นิยาย [Fic Naruto] Silent Song > ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 ภารกิจแรก : Dek-D.com

[Fic Naruto] Silent Song

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 ภารกิจแรก

เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
2.95K

176

16 เม.ย. 64

บทที่ 16 ภารกิจแรก

วันต่อมา

“เอ๋? กลับบ้านได้แล้วเหรอคะ”

ซึนาเดะพยักหน้า โดยมีซากุระยืนอยู่ด้านหลัง ทั้งคู่เข้ามาตรวจคาคาชิตอนที่มิกิไม่อยู่

“อืม…ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว หมอนั่นก็สามารถขยับได้เหมือนเดิม เธอมีอะไรข้องใจรึเปล่า มิกิ”

“เปล่าหรอกค่ะ”

“ฮืม ดูเหมือนยาที่เธอให้ได้ผลดีไวเกินคาดเลยล่ะ โชคดีจริงๆนะ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะท่าน” มิกิถ่อมตัว “แต่จะว่าไป นารูโตะไม่ได้กลับบ้านเลยนะคะ”

“อ๋อ คือตานั่นมาอยู่เฝ้าครูคาคาชิน่ะค่ะ ครูมิกิ พอดีว่าครูคาคาชิบอกว่าจะฝึกวิชาใหม่ให้กับเขา” ซากุระตอบแทน

มิกิก็พยักหน้าเข้าใจ “อย่างงี้นี้เอง”

“ถ้างั้นฉันไปก่อนล่ะ เฮ้อ งานยุ่งชะมัด” ซึนาเดะบ่นก่อนจะเดินจากไปโดยมีซากุระตามไปด้วย

มิกิก็ร่ำลาทั้งสองคนเช่นกัน โดยที่เพิ่งนึกได้ว่า ….หลังจากที่คาคาชิออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอต้องทำอะไรต่อไป…

และไม่นานเธอก็รู้ว่าที่ๆนารูโตะไปฝึกวิชาคือที่ไหน…

“ให้ตายสิ ออกจากรพ.โดยไม่บอกอะไรเลยเนี่ยนะ”

“จำเป็นด้วยเหรอ?”

“จำเป็นสิ งานของฉันตอนนี้มันขึ้นอยู่กับนายนะ” มิกิหัวเสียกับความไม่สนใจของคาคาชิที่กำลังนั่งเล่นอ่านนิยายของจิไรยะใต้ต้นไม้

“ก็ท่านซึนาเดะบอกว่า ออกจากรพ.ได้ ฉันก็ออกเลย”

“แต่ก็ควรจะบอกหน่อยนี่ว่าจะมาฝึกที่ไหน”

“อะไร….นี่อย่าบอกว่าเธอตามสโตกเกอร์ฉันนะ”

“คิดไปเองสิ!!”

ยิ่งเถียงเธอยิ่งหัวเสีย เธอจึงเดินหนีไปหายามาโตะแทน ซึ่งกำลังนั่งคอยคุมจักระให้กับนารูโตะ

“ทะเลาะกับรุ่นพี่งั้นเหรอครับ” ยามาโตะถาม

มิกิก็ถอนหายใจแรง “เฮ้อ…นี่ฉันต้องกลับมาทำงานกับตานั่นจริงๆเหรอเนี่ย”

“ฮ่าๆ ผมว่ารุ่นพี่ทั้งคู่ก็เข้ากันดีนะครับ สมัยก่อนยังเข้าขากันดีเลยนะครับ”

ยามาโตะพูดถึงตอนที่เขาได้พบกับมิกิและคาคาชิครั้งแรก ในตอนนั้นยามาโตะยังอายุได้แค่ 10 ขวบ และยังอยู่ในหน่วยราก คาคาชิก็ยังอยู่หน่วยลับ ส่วนมิกิตอนนั้นเป็นแค่นินจาที่เข้ามาสอดแนม

“แล้วว่าแต่ เธอได้เจอกับยูคิมิจังอยู่รึเปล่า”

พอพูดชื่อนั้นขึ้นมา ยามาโตะก็สะดุ้ง

“แหม รุ่นพี่ครับ ผมไม่ได้ยินชื่อนั่นมานานมากแล้วนะครับ”

ยูคิมิ เด็กสาวผู้ใช้คาถาหมอกควัน ซึ่งเคยคิดว่ายามาโตะคือน้องชาย

“งั้นเหรอ น่าเสียดาย ป่านนี้คงจะโตเป็นสาวแล้ว”

“ผมว่าดีแล้วล่ะครับที่เธอไม่กลับมา”

มิกิเอามือวางลงที่หัวของยามาโตะแล้วลูบไปมา

“ยังไงยูคิมิจังก็เป็นหลักฐานว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวนี่ เทนโซ”

ความอุ่นที่แผ่ลงบนหัวยามาโตะ ทำให้เขาหยุดความคิดไปชั่ววูบ เขายิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยอาการเขิน

“แต่ผมก็มีพวกรุ่นพี่แถมเด็กๆที่รับมือยากอีกสามคนแล้วนะครับตอนนี้”

“สามคน? อ๋อ…รวมถึงเด็กที่ชื่อซาอิด้วยสินะ” หลายวันที่ผ่านมา ถึงมันจะผ่านไปอย่างเรื่อยเปื่อย เธอก็ยังได้รับข้อมูลทีมที่เธอต้องมาอยู่ด้วย

“ครับ…ซาอิดูเป็นคนที่แสดงออกทางอารมณ์ไม่เป็นน่ะครับ”

ดูท่าจะเหนื่อยมากเลยสินะ… หญิงสาวสังเกตเห็นริ้วรอยและใต้ตาของยามาโตะ

คาคาชิลดหนังสือลงมองไปตรงที่มิกิกับยามาโตะคุยกันอย่างสนุกสนาน พลางถอนหายใจแรง

“ทีกับคนอื่นพูดจาเป็นมิตรดีจังน้า”

นารูโตะที่กำลังฝึกอยู่พอทำเร็จก็วิ่งมาหามิกิที่กำลังคุยกับยามาโตะอยู่

“น้ามิกิ!!! อยู่ด้วยงั้นเหรอ ดูสิผมตัดใบไม้ได้ด้วยล่ะ ผมนะ…มีจักระลมแหล่ะ ฮ่าๆๆ”นารูโตะชูใบไม้อย่างตื่นเต้น ซึ่งมันยังขาดไม่หมด

มิกิหรี่ตามองใบไม้ของเขา “ฝึกวิชาแปลงคุณสมบัติงั้นเหรอ เธอมีจักระลมสินะ เหมือนน้าเลย”

“เอ๋ น้ามิกิก็ธาตุลมงั้นเหรอ?”

“มิกิ มีจักระธาตุน้ำเป็นหลัก ส่วนลมเป็นรองน่ะ ก็…ระดับโจนินต้องมีอย่างนั้นทุกคน” คาคาชิโผล่เข้ามาอธิบายแทน

“ฮืมม นั่นสินะ ผมเห็นน้าใช้ดาบเป็นอาวุธ ไม่ค่อยใช้วิชานินจาเลย” นารูโตะเกาหัวแกรกๆ โดยทิ้งให้ร่างแยกคนอื่นๆฝึกแทนตน

“ที่ใช้ดาบก็เพราะสร้างวิชานินจาเฉพาะของตัวเองยังไงล่ะ น้าของเธอแปลงคุณสมบัติของจักระน้ำให้เคลือบคมดาบได้ คุณสมบัติของธาตุน้ำคือชะงักทุกสิ่ง”

“วิชารองอีกอันที่น้าได้รับมาตั้งแต่เด็ก ก็คือวิชาลม เทพเหินสายฟ้า แต่มีคนน้อยนักที่จะสำเร็จวิชาได้” มิกิพูดต่อ

“ซึ่งคนที่สำเร็จก็มีเพียง โฮคาเงะรุ่นที่สอง โฮคาเงะรุ่นที่สี่ และก็มิกินั่นเอง”

“โห!!! น้าสุดยอดขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” เด็กชายตื่นเต้นกับเรื่องใหม่สุดๆ เขามองน้าสาวอย่างชื่นชมจนมิกิเขิน

“ถึงความสามารถจะเก่งกาจแค่ไหน แต่ก็ยังรองจากฉันเป็นอันดับสองอยู่ดี” คาคาชิยักไหล่ตอบ

มิกิตวัดสายตามองร่างสูงดุๆ

“ขอบคุณสำหรับคำชม…. แต่ว่าน้าหยุดพักออกทำภารกิจมาสองปี ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะสนิมเกาะรึยังน่ะสิ”

“น้ามิกิสุดยอดอยู่แล้วน่า ผมเชื่อ!!” เด็กหนุ่มพูดอย่างมั่นใจก่อนจะกลับไปซ้อมต่อ

“อะไรทำให้เด็กคนนั้นมีแรงใจซ้อมขนาดนั้นกันน่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่ร่างสูงข้างกายดันได้ยิน

“ซาสึเกะน่ะ…” เขาตอบ “เพราะอยากพาซาสึเกะกลับมา หมอนั่นก็เลยอยากจะก้าวข้ามหมอนั่น”

“อยากจะแข็งแกร่งขึ้นสินะ”

เป็นเด็กที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆจริงๆ แล้วจะให้เธอยอมแพ้กับชีวิตไปง่ายๆได้ยังไงกัน

และแล้วเช้าวันต่อมามิกิก็ได้รับภารกิจครั้งแรกในรอบสองปี

“ก็แค่ภารกิจตรวจสอบพื้นที่ชายแดน ไม่ต้องห่วงขนาดนั้นหรอก”

“ถึงจะเป็นภารกิจธรรมดา แต่ยังไงก็ต้องระวังตัวด้วยนี่” ชายหนุ่มเถียง “ฉันเป็นห่วงนะ เธอน่ะไม่ได้รับภารกิจนานแล้วนะ”

มิกิยิ้มแห้งตอบแทนแฟนหนุ่มที่มาส่งเธอแต่เช้าที่หน้าประตูหมู่บ้าน

“เก็นมะ” มิกิสบตากับร่างสูง “ฉันไม่เป็นไร”

เธอพยายามสื่อให้อีกฝ่ายหายห่วงเธอ เพียงแค่เพราะภารกิจนินจา

ใจจริงเก็นมะอยากจะไปด้วยกับเธอ แต่ดันมีภารกิจให้คุ้มกันหมู่บ้านแทน มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจมาก

แล้วอีกอย่าง คนที่ร่วมทำภารกิจกับมิกิก็ยังเป็นคนที่เก็นมะไม่ไว้ใจด้วย

“จะไปกันได้รึยังล่ะ” คาคาชิทักทายด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“คนมาสายอย่างนายเนี่ยมีสิทธิบ่นด้วยเรอะ” เก็นมะตอบกลับไป

คาคาชิกลับยักไหล่ “ก็มีเรื่องให้ทำก่อนจะมานิดหน่อย แล้วนี่ก็สายแล้ว ไปกันเถอะ” ประโยคท้ายเขามองไปที่หญิงสาวก่อนจะเดินนำออกไป

“งั้น…ไปก่อนนะ” เธอกล่าวลาเก็นมะแล้วเดินตามคาคาชิไป

=====================================================================

เห็นว่าสี่ทุ่มแล้ว เลยอัพซะเลยค่ะ 55555 มีข่าวร้ายจะมาบอกค่ะ

พรุ่งนี้ริ่งเปิดเทอมแล้ว แงงงงงงงงงงงงงงงงงง จะไม่ค่อยมีเวลามาอัพซะแล้ว ฮือออ

แต่จะพยายามมาอัพช่วงสี่ทุ่มเป็นต้นไปตลอดนะคะ จะไม่พยายามหายไป ฮืออออ

ติดตามเรื่องนี้

เก็บเข้าคอลเล็กชัน

คำเตือนเนื้อหานิยาย

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 ภารกิจแรก

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

คำเตือนเนื้อหานิยาย

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 ภารกิจแรก

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น