นิยาย [Fic Naruto] Silent Song > ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ บทเพลงที่เงียบสงัด (rewrite) : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ บทเพลงที่เงียบสงัด (rewrite)

อัปเดตล่าสุด 16 เม.ย. 64

บทนำ บทเพลงที่เงียบสงัด

ยามสนธยาสีแดงส่องไปทั่วหมู่บ้านโคโนฮะแห่งแคว้นไฟที่เงียบสงบ เสียงเจี้ยวแจ้วของเด็กๆในหมู่บ้านหัวเราะอย่างสนุกสนานโลดแล่นไปมาอย่างไร้เดียงสาในสนามเด็กเล่นที่มีแต่หินทรายและลานกว้างๆ

ป๋อง !!!

เสียงเตะกระป๋องดังขึ้นกลางลานกว้างๆ พร้อมกับวัตถุสีเงินลอยละลิ่วไปบนฟ้า เด็กๆที่อยู่ในวงกลมเมื่อเห็นกระป๋องน้ำอัดลมลอยบนฟ้า ต่างก็หัวเราะชอบใจแล้ววิ่งไปซ่อนตัวทันที

“ฮ่าๆๆ คาคาชินี่เก่งจังเลยนะจ้ะ” เด็กผู้หญิงผมสั้นสีน้ำตาลมีแถบสีม่วงที่แก้มทั้งสองข้างหัวเราะชมเด็กอีกคนอย่างร่าเริง

“หมอนั่นอ่อนหัดต่างหากล่ะ” เด็กชายที่ชื่อคาคาชิพูดแบบสบายๆ มอง ‘หมอนั่น’ ที่เด็กชายพูดถึง วิ่งตามหาพวกเขาอย่างเหนื่อยหอบ

“โอบิโตะเหนื่อยแย่เลย แต่ก็สนุกดีเนอะ” เด็กผู้หญิงผมสั้นยิ้มแล้วซ่อนตัวกับเด็กชายอีกคน

ในระหว่างที่เด็กชายที่ชื่อโอบิโตะวิ่งตามหาเพื่อนๆที่ซ่อนตัวจากเกมเตะกระป๋อง เขาก็ปาดเหงื่อหอบหายใจแรง เพราะว่าการเตะกระป๋องเมื่อกี้ทำให้เพื่อนๆหนีไปได้เป็นรอบที่...

เด็กชายก็จำไม่ได้ว่ารอบที่เท่าไหร่แล้วซะด้วย ………

“ให้ตายสิ เจ้าคาคาชิ ฉันจะหานายให้ได้เป็นคนแรกเลย” โอบิโตะกำหมัดชูขึ้นฟ้าแล้วเริ่มมองหาเป้าหมายต่อไป

ในตอนนั้นเองที่เกมเตะกระป๋องต้องหยุดลง

“โอบิโตะ?”

“หือ? ใครน่ะ” เด็กชายมองหาต้นเสียง ก็พบกับร่างเด็กหญิงผมสีเหลืองอ่อนยาวสยาย ดวงตาสีฟ้าอ่อนกลมโต อยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นซิปยาวกลางอกสีฟ้าแขนเทากับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน

“เล่นอะไรกันอยู่เหรอ”

“มิกิ? มิกินี่นา!!!!” โอบิโตะร้องอย่างดีใจ แล้ววิ่งไปหา “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เด็กหญิงที่ชื่อมิกิยิ้มให้กับเด็กชายที่ดีใจสุดแรง ดวงตาสีฟ้ามองไปด้านหลังของเด็กชายทั่วสนามเด็กเล่น

“ทุกคน...กลับบ้านกันหมดแล้วเหรอ?” เธอถาม รู้สึกผิดหวังออกทางใบหน้า

“เอ๋? เปล่าๆ ทุกคนกำลังซ่อนอยู่น่ะ พวกเรากำลังเล่นเล่นเตะกระป๋องอยู่” โอบิโตะตอบ

มิกิพยักหน้าเข้าใจ “ถ้างั้นนายก็เป็นยักษ์สินะ”

พอพูดถึงยักษ์ โอบิโตะก็ทำท่าหมดแรง “ฉันเป็นยักษ์มาไม่รู้กี่รอบแล้วล่ะ มิกิ เหนื่อยจะตายแล้ว”

“น่าสงสารจังนะ”

ดวงตาสีฟ้ามองไปในพุ่มไม้หลังสนามเด็กเล่นอีกครั้ง ก่อนจะสบเข้ากับดวงตาสีดำที่ลอดออกมาจากพุ่มไม้

“อะ!! โอบิโตะ ฉันเห็นแล้วล่ะ ตรงนั้น”

“ไหน!!!!” โอบิโตะรีบวิ่งไปทางที่มิกิชี้ทันที ในพุ่มไม้นั่น เด็กชายกระโดดจับคนที่ซ่อนตัวออกมาทันที ไม่ใช่คนเดียวแต่เป็น สองคน

“ริน!! คาคาชิ!! เจอแล้ว!!!”

“โธ่ โดนเจอตัวซะแล้ว” รินโอดครวญแต่พอเห็นร่างเด็กผู้หญิงผมเหลืองยืนอยู่ตรงหน้าเธอกลับยิ้มกว้าง “มิกิจัง!!!!”

“ริน!!!”

รินวิ่งเข้าไปกอดมิกิทันทีด้วยความดีใจ “หายป่วยแล้วสินะจ๊ะ คิดถึงจังเลย”

“คิดถึงเหมือนกัน รินนน” เด็กผู้หญิงทั้งคู่กอดกันแน่นพลางหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“งั้นฉันไปหาคนอื่นๆก่อนนะ” โอบิโตะบอกแล้ววิ่งหายไปในป่า

จึงเหลือเพียงแค่ริน มิกิ และคาคาชิ

“พวกเรากำลังเล่นเตะกระป๋องอยู่เลย อะ อย่าบอกนะว่าที่โอบิโตะหาฉันกับคาคาชิเจอเพราะเธอน่ะ มิกิจัง”

มิกิยิ้มตาปิด “ก็ผมเธอมันเด่นนี่นา ริน”

“โธ่ มิกิจังเนี่ยหาเก่งพอๆกับคาคาชิเลยนะ” รินแก้มป่องใส่

“คาคาชิ?” มิกิเอียงคอทวนชื่อ “เพื่อนใหม่เหรอ?”

“อื้ม ช่วงที่เธอไม่มา คาคาชิก็มาเล่นกับพวกเราล่ะจ้ะ” รินหันมามองคาคาชิที่ยืนเงียบอยู่ด้านหลัง

“ก็นะ แก้เบื่อเวลาอ่านคัมภีร์ม้วนที่บ้านน่ะ” เด็กชายผมเงินใบหน้าครึ่งนึงถูกปิดด้วยหน้ากากสีดำ ตอบแล้วยักไหล่

“สีดำนั่นนี่เอง...” มิกิพึมพำขณะที่มองตาของเด็กชายผมเงิน

“คาคาชินี่ มิกิจังนะจ๊ะ เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง พอดีมิกิจังป่วยเลยไม่ได้มาบ่อยๆ มิกิจัง คนนี้คาคาชินะ ที่ฉันเคยเล่าให้ฟัง จำได้ไหม”

รินแนะนำตัวทั้งคู่ให้เสร็จสรรพ มิกิทำท่านึกก่อนจะยิ้มแห้งๆ

“แหะๆ จำไม่ค่อยได้เลย ขอโทษทีนะริน”

“นึกให้ดีสิ โธ่”

ในตอนนั้นเอง เสียงโอบิโตะก็ดังออกมาจากป่า

“เจอครบทุกคนแล้ว!!!”

“สุดยอดไปเลย โอบิโตะ!!” รินร้องอย่างร่าเริงแล้ววิ่งไปหาทุกคน ปล่อยให้มิกิยืนอยู่กับเด็กชายผมเงิน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ คาคาชิ”

“เธอน่ะ เป็นน้องสาวของประกายแสงสีเหลืองใช่ไหม” คาคาชิถาม

มิกิมองอีกฝ่ายตาปริบๆก่อนจะยิ้มขำ “พี่มินาโตะน่ะเหรอ ฮะๆ อื้ม ใช่แล้วล่ะ”

“ทำไมต้องขำด้วย”

พอเห็นสายตาของคาคาชิ เด็กหญิงก็กลืนเสียงหัวเราะเข้าไป “ฉันขำคำว่า ประกายแสงสีเหลืองน่ะ”

“หา?”

“ถ้างั้น นายก็เป็นลูกชายของเขี้ยวสีขาวใช่ไหม”

พอฟังจากปากอีกฝ่าย คาคาชิก็เผลอหลุดขำ “ฮะๆ ให้ตายสิ มันไม่น่าขำเลย”

“ฉันว่าตลกออกนะ ฮะๆ”

และทั้งคู่ก็ขำไม่หยุด จนริน โอบิโตะและคนอื่นๆมองอย่างสงสัย

“สองคนนั้นดูสนิทกันเร็วจัง”

“นั่นสิ”

------------------------------------------------------------------------

บทนำมาแล้ววววว เริ่มเรื่องด้วยภาพวัยเด็กก่อนเลย คิดว่าน่าจะมีความสดใสมากกว่าค่ะ

ริ่งอยากเขียนให้ความรู้สึกกลมกลืนไม่โดดเด่นเกินไปค่ะ เขียนไปรู้สึกยิ้มไปด้วย ขำโอบิโตะมาก55555

ปล.ที่มิกิกับคาคาชิขำก็เพราะฉายาของมินาโตะและซาคุโมะค่ะ ทั้งคู่ถามกันเองขำกันเอง ริ่งก็ขำต่างฝ่ายมีฉายาที่โด่งดัง 555555

ติดตามเรื่องนี้

เก็บเข้าคอลเล็กชัน

คำเตือนเนื้อหา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ บทเพลงที่เงียบสงัด (rewrite)

Pareingk

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

คำเตือนเนื้อหา

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ บทเพลงที่เงียบสงัด (rewrite)

Pareingk

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น