ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทะเลอันเงียบเหงา
ณ ดินแดงใต้ท้องทะเล
มีองค์ราชาอยู่องค์หนึ่งที่มีหางและมีสามง่ามอยู่ในมือ ใครๆก็รู้ว่าเขาคือใคร เขาคือราชาแห่งท้องทะเลหรือโพไซดอนนั้นเอง พระองค์นั้งอยู่บนบังลังค์ในห้องโถง สีหน้าของพระองค์ดูเคร่งเครียดหลังจากลูกสาวของพระองค์ขังตัวเองอยู่ในห้องเป็นเวลา 3 วัน ก็เพราะนางไม่ยอมแต่งงานก็ลูกขุนนางที่พระองค์หมั้นหมายไว้ ไม่นานนักนางก็อยู่ตรงหน้าของพระองค์ นางช่างงามเลิศ ผิวขาวเผือก ผมสีน้ำตาลดำยาวสลัว ดวงตาสีเขียวเหมือนมหาสมุทรหางสีเขียวเหมือนตา รูปร่างอันโค้งเข้าส่วน ไม่มีใครงามเลิศเท่านางอีกแล้ว และนางคือ อควา (อะ-ควา) สตรีที่งามเลิศดุจเหมือนแม่ของนาง พระราชารีบว่ายไปหาพร้อมโอบกอดด้วยความคิดถึง
"ในที่สุดลูกก็ออกมาจากห้องเสียที พ่อเป็นห่วงลูกมากเลย หลังจากลูกอยู่ในห้องของลูกถึง 3 วัน"
นางไม่กอดตอบแต่ปล่อยให้ราชากอดนางอยู่คนเดียว "ก็แค่ 3 วัน" นางตอบไม่เต็มใจนัก
พระราชาผละตัวออกและจับไหล่นาง "ทำไมลูกพูดอย่างนั้นพ่อเป็นห่วงมากเลยน่ะ นอนไม่หลับ กินข้า่วไม่ลง เหตุใดถึงทำอย่างนี้"
นางผลักองค์ราชา "พ่อก็รู้อยู่แก่ใจว่าเหตุใดที่ทำให้ลูกต้องขังตัวเองถึง 3 วัน" นางมองด้วยสายตาก้าวร้าว
"ท่านพ่อบังคับหนูแต่งงานกับลูกขุนนาง ที่หนูไม่รู้จัก อย่างนี้ท่านพ่อยังถามอีกไหมว่าเหตุใด" นางพูดมาอย่างกล้าหาญ
"อควาพ่อสัญญากับเขาแล้ว เขาเคยช่วยพ่อไว้ พ่ิอเลยต้องตอบแทนเพื่อแทนคำขอบคุณ" องค์ราชาพูดอย่างมีเหตุึผล
แต่นางก็แย้งทันที "ตอบแทน... โดยการยกราชธิดาของตนให้เนี่ยรึ ท่านพ่อเคยถามลูกบ้างไหม ว่าลูกอยากแต่ง"นางตอบพร้อมกับน้ำตาลที่จะไหลรินออกมา
องค์ราชารับนางเข้ามาโอบกอด "โธ่ อควา" แต่นางถอยหนี "ข้าจะไม่มีวันรับท่านเป็นพ่อเด็ดขาดในเมื่อท่านเห็นการตอบแทนสำคัญกว่าลูกสาว ข้าไม่มีวันเรียกท่านว่าพ่ออีกเด็ดขาด!" นางพูดพร้อมเบิ่งตากว้าง นางไม่ยอมร้องไห้ นางจะแสดงว่านางไม่อ่อนแออย่างที่องค์ราชาคิด
องค์ราชาโกรธมากจิตใจเริ่มคุมไม่อยู่ ดวงตาเปลี่ยนสีแล้วเรียกทหารให้มาจับแขนนางทั้งสอง "ทหาร! มาจับแขนของนางทั้ง 2 ข้างเดี๋ยวนี้"
นางขัดขืน "ปล่อยเราเดี๋ยวนี้"
องค์ราชาตรัส "ไอ้ลูกไม่รักดีเจ้าบังอาจก้าวร้าวใส่ข้า ต่อไปนี้ข้าขอสั้งให้เจ้ากลายเป็นมนุษย์ไปอยู่บนโลกมนุษย์เป็นเวลา 10 ปี แล้วคำสาปนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงจนกว่าจะครบ 10 ปี"
ชาวเงือกทั้งหลายรู้อยู่แก่ใจว่าการไปอยู่บนโลกมนุษย์มันอันตรายแค่ไหน ถ้าใครได้ไปก็เหมือนอยู่นรกทั้งเป็น นางจึงปฎิเสธ "ไม่ ลูกไม่ไป"
ราชาหันกลับมาแล้วตรัส "ถ้าอย่างนั้นจงแต่งงาน ข้าจะไม่ส่งเจ้าไป" แต่ใครเป็นใครคงไม่ยอมแต่งงานกับใครในเมื่อตนไม่ได้รัก นางจึงตัดสินใจเลือกทางที่ดีที่สุด "ข้าขอเป็นมนุษย์เสีย ดีกว่าไปแต่งงานกับคนที่ตนไม่เคยรัก" นางตรัสอย่างกล้าหาญ
"เจ้าพูดเองน่ะ" องค์ราชา ถือสามง่ามและร่ายคำสาปใส่นาง แสงสว่างเจิดจ่าและก็หายไปพร้อมกับนาง
องค์ราชาไล่ทุกคนในห้องโถงให้ออกไปให้หมด ทันทีที่ไม่มีใคร สามง่ามก็หลุดออกจากมือ ตัวของพระองค์ก็ทรุดตัวลง พร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนเป็นสีเดิม มันคือความผิดของพระองค์ที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ มันคือความผิดของพระองค์ที่ไม่ยั่งคิด มันคือความผิดของพระองค์ที่ตรัสว่าคำสาปนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ มันคือความผิดของพระองค์ทั้งหมด...
อควาตื่นขึ้นมาอยู่บนชายฝั่ง พร้อมกับร่างกายที่เปลือย และหางที่หายไปมีแต่ขา นางพยายามลุกแต่นางก็ต้องล่มตัวลงเพราะนางไม่เคยเดิน และนางก็ร้องไห้เมื่อน้ำตาของนางหยดบนทรายน้ำตาเหล่านั้นกลายเป็นไข่มุก นางไม่รู้ว่านางร้องไห้ทำไมเพราะนางรู้อยู่แก่ใจว่านางเป็นคนเลือกเอง แต่นางคงคิดว่าเขาจะไม่ทำกับนางจริงแต่นางคิดผิด นางร้องไห้และหลับไปในที่สุด หลังจากนั้นทะเลก็เงียบเหงาและความมืดก็ปกคลุ
มีหญิงสาวอยู่คนหนึ่งได้อยู่ตรงข้างต้นไม้แล้วนางเป็นมนุษย์ ซึ่งนางได้เห็นสิ่งอัศจรรย์นี้เพียงผู้เดียวแล้วนางก็วิ่งกลับไปด้วยความกลัว ซึ่งอควาไม่รู้เลย
มีองค์ราชาอยู่องค์หนึ่งที่มีหางและมีสามง่ามอยู่ในมือ ใครๆก็รู้ว่าเขาคือใคร เขาคือราชาแห่งท้องทะเลหรือโพไซดอนนั้นเอง พระองค์นั้งอยู่บนบังลังค์ในห้องโถง สีหน้าของพระองค์ดูเคร่งเครียดหลังจากลูกสาวของพระองค์ขังตัวเองอยู่ในห้องเป็นเวลา 3 วัน ก็เพราะนางไม่ยอมแต่งงานก็ลูกขุนนางที่พระองค์หมั้นหมายไว้ ไม่นานนักนางก็อยู่ตรงหน้าของพระองค์ นางช่างงามเลิศ ผิวขาวเผือก ผมสีน้ำตาลดำยาวสลัว ดวงตาสีเขียวเหมือนมหาสมุทรหางสีเขียวเหมือนตา รูปร่างอันโค้งเข้าส่วน ไม่มีใครงามเลิศเท่านางอีกแล้ว และนางคือ อควา (อะ-ควา) สตรีที่งามเลิศดุจเหมือนแม่ของนาง พระราชารีบว่ายไปหาพร้อมโอบกอดด้วยความคิดถึง
"ในที่สุดลูกก็ออกมาจากห้องเสียที พ่อเป็นห่วงลูกมากเลย หลังจากลูกอยู่ในห้องของลูกถึง 3 วัน"
นางไม่กอดตอบแต่ปล่อยให้ราชากอดนางอยู่คนเดียว "ก็แค่ 3 วัน" นางตอบไม่เต็มใจนัก
พระราชาผละตัวออกและจับไหล่นาง "ทำไมลูกพูดอย่างนั้นพ่อเป็นห่วงมากเลยน่ะ นอนไม่หลับ กินข้า่วไม่ลง เหตุใดถึงทำอย่างนี้"
นางผลักองค์ราชา "พ่อก็รู้อยู่แก่ใจว่าเหตุใดที่ทำให้ลูกต้องขังตัวเองถึง 3 วัน" นางมองด้วยสายตาก้าวร้าว
"ท่านพ่อบังคับหนูแต่งงานกับลูกขุนนาง ที่หนูไม่รู้จัก อย่างนี้ท่านพ่อยังถามอีกไหมว่าเหตุใด" นางพูดมาอย่างกล้าหาญ
"อควาพ่อสัญญากับเขาแล้ว เขาเคยช่วยพ่อไว้ พ่ิอเลยต้องตอบแทนเพื่อแทนคำขอบคุณ" องค์ราชาพูดอย่างมีเหตุึผล
แต่นางก็แย้งทันที "ตอบแทน... โดยการยกราชธิดาของตนให้เนี่ยรึ ท่านพ่อเคยถามลูกบ้างไหม ว่าลูกอยากแต่ง"นางตอบพร้อมกับน้ำตาลที่จะไหลรินออกมา
องค์ราชารับนางเข้ามาโอบกอด "โธ่ อควา" แต่นางถอยหนี "ข้าจะไม่มีวันรับท่านเป็นพ่อเด็ดขาดในเมื่อท่านเห็นการตอบแทนสำคัญกว่าลูกสาว ข้าไม่มีวันเรียกท่านว่าพ่ออีกเด็ดขาด!" นางพูดพร้อมเบิ่งตากว้าง นางไม่ยอมร้องไห้ นางจะแสดงว่านางไม่อ่อนแออย่างที่องค์ราชาคิด
องค์ราชาโกรธมากจิตใจเริ่มคุมไม่อยู่ ดวงตาเปลี่ยนสีแล้วเรียกทหารให้มาจับแขนนางทั้งสอง "ทหาร! มาจับแขนของนางทั้ง 2 ข้างเดี๋ยวนี้"
นางขัดขืน "ปล่อยเราเดี๋ยวนี้"
องค์ราชาตรัส "ไอ้ลูกไม่รักดีเจ้าบังอาจก้าวร้าวใส่ข้า ต่อไปนี้ข้าขอสั้งให้เจ้ากลายเป็นมนุษย์ไปอยู่บนโลกมนุษย์เป็นเวลา 10 ปี แล้วคำสาปนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงจนกว่าจะครบ 10 ปี"
ชาวเงือกทั้งหลายรู้อยู่แก่ใจว่าการไปอยู่บนโลกมนุษย์มันอันตรายแค่ไหน ถ้าใครได้ไปก็เหมือนอยู่นรกทั้งเป็น นางจึงปฎิเสธ "ไม่ ลูกไม่ไป"
ราชาหันกลับมาแล้วตรัส "ถ้าอย่างนั้นจงแต่งงาน ข้าจะไม่ส่งเจ้าไป" แต่ใครเป็นใครคงไม่ยอมแต่งงานกับใครในเมื่อตนไม่ได้รัก นางจึงตัดสินใจเลือกทางที่ดีที่สุด "ข้าขอเป็นมนุษย์เสีย ดีกว่าไปแต่งงานกับคนที่ตนไม่เคยรัก" นางตรัสอย่างกล้าหาญ
"เจ้าพูดเองน่ะ" องค์ราชา ถือสามง่ามและร่ายคำสาปใส่นาง แสงสว่างเจิดจ่าและก็หายไปพร้อมกับนาง
องค์ราชาไล่ทุกคนในห้องโถงให้ออกไปให้หมด ทันทีที่ไม่มีใคร สามง่ามก็หลุดออกจากมือ ตัวของพระองค์ก็ทรุดตัวลง พร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนเป็นสีเดิม มันคือความผิดของพระองค์ที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ มันคือความผิดของพระองค์ที่ไม่ยั่งคิด มันคือความผิดของพระองค์ที่ตรัสว่าคำสาปนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ มันคือความผิดของพระองค์ทั้งหมด...
อควาตื่นขึ้นมาอยู่บนชายฝั่ง พร้อมกับร่างกายที่เปลือย และหางที่หายไปมีแต่ขา นางพยายามลุกแต่นางก็ต้องล่มตัวลงเพราะนางไม่เคยเดิน และนางก็ร้องไห้เมื่อน้ำตาของนางหยดบนทรายน้ำตาเหล่านั้นกลายเป็นไข่มุก นางไม่รู้ว่านางร้องไห้ทำไมเพราะนางรู้อยู่แก่ใจว่านางเป็นคนเลือกเอง แต่นางคงคิดว่าเขาจะไม่ทำกับนางจริงแต่นางคิดผิด นางร้องไห้และหลับไปในที่สุด หลังจากนั้นทะเลก็เงียบเหงาและความมืดก็ปกคลุ
มีหญิงสาวอยู่คนหนึ่งได้อยู่ตรงข้างต้นไม้แล้วนางเป็นมนุษย์ ซึ่งนางได้เห็นสิ่งอัศจรรย์นี้เพียงผู้เดียวแล้วนางก็วิ่งกลับไปด้วยความกลัว ซึ่งอควาไม่รู้เลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น