คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dream
"ยินดีด้วยนะ อโน"
"ขอบคุณนะเจส"
สวัสดีจ่ะเพื่อนๆฉันขอแนะนำตัวหน่อยนะ ฉันชื่อว่า อโน อายุ19 ปี ยังเด็กอยู่เลยเนอะ(ย่ะ) วันนี้เป็นวันรับปริญญาของฉันแหละไม่อยากจะเม้าว่าฉันได้เกียตินิยมอับดับ 1 เลยนะและเพื่อนสนิทของฉันชื่อ เจสซี่ เรียกสั่นๆว่า
เจสก็ได้จบคณะเดียวกับฉัน เพื่อนฉันน่ะนะหน้าตาทัhงสวยริมฝีปากน่าสัมผัส อ้ายยเขิน(เอิ่ม - - ) มีดวงตาสีน้ำเงินอ่อน ลืมบอกไปเพื่อนฉันเป็นลูกครึ่งนะ แต่ยังไงฉันก็สวยกว่า 555
"ดีใจด้วยนะลูก"
"ค่ะ แม่"
ความฝันของฉันคือเป็นนักข่าวแหละ และในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริงฉันเรียนจบนิเทศแล้วก็ได้เกียรตินิยมอับดับหนึ่งและก็มีสำนักพิมพ์ติดต่อมาหลังจากฉันเรียนจบ
"แม่ค่ะ วันนี้หนูจะไปติดต่อทำงานนะค่ะ"
"งานอะไรหละ อโน"แม่ฉันถาม
"งานนักข่าวไงแม่ เอ่ะแม่ลืมหรอว่าหนูจะเป็นนักข่าว" 3_3
"ป่าวว แม่ไม่ได้ลืมเลยจ่ะ"ทำไมต้องเสียงสูง - -
"งั้นหนูไปก่อนนะค่ะ"
"จะไปเลยหรอ แล้วจะไปที่ไหน"
"นิยมสาร ค่ะ"
นิยมสาร เป็นสำนักงานชื่อดังอันดับหนึ่งของเมืองไทย(เว่อไป)
หลังจากกลับมาบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันก็รูปพุ่งไปที่สำนักพิมพ์ แล้วเข้าไปหาประชาสัมพันธ์
"คุณค่ะ ฉันนัดกับ บ.ก. เอาไว้อ่ะค่ะ"
"อ่อค่ะ ขึ้นไปที่ชั้น 2 นะค่ะ"
ฉันเดินไปที่ลิบ แล้วเจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาหน้าตาหล่อเหลาใช้ได้เขามีดวงตาสีฟ้าสว่างบ่งบอกได้เลยว่าเขาเป็นลูกครึ่งเพราะเขามีหน้าตาที่ไทยอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากของเขามีสีชมพูอ่อน>_< ฉันได้ยินเสียงลิบดังบ่งบอกว่าถึงที่หมายแล้วจึงออกจากความคิดของตัวเอง
"คุณค่ะ"ฉันเรียกผู้ชายคนนั้น
"ครับ"
"ฉันมาสมัครงานค่ะ คุณรู้รึป่าวค่ะว่าได้ไปห้องไหน"
"คุณใช่ คุณอโน ใช่ไหมครับ"ผู้ชายคนนั้นถาม
"ใช่ค่ะ"
"งั้นตามผมมาครับ"ฉันเดินตามเขาไปเรื่อย แล้วคิดว่าจาจะพาฉันไปไหน
"ถึงแล้วครับ"
"ค่ะ เข้าไปเลยนะค่ะ" ฉันสงสัยนิดหน่อย
"ครับ"
ฉันเข้าไปนั่งรออยู่กว่าครึ่งชั่วโมง จึงมีคนเดิมเข้ามา ฉันจึงหันไป
"สวัสดีค่ะ"
ฉันไหว้คนที่เข้ามาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองจึงเห็นว่าเป็นผู้ชายคนนั้น ชายร่างสูงเริ่มเดิมเข้ามาหาฉัน
"อ่าวคุณ แล้วเจ้านายคุณเมื่อไหร่จะมาหรอค่ะ"
"ผมนี้แหละ บ.ก. ของที่นี่"O.o
ฉันมองอย่างอึ่ง
"อ่อ ค่ะ ><" แอบอายนิดนึง
"เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่านะครับ"
"ค่ะ"
"คุยอยากจะอยู่โต๊ะข่าวอะไร"
"อาชญากรรม"
"ตกลงเราจะรับคุณเข้าทำงาน"
"ผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ ศรราม" ชื่อไท้ไทย ><
"ฉันอโนค่ะ"
"คุณจะเริ่มงานเมื่อไหร่"
"พรุ่งนี้ค่ะ"
ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันออกมาจากสำนักพิมพ์อย่างดีใจที่ได้งานแต่เวลานี้ก็ดึกมากแล้วฉันจึงต้องรีบกลับบ้าน ฉันเดินมาได้สักพักก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง ฉันตกใจแล้วกลัวว่าจะเกิดอะไรหรือเปล่า แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นมันมากกว่า ฉันจึงเดินไปตามต้นเสียงก็เห็นคนๆหนึ่งกำลังทำอะไรอยู่ที่คอของผู้หญิงอีกคนนึง ฉันร้องออกไปด้วยความลืมตัว
"ทำอะไรน่ะ"
คนๆนั้นหันมาแล้ววิ่งหนีออกไป ฉันจึงวิ่งเข้าไปดูผู้หญิงคนนั้นจึงเห็นว่าเขามีเลือดที่คอ
ฉันตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วจึงรีบโทรหาตำรวจ ฉันรอกว่าหนึ่งชั่วโมงกว่าตำรวจจะมา ตำรวจเข้ามาหาฉันแล้วถามเรื่องที่เกิดขึ้นฉันจึงเล่าให้ฟัง
"แล้วคุณเห็นหน้าคนร้ายรึป่าว"
"เห็นค่ะ"
"แล้วหน้าเขาเป็นยังไง"
ฉันนึกภาพคนๆนั้นเขามีร่างกายที่สูงผิวขาวดุจหิมะแล้วมีความเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งนัยตาฟ้าสีใสนั่นมันทำให้ชั้นเกรงกลัวเขามากแต่ดูเหมือนเขาจะซ่อนอะไรบางอย่างไว้หลังนัยตานั่น....ดูช่างโศกเศร้าเหลือเกิน (ในใจ)
"เขาเป็นผู้ชายค่ะ"ฉันบอกออกไปอย่างซื่อๆ(ซื่อบื่อ)
คุณตำรวจมองหน้าฉันเหมือนฉันพูดอะไรผิดไปแต่ก็นะคนสวยทำอะไรก็ไม่ผิดหรอกอิอิ หลังจากที่ฉันตอบไปคุณตำรวจก็ให้ฉันกลับบ้าน
"ฉันไปแล้วนะค่ะคุณตำรวจ : )"
"ครับ"
ฉันเดินมาเรื่อยๆแล้วคิดเรื่องต่างแล้วมาสดุดที่ผู้ชายคนนั้นว่าทำไมถึงมีรอยเลือดที่คอผู้หญิงคนนั้นแล้วทำไมเขาต้องดูดเลือดด้วยสมัยนี้คงไม่มีพวกแวมไพร์หรืออะไรพวกนั้นแล้วมั่ง แต่ถึงยังไงฉันก็จะรู้ให้ได้ หึ หึ หึ
ฉันกลับมาที่บ้านด้วยความเหนื่อยล้าแบบสุดๆเพราะฉันเดิมเพลินคิดอะไรไปมาจนหลงทาง - - หลังจากนั้นฉันก็เดินไปตามทางเพื่อหาถนนเพื่อจะโบกรถ แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมองฉันอยู่ตลอดเวลาฉันหันไปดูหลายครั้งแต่ก็ไม่เห็นอะไรฉันจึงเลิกสนใจแล้วเดิมมาเรียกแท็กซี่
ZzzzzzzZ
"ไม่นะๆ นาย อย่าเป็นอะไรไปนะ"ฉันร้องห่มร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าฉันมองไปข้างหน้าก็เห็นคนสองคนยื่นคุยกันอยู่แต่พอสังเกตดีๆฉันจึงรู้ว่าสองคนนั้นไม่ใช่คนเพราะผู้ชายคนหนึ่งมีผมสีหลวงทองสว่างแต่งตัวสีขาวมีมีนวดเคราถือสามง่ามดวงตาสีฟ้าสว่างดุจท้องมหาสมุทรไปหน้าดูผุดผ่องแต่ที่ฉันคิดว่าเขาไม่ใช่คนก็คือเขามีส่วนล่งคล้ายปลาซึ่งถ้าไม่สังเกตุก็จะดูไม่ออก ฉันหันไปมองอีกคนเขาคนนี้น่ากลัวมีผิวที่ขาวดุจหิมะและมีความเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งดวงตาสีฟ้ามืดนั้นดูน่ากลัวเพียงแค่สบตาก็อาจฆ่าคนได้และเขาคนนี้ก็มีส่วนที่แปลกเหมือนกันคือเขามีปีกแต่เป็นปีกสีดำมืดสนิทมีกลิ่นที่เหม็นสาบ ฉันหันกลับมาดูคนที่อยู่บนตักฉันเขามีเลือดเลอะเต็มหน้าฉันจึงเห็นหน้าเขาไม่ชัดเห็นแค่ดวงตาสีฟ้าสีใสนั้นดูมีความโศกเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ฉันฟังการสนทนาของสองคนนั้นได้สักพักคนอยู่บนตักฉันก็พูดออกมา
"ลาก่อนนะ อโน ฉัน ลา.....ก่อ..."ฉันน้ำตาไหลออกมาเองอย่างไม่รู้เลยว่าเป็นอะไรและร้องไห้ด้วยความรู้สึกยังไม่รู้บอกไม่ถูก
"ไม่นะๆนายอย่าไปนะอยู่กับฉันสิไม่นะ"
‘’ไม่นะๆ’’
ฉันกระเด้งจากที่นอนแล้วตื่นจากฝันร้ายฉันนั่งร้องไห้ได้สักพักก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มาฉันจึงรับ
"นี่แกเมื่อไหร่จะมา"ปลายสายพูด
"อะไรแกนี่พึ่งจะกี่โมงเอง"ฉันหันไปดูนาฬิกาแล้วแทบร้องเมื่อมันบอกเวลาว่า 10.00น. ซึ่งเลนเวลานัดของฉันกับยัยเจส
"เห้ยย รู้แล้วแกรอแปปนะเด่วฉันไป"ฉันรีบไปอาบน้ำแล้วโทรเข้าไปที่ประชาสัมพันธ์ของสำนักพิมพ์ให้เขาบอก บ.ก. ให้ฉันคิดอะไรไปเรื่อยๆอยู่ดีๆก็นึกถึงฝันนั้นขึ้นมา
"ฝันอะไรกันนะ เหมือนจริงมาก"
ความคิดเห็น