[EXO - LuLay] ข้ามันลูกทุ่ง.

ข้อมูลเบื้องต้น

ข้ามันลูกทุ่งข้านอนมุ้งสี่หู

ข้าพูดเอ็ง มึง กู ฟังดูก็ตรงหนักหนา

ข้าชอบไทยเดิม ข้าส่งข้าเสริมคำพูดบ้านข้า

ข้าแต่งกับเอ็ง เอ็งเป็นของข้า

ใครเรียกภรรยา แต่ข้าเรียกเมีย

 

© Tenpoints!

เนื้อเรื่อง

“ข้ามันลูกทุ่ง”

 *เพื่อให้ได้อรรถรส โปรดอ่านสำเนียงเหน่อ*

        


                 ในเวลาบ่ายคล้อยของวันหนึ่ง แม้อากาศจะร้อนอบอ้าวเต็มทน การมีชีวิตอยู่ในชนบทที่ห่างไกลจากตัวเมืองหลายกิโลเมตรที่จะเข้ามาก็ยากจะออกไปก็ลำบาก ไม่ได้ทำให้คนในหมู่บ้านแห่งนี้เดือดร้อนสักเท่าไหร่ The hot never bothered me anyway นั่นแหละ ทุกคนมีความสุขกับการใช้ชีวิตอย่างสบายๆ ค่อยเป็นค่อยไป ในแต่ละวันของชาวชนบทเป็นไปอย่างไม่เร่งรีบเหมือนคนในเมืองหรือต้องเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลาเช่นคนในกรุงเทพ ชาวบ้านทุกคนมีชีวิตของตัวเองที่เรียกได้ว่า โคตรจะมีความสุข

                  เรามีท้องนาเป็นบ้านพักตากอากาศ มีแคร่ไม้ไผ่เป็นโซฟาชั้นเลิศ ภูผาป่าเขาเป็นตู้กับข้าวชั้นดี ยังจะมีอะไรที่พวกเราต้องการอีก?  เราล้วนมีทุกอย่างเหมือนคนในเมือง ยกเว้นปราสาทน้ำแข็งของเอลซ่าเท่านั้น แน่นอนว่าคนในเมืองแม่.งก็ไม่มีเหมือนกันนั่นแหละ ว่าแต่อยากดูโฟรเซ่นจัง เอออีกอยากที่ไม่มีเหมือนคนในกรุงคือโรงหนังนี่แหละ แม่.งเขาเลทอิทโกกันทั้งบ้านทั้งเมืองกูยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวเอลซ่า

       


              “พี่หาญ!!!! พี่หาญ!!!! พี่หาญญญญ!!!!”

        เสียงตะโกนของใครสักคนดังมากจากที่ไกลๆและตอนนี้กำลังจะใกล้ละ เจ้าของชื่อ “พี่หาญ” กระเด้งตัวประหนึ่งมาร์คก็อตเซเว่นขึ้นจากแคร่ไม้ไผ่โทรมๆ สติถูกเรียกกลับมาจากการฝันเฝื่องถึงโฟรเซ่นอันเป็นที่รัก มือสากวางสมุดและดินสอที่กำลังเขียนไดอารี่ มันเรียกไงวะไดอารี่ใช่มั้ย นั่นแหละ ไดอารี่บรรยายความศิวิไลซ์ของชนบทบ้านเกิดเมืองนอนของเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดวิทยุเก่าๆคร่ำครึมรดกตกทอดจากรุ่นทวดแต่ยังใช้ได้มาจนถึงทุกวันนี้

          “มีอะไรวะไอ้ชาญ”  สำเนียงเหน่อสุดแสนจะเฟ๊กฟี่ถูกเปร่งออกจากมาจากเจ้าของชื่อพี่หาญ ชายหนุ่มรูปร่างเตี้ยโปร่ง พูดเล่น พูดเล่นไรล่ะถ้าไปยืนกับผู้ชายคนอื่นก็เรียกว่าเตี้ยอ่ะ แต่ไม่ได้ เขาเป็นพระเอก เอาใหม่ ชายหนุ่มรูปร่างดูดี ด้วยส่วนสูงที่อีก 1 เซนจะ 180 บวกกับใบหน้าหล่อๆและผิวแทนคล้ำสุดเซ็กซี่ที่ได้มาจากการทำไร่ทำนาตามประสาหนุ่มชนบท ทำให้หาญกลายเป็นขวัญใจของคนในหมู่บ้านไปโดยไม่ยาก

           “พ่อกับแม่เรียกกลับบ้านด่วนจ้า” 

          “ไอ้ชาญ” พี่น้องท้องเดียวกับหาญ คลานตามกันมาติดๆ แต่ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าเป็นพี่น้องกันเลยนอกจากมีพ่อแม่คนเดียวกันนี่แหละ ไอ้ชาญได้ส่วนสูงของพ่อมาเต็มๆ 186 เน้นๆไม่มีบวกลบคูณหาร ผิดกับหาญ ทุกวันนี้สวดมนต์ขอพรให้สูงไล่ตามน้องมันทันบ้างแต่หลวงพ่อก็ไม่แม้แต่จะเห็นใจ นอกจากกรรมพันธุ์หน้าเหี่ยวจากพ่อแล้วนอกนั้นหาญก็ไม่ได้อะไรอีก

                                                                          เรื่องมันเศร้า

                “ด่วนเลยเรอะ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมแต่ก็ยังดูหล่ออยู่ดี เฮ้อ คนหน้าตาดีทำอะไรก็หน้าตาดี ขนาดทำหน้าตาขี้เหร่ยังดูหล่อเลย

                 “จ้า”   ว่าพลางทำหน้าตาเลิ่กลั่ก จนหาญอดจะถามไม่ได้

                 “เป็นอะไรไอ้ชาญ ทำหน้าตาว่อกแว่ก”

                  “แหม่พ่อน่ะสิ เรียกให้ข้ามาตามพี่ตอนข้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับน้องพยอณพอดี กำลังจะเสร็จเลย”  ว่าพลางทำหน้าเซ็งเป็ดสุดขีด ไอ้หาญตาโตทันทีหลังได้ยินคำว่าเข้าด้ายเข้าเข็ม

                  “บ๊ะ!! ไอ้นี่!!! พัฒนาถึงขั้นนี้แล้วเหรอวะแหม่ น้องกูนี่มันจ๊าบจริงโว้ย”  เขย่งตีนขึ้นตบบ่าน้องชายแรงๆด้วยความภาคภูมิใจ เกิดมาไม่เคยภูมิใจขนาดนี้มาก่อน

                  “ระดับนี้พัฒนาแล้วดิ่ มีครูดีซะอย่าง ไว้ว่างๆจะมาทำกับพี่ที่บ้านด้วย”

                   “ไอ้เหี้ยชาญ มึงหยุดความคิดของมึงไว้ตรงนั้นเลย มึงจะทำกับกูเหมือนที่ทำกับน้องพยอณไม่ได้นะโว้ย กูเป็นพี่มึงนะ พี่แท้ๆ แม่เบ่งกูออกมาก่อนมึงแค่สองปีมึงจะเล่นกูลงคอเหรอ ชาญ มึงใจเย็นๆนะ มีอะไรคุยกันได้ เราพี่น้องกันนะ”

                    “พี่เป็นเหี้ยไรเนี่ย”   

                     คนหล่อกว่างง

                    “ก็มึงบอกจะมาทำกับกูที่บ้าน”

                    “ก็เออไง เวลาเสื้อขาดกางเกงขาดจะได้ไม่ต้องรบกวนแม่”

                     “…..เดี๋ยวนะ” 

                                                   เควชชั่นมาร์ค เควชชั่นมาร์คเต็มกบาลเลยครับ

                           “งงเหี้ยไรอีก เย็บผ้าไงเย็บผ้า ทำไมเข้าใจห่าไรยากจังวะ มีพี่หรือมีควายส่วนตัว”  โหน้องรัก พูดแบบนี้เอาตีนมานาบหน้าพี่เดี๋ยวนี้

                           “งั้นเข้าด้ายเข้าเข็มที่ว่า….”

                            “เออเย็บผ้า กูไปให้น้องพยอณสอน เอ้าไอสัดยังจะทำหน้าโง่อยู่อีก รีบไปหาพ่อได้แล้วไป๊ เสียเวลาว่ะคุยกับควาย”  พูดจบก็เดินหันหลังกลับทันที ร่างสูงเหมือนนายแบบของชาญค่อยๆหายลับไป เหลือแต่ควายเอ้ยคนหล่ออย่างหาญนั่งทำหน้าเซ็งๆ ซักพักขายาวึงรีบวิ่งกลับบ้านตามคำสั่งก่อนจะโดนลูกปืนของพ่ออัดเบ้าหน้า      

              “นี่เอ็งไปตามพี่เอ็งถึงไหนวะไอ้ชาญ ทำไมมันเพิ่งมา”

               เสียงอันมีอำนาจของผู้ใหญ่ลีพูดขึ้น ร่างสูงโปร่งเยี่ยงนายแบบบนรันเวย์โซลแฟชั่นวีคของผู้ใหญ่บ้านที่มีศักดิ์เป็นพ่อของพี่หาญสุดเท่ยืนชะโงกหน้ามองลูกชายคนโตอยู่บนนอกชาน เสียงแหบแห้งถามลูกชายคนเล็กที่กำลังนั่งเย็บเสื้อยืดให้ไก่ชนแสนรักของตนเองอยู่

               “มันมัวแต่นั่งโง่อยู่พ่อ” 

              ตึก ตึก ตึก

          ว่าไม่ทันขาดคำใบหน้าเหี่ยวย่นไปตามอายุหันไปตรงกะได อันเนื่องมาจากการมาของคนที่กำลังถามถึง ตายยากจริงๆ

        “มาซะทีนะเอ็ง ให้คนเขารอตั้งนานสองนาน” 

         “นิดหน่อยน่ะพ่อ แล้วนี่รถใครจอดอยู่ตรงคอกไอ้ถินล่ะ รถแพงซะด้วยนะนั่น ไม่กลัวไอ้ถินมันกระพือปีกเอาฝุ่นเฝิ่นใส่เข้าเรอะ”

          “รถปลัดจางน่ะ เขามาเยี่ยมพวกเรา เอ็งจำปลัดจางได้มั้ย”  ผู้ใหญ่ลีถาม

           “จำได้ดิ่ โหตอนเด็กโคตรชอบตอนเขาพาไปยิงกระรอก พูดแล้วก็คิดถึงว่ะ เขาอยู่ไหนอ่ะพ่อ” ใบหน้าหล่อหันซ้ายหันขวามองหาคนที่คิดถึง Suddenly สายตาสะดุดเข้ากับสิ่งมีชีวิตตัวขาวผ่องเหมือนกินครีมกวนอิมเข้าไป

             แหน่ะมีการหันมามองพี่หาญ

               มองไร เดี๋ยวโดน

                   โดนใจ

                    มโนแล้วก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว บอกเลยว่าฟิน

                   
                    “เป็นบ้าอะไรไอ้หาญ ไปเข้าไปข้างใน ปลัดรออยู่” 

                        มีใครเคยบอกพ่อมั้ยว่าดับฟินคนอื่นมันเป็นบาป

                 ร่างสูงเดินตามพ่อบังเกิดเกล้าเข้าไปแต่ไม่วายส่งสายตาวิ้งๆใส่นางฟ้าครีมกวนอิม หยิบหวีเสนียดจากกระเป๋าเสื้อตัดอ้อยขึ้นมาเสยผมแสกกลางของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ

                  ลูกสาวใครทำไมถูกใจจริงๆ ส่งสายตาให้กันปิ๊งๆๆ  ดูแก้มแดงตาโตถูกใจจริงๆ มองแล้วน่าเข้าไปกอด อิอิ

              “อ้าวนั่นไงมากันละ โหหาญเอ้ย ไม่เจอนานโตขึ้นเยอะเชียว เอ้านั่งก่อนๆ” ปลัดจางทักทาย มือใหญ่ตบที่ว่างข้างๆเป็นเชิงให้มานั่งด้วยกัน

               ด้านหาญคนหล่อนั่งลงตามที่ถูกเชิญชวน แต่สายตายังคงไม่ละไปจากคนตัวเล็กข้างกายคุณนายจาง

 
              ครอบครัวปลัดจางกับครอบครัวผู้ใหญ่ลีรู้จักกันมานานนม หัวหน้าครอบครัวทั้งสองก็เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เป่ากบตบเขียดยิงนกตกปลากันมาตั้งแต่หัวยังเกรียนจนตอนนี้หัวหงอกเป็นดอกเลาแล้วแต่ความสัมพันธ์ก็ยังแน่นแฟ้นเหมือนเดิม

              ปลัดจางมีลูกชายอยู่คนนึงชื่อ “อี้ชิง” จะเรียกลูกชายได้เปล่าไม่รู้เพราะดูไม่เหมือนเอาซะเลย หน้าตาได้แม่มาหมด ช่วงปิดเทอมตอนป.6ก็พามาปล่อยไว้กับผู้ใหญ่ลีนี่แหละ วิ่งเล่นกับไอ้หาญไอ้ชาญตามประสาเด็ก พอสอบเข้าโรงเรียนมัธยมในกรุงเทพได้ครอบครัวปลัดจางก็ต้องย้ายตามลูกไปด้วย โหดจริงๆ

             “หาญ… หาญ ไอ้หาญ!!!!!”  ฟาดกบาลลูกชายตัวดีไปทีนึงถึงกับวิ๊งขึ้นสมอง บัดนั้น หาญสะดุ้งในทันที แล้วจึงรีบจรลีกลับเมืองไป

              ไม่ใช่

               “ห้ะพ่อ”  ทำไมชอบขัดฟินอยู่เรื่อย

                “นั่นน้องอี้ชิงไง จำได้มั้ย ตอนเด็กๆเอ็งยังโดนน้องเอาจิ้งจกวิ่งไล่แกล้งอยู่เลย”

                   นอกจากจะชอบขัดฟินแล้วยังชอบแฉความอัปยศของลูกด้วย

                      ว่าแต่น้องอี้ชิง….น้องอี้ชิง…. อี้ชิงไหนงะ

                    “อี้ชิงไหนอ่ะพ่อ”  ยื่นหน้าไปกระซิบถามพ่อเบาๆ ก่อนคำตอบของพ่อจะทำให้หาญนึกขึ้นได้

                     “ก็น้องอี้ชิงที่เอ็งเคยบอกชอบน้องเขา แล้วเขาเอาหางจิ้งจกยัดใส่เสื้อแกไง”

                           อ่อ

                 “ไอ้เจ้าเปี๊ยก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                  “เปี๊ยกพ่อมึ.งสิ  ยืนตะโกนเป็นสุเทพปลุกระดมเลยนะมึง นั่งลง!”

                  …………………………………………………เงียบทั้งแผ่นดิน

                   “อุ่ย โทษทีปลัด ไอ้หาญมันเป็นงี้แหละ ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่ ทักทายน้องสิหาญ”

                   เอาศอกกระทุ้งลูกชายคนโตจนคนหน้าหล่อต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแหยๆให้คนตัวเล็กก่อนเสียงเหน่อๆตามสไตล์จะพูดทักทายขึ้น

                     “เปี๊ยก… เอ่อขอโทษ น้องอี้ชิง ข้าหาญเองนะ จำข้าได้มั้ย”

                   ชื่ออี้ชิงเหรอวะ ตอนที่น้องมาอยู่ด้วยไม่เคยเรียกชื่อเลยว่ะ เรียกไอ้เปี๊ยกๆมาตลอดจนติดปาก ก็ตัวมันเล็กนี่หว่าเด็กป.6อะไรตัวแม่.งยังกะอนุบาล แต่เอาเถอะ มาวันนี้อยากเอาปากไปติดปากน้องแทนละ

                 “ทำไมเงียบ จำไม่ได้เหรอ…” เสียเซลฟ์อ่ะ

                    ทางด้านอี้ชิง ใบหน้าน่ารักมองคนตรงหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาจนลักยิ้มข้างแก้มใสบุ๋มลึกลงกว่าเดิม เสียงหวานตอบออกมาแผ่วเบา คำตอบที่ทำให้คนในบ้านฟินกันทั้งบาง

                     “ทำไมจะจำคนที่เคยบอกชอบเค้าไม่ได้ล่ะ”

                     อุ่ย

                    “เอาล่ะเว้ย เตรียมสินสอดไว้ได้เลยพ่อผู้ใหญ่”  ปลัดจางว่าจบก็เกิดเสียงหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจ 

                    เขินอิหลีว่ะ เฮ็ดจั๋งใด๋ดี

    

                     “พี่หาญเป็นอะไร”

                      อี้ชิงถามขึ้นหลังจากเห็นคนตัวสูงนั่งบิดเสื้อตัวเองไปมาเหมือนเห็บไต่ยังไงยังงั้น เมื่อพบว่าไม่มีรีแอคชั่นตอบรับจากร่างสูง คนตัวเล็กจึงค่อยๆเขยิบไปนั่งข้างพี่หาญจนคนที่กำลังเขินรู้สึกตัว

                       และ

                       เขินกว่าเดิมอีกตัวเอ๊ง T_T

 

                         “เอ่อ… ข้าไม่ได้เป็นอะไร’’

                         จริงๆแล้วเป็น เป็นมากด้วย I can’t explain how I feel  ;_______________;

                          บรรยากาศระหว่างคนสองคนเกิดความอึดอัดขึ้นมาชั่วขณะ ฟากคนแก่ๆที่แอบเป็นแม่ยกพ่อยกคู่ลูกตัวเองมาเนิ่นนานจึงอยากให้บรรยากาศรักกลับมาอีกครั้ง ด้วยความที่อยากได้น้องอี้ชิงมาเป็นสะใภ้เสียเต็มประดา ผู้ใหญ่ลีจึงสั่งให้หาญพาน้องออกไปคุยกันสองคน ให้ไปรำลึกความหลังกันสักหน่อย

                   ทั้งคู่เดินออกไปนั่งตรงแคร่ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน บรรยากาศเงียบงันกลับมาอีกครั้ง คนตัวเล็กที่ทนสถาณการณ์อึดอัดไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้น

                    “พี่หล่อขึ้นเยอะเลย เค้าดีใจที่ได้เจอพี่อีกครั้งนะ”

                       เป็นการเปิดบทสนทนาที่ทำให้พี่หาญคนเท่ฟินไปหลายโลกเลยทีเดียว

                        “เอ็งก็ยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลยนะ”  ตัวเล็กสเป็คหาญเลย

                         “เค้าสูงขึ้นตั้งเยอะเหอะ”

                         “แต่ก็เตี้ยกว่าข้าอยู่ดี”     

                         พูดจบก็แอบสังเกตสีหน้าของอี้ชิง ปากอิ่มยู่เข้าหากันเหมือนกำลังงอน ไม่มีใครทำแล้วขี่ย๊อหมี่ทำอี้ชิงอีกแล้ว ไม่มี  

                          พี่หาญตายแล้ว พี่หาญโดนดาเมจ ฝากร้านด้วยนะครับ


                            ด้านอี้ชิงเมื่อโดนอีกคนหาว่าเตี้ยก็เกิดอาการไม่สบอารมณ์ทันที อะไรอ่ะ เลยมาพูดอวดว่ากินนมยี่ห้อดีว่างั้น ดีกว่าคนอื่น ดูเท่ ไรงี้? ในนี้ไม่ต้องการคนโชว์ภูมิ พอดีเป็นคนตรงๆ ไม่รับฝากร้าน  

                          “แล้วนี่ม.ไรแล้วล่ะ” พี่หาญถาม

                           “ขึ้นม.5 อ่ะแต่ตอนนี้ปิดเทอมอยู่”

                            และก็เงียบอีกครั้ง

                            “พี่เป็นไรป่ะเงียบอีกละ” 

                            “ไอ้เปี๊ยก… โทษ อี้ชิง”

                              “เรียกไอ้เปี๊ยกเหมือนเดิมก็ได้ เค้าชอบ”  พูดจบก็ยิ้มตาหยีตามฉบับคนโมเอ้ พี่หาญซึ่งไม่ได้ฉีดวัคซีนป้องกันความโมเอ้จึงสติหลุดลอยไปตามระเบียบ

                                                                        เกิดเป็นหาญมันลำบาก

                           “น่ะเงียบอีกละ”

                            “เอ่อข้า…เอ่อ… ข้า….”

                            “หือ?”

                             “ข้าคิดถึงเอ็งมากนะ”

                              เหี้ยเอ้ยพูดไปแล้ว ;_____________;

                               คนสองคนจมอยู่ในวังวนความเขิน เขิน และเขิน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่แล้วความเงียบก็ถูกทำลายลงโดยเสียงแมงกะไซเก่าๆคันหนึ่ง

                           “เห้ยไอ้ชาญ จะไปไหนวะ!”  หาญตะโกนถามน้องชายตัวเองที่กำลังสตาร์ทรถเครื่องเตรียมแว๊นไปที่ไหนสักแห่ง

                           “ไปหาแฟน!!”

                            “ขากลับซื้อแมลงทอดร้านตาพันมาให้กูด้วย เอาจิ้งหรีดนะ!”

                            “เงินอ่ะ!!!!!”

                             “เงินเหี้ยไร กูให้ซื้อให้ ไม่ได้ฝากซื้อ!!!!!”

                จบบทสนทนาด้วยการที่น้องชายชูนิ้วกลางให้พี่ชายบังเกิดเกล้า ก่อนแมงกะไซคันเท่จะทะยานออกไปประหนึ่งไอร่อนแมน

                     “นี่พี่หาญ ชาญมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ!” อี้ชิงถาม ตาโตๆนั่นบ่งบอกว่ากำลังตกใจสุดขีด ไอ้ชาญที่ตอนเด็กๆวันๆเอาแต่อยู่กับไก่ชนลูกรักทั้งวันทั้งคืนเนี่ยนะจะมีแฟน หรือแฟนมันคือไก่ชน

                   “สี่ห้าเดือนแล้ว พยอณลูกอบต.พยอมน่ะ”

                   “โหลูกอบต.เลยเหรอ ร้ายว่ะ”

                    “มันตามจีบตั้งนานกว่าฝ่ายนั้นเขาจะใจอ่อน เทียวรับเทียวส่งตลอด มันรักจริงนะ ตื๊อให้พ่อไปขอพยอณตั้งหลายรอบแต่ก็โดนพ่อเฉ่งกบาลกลับมาทุกครั้ง”

                    “แล้วพี่ล่ะ”

                     “หืม”

                     “ยัง…เอ่อ… ยังไม่มีแฟนเหรอ”

     

                   ถามเสร็จก็ก้มหน้าเขินอยู่คนเดียว ใบหน้าน่ารักขึ้นริ้วสีแดงบ่งบอกว่ากำลังสิงโตนำโชคสุดๆ (อาย)

                   “ยังหรอก”  นี่ก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกัน ยิ้มจนหน้ายับละ

                    “แล้วมีคนที่ชอบยังอ่ะ” 

                   

                   ถามแบบนี้แสดงว่ามีใจให้เราเหมือนกัน อิอิ พี่หาญควรตอบว่าไงดีเขินจัง 


                   “มีแล้ว”

                   “เหรอ…”

                    พี่หาญเห็นสีหน้าผิดหวังของน้องอี้ชิงก็ยิ้มจนหน้ายับอีกรอบ นั่นตีนกาหรือลายฝาหอยแครง ในใจตะโกนโหวกเหวกโวยวายสกรีมแม่.งอยู่คนเดียวว่าน้องชิงชิงก็มีใจให้เหมือนกัน ไอ้เราก็อ๊าอิยาอิยาอ๊าอิยาอิยาเหมือนกัน   

                   “เอ็งเป็นอะไรหรือเปล่า”

                   “พี่หาญชอบใคร”

                    “บอกไปเอ็งจะรู้จักเหรอ”

                    “บอกมาเหอะ เค้าอยากรู้นี่”

                    “เอ็งไม่รู้จักหรอก”

                     “ก็อยากรู้นี่หว่า”

                        “งั้นพอจะรู้จักคนที่เคยเอาหางจิ้งจกมาใส่ในเสื้อข้าตอนเด็กมั้ยล่ะ"