คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 :: จับตัว !? ::
ศุภรุจขี่มอเตอร์ไซค์พาเรืองฤทธิ์กลับมาจากมหา’ลัย ชายหนุ่มสงสัยว่า ผู้เป็นน้องชายไปปิ๊งกับใครมาหรือเปล่า เพราะ 2-3 วันที่ผ่านมานี้ เรืองฤทธิ์ดูเหม่อลอย และหน้าแดงผิดปกติ
เอี๊ยดดดดด....
ง...งานเข้าแล้ว =O=;
ทั้งสองคนสะดุ้งพร้อมกับกดเบรก เพราะอยู่ๆก็มีรถตู้คันหนึ่งมาจอดขวางหน้ามอเตอร์ไซค์ของศุภ-รุจ สักพักก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบเดินลงมา แต่ละคนหน้าตาบอกยี่ห้อนักเลงเดินเข้าล้อมรอบชายหนุ่มทั้งสอง
“ มีธุระอะไร ” ศุภรุจถามเสียงห้วนๆ
“ เราแค่ต้องการตัวพวกคุณแค่นั้นเอง ” หนึ่งในนั้นตอบกลับมา
“ ต้องการตัวพวกผมเพื่อ... ”
“ เอาเข้าแก๊งค์มาเฟียไงล่ะเฟ้ย!!!! ”
ไม่พูดเปล่า กลุ่มชายฉกรรจ์ที่ว่าก็วิ่งเข้าหาศุภรุจ ศุภรุจผลักเรืองฤทธิ์จนลงไปนอนกับพื้น แล้วลงมือจัดการกับพวกนั้นทันที แต่เมื่อเหตุการณ์พ้นรัศมีจากตัวเรืองฤทธิ์ พอสบโอกาสเรืองฤทธิ์ก็ได้จังหวะลุกขึ้นวิ่งหนีไปตามคำเรียกร้องจากพี่ชายทันที
โดยที่ไม่รู้เลยว่า ตรงนั้นมีคนแอบซุ่มอยู่...
“ เป็นไงบ้างวะ ” ภาคินถามนภัทรในขณะที่ชายร่างเตี้ยกำลังส่องดูบางอย่าง
“ OK ครับ คุณพี่ ผู้ชายคนนี้แหละ คุณสมบัติครบทุกอย่าง ” นภัทรตอบภาคินในขณะที่ชำเลืองดูชายหนุ่มร่างสูงคือ ศุภรุจ กำลังตะลุมบอนกับกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบ
“ อืม...จะว่าไปก็ใช้ได้เลยนะกัน ”
“ ครับ แต่เอ๊ะ... ”
“ มีอะไรเหรอ กัน ”
“ มีคนกำลังวิ่งมาทางนี้ ”
ภาคินหันไปมองชายร่างเล็กที่วิ่งหนีมาอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อเขาเห็นหน้าของผู้โชคร้ายคนนั้นที่วิ่งมาก็ต้องตกใจ เพราะคนๆนั้นคือ...
เรืองฤทธิ์...!!!!
“ เราจะเก็บมันเลยดีมั้ย ” นภัทรชักปืนขึ้นมา
“ ไม่ต้อง ไอ้เตี้ยนี่ฉันจัดการเอง ”
ภาคินเดินออกมาจากที่ซุ่ม พอเรืองฤทธิ์เห็นเข้าก็รีบวิ่งไปกอดภาคินด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าภาคินจะมาช่วยเขากับพี่ชาย แต่ผิดถนัด...
“ พี่โตโน่ ผมดีใจจังที่พี่มา พี่จะมาช่วยผมกับพี่ชายผมใช่ป้ะ ”
ภาคินยี้มแทนคำตอบ
“ พี่ไปช่วยพี่ผมได้มั้ย นะๆริทขอร้อง U_U ”
“ ได้สิ ”
“ เย้!!!! >O< ดีใจจัง ”
แต่เมื่อเรืองฤทธิ์หันหลังให้ ภาคินได้โอกาสจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าชุบยาสลบมาจากกระเป๋ากางเกง ภาคินรีบคว้าแขนของเรืองฤทธิ์ แล้วโปะยาสลบทันทีจนเรืองฤทธิ์แน่นิ่งไป
“ เสร็จโน่ล่ะ ” ภาคินเอ่ยอย่างมีชัย พลางอุ้มเรืองฤทธิ์ซึ่งกำลังหมดสติขึ้นพาดบนบ่า ขณะนั้นเองศุภรุจหันมาเห็นพอดี
“ เฮ้ย!!! จะทำอะไรน่ะ ”
ศุภรุจชกหน้าชายฉกรรจ์คนสุดท้าย ก่อนที่จะวิ่งตามภาคินอย่างรวดเร็ว แต่ภาคินหยิบปืนขึ้นมายิงใส่ศุภรุจ
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
“ โอ๊ย... ”
ศุภรุจล้มลงไปกับพื้น หลังจากที่ถูกกระสุนถากที่แขนซ้ายสองนัด กับที่ข้อเท้าหนึ่งนัด ชายหนุ่มยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาเพื่อจะวิ่งต่อ แต่ไม่ทันแล้ว
หมับ!!!!
ชายฉกรรจ์สองสามคนเข้ามาล็อคตัวศุภรุจแล้วเอามือใหญ่ๆของมันมาปิดปากชายหนุ่ม ในขณะที่หยิบเชือกมามัดมือชายหนุ่มไพล่หลัง ศุภรุจรู้ดีแล้วว่าตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้วแน่นอน แต่ก็ไม่ยอมอยู่เฉยๆให้พวกมันจับตัวไปได้ง่ายๆแน่ แต่สิ่งสำคัญคือ...
น้องชายจะเป็นยังไงบ้าง...
ศุภรุจดิ้นสุดฤทธิ์สุดเดชเพื่อให้หลุดจากกลุ่มชายฉกรรจ์ ในหัวของชายหนุ่มคิดแต่จะไปช่วยเรือง-ฤทธิ์ให้ได้เท่านั้น แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อมีแรงหมัดหนักๆกระแทกเข้าที่กลางท้องของศุภรุจจนถึงกับตัวงอ เมื่อเรื่องเป็นอย่างนี้แล้ว คงเหลือวิธีสุดท้าย...
ปึ้ก!!!!
“ อ๊ากกกก....!!! แกกล้าเหยียบตีนข้างั้นเรอะ ”
ศุภรุจรีบวิ่งหนีออกจากกลุ่มชายฉกรรจ์ แล้วตามภาคินกับเรืองฤทธิ์ให้เร็วที่สุด แม้ว่าขาจะเจ็บอยู่ก็ตาม เขาวิ่งมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่รถตู้คันเดิม ขณะนั้นเองภาคินกำลังวางเรืองฤทธิ์ตรงที่นั่งข้างคนขับ ชายหนุ่มค่อยๆขยับตัวเข้าหารถตู้โดยไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังแอบย่องมาทางข้างหลัง
เปรี้ยง!!!!!
ศุภรุจทรุดลงไปนอนนิ่งกับพื้น หลังจากที่ถูกนภัทรหวดคมแฝกเข้าที่ท้ายทอยของชายหนุ่มอย่างรุนแรง นภัทรก้มลงไปดูก่อนที่จะพบว่าศุภรุจหมดสติไปแล้ว จากนั้นภาคินกับนภัทรก็ช่วยกันแบกร่างสูงของศุภรุจขึ้นไปบนรถตู้ นภัทรปิดประตูรถก่อนที่รถออก
“ นายนี่ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยนะ กัน เห็นทีต้องเพิ่มโบนัสให้ซะแล้ว ”
“ แหม...เล่นชมกันแบบนี้ก็เขินแย่สิคร้าบ พี่โตโน่ ” นภัทรตอบอย่างเขินๆขณะที่กำลังใช้เชือกมัดข้อเท้า และฉีกเทปมามัดปากของศุภรุจ “ แล้วเจ้าเตี้ยนั่นละครับ ”
“ ไอ้เจ้านี่น่ะเหรอ “ ภาคินฉายรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลศนัย ” เดี๋ยวฉันจัดการเอง -_-++ “
“ ครับพี่ ^^ ”
PS.แล้วน้องกันตีถึงได้ไงอ่ะ -.,-
ความคิดเห็น