นิยาย [Fic Naruto] Silent Song > ลำดับตอนที่ #25 : SP – anxiousness

[Fic Naruto] Silent Song

ลำดับตอนที่ #25 : SP – anxiousness –

เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
2.79K

129

16 เม.ย. 64

SP – anxiousness –

….อย่าร้องไห้เลยนะ พี่อยู่ตรงนี้ เธอไม่ได้โดดเดี่ยวหรอกนะ

เพราะฉะนั้น… อย่าร้อง เข้มแข็งเข้าไว้ นินจาต้องไม่ร้องไห้นะ…

ดวงตาสีฟ้าประกายฉาบไปด้วยแสงหยาดน้ำใส เขาไม่เคยเห็นแววตาของน้องสาวเศร้าขนาดนี้มาก่อน มันทั้งเศร้าและโหยหาในเวลาเดียวกัน

“ตาช้ำหมดแล้วนะ…”

มือใสเอื้อมไปปาดน้ำตาเด็กน้อยที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด เขาสัมผัสเธอได้ แต่ว่ามันไร้การตอบสนองใดๆราวกับเขาเป็นเพียงสายลมเบาๆที่พัดผ่านใบหน้าเธอ

…ใครว่าเขาไม่ห่วงเธอ ถึงแม้จะจากไปแล้ว ส่วนหนึ่งของจักระยังคงอยู่เคียงข้างเธอเสมอ…

ทุกคืนในทุกๆวัน มินาโตะยังคงคอยเช็ดน้ำตาน้องสาวอันเป็นที่รักเสมอ เพราะรู้ว่าอีกคนยังไม่เคยลืมเขาสักนิด

อยากให้ใครซักคนมาคอยดูแล ให้เขาได้หายห่วงเธอ แต่พอมองหาก็ใช่ว่าเขาจะวางใจปล่อยเธอไป

“มิกิ…….พี่จะปล่อยเธอจากพี่ไปได้เมื่อไหร่กันนะ”

เขานึกถึงตอนที่ยังมีชีวิต ตอนที่ได้คุยกับภรรยาเรื่องของมิกิ

“คิดว่าใครเหมาะกับมิกิจังงั้นเหรอ?” คุชินะทวนถาม “อืม… โอบิโตะ ไก อะสึมะ เก็นมะ เอบิสึ ฮายาเตะ ฮิบิกิ คาคาชิ…เด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับมิกิจังก็มีแค่นี้ล่ะนะ”

“มิกิน่ะเหมือนจะไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้ แต่อนาคตมันต้องมีใช่ไหมล่ะ ถึงตอนนั้นถ้าเธอคบกับคนไม่ดี ฉันจะทำยังไงดี..”

มินาโตะทำหน้ากระวนกระวายจนสาวผมแดงขำ “ฮ่าๆ เข้าใจหรอกนะว่าเธอเป็นห่วงน้องสาวมากๆ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มิกิจังต้องเลือกเองนะ”

“แต่ว่า…”

แล้วจู่ๆคุชินะก็นึกขึ้นได้ “หรือว่าคาคาชิล่ะเป็นยังไง ดูเหมือนทั้งคู่จะสนิทกันดีนะ”

“คาคาชิ?” มินาโตะทวน และประมวลภาพความสนิทของน้องสาวและลูกศิษย์ของตัวเอง “อืม…นึกภาพไม่ค่อยออกเลย”

“ก็ทั้งคู่เรียนจบพร้อมกันด้วยคะแนนไล่เลี่ยกัน ทำภารกิจนินจาด้วยกันบ่อยๆก่อนจะสอบเกะนิน แถมสอบจูนินได้พร้อมกันอีก ฉันว่าทั้งคู่ดูเหมาะกันดีน้า” คุชินะพูดแล้วแอบเคลิ้ม “คาคาชิก็น่ารักมากด้วย คนที่รับมือกับเด็กคนนั้นได้ก็มีแต่มิกิแหล่ะ”

“รับมือกับคาคาชิ? อืม…พอมานึกๆดูมิกิก็คอยดูแลและเคลียร์ปัญหากับคนหลายคนนะ”

“แต่กับคาคาชิ มิกิจังก็เก่งนะ”

“รินก็เหมาะกับคาคาชินะ”

“โอบิโตะชอบรินจังใช่ไหม อย่าให้ทีมเธอแย่งกันสิ คาคาชิน่ะ ดูยังไงก็มองมิกิจังอยู่”

มินาโตะถอนหายใจเมื่อเถียงภรรยาไม่ถูก เขาเริ่มแพ้เธออีกแล้ว

จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้

“ว่าอะไรนะ คาคาชิคอยแอบมองมิกิเหรอ!!?”

คุชินะเลิกคิ้ว “นี่เธอไม่รู้เลยเหรอไงว่าน้องสาวตัวเองมีคนแอบชอบอยู่”

มินาโตะส่ายหน้ารัวพร้อมทำหน้าหวั่น

“ตาบื้อเอ๊ย”

ดูท่ามันจะจริงอย่างที่เธอพูดด้วยซินะ คุชินะ พอนึกย้อนไปก็แอบนึกคิดถึงจนอยากย้อนกลับไปตอนนั้นจริงๆ

เธอหลับไปแล้ว บนโซฟาในห้อง มินาโตะลูบหัวเธอเบาๆ เขานั่งอยู่ตรงพื้นข้างโซฟาคอยมองพินิจใบหน้าของน้องสาวที่นับวันโตเป็นสาวขึ้นเรื่อยๆ

“นอนตรงนี้จะเป็นหวัดเอานะ มิกิ” เขากระซิบบอกอีกฝ่ายที่ไม่มีวันจะได้ยินเสียงเขาอีกต่อไปแล้วก็ตาม

มินาโตะสัมผัสได้ว่าที่ระเบียงมีเงาใครบางคนบดบังแสงจันทร์เอาไว้ เงาคุ้นตาที่เขาจำได้ถึงแม้จะนับวันสูงขึ้น

ประตูระเบียงนั้นไม่ได้ล็อก ร่างสูงจึงเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

ชุดหน่วยลับดูเปรอะเปื้อนบางจุดเท่านั้น ดวงตาสองสีมองไปรอบๆห้องในความมืดแล้วสายตาก็พบร่างบางนอนหลับพริ้มอยู่บนโซฟา

คาคาชิหันไปเลื่อนบานประตูกระจกปิดอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างบางที่โซฟา แววตาของเขาฉายแววเศร้าเมื่อมองไปที่หญิงสาวซึ่งใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

“ร้องไห้…อีกแล้วงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มถอดถุงมือสีดำออกแล้วเข้าไปปาดคราบน้ำตาที่ไม่แห้งสนิทนั้นออกเบาๆ

มันก็หายไป …

รุ่นที่สี่ยืนมองคราบน้ำตาที่ตนพยายามเช็ดให้น้องสาวซึ่งไม่เคยออก แต่กลับเป็นชายหนุ่มที่เช็ดรอยนั้นออกทีเดียวอย่างนึกอิจฉา

คอยกลับมาที่นี่เพื่อมาเช็ดน้ำตาให้เธอเสมอ… คิดอะไรอยู่กันแน่ คาคาชิ

ชายหนุ่มยืนมองหาบางสิ่งอยู่ชั่วครู่ แล้วเดินหายไปให้ห้องนอนหลังโซฟานั้นและกลับมาพร้อมผ้าห่มผืนหนา

เขาเอามาห่มตัวของหญิงสาวที่ร่างกายเย็นเฉียบก่อนจะนั่งลงพื้นทำให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน

ชายหนุ่มยังคงมองใบหน้าที่หลับพริ้มของเธออย่างเงียบงัน…

ไม่เอยคำพูดใดๆ แต่ใบหน้าภายใต้หน้ากากสีดำนั่นฉายแววเศร้าอยู่

“คาคาชิ…”

“…..”

“เธอน่ะ….ชอบน้องสาวฉันใช่ไหม”

“…..”

“เธอมาที่นี่ทุกคืน คอยอยู่ข้างๆเธอทุกคืน มาดูว่าเธอนอนหลับสบายดีไหม จะร้องไห้เผลอหลับไปอีกไหม”

“…..”

“คอยเป็นห่วงน้องสาวของฉัน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีใครอยู่ข้างๆ ทำไมถึงไม่บอกเธอไปล่ะ ว่าเธอคือ…”

“….”

“คนที่อยู่เคียงข้างเธอน่ะ คาคาชิ”

“…..”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา

มินาโตะมองหน้าด้านข้างของชายหนุ่มซึ่งไม่ได้ยินเสียงเขาแม้แต่นิดอย่างทรมานใจ

“ทำแบบนี้ ฉันจะวางใจปล่อยให้เธอดูแลได้ยังไง ถ้าเธอไม่บอกความรู้สึกกับน้องสาวของฉัน คาคาชิ”

“…….”

และเขาก็เห็นน้ำใสหยดลงบนตักของลูกศิษย์ มินาโตะเงยหน้ามองดูอีกฝ่ายซึ่ง ….กำลังร้องไห้

“คาคาชิ….”

“อาจารย์มินาโตะ…ผมขอโทษที่ช่วยครูเอาไว้ไม่ได้”

มินาโตะตะลึงเมื่อได้ยินอีกคนพูดถึงตน “เธอได้ยินเสียงฉันงั้นเหรอ คาคาชิ”

“ถ้าผมออกมาจากตรงนั้น เข้าไปช่วยครู ทั้งผมทั้งมิกิก็ไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้”

“……” เขาไม่ได้ยินเสียงเรา เพียงแต่พูดถึงเรา…

คนตายไปแล้วอย่างเราจะมีใครเห็นกัน คิดบ้าๆน่า เขาตัดพ้อกับตัวเองในใจ

“ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผม”

ไม่ใช่…ไม่ใช่เลยซักนิด คาคาชิ มันเป็นเพราะฉันต่างหาก เพราะฉันจึงทำให้เธอสองคนต้องมานั่งเสียใจ ฉันต่างหากที่เห็นแก่ตัว ตายไปต่อหน้าพวกเธอ

คนที่ผิดพลาดก็คือฉัน

ในขณะที่ทั้งคู่ต่างอยู่ในความคิดของตน ร่างบางบนโซฟาก็ขยับตัวพลิกไปมา

คาคาชิรีบลุกขึ้นจากตรงนั้นแล้วซ่อนตัวทันที พอดีกับที่หญิงสาวตื่นขึ้นมา

“อือ…พี่เหรอคะ?”เธอเอ่ยถามเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครอยู่ข้างตัว แต่พอมองชัดๆกลับไม่มี…

“…….”

เธอมีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะมองผ้าห่มบนตัวที่ไม่รู้ว่ามีตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอมองนิ่ง นิ่งนานจนคาคาชิที่ซ่อนตัวอยู่เริ่มสงสัย…

“เฮ้อ…คิดบ้าๆนะเรา” เธอถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกอดผ้าห่มเดินหายไปในห้องนอน

เมื่อทุกอย่างไม่มีอะไรแล้ว คาคาชิก็ค่อยๆออกจากบ้านหลังนั้นไปอย่างเงียบกริบ…

เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยมา ทุกคืน คาคาชิจะมาหาเธอเสมอในตอนที่เธอหลับ และมิกิก็ไม่รู้เลยซักนิดว่าเขามาคอยดูแลจนกระทั่ง……

TBC.

ว้ายตายแล้วววว เมื่อกี้ใครที่อ่านก่อนหน้านี้ คงจะเผลออ่านจบไปแล้วนะ อันนั้นเป็นรีเควสตอนพิเศษที่แต่งไว้หน้าเดียวกับตอนพิเศษด้านบน พอดีก๊อปลงมาพร้อมกันไม่ได้ดู แอร่ โดนสปอยซะแล้วล่ะค่ะ 5555 .ใครที่ไม่เห็นก็โชคดีไปนะคะ ><

ติดตามเรื่องนี้

เก็บเข้าคอลเล็กชัน

คำเตือนเนื้อหา

ลำดับตอนที่ #25 : SP – anxiousness –

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

คำเตือนเนื้อหา

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ลำดับตอนที่ #25 : SP – anxiousness –

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น