คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 :: เลี้ยงดู ::
// Ritz’s Says //
---เมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้ว---
(หลังจากที่แก๊งค์อสรพิษทำการจับตัวรุจกับริทได้สำเร็จจากตอนที่ 3)
“บ้าชิบ มือถือตังค์หมด”
ผมแทบอยากจะปา BB ทิ้ง แต่เพราะความเสียดายเงินที่อุตส่าห์เก็บตังค์เพื่อซื้อมือถือเจ้ากรรมเครื่องนี้กลับสั่งไม่ให้ผมทำ ผมเป็นห่วงพี่รุจมาก เพราะไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงแล้ว สักพักก็มีหนุ่มร่างสูงก้าวอาดๆเข้ามาในห้อง ก็คือ...พี่โตโน่
เพียะ!!!!!!
“ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ แทนที่พี่จะเข้าไปช่วยพี่ชายผมอย่างที่บอก ทำไมพี่โตโน่ใจร้ายกับริทแบบนี้ละครับ” ผมตวาดใส่ไอ้พี่โตโน่หลังจากที่ฟาดหน้าเขาไปหนึ่งฉาด แต่เขากลับตอบเสียงเรียบ
“พี่จะไปช่วยทำไม ในเมื่อไอ้พวกยักษ์หน้าโง่พวกนั้นมันเป็น ‘พวกเดียวกับพี่’…”
“หมายความว่าไงกันครับ แล้วที่นี่มันที่ไหน!?” ผมเข้าไปเขย่าตัวคนตรงหน้าในขณะที่น้ำตาอุ่นๆเริ่มคลอเบ้า แต่กลับถูกแรงผลักมหาศาลจากพี่โตโน่จนล้มก้นจ้ำเบ้า พี่โตโน่เข้ามาจับไหล่ แล้วบอกกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ริท..ริทต้องฟังพี่นะ ที่พี่ต้องทำแบบนี้น่ะ เพราะพี่มีเหตุผลของพี่นะ”
“ผมไม่อยากฟังเหตุผลของพี่ครับ” ผมปัดมือของคนตรงหน้า แต่เขากลับกำไหล่ผมแน่นขึ้น
“ริทอย่าทำตัวเป็นเด็กดื้อสิ ถ้าริทไม่ฟังพี่ พี่จะฆ่าพี่ชายของริท”
ฮ..เฮือก!!!!! จะฆ่าพี่รุจงั้นเหรอ!? บ..แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว...
“ฮึก...คน..คนใจร้าย พี่มันใจร้ายที่สุด ฮือๆๆ” ต่อมน้ำตาของผมแตกทันทีที่พี่โตโน่ขู่ผม
“ตกลงจะฟังหรือไม่ฟัง!?”
“ไม่!!!! ฮือๆๆ พี่อย่ามาขู่ผมเสียให้ยากเลยครับ”
“ใครว่าพี่ขู่ พี่จะทำจริง ถ้าริทไม่ฟัง พี่ก็จะไปทำอย่างที่พี่พูดละกัน” พอพี่โตโน่พูดจบก็หันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่ผมกลับคว้าแขนของพี่โตโน่ไว้
“พ..พี่โตโน่อย่าฆ่าพี่รุจเลยครับ ผมยอมฟังก็ได้ครับ”
“ฟังนะ..เหตุผลของพี่คือ ทางพี่ขาดแคลนคนที่มีฝีมือมาช่วยพี่สู้ปัญหากับศัตรูทางธุรกิจ พอดีว่าพี่ชายของริทมีฝีมือดีมากพอที่พี่ต้องการ แล้วบังเอิญว่าตอนนั้นริทอยุ่ด้วยพี่ก็เลย...”
“ต้องเอาผมมาด้วย เพื่อไม่ให้ไปแจ้งตำรวจใช่มั้ย!?”
“ใช่..พี่กลัวริทจะเอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจ เพราะใครๆชอบหาว่าพี่มันเป็นคนไม่ดี พี่มันเลว ทำแต่เรื่องชั่วๆ ไม่มีอะไรดีเลยซักอย่าง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“พี่โตโน่ครับ พี่เป็นใครกันแน่ พี่บอกผมมาซิว่าพี่เป็นใคร!!!!!”
“มาเฟีย” พี่โตโน่ตอบหน้าตาเฉย “และที่นี่ก็...ห้องนอนฉัน”
มาเฟีย!?
มาเฟีย!?!?
มาเฟีย!?!?!?
อ๊ากกกกกกก.... O_O !!!!!!! มาเฟียงั้นเรอะ!? ผมเกลียดมาเฟีย TOT มาเฟียเป็นอะไรที่ผมเกลียดที่สุดในโลก ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วยวะครับเนี่ย... ผมตรงเข้าไปชกหน้าไอ้พี่โตโน่
“ผมเกลียดมาเฟีย ผมเกลียดมาเฟียได้ยินมั้ยพี่!!! ปล่อยผมกับพี่รุจไปเดี๋ยวนี้นะ!!!” ผมผลักพี่โตโน่ออกไปไกลๆ และน้ำตาไหลนองหน้ามากกว่าเดิม แต่พี่โตโน่กลับจับแขนผม
อยากจะขอโทษ ที่ทำร้าย ที่ทำให้เธอต้องเจ็บช้ำ
อยากจะขอโทษที่ผิดซ้ำๆ อยากให้รู้อยู่ว่าฉันนั้นก็เสียใจ
ก็ตัวฉันมันคนแบบนี้ จะให้ฉันทำตัวอย่างไร
ไม่ได้ดีเลิศเลออย่างใครๆ อยากให้รู้ว่าเป็นได้แค่เท่านี้เอง
เกิดมาไม่เคยมีใครมารัก ก็เลยไม่รู้วิธีจะรัก ไม่เคยรู้จัก
เฝ้ารอให้ใครสักคนมารัก เฝ้ารอให้ใครสักคน
มาสอนรักแท้ให้ใจ วันเวลาที่ล่วงเลยมา แค่ขอสักคนเข้าใจ
เธอจะรู้บ้างไหม คนนั้นที่ใจฉันขอคือเธอ
ก็ตัวฉันมันคนแบบนี้ จะยกโทษให้ฉันได้ไหม
ถ้าเธอหันหลังฉันต้องเดียวดาย
หมดทั้งใจฝากเอาไว้แล้วในมือ..เธอ
เกิดมาไม่เคยมีใครมารัก ก็เลยไม่รู้วิธีจะรัก ไม่เคยรู้จัก
เฝ้ารอให้ใครสักคนมารัก เฝ้ารอให้ใครสักคน
มาสอนรักแท้ให้ใจ วันเวลาที่ล่วงเลยมา แค่ขอสักคนเข้าใจ
เธอจะรู้บ้างไหม คนนั้นที่ใจฉันขอคือเธอ
เธอจะรักฉันได้ไหม.. เธอจะรักฉันได้ไหม..
"พี่โตโน่!!! ปล่อยผม!!!!"
“ริท ก็บอกแล้วไงว่าฟังพี่ก่อน...”
“ไม่!!! ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เพราะมาเฟียนี่แหละที่ทำให้พ่อผมตาย แถมพี่รุจเองก็เกือบตายเพราะมัน ปล่อยผม ผมจะไปช่วยพี่รุจ...!!!!”
เพราะความโกรธจัดจึงทำให้ผมหลุดพูดอะไรบ้าๆออกไป ขณะนั้นพี่โตโน่ก็จับผมเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียง
“ทำไมริทถึงไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ถึงพี่จะเป็นมาเฟียแต่พี่เองก็ไม่ได้ชั่วร้ายอย่างที่ริทคิดหรอกนะ...” เขาเดินเข้ามาจับบ่าของผม
“...เอางี้ พี่จะขอสัญญากับริทตอนนี้เลยว่าจะไม่มีการทารุณอะไรทั้งสิ้น แถมพี่จะรับเลี้ยงดูตัวริทอย่างดีเลย...”
“แล้วพี่ชายผมล่ะ”
“อื้ม...ส่วนงานที่พี่ชายของริทจะได้รับมันไม่ส่อไปในทางชั่วร้ายแน่นอน เพราะจุดประสงค์คือกำจัดศัตรูทางธุรกิจเพียงอย่างเดียว!!!!” ถึงจะเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นพอที่จะทำให้ผมเชื่อใจเขาได้
“แน่ใจนะครับ!?” ผมย้ำอีกครั้ง พลางเช็ดน้ำตา
“แน่ใจสิ พี่ไม่โกหกริทแน่นอน”
ผมกอดพี่โตโน่ด้วยความดีใจ และมีความเชื่อใจอย่างเต็มเปี่ยมในสิ่งที่เขาสัญญากับผม แต่เอ๊ะ!?...เหมือนขาดอะไรไปอย่าง....ใช่แล้ว!!!! ผมผละออกจากพี่โตโน่
“แล้วพี่รุจอ้ะ...พี่รุจอยู่ไหน!!!!”
“ก็เดี๋ยวพี่จะให้พี่ชายริทมาหาแล้วเนี่ย”
“จ..จริงดิพี่!!!! O_O”
“จริงสิริท งั้นพี่ไปก่อนนะ” พี่โตโน่บอกลาผมก่อนจะเดินไปที่ประตูแล้วเดินออกไป ผมจะได้เจอพี่รุจแล้ว ดีใจที่สุดเลย...555+
// Tono’s Says //
ไม่รู้เพราะอะไรนะครับ ตอนแรกผมกะคิดจะหลอกใช้ไอ่สองตัวนั่นให้เป็นประโยชน์ พอเรียบร้อยแล้วก็กำจัดทิ้งแมร่งเลย แต่ผมพยายามห้ามใจไม่ให้อ่อนยังไง พออยู่ต่อหน้าริท จิตใต้สำนึกผมก็สั่งให้ยอมหมดทุกอย่าง และรู้สึกแปลกๆกับเค้ายังไงๆก็ไม่รู้ -///- แต่ความคิดของผมก็ต้องหยุดไปเมื่อ...
“อย่าาาาาา...!!!!!!”
ผมวิ่งตามต้นเสียงไป ฮ...เฮ้ย!!!! ผ..ผมจำได้ว่า ผมให้ไอ้ดิวอยู่ในห้องกับไอ้รุจแค่สอง...ต่อ...สอง...เย้ยย!!!!! ชิบหายแล้วมั้ยล่ะไอ้โน่เอ๊ย...-^- ดันไม่คิดหน้าคิดหลังซะก่อน ดันลืมไปซะงั้น...
.
.
.
.
// Ritz’s Says //
--- 5 นาทีผ่านไป ---
ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงรอพี่ชายผมมา ทำไมพี่โตโน่ไปนานจัง... สักพักหูของผมก็รับรู้ถึงเสียงเปิดประตู
แอ๊ด...
“หวัดดี ตัวเล็ก” เสียงนี้เป็นเสียงที่ผมคุ้นหูมากที่สุด ค..คุณชาย...!!!!!
“พี่คุณชาย!!!!!” ผมกระโดดไปกอดพี่รุจด้วยความดีใจ แต่ด้วยใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล (ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นแผลฟกช้ำ) ทำให้น้ำตาคลอเบ้าตา
“คุณชายหายไปไหนมา ทำไมไม่มาช่วยผม ดูดิแผลเต็มตัวเลย”
คนตรงหน้าของผมนั่งนิ่งไป แล้วกอดผมแน่นขึ้น อ๊ากกกก....=[]= แน่นเกินไปแล้ว...ผมหายใจไม่อ๊อก...!!!!! ผมรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆที่ไหลลงมาบนบ่าของผม ทำให้ผมรู้ว่าเขา...ร้องไห้ ปกติเค้าไม่เคยเสียน้ำตาให้ใครเห็นนี่นา...???
“ตัวเล็ก..ฮือ..พ..พี่ขอโทษ”
!?
“ทำไมฮะ??” ผมออกมาถาม
“พี่ขอโทษที่พี่ต้องทำในสิ่งที่ริทเกลียดที่สุด พี่ไปเป็นพวกมันแล้ว ฮึก...” แล้วพี่รุจก็ครวญต่อ
“พี่ถูกบังคับ...ฮึก... ไอ้โตโน่มันเอาริทมาบังคับให้ไปอยู่พวกมัน ฮือๆ”
ถ..ถูกบังคับ..งั้นเหรอ!? ผมช็อคกับคำตอบของพี่รุจ และด้วยความโกรธทำให้ผมกำหมัดแน่นขึ้น
ค..คนใจร้าย ทำไมพี่ถึงเป็นคนจิตใจเลวทรามขนาดนี้ แล้วเรื่องที่ขู่จะฆ่าพี่รุจล่ะ เราจะบอกดีมั้ยเนี่ย!? L แต่..ไม่บอกดีกว่า ขืนบอกไปก็ทำให้เขาเสียใจมากกว่าเดิมเปล่าๆ และสักพักเขาก็ผละจากตัวผม พลางเอามือปาดน้ำตา
ความเป็นจริงวันนี้แม้ทำให้เราต้องปวดใจ แต่ฉันไม่ลืมภาพเธอได้เลย
เก็บอยู่ในหัวใจฉัน คิดถึงและเป็นห่วงเธอ รักเธออยู่เสมอไม่เคยลบเลือน
วันเวลาจะหมุนไปนานแสนนานสักเท่าไร อยากขอให้เธอมั่นใจสัญญา
จะอยู่รอที่ตรงนี้ ฉันรู้เธอไม่กลับมา แต่ความรู้สึกจะไม่เลือนจากเธอ
เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป ไม่ว่าอีกนานแสนนาน นานเท่าไรไม่ลืมเลือน
ความทรงจำคอยย้ำและช่วยเตือน เราต่างผูกพันด้วยรักตลอดไป
“ริทอยู่กับโตโน่ได้มั้ย!?”
“ผมอยู่ได้ครับ...” แล้วผมก็ยิ้มให้ “...ถ้าที่นั่นมีคุณชาย J”
สิ้นคำตอบของผม เราสองคนก็กอดกันก่อนที่ผมจะพูดให้กำลังใจ (รีดเดอร์ที่อ่านอยู่โปรดอย่าจิ้น แค่พี่น้องรักกันมากเฉยๆ”
“คุณชายไม่ต้องห่วงนะครับ พี่โตโน่บอกผมว่าเขาจะเลี้ยงดูเราสองคนอย่างดีแบบชนิดไม่มีการทารุณใดๆทั้งสิ้น แถมงานที่พี่เค้าจะให้ทำน่ะ สบายใจได้ครับ ไม่ส่อไปในทางลบแน่นอน”
“จริงเหรอ!?”
“จริงสิครับพี่ ^_^”
ผมมั่นใจ ผมเชื่อใจในคำพูดและคำพูดที่พี่โตโน่มีให้ผมทั้งหมด(ถึงจะไม่เต็มร้อยเปอร์เซ้นต์ก็เถอะ) แต่ก็สัญญาแล้วนะครับพี่โตโน่ :D
ความคิดเห็น