตอนไหนคะ?” ยาซึมิตอบแทนทันที
“4 โมงเย็นนะ เจอกันที่ร้านนี้นะ” เขาพูดพร้อมเอาแผนที่ที่อยู่บนบัตรให้ดู
“แล้วเจอกันนะคะ”
“อื้อ”
4 โมงเย็น
ณ ร้านอาหาร
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงพนักงานต้อนรับหน้าร้านทักทายเด็กสาวทั้งสองคน
“คือพวกเรานัดเพื่อนไว้ที่นี่น่ะค่ะ”
“เชิญทางนี้ค่ะ”
พนักงานพาทั้งสองคนเดินไปยังห้องอาหารขนาดใหญ่ทางด้านซ้ายของทางเดิน
“อ้าว มากันแล้วเหรอ?” เสียงยามาชิโระดังมาจากมุมหนึ่งของห้อง
“รุ่นพี่ยามาชิโระ อยู่ที่นั่นไง” ทั้งสองคนเดินผ่านฝูงชนไปยังโต๊ะในสุดที่มียามาชิโระนั่งอยู่
“พวกเธอนั่งตรงนี้นะ” เขาพูดพร้อมชี้ไปที่ที่นั่นอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ
“ค…ค่ะ” ยูกิสะดุ้ง หน้าแดงด้วย
“ทำเขินไปได้” ยาซึมิพูดเบาๆ
“ขอเมนูด้วยครับ” ยามาชิโระหันไปบอกพนักงาน
“นี่ค่ะ”
“เอาอะไรดีล่ะ?” เขาถาม
“อ…เอ่อ…เอา…” ยูกิพูดไม่ออก
“เอาเทมากิ กับทาโกะยากิค่ะ” ยาซึมิบอกแทนซะเลย
“กรุณารอสักครู่นะคะ”
ในขณะนั้น มีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาในร้าน
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
“สวัสดีครับ คือผมนัดกับเพื่อนๆไว้น่ะครับ”
“เชิญทางนี้ค่ะ”
“สงสัยยังไม่มามั้ง ผมขอเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า”
“ค่ะ อยู่ทางขวาของทางเดินค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ชายคนนั้นเดินไปที่ทางเดิน…
“อร่อยมากเลยนะเนี่ย” ยาซึมิเคี้ยวอาหารไปพูดไป
“อย่าเพิ่งพูดสิ” ยูกิปราม
“ฮ่ะ ฮ่ะ” ยามาชิโระหัวเราะเบาๆ
ชายคนนั้นเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร…
“ยังไม่มาจริงๆด้วยแฮะ” ชายคนนั้นพูด
มีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร
“อ้าว มาแล้วเหรอ? แล้วคนอื่นๆ ล่ะ?” ชายคนแรกพูด
“ยังไม่เห็นเลยนี่” ชายคนที่สองตอบ
“คราวนี้เห็นแน่” เสียงชายหนุ่มอีกคนดังมาจากข้างหลังชายคนที่สอง
“อ้าว”
“อีก 2 คนล่ะ ยังไม่มาเหรอ?” ชายคนที่สามถาม
“มาแล้วคนนึง” เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้นมาจากหน้าร้าน
“มาอีกคนแล้ว” ชายคนที่สองพูด
“เฮ้…ขอโทษทีที่มาช้า” มีชายหนุ่มคนที่ 5 เข้ามาในร้านอีกคน
“มาครบแล้วสินะ” ชายคนแรกพูด
1 ชั่วโมงต่อมา
“เฮ้อ…อร่อยมากๆเลย” ยาซึมิกล่าวสีหน้ามีความสุขมาก
“จริงด้วยสินะ” ยูกิเห็นด้วย
“นั่นสินะ” ยามาชิโระก็เห็นด้วย
“ว่าไงนะ!!” เสียงชายคนแรกตวาดขึ้น
“ก็จริงนี่นา” ชายคนที่สองพูด
“นี่ๆ อย่าทะเลาะกันสิ” ชายคนที่สามพูด
“อย่ายุ่งน่า!!” ชายคนแรกผลักชายคนที่สามล้มลงไป
“เฮ้…ใจเย็นๆ หน่อยสิ” ชายคนที่สี่ห้าม
“ช่างมันเหอะ” ชายคนที่ห้าไม่สนใจ
“ฮึ่ม!! ก็ได้ พอก่อนก็ได้!!” ชายคนแรกสีหน้าไม่พอใจ
“เราไปเข้าห้องน้ำก่อนมั้ย?” ยาซึมิถาม
“เอาสิ”
“อ้าว เป็นห้องน้ำรวมหรอกเหรอ”
“ไม่เป็นไรน่า”
เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ
“โห ห้องน้ำใหญ่มากเลยแฮะ” ยูกิทำสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย
ชายหนุ่มทั้ง 5 คนก็อยู่ในห้องน้ำด้วย
“อ้าว พวกเธอเองเหรอ” ชายคนแรกพูด
“อ๋อ พวกคุณเองเหรอ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”
“ทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะ ขอโทษด้วยนะ”
“นิดหน่อยเนี่ยนะ?!”
“เร็วๆ เสร็จกันรึยังเนี่ย!!” ชายคนแรกตะโกน
ซ่า…
ระหว่างที่ทุกคนกำลังล้างมืออยู่…
พรึ่บ!
ไฟดับ!!
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?” ยาซึมิถาม
“ไม่รู้สิ” ยูกิตอบ
“มีอะไรน่ะ?” ชายคนแรกพูด
ปัง! ปัง!
‘ปืนเก็บเสียง!?’ ยูกิคิด
ตุบ!
‘อะไรหล่น?’
ซ่า….
‘เสียงน้ำ’
“เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย?” ชายคนที่สามพูด
แว่บ
ไฟมาแล้ว…
สิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ…
ชายคนแรกนั้น ถูกยิงตายไปแล้ว!!!
“ว้ากกกกกกก!!!!!”
‘อะไรกันเนี่ย?’ ยูกิคิดอีกครั้ง
“เอ๋” ยาซึมิเห็นอะไรบางอย่าง
ปืนเก็บเสียงตกอยู่ข้างๆศพ
‘หมายความว่ายังไงกัน!?’
“แจ้งตำรวจ!!” ยูกิสั่งทุกคน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“ผู้หมวดสึวะนี่นา อ้าว ผู้หมวดมิซึอิด้วย” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
“เจอกันอีกแล้วนะ”
“ใช่ค่ะ นี่เป็นคดีแรกของ Pretty Spies เลยนะคะ”
“Pretty Spies เหรอ คืออะไรน่ะ?” ผู้หมวดหนุ่มงง
“ชื่อกลุ่มของพวกเราเองไงคะ” ยาซึมิเฉลย
“อ๋อเหรอ…”
“ผู้หมวดครับ บัตรประชาชนของผู้ตายครับ” ตำรวจคนหนึ่งยื่นบัตรใบหนึ่งให้ผู้หมวดสึวะ
“เอ…คุณทาคาดะ ยาสึโอะ เป็นนักเขียนข่าว อายุ 25 ปี” ผู้หมวดหนุ่มอ่านบัตร
“สาเหตุการตายคือถูกยิงเข้าที่กลางหลัง 2 แห่งครับ อาวุธที่ใช้ก็คือ ปืนเก็บเสียงกระบอกนี้ที่ตกอยู่ข้างๆศพนี่แหละครับ”
“อืม…เสียชีวิตทันที ไม่มีร่องรอยการขยับตัวเลย”
“เอาละ พวกคุณคือเพื่อนที่อยู่บริษัทเดียวกับผู้ตายใช่มั้ย” ผู้หมวดมิซึอิเริ่มสอบปากคำ
“ครับ”
“ช่วยเล่าเหตุการณ์ให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ?”
“ครับ คือพวกผมมารับประทานอาหารที่นี่ด้วยกันน่ะครับ แล้วพวกเราก็มาเข้าห้องน้ำ พอตอนล้างมือ ไฟก็ดับพอดี จากนั้นก็ได้ยินเสียงน่ะครับ”
“เสียงอะไรเหรอคะ?”
“เสียงแรกเป็นเสียงยิงปืนเก็บเสียงน่ะครับ ต่อมาก็มีเสียงอะไรหล่น แล้วก็มีเสียงน้ำด้วยน่ะครับ”
“ปืนเก็บเสียงถึงจะเก็บเสียงได้ แต่ก็ยังได้ยินอยู่ถ้าอยู่ในระยะใกล้ๆ น่ะครับ” ผู้หมวดสึวะบอก เมื่อเห็นผู้หมวดสาวทำหน้าตางงเล็กน้อย
“แล้วไงต่อคะ?”
“ครับ พอไฟมาก็เห็นเขานอนตายอยู่อย่างนี้แล้วน่ะครับ”
“ขอให้ทุกคนบอกชื่อและตำแหน่งของตัวเองที่อยู่เวลาไฟดับด้วยนะครับ”
“ครับ ผมชื่อ คาวาดะ คาซึกิครับ ผมอยู่ที่อ่างล้างหน้าที่ห่างจากที่ทาคาดะอยู่ 2 อ่างครับ อ่างที่เขาอยู่น่ะ อยู่ติดประตูพอดีเลย” ชายคนที่สองพูด
“ผมอยู่ที่ข้างหลังคาวาดะพอดี ผมชื่อ ซายามะ มิทสึรุครับ” ชายคนที่สามพูด
“ส่วนผมอยู่อ่างล้างหน้าที่ห่างออกไป 3 อ่าง ถัดจากคาวาดะน่ะครับ ผมชื่อ โคยาม่า เอย์สึเกะครับ” ชายคนที่สี่พูด
“ผมชื่อโมริตะ นาโอกิ ตอนนั้นผมอยู่ที่ห้องน้ำหลังทาคาดะพอดี” ชายคนที่ห้าพูด
“แล้วพวกเธอล่ะ อยู่ที่ไหน?” ผู้หมวดหนุ่มถามเด็กสาวบ้าง
“พวกเราอยู่ที่อ่างล้างหน้าในสุดค่ะ” ยูกิตอบ
“หมายความว่าพวกคุณทุกคนก็มีสิทธิ์ยิงผู้ตายได้ทั้งนั้นสินะ”
“เดื๋ยวครับ ตอนไฟดับเนี่ยนะครับ ไม่มีใครมองเห็นเขาหรอก แล้วจะยิงได้ยังไงล่ะครับ?” ซายามะพูด
“จริงด้วยสิ แล้วคนร้ายยิงผู้ตายได้ยังไง” ผู้หมวดหนุ่มชักงง
“ยังไงก็ขอตรวจคราบเขม่าดินปืนด้วยนะคะ”
“ครับ”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“ผู้หมวดมิซึอิครับ ไม่มีใครมีคราบเขม่าดินปืนเลยครับ”
“งั้นเหรอเนี่ย เอ…แปลกมากเลย” ผู้หมวดสาวเริ่มงง
“ว่าแต่ ไฟมันดับขึ้นมาได้ยังไง?”
“เห็นพนักงานบอกว่า เบรกเกอร์ในห้องควบคุมไฟฟ้ามันปิดน่ะครับ” ผู้หมวดหนุ่มตอบ
“ห้องควบคุมไฟฟ้าอยู่ที่ไหนล่ะ?”
“สุดทางเดินครับ”
“งั้นเราไปดูกัน ทุกคนก็ไปด้วยนะคะ”
“ครับ/ค่ะ” ทุกคนพูดพร้อมกัน
ระหว่างเดินไปที่ห้องควบคุมไฟฟ้า
“ไง ยูกิ เธอว่ามันเป็นยังไงน่ะ? คดีนี้” ยาซึมิถาม
“ไม่รู้สิ ยังไม่รู้เลยว่าคนร้ายใช้วิธีอะไรในการยิงผู้ตายในความมืดได้”
“แล้วคนร้ายล่ะ?”
“ยังไม่รู้เหมือนกัน”
‘หมายความว่ายังไงกัน คนร้ายยิงผู้ตายในความมืดได้ยังไง? แล้วใครเป็นคนร้าย? แต่ก็น่าจะอยู่ใน 4 คนที่มาด้วยกัน ลองสืบดูก็น่าจะรู้นะ’ ยูกิคิด
-จบตอน-
ความคิดเห็น