คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF; Without you (3/3) end.
Without you
Funny how the heart can be deceiving
More than just a couple times
Why do we fall in love so easy
Even when it's not right
มันน่าขำจริงๆ หัวใจสามารถถูกหลอกลวงมากเพียงใด
มากกว่าสองครั้งอีกนะ
ทำไมพวกเราถึงตกหลุมรักง่ายขนาดนี้
แม้ว่ามันจะไม่ถูกต้องก็ตาม
สามวันต่อมา…
ยองแจในขุดคนไข้นั่งอยู่บนโซฟาสีขาวที่ลานประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลซึ่งกำลังสนทนากับเพื่อนซี้ของตัวเองอย่างจอง แดฮยอนอย่างออกรส
“พออาการดีขึ้นหน่อยเดินปร๋อเชียวนะ”พูดเป็นเพื่อนแขวะ
“นิดหน่อย ”
“ลุกมาแบบนี้ ถ้าจงฮุนไม่เจอเดี๋ยวก็กลายเป็นเรื่องใหญ่หรอก”
“ช่วยไม่ได้สินะ ฉันอยากเดินอยู่แต่ในห้องขาวๆนั้นแล้วรู้สึกอึดอัด”ร่างบางตอบก่อนจะก้มมองผ้าพันแผลที่แขนขวาตัวเอง
“เจ็บแผลหรอ?”ผู้เป็นเพื่อนถามด้วยความเป็นห่วงก่อนะย้ายตำแหน่งมานั่งข้างๆแล้วจับแขนขึ้นมาดู
“ป่าวหรอก…ฉันกำลังคิดว่า…เขากรีดแขนฉันแบบนี้…เหมือนเขาต้องการผูกมัดฉันไว้คนเดียว”ร่างบางชักแขนกลับ
“ทำไมคิดอย่างนั้นละ?”
“เด็กนั้นคงอยากให้ฉันคิดถึงตลอดเวลามั้ง แบบเวลามองแผลจะได้คิดถึงไงละ”
“ออกจะเป็นการผูกมัดที่แปลกไปหน่อยนะ…”
“อืม…แต่ก็เป็นวิธีของเด็กนั้นแหละ…”
“แล้วนี่…ไม่โกรธเด็กนั้นแล้วหรอ?”
“โกรธสิ…เด็กนั้นทำฉันขนาดนี้…แต่เพราะว่ารัก เลยอภัยน่ะ…” ร่างบางพูดก่อนจะลูบผ้าพันแผลของตนเอง
“เออแกนี่ก็แปลก ก็เหมาะกับเด็กนั้นดี หึ!”
“ยองแจ อยู่นี่เอง!!!!!!!!!” เด็กนั้นที่ทั้งสองกำลังพูดถึงจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนที่สร้างจุดสนใจให้กับคนทั้งโรงพยาบาลจนแดฮยอนต้องวิ่งเข้าไปเอามืดอุดปากอีกฝ่ายไว้
“หุบปากไปเลยแก เด็กบ้า! นี่โรงพยาบาลนะเว้ยไม่ใช่ตลาด จะมาตะโกนอะไรหัดเกรงใจคนอื่นซะบ้าง”
“ขอโทษครับ พอดีผมไม่เจอยองแจที่เตียงก็เลยตกใจไปหน่อยนะ”
“เออๆงั้นฉันไปละ ฝากดูแลยองแจด้วย โชคดีๆ”แดฮยอนกล่าวเท่านั้นก่อนจะขอตัวลา ร่างสูงโค้งส่งให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆคนรักของตน
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหมครับ?”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่แล้ว ยาหมอดี”
“ขอโทษนะ…ฮึก”
“อย่าร้องสิเด็กบ้า! ฉันยังไม่ตายสักหน่อย”
“ฮือ…ผมขอโทษ”ร่างสูงก้มหน้าร้องไห้กับฝ่ามือร่างบางถึงดึงคนตัวใหญ่กว่าเข้ามากอดก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยถ้อยคำแสนหวาน
“ยองแจไม่โกรธจุนฮงหรอกครับ เพราะงั้นไม่ร้องนะคนดี…”
“ยองแจ รักนะ…”ร่างสูงกอดคนรักตอบ “ยองแจอยากรู้เรื่องของฮโยซองไหม?”
“อืม…เล่ามาสิ”
“ผมกับฮโยซองเป็นเพื่อนที่ทำงานกัน ผมยอมรับว่าผมคบกับเขาทั้งๆที่ผมก็คบก็ยองแจอยู่ ผมรู้ตัวว่าผมมันเลวขอโทษครับ…แล้ววันนั้นผมกับฮโยซองเมากันทั้งคู่ตื่นมาก็พบว่านอนแก้ผ้ากันอยู่บนเตียง…”
“อ่า…พวกนายนอนด้วยสินะ…”
“ผมไม่รู้ครับ ผมจำไม่ได้แต่ฮโยซองบอกว่าผมนอนกับเธอ เธอให้ผมรับผิดชอบ เธอรู้เรื่องของเราเธอเลยบอกให้ผมเลิกกับคุณเพื่อเป็นการรับผิดชอบในตัวเธอ แต่ผมไม่ยอม เธอจึงขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย…ผมจึงไม่มีทางเลือก…”
“….อา ลำบากน่าดูเลยนะ…”
“แต่ยองแจครับ! ตอนนี้ผมมีแค่ยองแจคนเดียวจริงๆนะ คนอื่นจะเป็นยังไงผมไม่สน ผม ผม…ผมจะไม่ทรยศยองแจอีก…เพราะฉะนั้น…อย่าทิ้งผมนะ…ฮึก”ร่างบางจับมือหนาไว้ก่อนจะเอ่ยว่า
“ฉันพร้อมจะให้อภัยนายเสมอจุนฮง เพราะอย่างนั้นอย่าร้องนะ ตกลงไหม?”
“…ฮึก รักนะ…”จุนฮงดึงคนรักของตนเองเข้ามากอดอย่างอบอุ่น ก่อนจะมอบจุมพิตหวานให้กับอีกฝ่าย
.
.
.
.
.
สามเดือนต่อมา…
ทุกอย่างดูราบรื่นไปตามปกติ ทั้งคู่ยังคงรักกันเฉกเช่นเดิม แต่ความเจ้าชู้ของจุนฮงน้อยลง มีทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่นาน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูเหมือนจะแน่นแฟ้นมากกว่าเดิม
“วันนี้จะกินอะไรดีครับ ยองแจ?”จุนฮงเอ่ยในขณะเดินจุงมือแฟนหนุ่มตัวเองเดินเข้าย่านร้านอาหาร
“อืม…อยากกินราเมงแฮะ อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“โอเค งั้นร้านนั้นเป็นไง”ร่างสูงชี้ไปยังร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นที่เปิดอยู่ตรงหน้า
“เอาสิ”ทั้งคู่พากันจูงมือเข้าไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นนั้น
ภาพที่ทั้งคู่จูงมือกันเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นถูกฉายผ่านสายตาของหญิงสาวคนหนึ่งที่แอบตามดูอยู่ด้านหลัง
“รีบมีความสุขกันเร็วๆละ ก่อนจะไม่มี!” หญิงสาวกล่าวแค่นั้นก่อนจะเดินจากไป
.
.
.
.
.
.
“อ๊า…อิ่มจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ยองแจเดินลูบพุงตัวเองออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่นก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับบุรุษร่างสูงที่เดินตามอยู่ด้านหลัง
“ขอบใจนะเด็กบ้าที่เลี้ยง”
“อืม…เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหมครับ?”อีกฝ่ายส่งสายตากรุ่มกริ่มกลับมาก่อนจะถูกหมัดน้อยๆกระแทกเข้าที่หน้าอกอย่างจัง
“บ้า!!!”ร่างสูงมองคนรักของตนเองที่เขินจนหน้าแดงอย่างมีความสุข ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน
“คิดมากไปได้นะครับ ผมขอแค่กอดเท่านั้นเอง…”ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเขินเพราะเข้าใจผิด จึงแกล้งร่างสูงโดยการใช้เล็บจิกเข้าไปที่หลัง อาศัยจังหวะที่ร่างสูงเผลอเขย่งเท่าขึ้นหอมแก้มอีกฝ่ายก่อนผละออกอย่างเขินอาย
“อ๊า ยองแจอา…เล่นทีเผลอแบบนี้ไม่แฟร์เลยนะครับ…”
“อะไรเล่า!”
“ขออีกครั้งได้ไหม..?”
“ไม่มีทาง!” ทั้งคู่ต่างเดินไปเถียงกันไปก่อนหยุดชะงักเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเขาทั้งคู่
“มีความสุขกันจังนะพวกนาย!”
“ฮโยซอง…”
“แหม…ฉันควรดีใจไหมที่นายยังจำชื่อฉันได้อยู่ ชเว จุนฮง!” หญิงสาวพูดแค่นั้นก่อนจะควักปืนในกระเป๋าออกมาจ่อไปที่ทั้งคู่
“ทำบ้าอะไรนะ!”
“ก็ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน ฉันก็จะทำให้พวกแกไม่ได้รักกันไงละ!” หญิงสาวง้างไกปืนขึ้นหมายจะยิงอีกฝ่ายแต่ไวเท่าแสงร่างสูงวิ่งเข้าไปคว้าปืนจากอีกฝ่ายไว้ จึงเกิดเหตุการณ์ฉุดยื้อปืนกันระหว่างจุนฮุงและหญิงสาว
“จุนฮง!!” ยองแจเรียกชื่อคนรักด้วยความตกใจก่อนจะยื่นนิ่งด้วยความกลัว
“เลิกบ้าได้แล้วฮโซอง ทำแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก!”
“หึ! ในเมื่อฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ พรากพวกนายสองคนออกจากกันคงเป็นสิ่งที่ฉันจะทำได้ต่อจากนี้นั้นแหละ ฮาๆ”
“เธอมันนังผู้หญิงเลือดเย็น”
“ถ้าอย่างนั้นนายก็เป็นชายเลวสินะ!”
ทั้งสองยื้อปืนกันไปมา โดยมียองแจมองเหตุการณ์นี้อย่างกังวล ร่างบางมีอาการสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัวบวกกับความเป็นห่วงที่เห็นคนรักของตนเองกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกมาก่อนจะโทรหาเพื่อนสนิทตัวเอง
“ฮัลโหล แดฮยอนช่วยด้วย ตอนนี้ฉันอยู่ที่ย่านร้านอาหาร ฮโยซองเขาเอาปืนมาขู่พวกฉัน”
“อะไรนะ ! แล้วนายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า แต่ตอนนี้จุนฮงเขาเข้าไปแย่งปืนจากฮโยซองอยู่…//ปัง !!!” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะอธิบายจบเสียงปืนนัดหนึ่งก็ดังขึ้นแทรกบทสนทนา ยองแจหันไปมองทางต้นเสียงก่อนจะเห็นร่างของคนรักตัวเองล้มลงไปกับพื้นต่อหน้าต่อตา ด้วยความตกใจเขาวิ่งถลาเข้าไปหาร่างคนรักด้วยความเร็ว โทรศัพท์ในมือหล่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้…แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือกองเลือดมหาศาลที่ไหลออกจากร่างกายของร่างสูง
“จุนฮง!!”
“อึก..ยะ ยองแจ”
“จุนฮงไม่นะ! ฮืออออ ฮโยซอง! เธอทำแบบนี้ทำไม!!!” ร่างเล็กหันมาตวาดใส่หญิงสาวที่ถือปืนค้างอยู่ด้วยความตกใจก่อนจะหันมาพยุงคนรักของตนขึ้นมาแนบอก
“ฉัน ฉัน ไม่ตั้งใจ…” หญิงสาวซัดปืนไปอีกทางก่อนจะก้มตัวลงด้วยความกลัว
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ก่อนจะกรีดร้องออกมาและวิ่งหนีหายไปในที่สุด
“ยองแจ…”
“จุนฮง เด็กโง่! อย่าเป็นอะไรนะ ฮึก…อยู่กับฉันนะ! ไหนสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไง…ฮืออ…”
“ขะ ขอโทษ…”
“เด็กโง่ไม่ต้องพูดแล้ว นายเงียบไปเลย เดี๋ยวฉันจะพานายไปโรงพยาบาลเอง เพราะงั้นอดทนนะ!!” ยองแจมองหน้าคนรักผ่านม่านน้ำตาก่อนจะใช้มือกดแผลที่ถูกยิงเอาไว้
“อึก…ไม่เป็นไร…ขออยู่แบบนี้ได้ไหม…อย่าร้องสิ…”
“ฮึก…ฮือ ดะ เด็กบ้า แฟนจะตาย ให้ยิ้มได้ไง ประสาทหรือเปล่า โง่!” ยองแจตวาดใส่คนรักพร้อมกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา
“ยะ ยิ้มนะ…” จุนฮงเอื้อมมือขึ้นไปลูบใบหน้านั้นอย่างอ่อนโยนใช้มือหน้าเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าให้อีกฝ่าย แต่ดูเหมือนยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหลมากกว่าเดิม
“….”ยองแจฝืนยิ้มส่งไปให้อีกฝ่ายด้วยความข่มใจ ก่อนจะปล่อยโฮซบอกคนรัก
“ฮือๆ พอได้แล้ว ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล หุบปากสักที ฮึก”
“ยองแจครับ…ผมไม่อยู่ดูแลตัวเองด้วยนะ…”
“พูดบ้าอะไร ฉันจะพานายไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ…” ร่างบางพยายามอุ้มร่างสูงขึ้นแต่ด้วยความที่อีกฝ่ายตัวสูงและหนักกว่าตนจึงส่งผลให้ร่างบางล้มลงกับพื้นพร้อมกับร่างสูงที่นอนทับอยู่ด้านบน
“พอแล้วละยองแจ…กอดผมหน่อยได้ไหม…”
“ได้สิ ได้! จะให้ทำมากกว่านี้ก็ได้นะ เพราะงั้นอยู่กับฉันนะ จุนฮง ฮือๆ” ร่างบางกอดร่างสูงเอาไว้พร้อมกับร้องไห้ร่างสูงได้แต่หลับตาซึมซับความอบอุ่นจากอ้อมกอดคนรักเอาไว้
“….”
“จุนฮง รักนะ อยู่กับฉันนะ ฮึก อย่าทิ้งฉัน…”
“….”
“จุนฮงอย่าเงียบสิ…จุนฮง”
“….”
“ฮืออออออ จุนฮง ไม่นะ จุนฮง อยู่ด้วยกันก่อน…ฮึก”
“….”
“ยองแจ!!” เสียงของแดฮยอนดังขึ้น ภาพตรงหน้าที่แดฮยอนเห็นคือร่างบางนั่งกอดจุนฮงที่มีเลือดท่วมตัวอยู่กับพื้นในสภาพสติเหม่อลอยพร้อมกับพึมๆพำอะไรอยู่คนเดียว
“ยองแจ…”แดฮยอนคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบางก่อนจะใช้มือจับไปที่บ่าของอีกฝ่าย
“จุนฮง…อยู่กับฉันนะ นายต้องไม่เป็นอะไร…ฉันรักนายนะ…” แดฮยอนมองสภาพเพื่อนของตัวด้วยความเจ็บปวดเขามองดูร่างคนรักของเพื่อนตัวเองที่นอนหลับตาซบอกยองแจ ก่อนจะยื่นมือไปอังไว้ที่จมูก
“จุนฮงเขาตายแล้วนะ ยองแจ!”
“ไม่จริง!! จุนฮงยังไม่ตาย เขายังอยู่กับฉัน เขายังกอดฉันอยู่…”
“….”
“จุนฮงหนาวไหม…ฉันกอดนายนะนายจะได้อุ่น…ฉันรักนายนะ…”
“…”
“…ยองแจ จุนฮงเขาไปสบายแล้วนะ...”
“จุนฮงอา…รักนะ…”
“ยองแจ….”
แดฮยอนมองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสาร เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะยกโทรศัพท์กดโทรหาโรงพยาบาล ก่อนจะนั่งลงข้างร่างบางเฝ้ามองภาพที่หน้าหดหู่ตรงหน้า
ภาพของคนรักทั้งสองกำลังกอดกันหากแต่คนหนึ่งไร้ลมหายใจ กับอีกคนหนึ่งที่ไร้วิญญาณ ชั่งเป็นภาพที่หน้าหดหู่ที่สุดเท่าที่ จองแดฮยอนคนนี้เคยเห็นมา
.
.
.
.
.
‘ยองแจรักจุนฮงไหมครับ?’
‘ถามทำไมหรอ?’
‘เพราะยองแจไม่เคยบอกว่ารักผมเลยนี่นา…’
‘…ก็มันเขินใครจะกล้าพูดเล่า!’
‘แต่ผมยังกล้าพูดเลยว่ารักยองแจ…’
“ฉันไม่เหมือนนายนี่นา…ฮึ้ย!”
“ไม่พูดก็ไม่เป็นไรครับ…”
‘….’
‘….’
‘…รักนะ’
‘อะไรนะครับ!?’
‘ไม่พูดแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย!!’
อยากจะบอกจบแบบเปลี่ยนพล็อตมาก
ตอนแรกตั้งใจให้เป็นอีกแบบกลายเป็นอีกแบบ
แถมยังมาม่าสุดติ่ง... - -
ใครที่ชอบมาม่าก็กินกันอร่อยสำราญกันไปเลย ฮะฮะ
จะบอกว่า sf ตอนนี้ดัดแปลงจาก การ์ตูนเรื่อง scarlet นะฮะ
ใครที่เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้แล้วอาจจะคุ้นๆ แต่ก็นำมาเฉพาะช่วงแรกเท่านั้น
เพราะตอนท้ายมีเปลี่ยนพล็อตกระทันหันเลยให้จบแบบในการ์ตูนมิได้ ><
เรื่องหน้าจะเอาแบบสวีทละข่า แต่งมาม่าแล้วเจ็บตับ จูม๊วฟๆๆ <3
ความคิดเห็น