คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF; Without you (2/3)
Without you
There’s nothing I can say to you
Nothing I could ever do to make you see
What you mean to me
All the pain, the tears I cried
Still you never said goodbye and now I know how far you’d go
ไม่มีคำใดๆที่ฉันจะพูดกับเธอ
หรือฉันสามารถจะทำให้เธอเห็นว่า
เธอมีความหมายกับฉันมากแค่ไหน
ทุกๆความเจ็บปวด และน้ำตามากมายที่ฉันทำให้เธอต้องเสียไป
เธอก็ไม่เคยจากฉันไป แต่ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่าเธออยู่ห่างไกลแค่ไหน
Rrrr Rrrr Rrrr Rrrr
‘Junhong calling’
“ยองแจ ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม?”
“อ๋อได้สิ ที่ไหนละ”
“ร้านเดิมนะ”
“โอเค ไว้เจอกันนะ”
ร่างบางเก็บโทรศัพท์ของตัวเองเข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความฉงน…น้ำเสียงของจุนฮงดูแปลกไป…
มิโซ café’s
“รอนานไหม โทษทีพอดีรถมันติดน่ะ”ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบมาที่หมาย
“ไม่นานหรอก เข้าไปเถอะ”
‘แปลก…’ ยองแจคิด ท่าทางของคนรักของตนแปลกไป ไม่เหมือนเดิม ปกติถ้าเขามาอีกฝ่ายต้องส่งยิ้มให้เขาก่อนจะจูงมือกันเดินเข้าร้าน…แต่นี่…ไม่แม้แต่จะมองหน้า
‘อ่า…แผ่นหลังของจุนฮง…’
“มาแล้วหรอคะ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งทักขึ้น ยองแจพึ่งสังเกตว่าโต๊ะที่พวกเขาเข้ามานั่งนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ จุนฮงเดินเข้าไปนั่งข้างๆหญิงสาวคนนั้น ยองแจจึงจำใจเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามกับทั้งสอง
“สวัสดีคะ ฉันชื่อจอน ฮโยซอง เป็นแฟนของจุนฮงคะ” หญิงสาวแนะนำตัวก่อนจะระบายยิ้มส่งไปให้อีกฝ่าย
“ฉันได้ยินเรื่องของคุณมาเยอะเลยคะ พวกคุณทั้งสองกำลังคบกันอยู่สินะคะ”
“….”
“ฉันขอเข้าประเด็นเลยนะคะ…ฉันอยากให้คุณกับจุนฮง เลิกกันคะ”
“…”
“จุนฮงจะคบกับฉันไม่ได้เต็มที่ถ้ายังมีคุณอยู่ เพราะฉะนั้นช่วยหลักทางให้พวกเราด้วยนะคะ”
“…” ยองแจได้แต่ก้มหน้านิ่งๆ เขาหวังว่าจะมีคำพูดใดสักคำพูดหนึ่งหลุดออกมาจากปากของคนรักแต่ก็ไร้วี่แวว…เขาเหลือบมองร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้า สิ่งที่เห็นคืออีกฝ่ายได้แต่ปิดปากเงียบพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ถือว่าฉันขอร้องนะคะ” หญิงสาวตรงหน้ายังคงพูดๆไปยิ้มไป พรรณนาถึงความรักของพวกเขาแต่ก็ไม่ได้เข้าหูของร่างบางแม้แต่น้อย ดวงตาร่างบางจ้องมองคนรักอย่างเต็มไปด้วยคำถาม…
‘…พูดสิจุนฮง พูดอะไรสักอย่าง!’
‘นายอยากให้พวกเราเลิกกันอย่างนั้นหรอ!’
‘อย่าเอาแต่เงียบสิ พูดออกมา!’
ร่างบางได้กัดปากตัวเอง ไม่ยอมเอ่ยคำพูดใดๆออกมาทั้งสิ้น บรรยากาศบนโต๊ะจึงมีเพียงเสียงของหญิงสาวเท่านั้น
“ถ้าคุณไม่พูดอะไรดิฉันจะถือว่าพวกคุณตกลงเลิกกันแล้วนะคะ”ยองแจเงยหน้ามองร่างสูงทันทีเหมือนต้องการคำตอบแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบอย่างเดียว
“…ผมขอตัวครับ…”ร่างบางลุกขึ้นออกจากโต๊ะนั้นทันที ตรงดิ่งไปยังบ้านของตัวเองก่อนจะขังตัวเองไว้ในห้องพร้อมกับครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่
‘เขาไม่แม้แต่จะมองหน้ากันเลย…’
‘จุนฮง ไอเด็กบ้า…’
‘คนผิดสัญญา…’
ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!!
ความคิดทุกอย่างต้องหยุดลงทันทีเมื่อประตูบ้านถูกทุบอย่างรุนแรงจากบุคคลภายนอก ยองแจทำท่าจะเดินไปเปิดแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร…
“ยองแจ เปิดประตูหน่อย”
“…”
“ขอร้องละ เปิดประตูให้ผมหน่อยได้ไหม…”ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับทุบประตูไปด้วย ร่างบางได้แต่ใช้มือทั้งสองข้างปิดหูตัวเองเอาไว้
‘ได้โปรดกลับไปเถอะ…’
“ยองแจ ผมรู้ว่าคุณอยู่ เปิดประตูให้ผมหน่อย ผมอยากเห็นหน้าคุณ!”
‘…ได้โปรดกลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย…’
“ผมขอโทษ ฮึกๆ…ได้โปรดเปิดประตู…”
‘ฮึก…กลับไปซะ กลับไป กลับไป กลับไป! ฮือออ’ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ปิดหูพร้อมกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
“ยองแจ…คุณร้องไห้หรอ เปิดประตูเดี๋ยวนะ ผมขอโทษ!”
‘ฉันไม่อยากฟัง! ไม่อยากฟัง กลับไป ไปให้พ้นนน!!!’
“ผมรักคุณ ผมขาดคุณไม่ได้ ได้โปรด ฮึก..ผมขอร้อง…”
“….”
ร่างสูงนั่งเอาหลังชนประตูไว้ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เขากำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญ…ส่วนทางด้านร่างบางตัวเขาได้แต่นั่งกอดเขาใช้มือทั้งสองข้างปิดหู ปิดตาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
.
.
.
.
ข่าวที่ยองแจและจุนฮงเลิกกันดูเหมือนจะไปถึงหูของจอง แดฮยอนเร็วยิ่งนัก เขาได้แต่ปลอบเพื่อนของตัวเองพยายามพาไปเที่ยวเพื่อให้ยองแจอารมณ์ดีขึ้นแต่สุดท้ายก็เหมือนจะไร้ผล เมื่อยองแจเอาแต่เศ้ราและไม่ยอมดูแลตัวเอง
“ยองแจ ถ้าแกยังเป็นแบบนี้แกตายได้นะโว้ย”
“ชั่งเหอะ ฉันไม่สนอะไรแล้ววะ”
“เอออออ ให้มันได้อย่างนี้สิ!” แดฮยอนได้แต่สายหน้ากับความดื้อรั้นของเพื่อนตัวเอง
“กลับละ”
“ไปส่งไหม”
“ไม่ต้อง”
“โอเค งั้นกลับดีๆนะ”ยองแจไม่ตอบอะไรพร้อมกับออกเดินทางมุ่งไปยังบ้านของตนเอง
ในขณะที่เขากำลังไขประตูบ้านอยู่นั้น เงาของใครคนหนึ่งก็ปรากฏอยู่ด้านหลังก่อนตัวของร่างบางจะถูกผลักเข้าบ้านอย่างรุนแรง ยองแจอยู่ในสภาพล้มลงกับพื้นก่อนจะถูกร่างใหญ่ค่อมอยู่ด้านบน
“จุนฮง!”
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผม! ทำไมไม่ตอบข้อความผม! ทำไมต้องหลบหน้าผม!”
“มันไม่มีความจำเป็นนี่!”
“จำเป็นสิ! เพราะผมรักคุณ ผมไม่ยอมให้คุณทิ้งผมเด็ดขาด!”
“แต่นายเป็นคนทิ้งฉันนะ!”
“ผมขอโทษ…ฮึกๆ ผมไม่รู้จะพูดอะไร ผมพูดไม่ออก ฮึกๆ แต่ผมขอโทษจริงๆ ได้โปรด…อย่าทิ้งผม…”หยาดน้ำตาของร่างสูงหยดลงบนหน้าของร่างบางอย่างพรั่งพรู ยองแจได้แต่เบือนหน้าหนีไม่ตอบอะไรใดๆทั้งสิ้น
“…ผมรักยองแจนะ อย่าทิ้งผม”
“เลิกบ้าได้แล้วจุนฮง! นายเป็นคนทิ้งฉันไปเองแท้ๆ แล้วนายยังมีหน้ากลับมาขอความเห็นใจจากฉันงั้นหรอ มันง่ายไปหน่อยมั้ง!”ยองแจผลักร่างสูงที่ค่อมตัวเองออกให้พ้นทางก่อนจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องล้มกลับมาในท่าเดิมเมื่อถูกอีกฝ่ายฉุดพร้อมกับเริ่มถูกเล้าโลม (ctrr+A)
“ปะปล่อย..หยุดนะจุนฮง อื้อ…”
“คุณเป็นของผม ของผมเท่านั้น!”ร่างสูงกดหัวร่างบางให้แนบกับพื้นก่อนจะถอดกางเกงร่างบางโยนมันไปอีกทาง ร่างสูงยกสะโพนร่างบางให้ก่อนจะใส่แก่นกายเข้าไปทางช่องนั้น ด้วยแต่ความที่ไม่มีการหล่อลื่นใดๆทั้งสิ้นประกอบกับนี่เป็นครั้งแรกของยองแจ…โลหิตสีแดงจึงไหลออกมาเป็นทาง
“อ๊ะอือ…ผมรักยองแจนะ !”
“…อ๊ะ…”
“อื้อ รักนะ!”น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาผสมกับหยาดโลหิตส่งผลให้ร่างบางถึงกับสลบไป ร่างสูงมองใบหน้าของคนที่ตนเองรักก่อนจะยกขึ้นมากอดแนบอก พร้อมกับอุ้มร่างบางไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างกาย
.
.
.
.
.
ร่างบางค่อยๆได้สติขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกเบลออยู่ เขาได้ยินเสียงสะอื้นไห้ตรงหน้าแต่ด้วยความที่ดวงตาเบลอจึงทำให้มองอะไรไม่ค่อยชัดนัก…แต่เขาก็จำเสียงนั้นได้ดี…
“ผมขอโทษ…ฮึก…”
‘อา…ทำไมมึนหัวอย่างนี้นะ…แล้วนี่มันกลิ่นอะไรเนี่ย รู้สึกคาวติดจมูกจังแฮะ…’
“ฮือๆ ผมขอโทษ…”
‘นายร้องไห้ทำไมน่ะ จุนฮง อา…ทำไมมึนหัวอย่างนี้นะ…’
ปั๊ง!!
“ยองแจ!” แดฮยอนพรวดพราดเข้ามาในบ้านอย่างรีบร้อน ด้วยความที่เขารู้สึกเป็นห่วงร่างบางอย่างบอกไม่ถูกจึงมาหาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะพบคราบเลือดและคราบน้ำกามตรงหน้าประตู เขาจึงพรวดพราดเข้ามาอย่างรีบร้อน
“นี่มันอะไรจุนฮง ! นายเอาคัทเตอร์กรีดแขนยองแจทำไม! อยากตายก็กรีดแขนตัวเองไปคนเดียวสิ!”แดฮยอนตรงไปกระชากข้อเสื้ออีกฝ่ายอย่างโมโห
‘อ่า…กลิ่นเลือดนี่เอง…ทำไมมันเบลอไปหมดอย่างนี้…’
“ผมก็แค่! อยากผูกมัดเขาไว้กับผม! ในเมื่อผมกับเขารักกันไม่ได้ สู้ผมฆ่าเขาให้ตายไปกับผมดีกว่า!”ร่างสูงชูคัทเตอร์ในมือขึ้นก่อนจะพุ่งตรงไปทางร่างบางที่นอนอยู่กับพื้น
“จุนฮง…” ร่างบางปรือตามองอีกฝ่ายก่อนจะระบายยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับใช้มือเล็กลูบใบหน้าอีกฝ่าย
“ยองแจ...ฮึก…” ร่างสูงถือมีดชะงักค้างกลางอากาศก่อนจะถูกแดฮยอนปัดมีดกระเด็น
“เลิกบ้าได้แล้วจุนฮง!! รีบพายองแจไปโรงพยาบาลเดี่ยวนี้”
“ยองแจ…ฮึก…” ร่างสูงยกร่างของคนรักขึ้นมากอดก่อนจะสะอื้นไห้
“จุนฮง…เด็กบ้า…อย่าร้องสิ…นายก็รู้ว่าฉันแพ้น้ำตานาย…”
“…ฮึก…ขอโทษนะ…ฮืออ”
“อย่าร้องไห้…เห็นนายร้องไห้แล้วฉันเจ็บปวด…นะ”
“ฮือ…”
ร่างบางยกแขนขึ้นกอดตอบคนรักของตนเองพร้อมกับลูบเป็นการปลอบและค่อยๆผ่อนแรงลงจนแขนตกลงข้างตัวพร้อมกับสติที่ดับวูบไป…
“ยองแจ!!!”
ความคิดเห็น