คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิด Pretty Spies
ณ กรุงโตเกียว…
ตึก…ตึก
เสียงฝีเท้าของเด็กสาวคนหนึ่ง ที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
“แฮ่ก…แฮ่ก…แย่แล้ว ติดซ้อมเพลินไปหน่อย จะกลับทันเวลาอาหารเย็นมั้ยเนี่ย”
ในขณะที่เธอวิ่งผ่านร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง…
โครม!!
มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากร้านแล้วเข้ามาชนเธออย่างจังจนเธอล้มลงไป
“อูย… เจ็บ วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลย จะรีบไปไหนของเขากันนะ”
“เฮ้ย! ขโมย ช่วยจับที!!”
เสียงพนักงานในร้านสะดวกซื้อตะโกนมาจากข้างในร้าน
พอเธอได้ยิน ก็รีบวิ่งตามไปติดๆ จนเข้าไปในสวนสาธารณะข้างๆ
ขโมยคนนั้นก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ พอเธอตามเข้าไปติดๆ ก็พบผู้ชายออกจาก ห้องน้ำมา 3 คน!?!
“เอาละ ใครเป็นขโมยกันแน่ บอกมาซะดีๆเถอะ” เธอพูดแกมขู่
“ผมเปล่านะ ผมไม่ใช่ขโมยนะครับ” ทั้ง 3 คน พูดออกมาเกือบพร้อมๆ กัน
ขณะเดียวกันเจ้าของร้านสะดวกซื้อที่โดนขโมยก็มาพ้อมกับตำรวจ
“ใครเป็นขโมยครับ คุณเจ้าของ แล้วเขาขโมยอะไรไปบ้าง?” ตำรวจคนหนึ่งถาม
“ผมไม่ทันเห็นหรอกครับ มันเร็วมาก ส่วนของที่ขโมยเห็นว่าเป็นพวกอาหารสำเร็จรูปน่ะครับ” เจ้าของร้านตอบ
“งั้นผมขอค้นตัวพวกคุณหน่อยได้มั้ยครับ?” คราวนี้ตำรวจคนนั้นหันมาพูดกับทั้ง 3 คน
“ครับ” ทั้ง 3 คนตอบพร้อมกัน
หลังจากที่ค้นตัว พบว่า คนที่ 1 ถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง แต่ไม่มีเงินติดตัวเลย คนที่ 2 ไม่ได้ถืออะไร มีเงินอยู่ นิดหน่อย คนที่ 3 ถือร่มอยู่ มีเงินอยู่จำนวนมาก แต่ไม่มีใครถือของที่ขโมยมา
“อาจจะอยู่ในห้องน้ำก็ได้นะคะ” เธอพูดขึ้น
“จริงสิ”
หลังจากค้นดู แต่ก็ไม่มีอะไรในห้องน้ำเลย
“รู้แล้วค่ะว่าของอยู่ที่ไหน” เสียงหนึ่งดังขึ้น เธอหันไปดู ก็พบเด็กสาวอีกคนหนึ่งยืนอยู่
“ว่าอะไรนะ!!” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“อยู่ในกล่องที่คนนั้นถืออยู่น่ะค่ะ” เด็กสาวคนนั้นพูดพ้อมชี้ไปที่ชายคนที่ 1
“จริงเหรอ! ไหนดูซิ”
จริงอย่างที่เธอว่า ของที่หายอยู่ในกล่องนั้นจริงๆ
“โธ่เอ๊ย!!” ชายคนนั้นวิ่งกระโจนเข้าหาเด็กสาวคนนั้นทันที
พอเธอเห็นอย่างนั้นก็วิ่งเข้าไป แล้วก็…
พลั่ก!!
เตะเข้าลำตัวชายคนนั้นล้มลงสลบเหมือดต่อหน้าเด็กสาวคนนั้นพอดี
ผู้คนต่างปรบมือให้
“เธอเก่งมากเลยนะ เธอชื่ออะไรเหรอ?” เด็กสาวคนนั้นถาม
“ฉันชื่อ ฮายากะ ยาซึมิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“โคทาโร่ ยูกิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ”
“ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยฉัน” ยูกิพูด
“ไม่เป็นไรหรอก” ยาซึมิโบกมือเบาๆ เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
“ขอบใจพวกเธอมากนะ ที่ช่วยจับคนร้ายให้” ตำรวจคนนั้นพูด“ ฉันชื่อ สึวะ ยูอิจิ เป็นตำรวจที่เพิ่งเข้ามาใหม่น่ะ”
“สวัศดีค่ะ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
“สึวะคุง”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“คุณมิซิอิ” ผู้หมวดหนุ่มหันกลับไป “มาทำอะไรที่นี่น่ะครับ”
“ก็ฉันได้รับข่าวว่ามีขโมยที่นี่นี่นา แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ เพราะสองคนนี้ช่วยน่ะ”
“เอ๋? สองคนนี้เหรอ?” ผู้หมวดสาวทำหน้าประหลาดใจ
“ครับ”
“สวัสดีค่ะ โคทาโร่ค่ะ”
“ฮายากะค่ะ”
“ฉันชื่อ มิซิอิ ยูโกะ เป็นตำรวจที่รับผิดชอบคูแลเขาคนนี้น่ะ” เธอหันไปทางผู้หมวดสึวะ
“พวกเธอเรียนอยู่ที่ไหนกันน่ะ?”
“ร.ร. มิโดริยาม่าค่ะ”
“อ๋อ ใกล้นี่เอง แล้วบ้านเธอล่ะ”
“อยู่แถวนี้แหละค่ะ”
“งั้นเหรอ ยังไงก็ขอบใจพวกเธอมากเลยนะ เอาละ กลับกันเถอะ”
“ครับ”
ทั้งสองคนเดินกลับบ้าน…
“เธอเรียนอยู่ห้องไหนเหรอ?” ยูกิถาม
“อยู่ห้อง 4 จ้ะ แล้วเธอล่ะ?” ยาซึมิถามบ้าง
“อยู่ห้อง 3 น่ะ”
“เรียนเป็นไง เก่งมั้ย?”
“อื้อ..ก็เก่งอยู่นะ”
“ฉันเก่งแค่กีฬาแค่นั้นเองแหละ”
“ไม่เป็นไรหรอก คนเราก็เก่งต่างกันนี่นะ”
ยูกิเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งพอดี
“น…นั่นรุ่นพี่ยามาชิโระนี่นา” ยูกิหน้าแดงขึ้นทันที
“เป็นอะไรไปน่ะ อ๋อ…แอบชอบเขาอยู่ใช่มั่ยล่ะเนี่ย”
“เอ่อ…คือ…” ยูกิถึงกับพูดไม่ออก
“เดี๋ยวฉันเรียกให้ รุ่นพี่ยามาชิโระคะ!!”
“ย…อย่าน่า”
ทำไมล่ะ อายเหรอ? ฮ่ะฮ่ะ” ยาซึมิหัวเราะ เล่นเอายูกิหน้าแดงก่ำไปเลย
“คุณฮายากะ มีอะไรเหรอ?” ยามาชิโระได้ยินพอดี เลยมาทัก
ยูกิวิ่งหนีไปทันที
“เฮ้! จะไปไหนน่ะ ยูกิ!”
ยาซึมิวิ่งตามไป ปล่อยให้ยามาชิโระยืนงงอยู่อย่างนั้น
“เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งไป”
ยาซึมิวิ่งไล่ตามยูกิไป จนถึงหน้าแมนชั่นแห่งหนึ่ง
“อ๊ากกกกกกกกก!!!!”
โครม!!
ทั้งสองคนหยุดอยู่กับที่…
มีหญิงสาวคนหนึ่งตกลงมาจากแมนชั่นนั้น!!
“กรี๊ดดดดดด!!!!” ทั้งสองคนร้องสุดเสียง
ยูกิตรงเข้าไปจับชีพจร “เธอตายแล้ว”
“โทรเรียกตำรวจเร็ว!!”
“ด…ได้จ้ะ” ยาซึมิรีบวิ่งไปยังตู้โทรศัพท์
‘ทำไมเธอถึงตกลงมาได้นะ’ ยูกิคิด
แล้วยูกิก็วิ่งขึ้นไปบนห้องที่ผู้หญิงคนนั้นตกลงมา แต่…
ไม่มีใครเลย!!
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“อ้าว พวกเธอนี่นา”
“สวัสดีค่ะ ผู้หมวดสึวะ”
“พวกเธอเป็นคนพบศพใช่มั้ย?” ผู้หมวดสึวะถาม
“ใช่ค่ะ” ทั้งสองคนตอบพ้อมกัน
“ทราบชื่อผู้ตายหรือยังล่ะ?” ผู้หมวดหนุ่มหันไปถามลูกน้องคนหนึ่ง
“ครับ คุณนาคามุระ มิกะครับ อายุ 27 ปี เป็นพนักงานบริษัทใกล้ๆแถวนี้แหละครับ สาเหตุการตายคือศีรษะกระแทกที่พื้นอย่างแรงครับ”
“เวลาที่ตกลงมาเป็นกี่โมงล่ะ?” ผู้หมวดหนุ่มหันไปถามเด็กสาว
“ประมาณ 1 ทุ่ม 20 นาทีน่ะค่ะ คือตอนที่เธอตกลงมาฉันดูนาฬิกาพอดีน่ะค่ะ” ยูกิพูด
“ยังงั้นเหรอ งั้นไปที่ห้องของผู้ตายกันเถอะ”
“ห้องของเธออยู่ชั้นไหนล่ะ?”
“ชั้นที่ 20 ค่ะ ห้อง 2001”
ณ ห้อง 2001
“ประตูไม่ได้ล็อกเหรอเนี่ย?”
“ใช่ค่ะ”
เมื่อเข้าไปในห้อง
“ประตูระเบียงเปิดอยู่นี่นา”
“ในห้องมีขวดเบียร์เกลื่อนไปหมดเลยแฮะ”
‘ก่อนที่จะตกลงไป ผู้ตายดื่มเบียร์กับใครอยู่งั้นเหรอ?’ ยูกิคิด
“”นี่อาจเป็นการฆ่าตัวตายก็ได้นะ” ผู้หมวดหนุ่มสันนิษฐาน
“ผู้หมวดคะ เธออาจจะดื่มเบียร์กับใครก่อนที่จะตกลงไปก็ได้นะคะ” ยูกิสันนิษฐานบ้าง
“นั่นสินะ” ผู้หมวดหนุ่มเห็นด้วย “งั้นเราไปถามผู้ดูแลที่นี่กัน”
ระหว่างที่ลงไปชั้นล่าง
“ยาซึมิ เธอว่ามันเป็นยังไงล่ะ?” ยูกิถาม
“นั่นสินะ ขวดเบียร์เยอะขนาดนั้น ดื่นคนเดียวไม่ไหวแน่” ยาซึมิสันนิษฐาน
“ใช้มั้ยล่ะ?”
ที่ชั้นล่าง
“จริงเหรอครับ! มีผู้ชายคนหนึ่งมาถามถึงห้องนี้เหรอ?” ผู้หมวดหนุ่มทำสีหน้าประหลาดใจ
“ครับ เป็นผู้ชายหนุ่มๆ มาถามว่าห้องของเธอคนนี้อยู่ไหนน่ะครับ” ผู้ดูแลตอบหลังจากได้ดูรูปถ่ายของผู้ตายแล้ว
“เมื่อไหร่ครับ?”
“ประมาณก่อน 1 ทุ่มได้น่ะครับ แล้วกลับไปตอน 1 ทุ่ม 10 นาทีน่ะครับ”
“จำลักษณะของเขาได้มั้ยครับ?”
“ครับ”
“งั้นช่วยบอกหน่อยนะครับ”
“ได้ครับ”
จากนั้นผู้ดูแลก็บอกลักษณะมาโดยละเอียด
“เอาละ ไปเรียกเขามาที่นี่ซิ”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“มีอะไรเหรอครับ เรียกผมมาทำไม?”
“คือว่า คุณนาคามุระ ที่อยู่ที่ห้องนี้ เสียชีวิตแล้วน่ะครับ”
“ว่าไงนะครับ!!”
“ขอทราบชื่อคุณหน่อยครับ”
“ทานากะ เคอิสึเกะครับ ผมเป็นเพื่อนของนาคามุระที่ตายนั่นแหละครับ แล้วทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ?” ทานากะตอบเสียงสั่น
“คือเธอตกลงมาจากห้องพักของตัวเองเสียชีวิตน่ะครับ ได้ยินว่าคุณมาที่นี่เมื่อตอน ก่อน 1 ทุ่มใช่มั้ยครับ?”
“ครับ ผมมาหาเธอเพื่อมาคุยเรื่องงานที่เธอทำอยู่”
“คุณกลับไปตอน 1 ทุ่ม 10 นาทีใช่ไหมครับ แล้วตอน 1 ทุ่ม 20 นาทีที่เธอตกลงมา คุณอยู่ที่ไหนครับ?”
“ผมอยู่ที่บ้านของผมเองครับ”
“มีพยานมั้ย?”
“ผมอยู่กับพ่อแม่ของผมครับ มีพยานแน่นอน”
“เข้าใจแล้วครับ”
“เอ่อ…คุณดื่มเบียร์กับเธอด้วยหรือเปล่าคะ?” ยูกิถามขึ้น
“อ๋อ ใช่สิ มีอะไรเหรอ”
“เปล่าค่ะ”
‘พอจะรู้แล้ว ว่าเขาทำยังไงถึงทำให้เธอตกลงมาได้’ ยูกิคิด
“นี่ ยูกิ เป็นยังไงบ้าง?” ยาซึมิถาม
“ฉันพอจะรู้แล้วล่ะ”
“รู้แล้วเหรอ?”
“ใช่นี่ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย แต่เธอถูกฆ่าโดยเขาคนนั้น” ยูกิชี้ไปที่ทานากะ
“จริงเหรอ!?”
“แต่ว่า ยังไม่มีหลักฐานเลย”
ยาซึมิเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ตัวทานากะพอดี
“นั่นไง! หลักฐาน”
“เจอแล้วเหรอ? ยาซึมิ”
“ใช่”
“จริงด้วยสิ ที่ห้องนั้นก็น่าจะมีนะ”
ห้อง 2001
“มีจริงๆด้วย” ยูกิพูด
“อย่างที่คิดเลยนะ”
ชั้นล่าง
“ผู้หมวดครับ ผมกลับบ้านก่อนได้มั้ย?” ทานากะพูด
“อ้อ ครับ เพราะยังไงๆ ก็คงเป็นการฆ่าตัวตายแน่”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย” ยูกิพูด
“อะไรนะ?” ผู้หมวดหนุ่มงง
“ใช่ค่ะ และเป็นการฆาตกรรม คนที่ฆ่าก็คือ คุณทานากะ”
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ ตอนที่เธอตกลงมาฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ซะหน่อย”
“ถ้าจะทำให้ตกลงมา ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่หรอกค่ะ” ยาซึมิพูดบ้าง
“อะไรนะ!?” ผู้หมวดหนุ่มงงหนักเข้าไปอีก
“จะบ้าหรือไง จะทำได้ยังไงล่ะ?” ทานากะทำสีหน้าท้าทาย
“คุณมอมเหล้าเธอจนหลับ จากนั้นก็นำเธอไปไว้ที่ขอบระเบียง แล้วก็รีบออกไป ก็แค่นั้นเอง”
“แล้วยังไงล่ะ?”
“ทีนี้ พอเธอได้สติ ก็จะเสียการทรงตัวทำให้เธอตกลงมาจากห้องพักที่สูงนี่ยังไงล่ะ”
“จ…จริงเหรอเนี่ย!?” ผู้หมวดหนุ่มประหลาดใจมากๆ
“แต่เธอก็ยังไม่มีหลักฐานอยู่ดีนะ ขอดูหน่อยสิ หลักฐานที่ว่าฉันฆ่าคุณนาคามุระน่ะ”
“มีสิคะ อยู่ที่ตัวคุณแล้วไง”
“อะไรนะ!!”
“เศษด้ายที่ติดอยู่ที่เสื้อของคุณ เหมือนด้ายที่เสื้อผ้าของคุณนาคามุระที่ตายเลยนะคะ”
“แล้วยังไงล่ะ?”
“มันติดเสื้อคุณตอนที่คุณอุ้มเธอไปที่ระเบียงใช่มั้ยล่ะ? แล้วยังมีเศษด้ายชนิดเดียวกัน หล่นอยู่ที่ขอบระเบียงของห้องนั้นด้วย”
“ว่าไงล่ะคะ?” ยาซึมิถาม
“……….”
ในที่สุด ทานากะก็ยอมรับสารภาพ สาเหตุก็คือถูกผู้ตายปฏิเสธเรื่องความรัก เขาจึงวางแผนฆาตกรรมนี้ขึ้นมา เขามองทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
“ขอบใจพวกเธอมากนะ นักสืบสาวทั้งสอง” ผู้หมวดหนุ่มกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
“งั้นไว้ช่วยกันอีกนะ ฉันไปล่ะนะ”
ผู้หมวดหนุ่มขึ้นรถตำรวจไปแล้ว
“แหมพวกเราเป็นนักสืบได้เลยนะเนี่ย” ยาซึมิพูด
“นั่นสินะ” ยูกิคล้อยตาม
“เราน่าจะตั้งชื่อกลุ่มนักสืบของเรานะ” ยาซึมิทำท่าคิด “ใช่ Pretty Spies เป็นไง”
“ก็ดีนะ”
“ใช่มั้ยล่ะ?”
“พวกเราคือ Pretty Spies” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
“ฉันกลับล่ะนะ” ยูกิกล่าวลา
“จ้ะ งั้นฉันกลับทางนี้นะ” ยาซึมิเดินไปอีกทาง
“ลาก่อนจ้ะ”
“พวกเราคือ Pretty Spies งั้นเหรอ ดีเหมือนกันนะ” ยาซึมิพูดระหว่างเดินกลับ
‘แย่แล้ว ลืมที่บ้านไปซะสนิทเลย’
ที่บ้านยาซึมิ
“ป่านนี้เพิ่งมางั้นเรอะ!! ข้าวเย็นหมดแล้วนะ!!”
“โธ่…หนูขอโทษค่ะคุณแม่ ฮือๆ อดกินข้าวเลย”
-จบตอน-
ความคิดเห็น