คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF; Without you (1/3) ZY
Without you
When you walk away I count the steps that you take
Do you see how much I need you right now
เมื่อคุณเดินจากไป ฉันนับตามทุกย่างก้าวที่คุณเดิน
คุณเห็นไหม ว่าตอนนี้ฉันต้องการคุณมากแค่ไหน
แสงแดดยามเช้าของวันจันทร์ที่แจ่มใส ซึ่งเป็นวันแห่งการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆของแต่ละสัปดาห์ วันนี้เป็นวันเปิดมหาลัยเป็นวันแรกของภาคเรียน ยู ยองแจ เดินเข้ามหาลัยด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะได้ยินเสียงเพื่อนของตัวเองตะโกนเรียก
“ยองแจ ทางนี้โว้ย!” จอง แดฮยอนนั้นเองที่เป็นเจ้าของเสียงนั้น ร่างบางเดินไปยังโต๊ะที่เพื่อนของตัวเองนั่งก่อนจะเอ่ยทักตามมารยาท
“ดี แดฮยอน”
“เออๆ นี่เห็นนั้นปะ รู้สึกว่าเป็นเด็กใหม่ ดูดิ ตลกชะมัด” แดฮยอนชี้ไปยังเป้าหมาย ยองแจจึงต้องหันไปตามมองก่อนจะเห็นคนร่างสูงคนหนึ่งนั่งกินข้าวอยู่ด้วยท่าทางอืดอาด แต่สีผมสีชมพูนั้นทำให้เป็นจุดสนใจของสาวๆในมหาลัยที่ต่างพากันแอบมองบ้างก็แอบกรี๊ด
“เด็กโข่งหรอ?”
“อุ๊บ! ฮาๆๆๆๆๆๆ อะไรของแกวะ ไปเรียกน้องเขาอย่างนั้นได้ไง” เมื่อแดฮยอนได้ยินคำพูดของเพื่อนตัวเองก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที
“เออโทษที ความคิดฉันคงดังไปหน่อย แต่เห็นแล้วมันขัดใจวะ” ตามที่ยองแจบอกสิ่งที่ทุกคนเห็นคือ หนุ่มน้อยตัวใหญ่ผมสีชมพูกำลังใช้ตะเกียบคีบข้าวเข้าปากแต่ยังไม่ทันได้เข้าปากข้าวที่ถูกคีบก็หล่นกระทบกับโต๊ะเป็นอยู่อย่างนั้นสักประมานสี่ห้าครั้ง ด้วยความหงุดหงิดยองแจจึงเดินไปหยิบช้อนก่อนจะเดินไปยื่นให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ให้”
“….” เด็กหนุ่มคนนั้นได้แต่นิ่งเงียบก่อนจะยื่นมือมารับพร้อมกับนิ่วหน้า
‘ดันยุ่งไม่เข้าเรื่องสะแล้วสิเรา….’ ยองแจได้แต่คิดในใจ ก่อนจะต้องเลิกหน้าด้วยความงง เมื่อคนตรงหน้าจู่ๆก็ส่งยิ้มมาให้เขา
“ขอบใจนะ ผมชื่อ ชเว จุนฮง เรียก เจโล่ก็ได้ครับ”
“นายเป็นลูกครึ่งหรอ?” ยองแจทำหน้างง ดูยังๆหน้าตาแบบนี้ก็คนเกาหลีร้อยเปอร์เซ็นต์
“อ๋อ…ออกทำนองว่าฉายาประมานนั้นนะครับ”เด็กหนุ่มพูดไปตักข้าวเข้าปาก ยองแจมองการกระทำนั้นผ่านสายตาทั้งสองข้างด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
“งั้นหรอ ฉันเรียกนายจุนฮงดีกว่า ชื่อนายเพราะดี ไว้เจอกันนะ” ยองแจหันหลังเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเองแต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปก็ถูกมือดึงรั้งเอาไว้
“เออ ผมขอรู้ชื่อคุณได้ไหมครับ!” ยองแจมองเด็กหนุ่มที่จับมือของเขาไว้ด้วยท่าทางเขินอายก่อนจะหลุบยิ้มเบาๆออกมา
“ยู ยองแจ ปีสอง เศรษฐศาสตร์”
“ขอเบอร์ด้วยได้ไหมครับ…เอ่อ ผมก็เรียนอยู่คณะเดียวกัน อยู่ปีหนึ่ง แบบว่า…เผื่อมีอะไรผมจะได้ปรึกษานะครับ…”
“นายหน้าแดงนะ…ไม่สบายหรือเปล่า…?”
“เรื่องหน้าผมนะชั่งมันเถอะครับ ผมอยากได้เบอร์คุณ!”
“…ได้สิ” ทันทีที่ตอบแบบนั้นไปนั้นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสอง
.
.
.
.
ผ่านไปสองเดือน พวกเขาทั้งสองกลายเป็นคนรักกันอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างดูเหมือนจะมีความสุขไปทั้งหมด พวกเขาไปไหนมาไหนด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน จนกระทั่งเกิดเรื่องหนึ่งขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จุนฮงอยู่ไหม ฉันซื้อข้าวเข้ามาให้” ร่างบางในขุดเสื้อยืดสีดำกางเกงยืนยืนเคาะประตูห้องคนรักของตนเอง ก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาเปิดประตู
“ขอโทษนะคะ จุนฮงกำลังอาบน้ำอยู่คะ รอสักครู่นะคะ” ยองแจตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น ก่อนจะได้ยินเสียงคนรักตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
“ใครมาน่ะลูอิส”
“เออ น่าจะเป็นเพื่อนนายนะ” หญิงสาวตะโกนตอบก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับแขกตรงหน้าประตู
“เพื่อนหรอ..เอ๊ะ!?” ยองแจได้ยินเสียงดังโครมครามก่อนจะเห็นคนรักของตัวเองออกมาในสภาพตัวเปียกโชกพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียวห่อหุ้มส่วนล่างเอาไว้
“ยองแจ…”
“…”
“ลูอิสกลับไปซะ!”ร่างสูงหันกลับมาตวาดหญิงสาวข้างกายก่อนพุ่งเข้าไปกอดคนรักของตนเอง
“ขอโทษนะ”
“…” ยองแจได้แต่ยื่นนิ่งไม่มีอาการอะไรทั้งสิ้น เขาเหลือบมองหญิงสาวที่ถูกร่างสูงไล่ก่อนจะเห็นหล่อนโกรธจัดก่อนจะเข้าไปในห้องหยิบเสื้อผ้าและรองเท้าของตนเองเดินออกไปที่ลิฟต์
“ผมขอโทษ…ฮึกๆ”ร่างบางรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่บริเวณต้นคอของตัวเอง ก่อนจะลูบหลังคนรักเป็นการปลอบ
“ฉันเข้าใจ…ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องสิ”
“ขอโทษ ขอโทษนะยองแจ ผมขอโทษๆ”
“ฉันไม่โกรธ ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องเลย…”ยองแจผละออกจากอ้อมกอดคนรักก่อนจะส่งยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของร่างสูงอย่างอ่อนโยน
“ฮึก…ผมขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว…”ร่างสูงโถมเข้าหาคนรักของตนเองพร้อมกับร้องไห้จนตัวโย ร่างบางได้แต่กอดคนรักของตนเองไว้อย่างนั้น…
.
.
.
.
.
แต่คำสัญญาของร่างสูงดูเหมือนจะไร้ผลเมื่อเห็นการณ์แบบนี้ต่างเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝ่ายยองแจก็ให้อภัยทุกครั้งที่เกิดเรื่อง…เพียงเพราะน้ำตาของอีกฝ่าย…ร่างบางจึงยอมให้อภัยด้วยดีทุกครั้ง
“นายไม่คิดว่ามันจะเป็นการให้ท้ายจุนฮงไปหน่อยหรอ?”แดฮยอนเป็นฝ่ายเอ่ยถาม ตอนนี้แดฮยอนกับยองแจยืนอยู่ที่ริมระเบียงของชั้นสาม
“ไม่รู้สิ ฉันแค่คิดอย่างเดียวว่าฉันไม่อยากให้เขาร้องไห้”ยองแจถอนหายใจ
“นายไม่เจ็บปวดบ้างหรือไง เวลาเห็นจุนฮงไปนอนกับผู้หญองคนอื่น?”
“อืม…เจ็บสิ ฉันก็เป็นคนมีความรู้สึกนะ แต่ฉันคิดเสมอว่า…เขารักฉันและฉันรักเขา แค่เชื่อใจกันและพร้อมให้อภัยซึ่งกันและกันก็พอแล้วแหละ”
“ถามจริงเถอะ…นายโง่หรือโง่เนี่ย?”แดฮยอนมองหน้าเพื่อนของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะส่ายหน้าให้กับความคิดของเพื่อนตัวเอง
“นายไม่เคยมีความรัก ไม่รู้หรอกน่า…”
“งั้นจุนฮงจะกอดกับใครจะจูบกับใครนายก้จะไม่สนว่างั้น?”
“อืม…ก็ฉันเชื่อใจเขานี่…”
“อืม…ดูเอาเองละกัน”แดฮยอนชี้ไปยังใต้ต้นไม้ที่มีคู่ชายหญิงกำลังยืนจูบกันใต้ต้นไม้ ยองแจได้แต่มองตามมือที่เพื่อนของตนเองชี้ไปก่อนจะเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นคือ จุนฮง ส่วนตัวผู้หญิงเขาไม่คุ้นหน้า…
“นายจะร้องก็ได้นะ ฉันยินดีปลอบ”แดฮยอนกอดไหล่เพื่อนตัวเอง ยองแจได้แต่คลี่ยิ้มอย่างอ่อนแรงไปให้ก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงปฎิเสธ
“…”
“อย่าฝืนยิ้มสิ…ถ้านายไม่ไหวก็พักบ้างเถอะ เรื่องความรัก ถ้านายเอาแต่วิ่งตามคนที่เขาไม่คิดจะหยุดวิ่งเพื่อรอนายน่ะ…นายก็จะมีแต่เหนื่อยกับเหนื่อยนะ…”
“จุนฮงเขาเป็นแค่เด็กขี้เหงา…สิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดในฐานะคนรัก คือการอยู่เคียงข้างเขา…และเชื่อใจเขา…”
“ยองแจนายนี่มันโง่หรือโง่กันแน่เนี่ย เฮ้อ…”
“นั้นสินะ…อาจจะจริงอย่างที่นายพูด…” ร่างบางมองภาพที่คนรักของตนเองกอดอยู่กับผู้หญิงคนอื่นด้วยความเจ็บปวดแต่สิ่งที่เขาได้ดีที่สุดก็คือสิ่งนี้…การคอยอยู่เคียงข้างเด็กที่ชื่อว่าจุนฮง
ความคิดเห็น