อัศวินแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

เฟเซียล่า...สงครามไร้จุดจบ

นักเขียน : มือสังหาร

______________________________________________________________________________

                  แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่เข้ามาให้ห้องเล็กๆ เสียงนกน้อยส่งเสียงรับแสงอย่างไพเราะส่งผลให้หญิงชรา

ที่อยู่ในห้วงนิททาให้ตื่นมารับแสงอาทิตย์ นี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่หญิงชราจะได้ยิน ปากบอกร้องเรียกผู้คนนอกห้อง

ให้เข้ามาแต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีใครได้ยิน เพราะเสียงเธอเบาเกินไป หญิงชรารู้ดีว่าถ้าช้ากว่านี้คงไม่มีเวลาให้ได้สั่งเสีย

กันเป็นแน่เธอจำเป็นต้องเอ่ยคำๆหนึ่ง รู้อยู่ว่าถ้าเอ่ยออกมาแล้วทุกคนก็จะเข้ามาอยู่ในห้องนี้ไม่น่าจะถึงนาทีด้วยซ้ำ 



                 "สงคราม...."เสียงหญิงชราคนหนึ่งดังออกมาจากในห้องเล็ก  เป็นอย่างที่เธอคิดทุกคนในบริเวณนั้นต่างวิ่ง

กรูกันเข้าไปในที่ๆหญิงชรานอนอยู่ ไม่ถึงนาทีที่เสียงนั้นดังขึ้นทุกคนในบ้านก็เข้ามาอยู่ในห้องเล็กนี่เสียแล้ว 
                 
               

                  "ท่านย่า...ท่านหมายความว่าอย่างไรหรือ"ชายหนุ่มกล่าวขึ้น ถอดสีหน้าเล็กน้อย ทั้งๆที่ผ่านมาสองพันปี

ยังไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องสงครามนี้เลย แต่ท่านย่าของพวกเขากลับพูดขึ้นมาในวันนี้
 
                       
                 

                 "สงสราม...มัน.."ด้วยความที่ชรามากขึ้นแล้ว การที่กล่าวแต่ละคำออกมาจากปากมันช่างยากเย็นเลยเกิน

แต่ทุกคนในห้องก็อดทนรอไร้เสียงพึมพำ"มัน...กำลังมาถึงแล้ว"ถึงคราวนี้สีหน้าของแต่ละคนซีดจัด ทั้งๆที่สงครามมัน

น่าจะจบไปตั้งแต่สองพันปีที่แล้ว 
                 
             

                 "ละ...แล้วเราจะทำอย่างไรดีท่านย่า"ชายหนุ่มกล่าวขึ้นอย่างแตกตื่น คำถามที่ออกจากปากชายหนุ่มเป็น

สิ่งที่ทุกคนในแดนมนุษย์อยากรู้..แต่น่าเสียดาย ไม่มีใครรู้เลยแม้แต่พระราชาเซเดลที่ปกครองแดนมนุษย์อยู่นั้นก็ยังมิ

สามารถคิดออกมาได้ ปีศาจนั่นแข็งแกร่งกว่าที่เราคิดเสียอีก
               


                 "เจ้าหญิง..จะลงมะ..มาจตุในโลกของเรา เพื่อหยุดสง...คะ..คราม"เสียงนั้นหยุดลงเพื่อหยุดหายใจ หญิง

ชรารู้ตัวดีว่าด้อีกไม่นานลมหายใจก็จะหมดไปแล้ว"พวกเจ้าก็รอให้ถึงเวลานั้นก็พอ ข้าต้องฝากเจ้าหญิงตัวน้อยไว้กับพวก

ท่านด้วย หาให้เจอ.."
               


                 "แล้วเจ้าหญิงที่ท่านว่ามีชื่อว่าอย่างไรหรือท่าน"นายกำพลกล่าวขึ้นอย่างรีบร้อนกลัวว่าเสียงของท่านย่าจะ

หยุดอยู่แค่นี้
               
 

                 "..." เป็นอย่างที่นายกำพลคิด ท่านย่าของพวกเขาหลับไปแล้ว หลับไม่ีมีวันตื่นด้วยใบหน้าไร้ความกังวลใจ

     

              ท่ามกลางเสียงร้องไห้ และความเสียใจจากการสูญเสียจากสิ่งที่พวกเขารักมาก....รักมากที่สุด ปีศาจนับได้

แอบเคลื่อนตัวอยู่เงียบ มนุษย์ก็เช่นกัน...







:)  Shalunla