(Fic) You're My Loveprize In Viewfinder AsamiXAkihito yaoi

ลำดับตอนที่ #3 : Honeyed Holiday Part I Festival (100%) ภาคแรก

   Honeyed Holiday Part I Festival. 
(Fic Asami X Takaba) 
By Panda~Kun .^-_-^ 
ระดับความสัมพันธ์ : ตามมังงะเล่ม 1-3 
เป็นผลงานเก่าเขียนในปี 2007 ทยอยอัพให้ได้อ่านกันค่ะ 

ภาพปลากรอบสร้างเสริมจินตนาการ 

ปริ๊งกุงงง ปริ๊งกุงงง .เสียงโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงดังขึ้นภายในห้องพักที่เจ้าของห้องเป็นเด็กหนุ่มช่างภาพอนาคตไกล ทาคาบะ อากิฮิโตะ 

ฮัลโหล ทากาบะครับ ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ด้วยความง่วงนอน เพราะเมื่อคืนเขาแทบจะไม่ได้หลับเลย มัวแต่ไปนั่งเฝ้าเพื่อจ้องจะถ่ายภาพพวกค้าของหนีภาษีที่จะมารับส่งของกันมาเป็นสกู๊ปเด็ดๆ แต่ผลปรากฎว่าเขาต้องคว้าน้ำเหลวเปล่า เพราะเจ้าพวกนั้นแอบเปลี่ยนแปลงเวลาและที่นัดหมายหมายกัน ซึ่งทำให้ทากาบะเจ็บใจไม่น้อย 

เอ่อ ทากาบะคุง ฉันฮิคารุจ๊ะ เสียงใสๆของหญิงสาวกล่าวขึ้น 

เด็กหนุ่มนึกขึ้นได้ คาซาว่า ฮิคารุ เป็น บ.ก.สาวจากนิตยสารนำเที่ยวMM เธอเป็นรุ่นพี่ของเขาสมัยอยู่มหาวิทยาลัย ซึ่งเขามักไปเป็นช่างภาพถ่ายภาพให้ทุกครั้งที่ทางโน้นบอกว่าคนขาด 

อ้อ ว่าไงครับฮิคารุจัง 

เอ่อ คืองี้นะ ทากาบะคุงช่วง เสาร์อาทิตย์นี้ว่างไหม ชั้นมีงานให้เธอช่วยหน่อยล่ะ 

ว่างซิครับ ทากาบะคิดในใจว่าตัวเองโชคดีนิดๆ ที่อยู่ดีๆมีงานมาให้เขาถึงบ้าน 

ว่าแต่ฮารุจัง จะให้ผมไปถ่ายภาพที่ไหนล่ะครับ? 

ที่โรงแรมมินามิจ๊ะ โรงแรม&รีสอร์ตสไตล์ญี่ปุ่นชั้นหนึ่งแถบคันไซ ชั้นอยากจะให้เธอไปเก็บภาพ บ่อน้ำพุร้อน ออนเซ็น แล้วก็ห้องพัก มาเป็นสถานที่แนะนำของนิตสารปักษ์หน้าน่ะ ว่าแต่ทากาบะคุงสะดวกไหมล่ะ มันออกจะไกลไปสักหน่อยจากโตเกียวนะ 

เอ่อสะดวกครับ แต่ 

ไม่ต้องห่วงเรื่องที่พัก และก็ค่าใช้จ่ายนะ เราติดต่อไปทางโน้นแล้ว เขาสัญญาว่าจะดูแลคนของเราเป็นอย่างดีเพราะเราไปเพื่อโปรโมทโรงแรมเขา บ.ก.สาวรีบบอกรุ่นน้องอย่างรู้ทัน 

งั้นก็ตกลงตามนี้ครับ 

หลังจากวางสายไปแล้ว ทากาบะก็ฮัมเพลงอย่างมีความสุขขณะจัดกระเป๋าเดินทาง ไม่ใช่อะไรหรอก เขาไม่ได้พักผ่อนมานานแล้วมัวยุ่งแต่ตามแก๊งมาเฟีย นานๆไปพักแถวต่างจังหวัดบ้างก็คงดี แถมได้นอนโรงแรมหรูซะด้วย ที่อยู่ ที่พักฟรีแบบนี้ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ 


++++++++++++++++++++++

บ่ายวันเสาร์ ทากาบะก็มาถึงโรงแรมมินามิที่ว่า ไม่รีรอที่จะไปแสดงตัวว่าเป็นช่างภาพนิตยสารMMกับพนักงานที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ พนักงานก็บอกให้เขาตามสบายแต่มีเรื่องหนึ่งที่ต้องแจ้งให้ทราบก่อน 

คือว่าทางโรงแรมมีแขกวีไอพีเข้ามาพักค่ะ สส.คิมูระ เคนจิโร่ กับคู่ค้าทางธุรกิจจะมาเช็คอินบ่ายวันนี้ค่ะ บ้านพักวีไอพีที่เป็นที่ขึ้นชื่อของโรงแรมว่าบรรยากาศดีที่สุดทั้งสองห้องเลยเต็ม จะเป็นไรไหมคะที่จะใช้รูปที่ทางโรงแรมเคยถ่ายเอาไว้ก่อนหน้านี้ 

งั้นขอดูหน่อยครับ ทากาบะภาวนาให้ภาพที่โรงแรมถ่ายออกมาดูดี จะได้ไม่โดนฮิคารุจังจับได้ว่าไม่ได้ถ่ายด้วยตนเอง แต่แล้วก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิดเมื่อพนักงานหญิงคนนั้นยื่นซองรูปถ่ายหลายใบ มุมกล้องสวย แสงก็ถูกจัดดีอยู่หรอก แต่ภาพด่างเล็กน้อยเพราะเก็บรักษาไม่ดี 

เอ่อพอจะมีฟิล์มไหมครับ รูปที่อัดมาตอนนี้ไม่ค่อยชัดเลยครับ 

ไม่มีหรอกค่ะ มีแต่รูปที่ล้างแล้วเท่านั้น ขอโทษจริงๆค่ะ ห้องจะว่างอีกทีก็วันจันทร์น่ะค่ะ 

เอ่อ งั้นก็ขอบคุณครับ ทากาบะรับภาพมาอย่างหนักใจเล็กน้อย แล้วเขาก็เดินตามเด็กถือกระเป๋าคนหนึ่งไปที่ห้องพักซึ่งเป็นห้องพักราคาถูกที่สุดแต่ก็ดูดี ในขณะที่เขาสำรวจดูห้องก็เก็บภาพไปด้วย 

เอ่อคุณทากาบะครับ ไม่ไกลนักจากโรงแรมมีเทศกาลประจำปีด้วยนะครับ ถ้าสะดวกก็เชิญได้นะครับ เด็กถือกระเป๋าบอกเขาอย่างสุภาพก่อนออกจากห้องไป 

Jackpot !! แต่ว่าวันนี้ทำงานก่อนดีกว่าคืนนี้จะได้ไปเที่ยว แล้วก็ถ่ายรูปไปฝากฮิคารุจังด้วย คงจะลบล้างความผิดที่ภาพห้องวีไอพีมัวไปหน่อยได้ ทากาบะนึกในใจขณะอมยิ้มให้กับตัวเอง 

+++++++++++++++++++++++++++++++++ 
ช่วงบ่ายคล้อยของวันนั้นเด็กหนุ่มไฟแรงอย่างทากาบะ อากิฮิโตะ ก็ขยันขันแข็งถ่ายรูปตามจุดต่างๆของโรงแรม แต่แล้วก็สะดุดกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ห้องล๊อบบี้ 
เอ๊ะหรือว่าคนนั่นจะเป็นสส.คิมูระที่ว่า ทากาบะคิด รีบจัดการเก็บกล้อง กระชับหมวกแก๊บใบโปรดให้แน่นขึ้นไปอีก เพื่อพลางตัวเป็นแค่นักท่องเที่ยว เพราะข้อมูลวงในที่เขาเคยได้ยินมาก็พอรู้ๆอยู่ว่า สส.คิมูระคนนี้ไม่ใช่นักการเมืองมือสะอาดสักเท่าไร บางทีเขาอาจได้สกู๊ปข่าวแฉนักการเมืองเป็นผลพลอยได้จากการมารับจ๊อบพิเศษครั้งนี้ก็ได้ 

แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจกับอีกกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาในโรงแรม โดยมีชายหนุ่ม ร่างสูงสง่า เดินนำหน้ากลุ่มลูกน้องผู้ติดตามมา เพียงทากาบะเห็นแค่แว๊บเดียวก็จำได้ว่าเขาคือใคร 

อาซามิ!!? 

เจ้าบ้านั่นมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าจะมาเจรจาการค้ากับสส.นั่น เอาแล้วล่ะสิ ท่าทางจะแย่ซะแล้วเรา!! ทากาบะจับปีกหมวกแก๊บให้ลงมาปิดหน้าอีกขณะแอบย่องไปหลังกระถางต้นไม้ 

ไปแล้ว 
ฟู่! ทากาบะถอนหายใจให้กับตัวเองเมื่อเห็นว่าพวกอาซามิเดินไปทางภัตตาคารแล้ว ที่นั่นคงจะมีห้องส่วนตัวเอาไว้สำหรับเจรจาธุรกิจกันแน่ๆ 

ทากาบะรู้สึกหนักใจ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงแอบปลอมตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟเข้าไปหาข้อมูลไปแล้ว แต่นี่อาซามิ บุคคลอันตราย!! ที่เขาไม่สมควรไปยุ่งเกี่ยวด้วยอย่างยิ่ง ให้ตายเถอะ!! ซวยชะมัด!! แผ่นดินญี่ปุ่นออกจะกว้างใหญ่..แต่ทำไม? 
ทำไมเขาต้องเข้ามาพัวพันกับอาซามิอยู่เรื่อยเลยก็ไม่รู้. 

ทากาบะรีบส่ายหัว สะบัดไล่ความคิดยามที่โดนมือใหญ่ของอาซามิสัมผัสลูบไล้ไปทั่วร่างของเขาอย่างอ่อนโยนออกไป.. 
เพียงแค่คิดถึงอาซามิ ทากาบะก็ถึงกับหน้าแดง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?ที่เขาต้องการความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากมือใหญ่คู่นั้น และเมื่อไรกัน?ที่เขาหลงใหลนัยน์ตาคมกริบที่แฝงไปด้วยความอ่อยโยนเวลามองมาที่เขา 

ห้ามคิดฟุ้งซ่านนะเว้ย หมอนั่นมันปีศาจร้ายชัดๆ แล้วเหตุการณ์พรรค์นั้นก็ไม่มีทางเกิดขึ้นที่นี่เด็ดขาด ทากาบะกัดฟันบอกกับตัวเองก่อนสะพายกระเป๋ากล้องไปทำงานต่อ 

+++++++++++++++++++++++++++

ค่ำวันนั้นทากาบะพยายามทำจิตใจให้สงบ แต่งชุดยูกาตะลายทางสีฟ้าสดใสเพื่อออกไปเที่ยวงานเทศกาล มั่นใจมากว่าเขาไม่มีทางเจออาซามิแน่ๆ 

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ 
ไม่ได้สั่งอะไรนี่นา ใครมาเคาะประตูนะ? ทากาบะรีบเดินไปเปิดประตู 

อะ ..อะ..อาซามิ!! ร่างบางของทากาบะตกตะลึงกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพักของเขา อาซามิ เรียวอิจิ คืนนี้เขามาในชุดยูคาตะเช่นกันแต่เป็นสีน้ำเงินเข้ม ทากาบะแอบคิดในใจว่าช่างเหมาะสมกับอาซามิ แต่คนอย่างเขาไม่มีทางพูดออกไปแบบนั้นหรอก 

อากิฮิโตะ นายจะไม่ชวนฉันเข้าไปข้างในหน่อยเหรอ เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม หลังจากเห็นอีกฝ่ายอึ้งไปนาน 

อาซามิ นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่? ร่างบางขึ้นเสียงถาม อย่างไม่สบอารมณ์กับการปรากฎตัวของอีกฝ่าย 

อาซามิยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูด 
หึ หึ นายคิดว่าฉันจะไม่สังเกตเห็นคนที่มาทำลับๆล่ออยู่ทั่วโรงแรมเลยเหรอไง? 

ทากาบะฉุน เขาไม่ได้มาทำลับๆล่อๆอย่างที่ชายหนุ่มว่าเสียหน่อย จึงต่อปากต่อคำต่อไป 
ฉันมาทำงานเป็นตากล้องถ่ายภาพต่างหาก แล้วนี่ฉันก็จะไปทำงานต่อด้วยไม่มีเวลามายืนคุยกับนายหรอก หลีกไปซะ!! ว่าแล้วทากาบะก็รีบกลับเข้าห้อง สะพายกระเป๋ากล้องซึ่งดูไม่เข้ากับยูกาตะที่เขาสวมอยู่เท่าไร แล้วสาวเท้าเดินออกไปอย่างไม่สนใจอาซามิ 

เดินไปได้สักพักเด็กหนุ่มก็แอบมองมาข้างหลัง ไม่เห็นชายหนุ่มเดินตามมา ก็ถอนหายใจอย่างผิดหวังลึกๆ 

อะไรกัน ก็รู้อยู่ว่าคืนนี้มีงานเทศกาล นายเองก็ใส่ยูกาตะแล้วด้วย ทำไมถึงไม่ยอมตามมา หะ? หรือจะต้องให้ฉันเอ่ยปากชวน ชิ! ฝันไปเถอะเจ้าอาซามิบ้า ทากาบะกระทืบรองเท้าเกี๊ยะขณะเดินต่อไปอย่างไม่พอใจจนถึงบริเวณงาน ซึ่งมีนักท่องเที่ยวเดินกันอย่างคึกคัก มีร้านต่างๆตกแต่งด้วยโคมไฟสีต่างๆ ให้เข้ากับหน้าร้อน ทากาบะจึงเพลิดเพลินไปกับการเดินชมร้านรวงต่างๆไม่น้อย 

ว้าว! ครึ้กครื้นดีจัง เก็บภาพไว้ดีกว่า ทากาบะหยุดเดินเอื้อมไปหยิบกล้องในเป้ข้างหลัง ในขณะที่ไม่ได้ระวังตัวก็มีจิ๊กโก๋ท้องถิ่นแอบฉวยโอกาสทีเผลอของเขาฉกถุงผ้าใส่เงินที่คล้ององไว้ที่เอวไป 

อ้าวเฮ้ย ขโมยนี่!! ช่วยด้วยครับ!! มีโจรล้วงกระเป๋า!! ทากาบะ ตะโกนไป วิ่งไล่ตามเจ้านักล้วงไป 

เร็วจริงๆ ฮึ !ฉันเองก็วิ่งเร็วไม่แพ้แกหรอก ติดอยู่ที่เกี๊ยะบ้าเนี่ยสิ วิ่งไม่ถนัดเลย 

ขณะที่ทากาบะกำลังวิ่งฝ่าฝูงคนจำนวนมากอยู่นั้นก็ห่างจากเจ้าคนร้ายออกไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุดก็คลาดจากคนร้ายจนได้ 

มันไปอยู่ไหนของมันวะเนี้ย ทากาบะบ่นอย่างฉุนเฉียวกับตัวเองในใจ แล้วอย่างงี้จะทำยังไงดี ไม่มีเงินกลับโตเกียวแล้วสิเรา 
ทากาบะนึกสมน้ำหน้าความสะเพร่าของตนเองเอาเงินทั้งหมดใส่ไว้ในถุงนั้น 
' โธ่เว้ย!! ไม่น่าออกมาเที่ยวเลย รู้งี้. เขาอยากจะคิดต่อไปว่ารู้งี้อยู่กับอาซามิซะก็ดีหรอก แต่เสียงร้องโอ๊ย อย่างเจ็บปวดก็ดังขึ้นไม่ไกลจากแถวนั้น ทากาบะจึงรีบวิ่งไปดู 

เฮ้ยนี่แก แกคนที่ขโมยถุงเงินฉัน แล้วก็นาย.. ทากาบะชะงัก 

อาซามิ มาอยู่นี่ได้ไง? 

ทากาบะมองอาซามิด้วยความสงสัย อยากรู้คำตอบ ก็อาซามิไม่สนใจเขาแล้วเดินกลับบ้านพักไปแล้วนี่นา

อาซามิหัวเราะในลำคอให้กับความไร้เดียงสาของเด็กหนุ่ม พลางโบกมือให้ลูกน้องนำตัวโจรทีถูกอัดซะจนหมอบไปส่งให้ตำรวจท้องที่ ฉันก็นั่งรถมาน่ะสิ แล้วนี้กระเป๋านาย มีเงินไม่กี่พันเยนเอง 

ทากาบะรีบคว้าถุงเงินคืนมาจากมือของอาซามิ 
กล้าดียังไงมาเปิดดูกระเป๋าคนอื่น เจ้าคนไม่มีมารยาท เขาระเบิดอารมณ์ใส่ด้วยความอาย 

อาซามิทำเป็นไม่ได้ยิน คว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ร่างบางเห็นอย่างนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาต่อว่าอาซามิ เขาควรจะขอบคุณชายหนุ่มต่างหาก 

เอ่อ ฉันขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่านาย ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วย ทากาบะพูดด้วยเสียงเบา แต่แล้วก็ต้องรีบหลบสายตาเมื่อร่างสูงจ้องเขาตอบ 

ฉันไม่เคยคิดช่วยใครฟรีๆหรอก นายจะตอบแทนฉันด้วยอะไร อาซามิถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แววตาเจ้าเล่ห์ 

เอาแล้วไงอากิฮิโตะ ไอ้หมอนี่มันมันมาไม้นี้อีกแล้ว ทากาบะนึก ใบหน้าเป็นสีแดงเรื่อ 

ทากาบะฝืนยิ้ม อย่างใจดีสู้เสือ นึกไอเดียดีๆออกเอ้อ เอางี้ละกันฉันเป็นเพื่อนนายเดินเที่ยวงานก็ได้นะ เดินคนเดียวไม่สนุกหรอกจริงไหม 

เอาสิร่างสูงตอบ 

ทากาบะแอบเป่าปากอย่างโล่งอก จึงรีบเอื้อมมือไปจับมืออาซามิอย่างไม่รู้สึกตัว แต่แล้วก็รีบถอนมือกลับมาโดยทันที แก้ต่างอย่างอายๆว่า ถ้าจะไปก็เดินไปด้วยกันสิ อาซามิ 

แล้วทั้งสองคนก็เดินไปด้วยกันชมร้านต่างๆ จนมาอยู่หน้าร้านปลาทอง 
อาซามิ ทากาบะสะกิดแขนของชายหนุ่ม 

แวะร้านนี้หน่อย ฉันอยากตกปลาจังเลย 

อากิฮิโตะ นายทำตัวเหมือนกับเป็นเด็กเล็กๆเลยนะ ร่างสูงแซว แต่ก็เป็นคนไปจ่ายค่าสวิงแล้วยื่นส่งมาให้ทากาบะ 

เอ่อ ขอบใจ ว่าแต่ซื้อมาสองอันนายจะตกด้วยเรอะ ฮ่าๆ ร่างบางถามด้วยแววตาอยากรู้ 

ถ้าใช่แล้วจะทำไม อาซามิไม่สนใจเสียงหัวเราะใสๆของเด็กหนุ่ม ลงมือตักปลาที่บ่ออย่างไร้ชั้นเชิงจนกระดาษบางขาดยุ่ย 

ทากาบะทนไม่ไหวยื่นตัวเข้ามาใกล้ๆ นี่อาซามิ ดูอาจารย์อากิฮิโตะนะ ว่าแล้วทากาบะก็ช้อนตักปลาอย่างเชี่ยวชาญได้ปลาทองตัวสวยมาจากเจ้าของร้านถึง 4 ตัว โดยใช้เพียงสวิงเดียว 

ทากาบะชูถุงปลา เห็นไหมล่ะ เรื่องตักปลาชั้นถนัดนะ ร่างบางยิ้มให้กับตัวเองอย่างรื่นเริง ขณะออกมานอกร้าน 

ฉันว่านายคงเข้าใจอะไรผิดนะ ร่างสูงคว้าแขนเล็กเรียวของทากาบะเอาไว้ ค่าสวิงนั้นฉันเป็นคนจ่ายฉะนั้นปลาทั้งหมดนั่นต้องเป็นของฉัน 

นี่นาย! ฉันเป็นคนตกนะ ทากาบะกระแทกเสียงและขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่แล้วก็รู้ตัวว่าตัวเองถูกยั่วให้โกรธเล่นๆ เมื่ออาซามิหัวเราะออกมาเบาๆ จึงทำหน้าบึ้งใส่ 

ฮะๆ ก็ได้ ปลาเป็นของนาย อาซามิอดยิ้มกับท่าทางของทากาบะเมื่อครู่ไม่ได้ 
แล้วหิวหรือยังอากิฮิโตะ? 

ทากาบะสะบัดหน้าหนี ถึงหิวก็ไม่ขอเงินนายให้ซื้อให้หรอก ลุงครับลุงขอไอศกรีมวนิลาใส่โคนครับ เอาแบบราดน้ำผึ้งด้วยนะครับ แล้วทากาบะยื่นเงินที่มีอยู่น้อยนิดในมือส่งให้ลุงคนขายไอติมเข็น และเมื่อตรวจดูเงินในกระเป๋าอีกทีสีหน้าก็วิตกเล็กน้อย 

แค่นี้จะอิ่มเหรอ? เงินนายก็มีอยู่นิดเดียวเองไม่ใช่เหรอ? 

ทากาบะลอยหน้าลอยตาเลียไอติมอย่างไม่สนใจ เหมือนกับบอกว่าแค่นี้ฉันก็อิ่มแล้ว 
ร่างสูงเห็นท่าที หยิ่ง ดื้อรั้นแบบนั้นก็อดที่จะแกล้งแหย่ต่ออีกไม่ได้ เขาจึงกัดไอติมของทากาบะไปเกือบหมดภายในหนึ่งคำ 

เฮ้ย นายทำอะไรน่ะ มีเงินก็ไปซื้อกินเอาเองเซ่ แย่งคนอื่นนิสัยไม่ดี ทากาบะตวาดใส่ 

อาซามิไม่สนใจเดินหนีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทากาบะวิ่งตามหวังจะว่าตามไปบ่นให้หูชา แต่แล้วก็ต้องยิ้มเมื่อชายหนุ่มเดินไปซื้อไอติมวนิลาโคนราดน้ำผึ้งมาให้เขาใหม่ พร้อมด้วยซาลาเปาหมู1ถุง 

เอ้าทานซะ ฉันรู้ว่านายหิว แล้วก็ไม่ต้องทำอวดดีอย่างนั้นมากนักก็ได้ นิสัยเด็กจริงๆ 

ทากาบะส่งสายตาค้อนให้ ไม่ชอบเลยทำไมอาซามิต้องว่าเขาว่าเป็นเด็กอยู่เรื่อย แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงอาซามิก็อุตสาห์ไปซื้อขนมมาให้เขาทานเสียจนอิ่ม 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

ทานนี่สิ อาซามิร่างบางเอ่ยปากชวนขณะนั่งพักที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ที่ปนะดับด้วยโคมสีส้มนวลสว่างสดใส หลังจากทั้งคู่เดินมาทั่วทั้งงานแล้ว 

โซบะ? หรือว่า นาย? อาซามิโน้มตัวลงมาจ้องตาทากาบะใกล้ๆขณะถาม ทำให้แก้มใสๆของ ทากาบะแดงจัดทันที ก่อนจะโวยวายกลับไป 

เจ้าบ้าก็ โซบะ สิโว้ย ทากาบะรีบลุกยืน แล้วถ้าไม่กินก็จะได้กลับกันซะที แยกกันตรงนี้เลย นายกลับโดยรถของนาย ฉันเดินกลับเองได้ ลาล่ะ ร่างบางรีบเดินหนีด้วยใบหน้าแดงกล่ำด้วยความอายที่อยู่ๆอาซามิก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดที่เหมือนกับเปรยๆของอาซามิ 

นายจะใช้ห้องฉันถ่ายภาพก็ได้นะ ฉันอนุญาต 

ร่างบางรีบผงะหันมาทางร่างสูง นะ..นาย รู้ได้ไงน่ะ ว่าฉันไม่มีภาพบ้านพักVIP 

ถ้าจะไปก็เดินไปขึ้นรถ อากิฮิโตะ ครั้งนี้ชายหนุ่มเป็นฝ่ายหันหลังให้เด็กหนุ่มบ้าง 

ทากาบะลังเลใจไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อดี ใจนึงก็อยากได้ภาพ อีกใจหนึ่งก็กลัวที่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกับอาซามิสองต่อสอง แต่ในที่สุดความต้องการที่จะให้งานสมบูรณ์แบบก็ชนะ ร่างบางเดินตามอาซามิไปขึ้นรถลีมูซีนสีดำอย่างจำใจ ไม่รู้ชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นกับตนเองในคืนที่แสนยาวไกลนี้!!!!!

++++++end part I++++++++