คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF; 24 Hours. ZY
24 hours
Not really sure how to feel about it.
Something in the way you move
Makes me feel like I can't live without you.
It takes me all the way.
I want you to stay
ฉันไม่มั่นใจว่าความรู้สึกนี้มันใช่ความจริงหรือเปล่า?
อะไรบางอย่างที่ทำให้คุณเปลี่ยนไป
ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีคุณ
มันทำให้ฉันเป็นแบบนี้
ฉันยังต้องการให้คุณอยู่ตรงนี้
นี่ก็เป็นเวลาที่ผ่านไปสามวันแล้วหลังจากผ่านงานศพของ ยู ยองแจ ตัวของ จุนฮง หรือที่ใครๆต่างก็เรียกเจโล่ได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ภายในบ้านโดยไม่ออกมาพบหน้าใคร
ร่างสูงในชุดนอนสีขาวผมเผ้ารุงรังใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราขอบตาคล้ำสีดำร่างกายที่ผอมโซยืนจ้องมองรูปภาพของคนรักที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างเหม่อลอย ชเว จุนฮงได้แต่โทษตัวเองกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อุบัติเหตุเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้วทั้งหมดล้วนแต่เกิดจากตัวเขาทั้งนั้น
‘ถ้าวันนั้น…เราไม่ทะเลาะกัน นายก็คงยังอยู่เคียงข้างฉันใช่ไหม? ยองแจ?’ ร่างสูงหลับตาลงนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนลำธารแห่งความเศร้าจะเออล้นออกจากดวงตาพร้อมกับหัวใจที่แตกสลายอีกครั้ง
“ยองแจอา…ทำไมนายถึงทิ้งฉันไปเร็วขนาดนี้อา…”
“ไหนสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไงครับ ไม่ดีเลยนะมาผิดสัญญาแบบนี้…”
“ยองแจอา…ได้ยินไหม รักนายนะ”
จุนฮงยื่นมือไปคว้ากรอบรูปของคนรักขึ้นมาก่อนจะจูบเข้าที่กรอบรูปนั้นพร้อมกับเอามากอดด้วยความเศ้รา เขาทรุดลงกับพื้นก่อนจะระเบิดร้องไห้อีกครั้ง…กี่ครั้งแล้วที่เขาทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา…รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางกลับมา…แต่ก็ยังทำ
“ฮึก…จุนฮงขอโทษยองแจนะ ที่ดื้อใส่ตลอด ที่ไม่ฟัง ที่เอาแต่คอยเถียง ฮือ…”
“….”
“ต่อจากนี้จะมีใครมาคอยเป็นห่วงจุนฮงละ จะมีใครมาเรียกจุนฮงว่าจูนงละ…ฮึก ขอโทษนะ”
“….”
ร่างสูงจ้องมองใบหน้าของคนรักในกรอบรูปด้วยความอาลัย ภาพของคนรักที่เขาจ้องมองเต็มไปด้วยรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า…รอยยิ้มที่ตัวเขาคิดว่ามันสวยที่สุด…แต่บัดนี้แทบมองไม่เห็นเพราะหยาดน้ำตาใสของอีกฝ่ายหยดลงบดบังรูปในกรอบนั้น…จุนฮงใช้มือของตนเองลูบบนกรอบลูบนั้นก่อนจะนำมากอดอีกครา
ทันใดนั้นเองร่างสูงสามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่หลังของเขาก่อนจะเห็นเป็นมือยาวสีขาวใสโอบรอบตัวเขาเอาไว้ เขาหันไปมองด้วยความตกใจก่อนจะเห็นคนรักของคนยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มปนคราบน้ำตา…
“ยองแจ…”จูนงกระพริบตาตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะตบเข้าที่หน้าตัวเองอย่างจังจนร้องโอ๊ยออกมา
“ยองแจจริงๆด้วย…ยองแจ!!”ร่างสูงโผลเข้ากอดคนรักด้วยความคิดถึงโดยที่อีกฝ่ายก็อ้าแขนรอ ทั้งสองกอดกันด้วยความโหยหาก่อนจุนฮงจะมอบจุมพิตหวานให้กับอีกฝ่ายยองแจตอบรับความรู้สึกนั้นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างโอบคนที่ตัวเองรักแน่นขึ้นกว่าเดิม
“จูนง…”ยองแจเรียกชื่อคนรักทั้งน้ำตาพร้อมกับรอยยิ้มที่จุนฮงไม่ได้เห็นมานาน ร่างสูงน้ำตาไหลด้วยความดีใจแต่ก็เอามือของตนเองเช็ดคราบน้ำตาให้อีกฝ่าย…
“ผมขอโทษสำหรับเรื่องวันนั้นทั้งหมด…มันเป็นความผิดของผม ฮึก”
“มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกจูนงเด็กโง่ เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะฉันหมดอายุขัยแล้วต่างหากละ”ยองแจใช้มือลูบใบหน้าคนรักด้วยความอ่อนโยน
“..ฮึก จูนงขอโทษยองแจนะ”ร่างสูงใช้หน้าผากของตนแนบที่ไปที่หน้าผากของอีกฝ่าย
“จูนงครับ…เลิกโทษตัวเองได้แล้ว เรื่องนี้มันไม่ใครผิดทั้งนั้น มันถึงเวลาที่ยองแจต้องไป จูนงต้องเข้าใจนะ…ยองแจหมดเวลากับโลกใบนี้แล้ว…”
“แต่จูนงอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มียองแจ…”
“…เด็กโง่นายต้องผ่านมันไปได้สิ ดูสิฉันยังมาหานายได้เลย…” ร่างบางผละออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายก่อนจะใช้มือท้าวเอวด้วยความภูมิใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“แล้วจะอยู่กับผมตลอดไปหรือเปล่าละ…”
“…” เกิดคำถามที่ทำให้ร่างบางปิดปากเงียบ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย พร้อมกับมองใบหน้าอีกฝ่ายด้วยความอาลัย
“แค่ 24 ชั่วโมงเท่านั้นที่ฉันสามารถอยู่กับนายจูนง”
“….”
“…พระเจ้าท่านให้เวลาฉันแค่ 24 ชั่วโมงเท่านั้นเองจูนง ฮึก…”ร่างบางทวนคำตอบก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ จุนฮงเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักร้องไห้เขาก็รู้สึกเสียใจดึงร่างบางตรงหน้าเข้ามากอดก่อนจะจูบซับที่ขมับของอีกฝ่าย
“ถ้าพระเจ้าให้เวลาเราแค่ 24 ชั่วโมง…เราก็จะใช้มันให้คุ้มที่สุด นะครับ…”
“อื้ม…”
ร่างสูงมองนาฬิกาบนฝาผนังก่อนจะเห็นเข็มสั้นชี้ที่เล็กห้าเข็มยาวชี้ที่เลขสิบสอง ตอนนี้เป็นเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาพอดีเป๊ะ และสิบเจ็ดนาฬิกาของอีกวันคนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาก็จะหายไปตลอดกาล…
17.00-19.00 น.
พวกเขาทั้งคู่ใช้เวลาสองชั่วโมงไปกับการพูดคุยเรื่องต่างๆที่ต่างคนต่างไปเจอมาในช่วงเวลาที่แจกกัน แต่ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายยองแจมากกว่าที่เป็นฝ่ายเล่า จุนฮงมองคนรักที่เล่าเรื่องราวชีวิตหลังความตายให้ตัวเองฟังอย่างเงียบๆ ยองแจเล่าถึงวินาทีที่เขาถูกรถชน การเดินทางไปยังที่ๆเขาเองก็ไม่รู้จัก การได้เจอกับดวงวิญญาณมากมายที่มีทั้งสภาพดีและไม่ดี รวมถึงการได้พบกับผู้เป็นเจ้า…คำพูดสุดท้ายที่พระเจ้าพูดกับเขาคือ…ความปรารถนาสูงสุดของเขาคืออะไร…เขาเลือกที่จะตอบว่า…บอกลาคนรัก พระผู้เป็นเจ้าเลยเห็นใจให้เวลายี่สิบสี่ชั่วโมง…
“แล้วยองแจก็เลยมาอยู่ตรงหน้าจูนงยังไงละ…”ร่างบางส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย จุนฮงยิ้มตอบก่อนจะเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“จูนงจะทำทุกวินาทีที่เหลืออยู่ที่เราจะสามารถอยู่กันให้มีค่ามากที่สุด…”
“อื้ม!”
19.00-20.00 น.
พวกเขาทั้งคู่ใช้เวลาในการรับประทานอาหารด้วยกัน ยองแจมองหน้าคนรักที่ผอมลงไปมากก่อนจะเอ่ยปากบ่นตามนิสัยปกติ
“นี่แหละน้าไม่ดูแลตัวเองเลย เนี่ยข้าว กินๆมันเข้าไปซะ ถ้ากินไม่หมด โดนดีแน่”ถ้าเป็นเมื่อก่อนจุนฮงคงจะเอ่ยปากเถียงไปด้วยความรำคาญแต่วินาทีนี้ เขายิ้มให้กับร่างบางก่อนจะก้มหน้ากินข้าว ร่างบางมองภาพที่คนรักของตนเองกินข้าวยังสงบเสงี่ยมไม่ต่อปากต่อคำด้วยความแปลกใจ
“วันนี้แปลกแฮะ แต่ก็ดี นี่กินเข้าไปๆจะได้โตกว่านี้ ผอมแบบนี้โดนลมพัดก็ปลิวแล้วมั้งเนี่ย เอ้า นี้ๆ!”ร่างบางใช้ช้อนตักกับข้าวให้กับคนรักของตนเองเรื่อยๆ ตัวเขาไม่จำเป็นต้องกินข้าว…แต่ตอนนี้แค่มองเห็นคนรักของตนเองตักข้าวเข้าปากตัวเขาก็อิ่มแล้ว…
20.00-21.00 น.
ทั้งคู่นอนแช่น้ำอยู่ในอ่างน้ำด้วยกัน ผลัดกันอาบน้ำให้กันบ้าง สระผมให้กันบ้างไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น…ยองแจจ้องมองใบหน้าของคนรักตัวเองที่บัดนี้กลับมาสะอาดสะอ้านอีกครั้งเมื่อจัดการโกนหนวดที่รกนั้นออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่าย ยองแจยกมือลูบหน้าอีกฝ่ายก่อนจะมอบจุมพิตให้คนรัก จุนฮงตกใจเล็กน้อยกับกริยาของคนรักตัวเองก่อนจะจูบตอบอีกฝ่าย ทั้งคู่ต่างแลกเปลี่ยนความรักผ่านรอยจุมพิตที่หวานและลึกซึ้งก่อนจะผละออกจากกันด้วยความเขิน…จุนฮงเหลือบมองร่างบางที่บัดนี้นั่งก้มหน้าอย่างเงียบๆแต่เมื่อมองดีๆจะพบว่าใบหน้าของอีกฝ่ายมีสีแดงดั่งมะเขือเทศที่สุกงอม
“อ๊า!! อยากทำมากกว่านี้ชะมัดเลย!!”
“…”
“แต่กลัวคนแถวนี้เป็นลม…”
“บ้า…”กำปั้นน้อยๆถูกทุบเข้าที่หน้าอกของร่างสูงด้วยความเขิน ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันมาสบตาด้วยสายตาที่จริงจัง
“จะทำมากกว่านี้ก็ได้นะ…ฉันยอม” เมื่อได้ยินดังนั้นร่างสูงดูเหมือนจะอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูด้วยถ้อยคำอันแสนหวาน
“…งั้นไปที่เตียงกันเถอะนะ ยองแจอา…”
21.00-06.00 น.
ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา สองร่างบนเตียงตาพากันเบียดเสียดกันบนเตียง ทั้งสองต่างดื่มด่ำไปกับร่างกายของอีกฝ่ายที่ต่างคนต่างมอบความรักให้แก่กัน กิจกรรมดำเนินไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเพราะต่างคนต่างคิดว่าเมื่อใดที่ปล่อยอีกฝ่ายไปจากอ้อมกอด…ก็เหมือนกับสัญญาณแห่งการลาจากมาเยือน ยองแจมองคนรักที่บัดนี้เหงือชุ่มใบหน้าผ่านดวงตาทั้งสองข้าง…จุนฮงจ้องกลับเช่นกัน ทั้งคู่ต่างจดใจใบหน้าของอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุดก่อนเวลาแห่งการจากลาจะมาถึง…
06.00-08.00 น.
ทั้งคู่ยังคงนอนอยู่บนเตียงโดยที่ไม่มีใครหลับเลยสักนิด ต่างคนต่างพากันจ้องมองใบหน้าอีกฝ่าย ส่งรอยยิ้ม มอบจุมพิต แบ่งปันความอบอุ่นให้กันและกันจนตะวันสาดแสงเข้ามาทางหน้าต่าง เป็นยองแจที่ลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับดึงมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นตาม
“ไปอาบน้ำ!!”
“…อื้อ ไม่เอา อยากนอนกอดยองแจอยู่…”
“เดี๋ยวค่อยมากอดก็ได้ ไปอาบน้ำไป…”
“ก็ได้ๆ งั้นรอแปปนึงนะ จะรีบกลับมากอด จุ๊บ!” ร่างสูงขโมยหอมแก้มคนรักของตนเองอย่างไวก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ยองแจมองคนรักที่เดินเข้าไปในห้องน้ำค้างสักพักก่อนจะหันมามองมือของตนเองที่บัดนี้เริ่มที่จะเลือนราง…ยองแจกำมือแน่นด้วยความกลัวก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติเพื่อไม่ให้อีกคนต้องเป็นกังวล
“เสร็จแล้ว มาๆกอดหน่อยยยยยย”ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวผินเดียวปกปิดส่วนล่างไว้พร้อมกับหยดน้ำที่เกราะอยู่เต็มตัว
“โอ้ยยยยย เปียกๆ ปล่อยเลย ไปเช็ดตัว แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนไป๊ !”ยองแจผลักอีกฝ่ายห่างตัวก่อนจะเอ่ยปากไล่ จุนฮงบู้ปากด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะผละออกไปทำตามที่คนรักตัวเองสั่ง
“เสร็จแล้ว! คราวนี้กอดได้แล้วใช่ปะ!”ร่างสูงจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะโอบกอดคนรักทางด้านหลัง ยองแจได้แต่ส่ายหน้ากับพฤติกรรมเด็กๆของคนรักตัวเอง
“ได้แล้ว…แล้วดูสิผมก็ไม่เช็ดให้แห้ง เฮ้อ…นายนี่น้า ถ้าฉันไม่อยู่จะมีใครดูแลไหมเนี่ย”ปากว่าไปมือก็เอาผ้าขนหนูเช็ดผมให้อีกฝ่าย จุนฮงจับมือที่กำลังเช็ดผมให้ตัวเขา ก่อนจะพูดอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ยองแจก็จับใจความได้
“…งั้นยองแจก็อยู่กับจูนงตลอดไปสิ…”มือทั้งสองข้างหยุดลงทันที ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาในโอบกอด
“ขอโทษนะจูนง ที่อยู่กับนายต่อจากนี้ไม่ได้…”
“…พอเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า…เรามาใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุดีกว่านะ…”
08.00-16.50 น.
ช่วงเวลาที่ทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันนั้นต่างน้อยลงเรื่อยๆ ทั้งสองต่างทำกิจกรรมด้วยกันไม่ว่าจะเป็นการเดินออกไปข้างนอก กินข้าวด้วยกัน เล่นวิดิโอเกมส์ด้วยกัน จนเวลาแห่งความสุขผ่านเลยไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นเวลาที่ใกล้จะถึงเวลาที่ทั้งคู่ต้องลาจาก จุนฮงกับยองแจนอนมองหน้ากันบนเตียง ไร้ซึ่งคำพูดใดๆทั้งสิ้นก่อนสัญญาณนับถอยหลังจะลั่นเตือน
10 นาทีสุดท้าย
ใบหน้าของยองแจค่อยๆเลือนราง จุนฮงใจกระตุกวูบด้วยความกลัวใช้มือของตัวเองจับใบหน้าของอีกฝ่ายไว้ ยองแจได้แต่ส่งรอยยิ้มไปให้อีกฝ่ายไร้ซึ่งคำพูดใดๆเช่นเคย
5 นาทีสุดท้าย
จุนฮงลุกขึ้นออกจากเตียงเดินไปยังโต๊ะทำงานของตนเองก่อนจะหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมา มันคือแหวนวงหนึ่งที่ราคาไม่สูงเท่าไหร่นัก แต่มูลค่าของมันแลกกับหยาดเหงื่อที่เขาต้องไปทำงานเพื่อแลกมันมา จุนฮงเดินมาทีเตียง ยองแจลุกขึ้นนั่งด้วยความสงสัยก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย
“ยองแจอา…นี่อาจเป็นสิ่งที่ไม่มีค่ามากนัก แต่จูนงคนนี้อยากจะมอบให้กับคนที่จูนงรักมากที่สุด เพราะแหวนวงนี้มีความรักของจูนงอัดแน่นเต็มไปหมด…”
“…ฮึก..เด็กบ้า จะมา ทำซึ้ง ฮึก อะไรเล่า !”ร่างบางสะอื้นไห้ออกมา จุนฮงจับมือซ้ายของอีกฝ่ายขึ้นมาก่อนจะสอดแหวนวงนี้เข้าไปยังนิ้วนางของอีกฝ่าย
“เราเป็นแฟนกันมาตั้งสองปี…แต่จูนงไม่เคยให้อะไรกับยองแจเลย…จนยองแจจากไปจูนงถึงได้รู้…ว่าจูนง อึก…รักยองแจมากนะครับ…รักที่สุด…รักมาก”ร่างสูงจูบซับลงไปที่แหวนบนนิ้วนางของอีกฝ่าย ยองแจมองการกระทำของคนรักผ่านม่านน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
10 วินาทีสุดท้าย…
ร่างของยองแจค่อยๆเลือนรางมากกว่าเดิม จุนฮงยังคงจูบอยู่ที่แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของร่างบาง เขากำลังสะกดกลั้นความเสียใจที่จะต้องเผชิญหน้าต่อจากนี้…ร่างบางได้แต่มองคนรักของตนเองด้วยความอาวรณ์ก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากอีกฝ่าย
5
“ยองแจรักจูนงมากๆนะเด็กโง่”
4
“ต่อจากนี้ดูแลตัวเองดีๆนะ”
3
“ถ้ามีคนรักใหม่ก็ขอให้รักเขาให้ดีที่สุด ดูแลเขาให้ดีที่สุด…แต่อย่าลืมยองแจคนนี้นะ”
2
“เด็กโง่…พี่จะอยู่เคียงข้างนายเสมอนะ อย่าลืมนะพี่อยู่ข้างๆนายเสมอ”
1
“ขอบคุณสำหรับความรักที่มอบให้นะ ยองแจรักจูนงที่สุดเลย”
0
“ลาก่อน จูนงเด็กโง่”
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
เสียงนาฬิกาเตือนแสดงเวลา 17.00 น บนหน้าจอ จุนฮงยังค้างอยู่ในท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลงพร้อมกับแหวนที่ล่วงอยู่ตรงหน้าเขา…หมดเวลาแล้ว…เข้าสู้ความเป็นจริง…วินาทีสุดท้ายที่จะจากกัน เขาเลือกที่จะไม่มองหน้าคนรักของตนเอง…เพราะความกลัว…กลัวที่จะทำใจไม่ได้ที่จะแยกจาก…เขาเลือกที่จะมอบความรักผ่านแหวนให้อีกฝ่ายก่อนจะจูบเพื่อเป็นคำมั่นสัญญาณ จุนฮงก้มตัวร้องไห้ลงกับเตียง…เขาปล่อยโฮเสียงดัง…น้ำตาลูกผู้ชายกำลังไหลรินให้กับคนที่เขารัก…คนรักที่จากเขาไปในที่แสนไกล…
.
.
.
.
.
.
‘นายชื่ออะไรอะ’
‘ยู ยองแจ นายละ’
‘ฉันชื่อ ชเว จุนฮง’
‘อะไรนะ จูนง’
‘จุนฮง’
‘อ๋อ จูนง’
‘ก็บอกว่าจุนฮงไงเล่า!’
‘อ๋อเข้าใจแล้วจูนง’
‘โอ้ยยยย!!!’
‘ล้อเล่นน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักจุนฮง’
อ้า วันนี้กินมาม่าอีกแล้ว อุอิๆ
ช่วงนี้จะแต่งแนวนี้บ่อยนะคะ เพราะเนื่อ
จกาตัวเองเป็นคนแต่งแนวหวานแหววไม่ขึ้นจีๆๆ นี่พูดเลย
5555555555555555555555555555
ขอบคุณสำหรับคอนเมนท์และแฟนคลับเน้อ จูม๊วฟๆๆๆๆ ><
เจอกันเรื่องหน้าคะ <3
ความคิดเห็น