นิยาย [Fic Naruto] Silent Song > ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ดวงตาสีฟ้า กับผมสีเหลืองอ่อน (rewrite) : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ดวงตาสีฟ้า กับผมสีเหลืองอ่อน (rewrite)

เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
6.69K

353

16 เม.ย. 64

บทที่ 1 ดวงตาสีฟ้า กับผมสีเหลืองอ่อน

“พ่อฮะ”

“ว่าไง?”

“พ่อรู้จักนามิคาเซะ มิกิไหมฮะ”

เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะก้มมองลูกชายของตนในขณะที่ตนกำลังทำกับข้าวมื้อเย็นอยู่ในครัว

“นามิคาเซะ มิกิ? เอ พ่อเคยได้ยินแต่นามิคาเซะ มินาโตะนะ” ฮาตาเกะ ซาคุโมะขมวดคิ้วนึก “มิกิ...ใช่น้องสาวของมินาโตะรึเปล่าลูก”

คาคาชิพยักหน้า

“พ่อได้ยินว่าเธอป่วยอยู่บ้านมาหลายอาทิตย์นะ”

“วันนี้ผมพึ่งเจอเธอที่สนามเด็กเล่น”

“ผีเหรอ?!!!” ซาคุโมะอุทาน

“ไม่ใช่ฮะ!!”

“ฮะๆ เห็นลูกหน้าแดงแล้วอดขำไม่ได้เลยนะ”

คาคาชิหน้าบึ้งเดินไปนั่งที่โต๊ะในห้องนั่งเล่นทันที เมื่อถูกคนเป็นพ่อแซว

“คาคาชิ...พรุ่งนี้เป็นวันเปิดรับสมัครอคาเดมี่ อย่าตื่นสายนะ”

“ครับ...”

ดวงตาสีฟ้านั่น ดูสดใสจังนะ...

ในขณะนั้นเองที่บ้านอีกหลัง

“นี่ พี่มินาโตะ”

“หือ?”

“พี่รู้จัก ฮาตาเกะ คาคาชิรึเปล่า?”

ประกายแสงสีทองแห่งโคโนฮะเลิกคิ้วมองน้องสาวตัวเล็กที่นั่งบนตักพลางยิ้มอย่างเป็นนัย

“ตัวแค่นี้ คิดจะมีแฟนเหรอไง” เขาพูดพลางดึงแก้มนุ่มๆของเธอ

“แฟนอะไรกันเล่า หนูแค่ถามนะ” มือเล็กๆตีมือที่บีบแก้มไม่หยุด

มินาโตะยังไม่หยุดนวดแก้มน้องสาว พอเห็นมือเล็กๆตีมือเขา ก็อดที่จะหยุดแกล้งไม่ได้

“ให้ออกไปเล่นหลังจากหายป่วยแค่วันเดียว สนใจผู้ชายแล้วเหรอ”

“เจ็บนะ พี่มินาโตะ หนูไม่ได้สนแบบนั้นซักหน่อย”

สองพี่น้องต่างยื้อแย่งกันพร้อมเสียงหัวเราะดังทั่วบ้านหลังเล็กๆที่อยู่กันสองคน ในค่ำคืนที่เงียบสงบ

“ทีพี่มีแฟนแล้ว หนูยังไม่ดึงแก้มพี่เลย” มิกิแก้มป่องบวมแดงมองคนเป็นพี่โกรธๆ

มินาโตะเกาหัวเขินๆ “แหม...พี่อายุ 15 แล้วนะ โตกว่ามิกิตั้งเยอะ”

“แต่พี่ก็ชอบเขาตั้งแต่ตอนเรียนนี่” เธอกอดอกนั่งหันหลังให้อย่างงอน

มินาโตะยิ้มแห้งๆอย่างเถียงไม่ได้ พลางคิดในใจว่าไม่น่าเล่าเรื่องสาวผมแดงที่เคยไปช่วยให้ฟังเลย

“แหม...มิกิ..”

“ฮึ!!”

“อย่ามางอนพี่ชายนะ!!” ว่าจบมินาโตะก็เข้าไปกอดเด็กสาวแน่นแล้วอุ้มขึ้น จนเธอร้องลั่นกับการแกล้งแรงของพี่ชาย

“เหวออออ พี่มินาโตะ!!!”

สรุปคืนนั้นเธอก็ไม่ได้คำตอบจากพี่ชายว่ารู้จักคาคาชิไหม และเล่นจนทั้งคู่หลับสนิทถึงเช้า

ซึ่งเป็นวันรับสมัครอคาเดมี่ เด็กๆจากครอบครัวนินจาทุกคนต่างก็มารับใบสมัครที่โรงเรียน สำหรับนามิคาเซะ มิกิ แค่แป๊ปเดียวก็ได้ใบสมัครมา เพราะว่ามินาโตะใช้คุไนเหินไปเอาถึงที่ เพียงไม่กี่นาทีก็กลับมาถึงบ้าน

ต่างกับเด็กอุจิวะอีกคนที่ต้องให้เพื่อนเก็บมาให้....(?)

และแล้วหนทางการเป็นนินจาของรุ่นใหม่ก็เริ่มขึ้น !!!

วันปฐมนิเทศ

สองพี่น้องบ้านนามิคาเซะต่างตื่นแต่เช้าอย่างร่าเริงแจ่มใส มินาโตะกำลังง่วนอยู่ในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า ส่วนมิกิกำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง

“มิกิ ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ”

“จะไปเดี๋ยวนี้ค่า”

พอดูชุดที่จะใส่ไปวันนี้เรียบร้อย เธอก็ออกจากห้องตรงไปยังห้องครัว กลิ่นอาหารของโปรดแตะจมูกทำเอาเด็กสาววัยห้าขวบครึ่งรีบไปที่โต๊ะทันที

“ข้าวห่อไข่ ข้าวห่อไข่”

“ฮะๆ จมูกไวจังนะ” มินาโตะแซวแล้วว่าจานข้าวห่อไข่เล็กๆให้น้องสาวที่มองตาวาว

“น่ากินจัง....ทำไมต้องเขียนว่า อิโมโตะ ด้วย” มิกิเอาส้อมเขี่ยซอสที่เขี่ยเป็นตัวอักษรบนไข่ออก

“อย่าลบสิ โธ่ มิกิเนี่ย คำว่า อิโมโตะก็แปลว่าน้องสาวไง วันนี้วันสำคัญนะ เดี๋ยวก็สายหรอก”

ไม่รอช้ามิกิรีบทานข้าวห่อฝีมือพี่ชายทันที ร่างสูงขอตัวไปเตรียมตัวไปโรงเรียนวันแรกพร้อมกับเธอเช่นกัน

ได้ไปวันปฐมนิเทศโรงเรียนวันแรกของมิกิ ตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ มินาโตะคิดในใจแล้วเข้าห้องน้ำไป

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินจูงมือด้วยกันมาที่โรงเรียน ซึ่งมีผู้คนหลั่งไหลเข้าประตูใหญ่ มิกิมองผู้คนด้วยตาสีฟ้าประกาย แต่มีคนๆนึงที่สะดุดตาเธอที่สุด

ผมสีแดงยาวส่องประกาย

“มิกิจางงง!!!”

“พี่คุชิน้า!!!!” เด็กน้อยร้องเรียกสาวผมแดงที่วิ่งมาหาพร้อมปล่อยมือพี่ชายวิ่งเข้ากอดสาวผมแดงทันที

“ยินดีด้วยน้า ที่สอบผ่านอคาเดมี่ มิกิจังเก่งที่สุดเลยยย” อุซึมากิ คุชินะกอดรัดฟัดเหวี่ยงเด็กสาวดีใจอย่างหยุดไม่อยู่

“ขอบคุณค่ะ พี่คุชินะ”

พอเห็นดวงตาสีฟ้าประกายสดใส สาวผมแดงก็ถึงกับหลงเด็กน้อย

“ฮืออ มิกิจังน่ารักจริงๆเลย” พูดไปก็นวดแก้มเด็กน้อยไป

มินาโตะมองก็อดสงสารน้องสาวตัวเองที่มีแต่คนรังแกแก้มเธอ รวมถึงตัวเขาด้วย

ในขณะที่ทั้งสามคนเข้าไปในโรงเรียนซึ่งมีผู้ปกครองและเด็กมากมาย มิกิก็มองหาเพื่อนที่คุ้นๆหน้าแต่ก็ยังไม่เจอใครจนสายตาไปเห็นสองร่างที่ประตูโรงเรียน

“...คาคาชิ? กับพ่อของเขาเหรอ?”

ผมสีเงินกับชุดสีดำสนิทมันก็สะดุดตาเสมอ

“พวกเขาคุยกับใครอยู่นะ” มิกิพยายามมองที่ประตูซึ่งห่างไม่ไกลจากที่ตัวเองยืนก็เห็นพ่อลูกคิ้วหน้าโดดเด่นทั้งคู่ใส่ชุดผ้ายืดสีเขียว ในสายตาของมิกิ เธอมองว่ามันแปลก

แต่พอสองพ่อลูกชุดประหลาดเดินจากไป มิกิก็เข้าใจว่าเด็กคนนั้นสอบไม่ผ่าน ก็แอบเสียดายนิดๆที่ไม่ได้ทำความรู้จัก

“ดูเป็นคนร่าเริงแท้ๆนะ เด็กคนนั้นน่ะ”

“หา? เจ้าคิ้วหนานั่นอ่ะนะ รสนิยมแปลกนะเธอน่ะ มิกิ”

มิกิสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูตรงหน้า ก็เห็นว่าพ่อลูกฮาตาเกะมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“มะ… ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”

“เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอมองเจ้าคิ้วหนาแล้วยิ้มน่ะ”

“ฉันแค่ยิ้ม...” เหมือนเธอจะเถียงกลับไม่ถูกซะแล้ว

“ฮะๆ เธอคือมิกิจังที่ลูกชายฉันพูดถึงนี่เองสินะ” ซาคุโมะก้มมองมิกิอย่างเอ็นดูพลางลูบหัวลูกชาย

“พ่อ อย่าพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นสิ” คาคาชิขมวดคิ้ว

“น่าอายตรงไหนกัน”

เหมาะเจาะพอดีที่มินาโตะกับคุชินะหันมาเจอซาคุโมะ ทั้งคู่จึงทักทายกัน

“แหม ไม่คิดว่ามิกิจังจะรู้จักกับลูกชายคุณซาคุโมะด้วยนะคะ” คุชินะเอ่ยก้มไปมองเด็กชายผมเงิน “จากนี้ก็ฝากมิกิจังด้วยนะจ๊ะ คาคาชิคุง”

“…..” เด็กชายไม่ตอบแล้วมองมิกิที่ยิ้มให้เขา เขาจึงได้แค่หลบตาไป

ให้ตายสิ…

“ลำบากหน่อยนะ มินาโตะคุง ที่ต้องมาดูแลน้องสาวแทนคุณแม่ที่เสียไป” ซาคุโมะคุยกับเด็กหนุ่ม

“ไม่หรอกครับ มิกิน่ะเป็นเด็กไม่ดื้อหรอกครับ” มินาโตะตอบ

“ใช่ค่ะ มิกิจังน่ะน่ารักมาก ถ้าหนูมีน้องสาว หนูก็อยากได้แบบมิกิจังแหล่ะค่ะ” คุชินะพูดอย่างตื่นเต้น

“นั่นสินะ นิสัยเหมือนกับพี่ชายสินะ แต่ลูกชายของฉันสิ เฮ้อ…”

“พ่อฮะ จะได้เวลาแล้ว ผมไปเข้าแถวก่อนนะ” คาคาชิแทรกขึ้น

“อะ อืม… ตั้งใจเรียนล่ะ คาคาชิ”

เด็กชายผู้มีหน้ากากปิดครั้งหน้าเดินตรงมาหาเด็กสาวก่อนจะจับมือลากไปด้วยกัน

“ไปกันเถอะ”

“อะ..เอ๋?”

ผู้ปกครองทั้งสามคนมองเด็กทั้งคู่ก่อนจะยิ้มกว้าง

“ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ มิกิจัง คาคาชิคุง” คุชินะอวยพรไล่หลัง เด็กทั้งคู่ที่เดินกลืนเข้าไปในกลุ่มเด็กๆ

“ทั้งคู่ดูน่ารักกันจังเลยนะคะ” สาวผมแดงยิ้มมีความสุข

“ฮะๆ ดูเหมาะกันดีนะ ลูกชายผมมีท่าทางแปลกๆด้วยเวลาอยู่ต่อหน้ามิกิจัง” ซาคุโมะตอบ “เมื่อคืนถามผมใหญ่เลยเกี่ยวกับน้องสาวของเธอนะ มินาโตะ”

“เอ…จะว่าไป มิกิก็ถามผมเหมือนกัน แต่ว่า…ถามอะไรนะ?” มินาโตะเลิกคิ้วนึก “เล่นแกล้งกันจนเผลอหลับไปคากองหนังสือด้วย”

“นายนี่นะ ขี้ลืมไปได้ มินาโตะ”

“แหะๆ”

และในวันนั้นก็เป็นวันเริ่มต้นของมิตรภาพใหม่ เด็กสาวผู้มีตาสีฟ้าสดใสและผมสีเหลืองอ่อนได้เริ่มต้นการเป็นนินจาแห่งโคโนฮะ ณ ที่แห่งนี้ และได้กลายเป็นกองกำลังสำคัญสำหรับภารกิจของหมู่บ้าน ในอนาคต

------------------------------------------------------------------------

มาอัพตอนรีไรท์อีกบทแล้วค่าาา !!!! แจกความสดใสของนางเอกวัยห้าขวบเล็กน้อย ในช่วงนี้ริ่งกำหนดไว้ว่าห่างกับมินาโตะซัก10ปีนะคะ ทามไลน์คงไม่แน่นอนเรื่องอายุเท่าไหร่ แต่เดาจากช่วงที่มินาโตะตาย ไม่มีอะไรจะบอกแล้วค่ะ รีบไปอัพดีกว่าาา

ปล.เวลานึกภาพเขียนตอนมิกิโดนบีบแก้ม เห็นเป็นภาพเด็กน้อยแขนป้อมๆตลอดเลยค่ะ ฮ่าๆๆ

ติดตามเรื่องนี้

เก็บเข้าคอลเล็กชัน

คำเตือนเนื้อหานิยาย

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ดวงตาสีฟ้า กับผมสีเหลืองอ่อน (rewrite)

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

คำเตือนเนื้อหานิยาย

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ดวงตาสีฟ้า กับผมสีเหลืองอ่อน (rewrite)

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น