คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 :: เก็บของ ::
// Ruj’s Says //
ผมเดินออกมาข้างนอกหลังการที่ทำการฆ่าไอ้ดิวได้เสร็จสรรพ โอ๊ย...เกือบเสียของให้มันซะแล้ว นี่ถ้าโตโน่ไม่เข้ามานะ มีหวัง...ยึ้ย! ไม่อยากจะคิดอ้ะ TTOTT…
“ ตามมา ”
“ อือ ”
ผมเดินตามโตโน่ต้อยๆ ในคฤหาสน์ของอสรพิษ จนมาถึงหน้าห้องๆนึง
“ นี่ไงห้องนอนฉัน ฉันให้เวลานายกับน้องชายนะ ”
โตโน่เปิดล็อคประตู พอผมเดินเข้าไป ภาพตรงหน้าผมคือ ริทกำลังนั่งกอดเข่าด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูเศร้าสร้อย
“ หวัดดี ตัวเล็ก ”
“ คุณชาย!!!! ” ริทกระโจนเข้ามาสวมกอดอย่างรวดเร็ว ผมเพิ่งจะรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลลงบนบ่า
“ คุณชายหายไปไหนมา ทำไมไม่มาช่วยตัวเล็ก ดูดิแผลเต็มตัวเลย ” มันแค่ช้ำคร้าบ...
ริทบ่นตัดพ้อกับผม ผมนั่งนิ่งไปสักพักหนึ่งแล้วกอดริทแน่นขึ้นอีก คงจะเป็นผมบ้างที่เป็นฝ่ายปล่อยโฮ T^T
“ ตัวเล็ก...ฮึก...พี่ขอโทษ ”
“ ทำไมฮะ? ”
“ พี่ขอโทษที่พี่ต้องทำในสิ่งที่ริทเกลียดที่สุด พี่ไปเป็นพวกมันแล้ว ฮึก... ”
“ พี่ถูกบังคับ...ฮึก... ไอ้โตโน่มันเอาริทมาบังคับให้ไปอยู่พวกมัน ฮือๆ ”
คนตรงหน้าช็อคกับสิ่งที่ผมเพ้อออกมาก่อนที่ผมจะผละตัวออกจากริท พลางปาดน้ำตาบนหน้า
ความเป็นจริงวันนี้แม้ทำให้เราต้องปวดใจ แต่ฉันไม่ลืมภาพเธอได้เลย
เก็บอยู่ในหัวใจฉัน คิดถึงและเป็นห่วงเธอ รักเธออยู่เสมอไม่เคยลบเลือน
วันเวลาจะหมุนไปนานแสนนานสักเท่าไร อยากขอให้เธอมั่นใจสัญญา
จะอยู่รอที่ตรงนี้ ฉันรู้เธอไม่กลับมา แต่ความรู้สึกจะไม่เลือนจากเธอ
เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป ไม่ว่าอีกนานแสนนาน นานเท่าไรไม่ลืมเลือน
ความทรงจำคอยย้ำและช่วยเตือน เราต่างผูกพันด้วยรักตลอดไป
“ ริทอยู่ที่นี่ได้มั้ย ”
“ อยู่ได้ครับ ถ้ามีพี่รุจอยู่ด้วย ”
ริทส่งยิ้มหวานๆให้ผมในขณะที่ผมลูบหัวและขยี้ผมเล่นด้วยความเอ็นดู ก่อนที่โตโน่จะเข้ามา
“ ฉันจะให้เวลาพวกนายไปเก็บข้าวของครึ่งวัน เพราะต่อไปพวกนายจะต้องมาอยู่ที่นี่ อ้อ! แล้วอย่าคิดหนีด้วยล่ะ ” โห...สมแล้วคร้าบที่เป็นไอ้โตโน่ แมร่งเดาแม่นอย่างกับจับวาง
.
.
.
.
“ ไปต่อยกับพวกมันอีท่าไหนมาล่ะ แผลพี่ช่างเยอะมว๊ากกก!!!! ”
“ โธ่ริท ต่อยกันนะครับไม่ใช่ไปด่ากัน ถึงจะต้องไม่มีแผลกลับมา ”
“ ยกเว้นถ้าคุณชายเก่งมากพอที่จะไม่โดนต่อยเลยนะครับ ”
“ นี่หาว่าพี่ไม่เก่งพองั้นเลอะ!!! ”
“ แล้วแต่คุณชายจะคิดแล้วกันนะครับ ”
“ เดี๋ยวปั๊ด...โอ๊ยยย...!!! เจ็บแขน... ” ถ้าไม่ติดว่าผมเจ็บแขนจากที่โดนยิงมาละก็นะ...
--- 1 ชั่วโมงต่อมา---
ผมก้าวเข้าไปในห้องส่วนตัว หรือที่เรียกง่ายๆว่าห้องซุกหัวนอนน่ะแหละครับ ก่อนที่จะเดินตรงไปที่กล่องเหล็กซึ่งใส่กุญแจไว้อย่างดี ผมเปิดมันออก ภายในนั้นมีนาฬิกาเรือนหนึ่งวางอยู่ จริงๆแล้วมันคือ I-Phone5 ที่ถูกดัดแปลงไว้ให้อยู่ในรูปของนาฬิกาข้อมือ
“ ถึงเวลาที่ต้องใช้แกแล้วสินะ ” ผมพูดกับมันแล้วสวมที่ข้อมือซ้าย และจัดการเก็บของทุกอย่างเข้าเป้ ก่อนที่ผมจะคว้า I-Phone4 ขึ้นมา (แล้วจะมี I-Phone5 ไว้ทำห่าอะไร =[]=) กดโทรไปหาเพื่อน
// ฮัลโหล ว่าไงดอกเตอร์ //
“ ครับผู้กองบี้ ผมขอเสนอหน้าที่สืบเบาะแสในแก๊งค์อสรพิษได้มั้ยครับ ”
// เอางั้นเลยเหรอ!? //
“ เอาเป็นว่าได้มั้ยครับ ”
// เออๆก็ได้ //
“ ขอบคุณครับผู้กอง ”
.
.
.
.
---ครึ่งวันผ่านไป---
“ ริท เก็บของเสร็จรึยัง ”
“ เสร็จแล้วคร้าบ ” ริทตอบรับก่อนที่จะเห็นหน้าผม แล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัยทันที
“ เอ่อ...ว่าแต่พี่เหอะ ตอนแรกยังทำหน้าซังกะตายเต็มทีอยู่เลยนี่นา แต่ทำไมตอนนี้กลับเฉยๆไปซะแล้วล่ะ หรือว่าทำใจได้ ”
“ คงงั้นมั้ง ” แต่แทนที่ผมจะตอบหน้าตาเฉย กลับฉายรอยยิ้มและสายตาที่แฝงไปด้วยเลศนัย
“ นั่นไง รถมาแล้ว ” ผมร้องเรียก
รถเบนซ์สีดำคันงามของโตโน่มาจอดหน้าของผม จากนั้นผมกับเจ้าริทช่วยกันเอาของมาใส่ท้ายรถ และขึ้นรถของเขา
ทีนี้ล่ะ... -___-+++!!!!! สนุกแน่...
----------------------------------------------------------------------
สงสัยมั้ยละครับว่าอยู่ๆเหตุใดพี่รุจถึงร้องเพลงออกมา
คือไรเตอร์ลืมบอกว่า ฟิคเรื่องนี้เป็น "มิวสิคัล ออน ฟิคชั่น" คือการร้องเพลงสื่อความรู้สึกต่อกัน
ก็คล้าย "ข้ามเวลาหารัก เดอะมิวสิคัล" อยู่กลายๆแหละคับ
มันก็เลยกลายเป็น "Tricky Dragon Heart เดอะมิวสิคัล" ไปซะงั้นเลย
ความคิดเห็น