คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 :: รู้ไว้ซะ...ว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดา ::
ภาคินขับรถเบนซ์พาเรืองฤทธิ์และศุภรุจมาเทียบหน้าคฤหาสน์ประจำตระกูลคำวิลัยศักดิ์ ก่อนที่ทั้งสามจะลงจากรถ แล้วขนของไปเก็บที่ห้องพัก นับว่าโชคดีเลยที่เดียวที่ทั้งสองพี่น้องได้มานอนห้องเดียวกัน ไม่งั้นคงจะกลุ้มใจแน่นอนถ้าเรืองฤทธิ์ได้ไปนอนกับภาคิน ; เรืองฤทธิ์สังเกตเห็นท่าทีแปลกๆของศุภรุจมาตั้งนานแล้ว เลยถามขึ้น
“ คุณชาย ”
“ อะไร ”
“ พี่เป็นอะไรป้ะเนี่ย เห็นยิ้มมาตั้งแต่ที่บ้านแล้ว ”
“ ก็ไม่มีอะไรนี่ ”
‘ไม่มีอะไรจริงๆเหรอวะ’ เรืองฤทธิ์แอบสบถเบาๆ และเก็บความสงสัยไว้ หลังจากที่ผู้เป็นพี่ชายยักไหล่ให้ สักพักภาคินก็เปิดประตูเข้ามา
“ จัดห้องเสร็จยัง ”
“ ยังเลยครับพี่โตโน่ ” ศุภรุจตอบหน้ารื่น
“ ...!!??... ” >> โตโน่+ริท
“ อะไร ”
“ นายอายุมากกว่าฉันไม่ใช่เหรอรุจ แล้วทำไมต้องฉันว่าพี่... ”
“ เอ้า...ให้เกียรติไงครับ ”
‘พี่รุจแปลกไปจริงๆด้วย’ >> ริท
“ เอาเหอะๆ เสร็จแล้วไปที่ห้องทำงานฉันก็แล้วกัน รีบๆหน่อยก็ดี ”
ภาคินสาวเท้าออกจากห้องไปด้วยความสงสัย โดยที่เจ้าตัวหารู้ไม่ว่า ว่าที่บอดี้การ์ดอย่างศุภรุจกำลังฉายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(และดูมีเสน่ห์มากพอที่กระชากใจสาวๆได้)
ทั้งสองคนเดินไปที่ห้องทำงานของว่าที่เจ้านายอย่างภาคิน แต่ภายในกลับไม่มีใครเลย นอกจากชายร่างเล็กผิวสีน้ำผึ้ง เจ้าของตาหวานๆที่เรืองฤทธิ์เพิ่งจะสะดุดตาไปเจอเข้าให้
“ เฮ้ย!!! ไอ้กัน...!!! ”
“ เฮ้ย!!! ไอ้ริท...!!! ”
เรืองฤทธิ์และนภัทรกระโจนเข้ากอดกันโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงไปเพราะความดีใจ
“ ริท นายไปอยู่ไหนมา ทำไมฉันไม่เจอหน้านายเลย ” >> กัน
“ ก็ฉันต้องไปเรียนหมอต่อที่ขอนแก่นนี่หว่า ว่าแต่นายเหอะกัน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ” >> ริท
“ เรื่องมันยาวอ่ะริท เอ่อว่าแต่...นี่ใครวะ หน้าตามันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนเลยว่ะ ” นภัทรถามเรืองฤทธิ์พลางชี้ไปที่เจ้าของร่างสูงที่นั่งข้างเรืองฤทธิ์
“ อ้าวๆๆ ไอ้กัน ไม่เจอกัน 5-6 ปี จำฉันไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย ” >> รุจ
“ เฮ้ยกัน นายจำพี่ชายฉันไม่ได้แล้วเหรอ นี่พี่รุจไง พี่ศุภรุจอ้ะ ”
“ หา!!!!! O[]O นี่พี่รุจเหรอเนี่ย!!! ไม่อยากจะเชื่อเลยอะ ” นภัทรร่างเล็กอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา “ ทำไมเปลี่ยนไปขนาดเนี้ย ”
“ ก็พี่จิ้วเค้าเพิ่งจะมาสูงเอาๆตอนช่วงม.3 ม.4 แล้วไปทำตาตอนอยู่ปี 2 ล่าสุดนี้ก็เพิ่งไปตัดผมใหม่อ่ะ GET ยัง? ”
“ เชื่อไอ้ริทเถอะกัน ฉันไปทำมาจริงๆอะแหละ ”
“ พี่บอกผมหน่อยสิครับว่าพี่เช้งส์ลุคส์ยังไงครับ ถึงหล่อได้ขนาดนี้อ้ะ ” นภัทรถามพลางส่งสายตาเว้าวอนที่เต็มไปด้วยความอยากรู้
“ ก็คนมันเทพนี่นา ฮะฮะ ”
“ อะแฮ่ม เม้าท์กันสนุกเลยเชียวนะ ”
ทั้งสามหนุ่มสะดุ้งตกใจเมื่อภาคินเข้ามาขัดจังหวะการเม้าท์อย่างสนุกสนานของพวกเขา ภาคินส่งสายตาอำมหิตไปที่ทั้งสาม จนนภัทรต้องรีบถอยห่างทันที
“ รู้จักกันด้วยเหรอ ” เขาถามเสียงเรียบ
“ ครับ ” >> รุจ+ริท+กัน
“ แล้วเรียกผมมาน่ะ มีอะไรเหรอครับ ”
“ ที่ฉันเรียกมาเพราะอยากทดสอบฝีมือของนายน่ะดอกเตอร์ ”
“ อ...อย่าบอกนะว่าพี่โตโน่จะต่อยกับพี่รุจน่ะครับ ” >> ริท
“ ฉลาดดีนี่ ”
ขณะนั้นเองนภัทรก็เอียงหัวเข้ามาใกล้ๆกับหูของศุภรุจ
“ ถึงเฮียเค้าจะแค่ทดสอบกับพี่นะครับ แต่สิ่งที่พี่ต้องระวังอย่างคือ พี่โตโน่เป็นแชมป์มวยกับคาราเต้แล้วก็เทควันโด้อย่างละ 7 สมัยซ้อนเชียวนะ ถ้าพี่พลาดให้เมื่อไหร่ล่ะก็มีเจ็บแน่ครับ ”
“ อื้อ!!! ”
“ ไอ้กัน เมิงกระซิบอะไรกับมัน ” ภาคินแทรกเข้ามา
“ ป..ป..ปล่าวคร้าบ... ”
ศุภรุจคว้าแจ็คเก็ตดำมาสวมทับเชิ้ตสีขาวขณะที่เดินมาอยู่ตรงหน้าภาคิน และขณะที่เรืองฤทธิ์ นภัทร และณัฐพัชรกำลังช่วยกันเคลียร์พื้นที่ ภาคินและศุภรุจแสยะยิ้มให้กันและกัน
“ นายอาจจะมีฝีมือดีพอที่โค่นลูกน้องเป็นสิบๆของฉันได้ แต่สำหรับฉันคงจะไม่ง่ายอย่างที่ดอกเตอร์คิดหรอกนะ ”
“ ฉันรู้ดี แต่มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนา ”
“ คุณชาย อย่าแพ้เค้านะครับ ” เสียงเชียร์จากเรืองฤทธิ์ดังขึ้นมา
“ วางใจได้เลยตัวเล็ก ”
เปรี้ยง!!!!!!!
“ โอ๊ย!!! ” ศุภรุจถูกหมัดหนักๆของภาคินกระแทกเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง โดยที่เขายังไม่ได้ตั้งตัวเลย เขารู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังไหลจากมุมปาก
“ หมัดหนักใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย ”
“ งั้นก็ไม่เกรงใจละเว้ย ”
ทั้งสองหนุ่มร่างสูงกระโจนเข้าตะลุมบอน ต่างรุกต่างรับกันอย่างดุเดือด แต่ไม่นานนักร่างสะบักสะบอมและอ่อนแรงของศุภรุจก็ล้มลงบนพื้น แล้วร้องครางออกมา
“ จะไหวเหรอเนี่ย ” >> ริท
“ ไอ้ฉันก็ลืมบอกไปเลยว่าพี่โตโน่ไม่เคยออมมือให้ใคร แบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ ” >> กัน
---ย้อนกลับมาที่รุจกับโตโน่---
ภาคินเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงที่นอนเจ็บอยู่บนพื้น พลางยิ้มเหยียดๆใส่
“ โธ่เอ๊ย...นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็อ่อนนี่หว่า ไม่เห็นจะเก่งเหมือนที่สู้กับลูกน้องฉันเลยนะนั่น ”
ดูเหมือนคำพูดลอยๆที่ภาคินแกล้งพูดออกมาจะไปแทงจิตใจของศุภรุจเข้าจังๆซะแล้ว เพราะเขากลับยันตัวเองให้ลุกขึ้นมายืนได้เหมือนเดิม และแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปกระแทกหมัดใส่ภาคินอย่างรวดเร็วและรุนแรง ก่อนที่จะเอี้ยวตัวหลบหมัดและโต้ตอบทันทีที่ได้จังหวะ
พลั่ก!!!!
ชายหนุ่มกระโดดหมุนตัวเตะเสยคางของภาคิน จนเซไปเซมาแล้วหมดสติไปในที่สุด ศุภรุจเดินลากเท้ามา ก่อนที่ทรุดลงตรงหน้าเรืองฤทธิ์
“ เฮ้ย...!! พี่รุจ เป็นอะไรรึเปล่าครับ ”
เรืองฤทธิ์รีบพยุงศุภรุจที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์และเปรอะเปื้อนเลือด เจ้าของร่างสูงหันมายิ้มบางๆพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ชายร่างเล็ก
“ ไม่เป็นไร แค่นี้ชิลๆ ”
“ ชิลๆไปบ่อยๆแบบนี้ระวังจะหมดหล่อซะนะครับพี่ แหม...คนอะไร อึดเกินคนซะอีกนะเนี่ย ” นภัทรค้อนใส่ศุภรุจ ขณะที่เรืองฤทธิ์หัวเราะชอบใจ
ความคิดเห็น