ปาฏิหาริย์รักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #7 : ไอ้ผู้ชายไร้มารยาท!!

◊ SQWEEZ เสียงทรงอำนาจถามขึ้นทำให้ทั้งสามหยุดการกระทำแล้วหันไปมอง แต่นาภีร์ที่ดูจะกวนประสาทมากที่สุดก็ตอบกลับไป พี่เห็นว่าเราทำอะไรล่ะครับ " เสียงของนาภีร์ทำให้นิคาร์โกขมวดคิ้วมุ่น
     " ไอ้ภีร์ " นิคาร์โกพูดเสียงต่ำทำให้นาภีร์ยิ้มให้แหย่ๆ
     " ขอโทษคร้าบบบบ...ว่าแต่พี่มาทำไมครับ...อ้อ..ลืมไปว่าแฟนอยู่ตรงนี้ " นาภีร์ผู้ไม่รู้ซึ่งเหตุการณ์พูดขึ้นทำให้นิคาร์โกและจรินดาหันไปมอง และจรินดาก็เขกหัวนาภีร์อีกหน
     " โอ๊ย!เขกหัวผมจนผมจะปัญญาอ่อนอยู่แล้วนะ " นาภีร์พูดอย่างฉุนๆด้วยความเจ็บ
     " ปัญญาอ่อนสิดี...จะได้ไม่ต้องพูดผิดๆแบบนี้ " เธอตอบฉุนๆเช่นกัน แต่นิคาร์โกก็ลากเธอออกไปโดยที่เธอสู้แรงเขาไม่ได้เลย.    
     " นี่!ปล่อยนะ!! " เธอตะโกนสุดเสียงเมืออยู่ดีๆเขาก็พาเธอขึ้นมาบนห้อง
     " ฉันนี่โง่จริงๆ..ที่แท้เธอมันก็ร่านอย่างที่ฉันคิด " เขาพูดอะไรกันเธอไม่เห็นจะเข้าใจ แต่อยู่ดีๆริมฝีปากหนาก็ฉกวูบลงมาจูบเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
     " แล้วก็โง่จริงๆที่คิดเองเออเองว่าเธอยังรอฉันอยู่ " เขาผละจูบเพื่อพูดแล้วจูบเธอใหม่อีกหน
     เธอผลักเขาออกแงที่สุดเท่าที่จะแรงได้ จนเขาเซห่างออกไปเล็กน้อย " ไอ้เถื่อน..ไอ้ไร้มารยาท มีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้ห๊ะ!! " เธอตะโกนสุดเสียงห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่จนมันไหลลงมา เธอปัดมันออกลวกๆแล้วจ้องเขาอย่างไม่เกรงกลัว
     แต่สุดท้ายเธอก็ต้องหลบสายตาเขาเองแล้วเดินออกไปโดยไมสนใจจะหันกลับมาอีก
     ส่วนเขาพอเห็นเธอเดินลงไปแล้วก็เดินลงไปตาม แต่ก็เห็นเธอยืนคุยอยู่กับแนลว์และนาภีร์เหมือนเดิม กำมือตัวเองแน่นแล้วหันหลังเดินกลับมา ปัดแก้วที่ตั้งอยู่บนเคาท์เตอร์ จนแตกกระจายไปทั่วพื้น แม่บ้านที่เข้ามาก็ต้องสะดุ้งตกใจแต่ก็รีบมาเก็บกวาดให้เรียบร้อย
     ชนิญการที่ได้ยินเสียงเมื่อกี้ก็วิ่งมาดูแต่เศษแก้วก็โดนไม่บ้านเก็บไปแล้ว " เป็นอะไรรึปล่าวคะพี่ทนิคเมื่อกี้การได้ยินเสียงแก้วแตก " ชนิญการถามทำให้นิคาร์โกกลับมายิ้มให้ 
     " ปล่าวหรอกการ..พี่แค่หงุดหงิดนิดหน่อยที่เลือกเค้กให้การไม่ได้ซักที..เข้าไปรอที่เดิมก่อนแล้วเดี๋ยวพี่เลือกได้แล้วจะเอาเค้าไปให้..คิดว่าการต้องชอบแน่ๆ " เขาพูดเสียงสดใสเล็กน้อยทำให้ชนิญการยิ้มให้แล้วพยักหน้าจากนั้นก็เดินเข้าไปที่เดิม ทำให้นิคาร์โกหันกลับมาถอนหายใจแรงๆจากนั้นก็หยิบเค้กในตู้เย็นใส่จานแล้วเดินตามชนิญการไป
     " อ๊ะ..นี่สตอเบอร์รี่ชีสเค้กสำหรับการ " นิคาร์โกพูดพลางวางจานลงจากนั้นก็นั่งลงโดยที่ชนิญการกำลังจ้องมองเค้กตรงหน้าอยู่
     " ทำไมพี่ทริดถึงเลือกเค้กรสนี้ให้การละคะ "
     " ก็การมีทั้งมุมเปรี้ยวอย่างสตอร์เบอร์รี่มุมหวานอย่างเนื้อวนิลาแล้วก็มุมเค็มอย่างชีสไง " นิคาร์โกพูดแล้วหัวเราะเมื่อเธอทำหน้างอ
     " การไม่ได้เค็มนะคะพี่ทริค " เธอพูดเสียงงอนทำให้เขาหัวเรสะร่า
     " โอเคพี่ขอโทษ..พี่ล้อเราเล่นเฉยน่า..อย่าคิดมาก " เขาพูดทำให้เธอยิ้มหน่อยๆ
     " ค่ะ..การไม่โกรธก็ได้..ว่าแต่พี่ทริคซ์้อมันมาจากไหนแล้วราคาเท่าไหร่หรอคะ " 
     " พี่ซื้อมาจากสิงคโปร์ตอนไปดูงานน่ะ..85ดอลล่าร์ " เขาพูดทำให้เธอเลื่อนจานกลับทันที
     " การกินไม่ลงหรอกค่ะ..เค้กอะไรชิ้นแค่นี้ราคาเกือบสองพัน " พูดเรียกเสียงหัวเราะของเขา จากนั้นเขาก็ตัดเค่กเป็นชิ้นเล็กและยกขึ้นมาให้เธอกิน
     " กินเข้าไปเถอะ..ราคาแค่นี้มันไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งพี่ร่วงหรอกนะ " นิคาร์โกว่าเธอกำลังจะอ้าปากค้านแต่เขาก็ยัดเข้าปากเธอไปทันทีเธอดูโกรธน้อยๆแต่ก็ยอมกินมันเข้าไปแล้วก็หลับตาพริ้มเมื่อได้ลิ้มรสชาติของมันแล้ว
     " อร่อยใช่มั้ยล่ะ..เอ้านี่..กินเลยจะได้ลองอย่าง... " เขาไม่ทันได้พูดจบจรินดาก็เดินเข้ามาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
     " การ!พี่จะกลับเดี๋ยวนี้..ถ้าการไม่กลับก็กลับเองละกัน..ไม่ต้องหาข้ออ้างเพราะพี่ต้องการกลับ..เดี๋ยวนี้!! " เธอพูดเสียงกร้าวแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกไป
     " จรินดา...เธอนี่เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลยนะ " เขาเรียกชื่อจริงเธอ ทำให้เธอหันกลับไปตวัดสายตาให้เขา " อย่ามาเรียกชื่อจริงฉัน..แล้วอีกอย่างฉันก็เป็นแบบนี้ของฉันอยู่แล้ว ใครจะทำไม! " เธอถาม
     " ก็แค่จะบอกว่าความเอาแต่ใจของเธอน่ะ..มันอาจทำให้คนอื่นเดือดร้อนน่ะสิ " 
     " ใครจะเดือดร้อนฉันไม่สน!ไม่ใช่ชีวิตของฉันหนิ " เธอจอบกลับเสียงเรียบทำให้เขายิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็เดินตรงมาหาเธอ
     เขาก้มลงมาชิดแก้มใสของเธอ " แล้วถ้าเป็นน้องสาวเธอหรือ...เพื่อนของเธอล่ะ...อย่าคิดนะว่าฉันจะทำไม่ได้ " นิคาร์โกพูดเสียงเบาแต่ดูเฉียบขาดและแน่วแน่มากๆ
     คำพูดของเขาทำให้เธอตัวแข็งทื่อทันที " เพราะฉะนั้น..อย่างเพิ่งกลับ อย่าใช้อารมณ์อย่างเดียวสิคนสวย..กลับไปนั่งที่ได้แล้ว " เขาพูดกระซิบเสียงหยอกล้อ เธอผลักเขาเซไปสองสามก้าวแล้วเดินกระแทกเท้ากลับไปนั่งลงด้วยความไม่พอใจ
     ชีวิตใครเธอไม่สนทั้งนั้นแต่ถ้าเป็นน้องหรือเพื่อนของเธอเธอรักมากกว่าชีวิตตัวเองซะอีก เธอไม่ชอบให้ใครมาเดือดร้อนเพราะเธอเพราะฉะนั้นเธอเลยต้องยอม
    " พี่ทรายโกรธการรึปล่าว " ชนิญการถามทำให้เธอปรับสีหน้ายิ้มให้แล้วส่ายหน้า
     " พี่ไม่ได้โกรธการเลยแม่แต่นิดเดียว...แต่เกลียดไอ้หน้าตัวเมียนั่นมากกว่า " เธอพูดแล้วหันไปหาเขา 
     เขาขบกรามแน่น ไม่เคยมีใครมาดูถูกเขาได้มากเท่านี้ ' อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอนะ..จรินดา ' เขาคิดแล้วเดินพุ่งตรงไปยังเธอทันที
     " เจ้านายครับ " แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้เขายั้งตัวไว้ก่อนจะหันไปอย่างหัวเสีย
     " มีอะไร "
     " งานด่วนครับ " บราวด์บอกทำให้เขาถอนหายใจแรงๆแล้วหันมามองจรินดาอย่างคาดโทษแต่เธอก็ยังลอยหน้าลอยตาไม่เกรงกลัวเขาแม้แต่น้อย จากนั้นเขาก็พยักหน้ากับบราวด์แล้วเดินขึ้นบันไดไป
     จรินดาเมื่อเห็นเขาขึ้นไปจนลับสายตาแล้วก็รีบลุกขึ้นแล้วรีบดึงตัวชนิญการขึ้นมาหยิบกระเป๋ายัดใส่มือเธอแล้วเดินลากเธอออกมา
     " ภีร์..พี่กลับแล้วนะ.. " เธอพูดอย่างเร่งรีบเมื่อวิ่งผ่านนาภีร์ เขาก็มองอย่างงงๆไม่ทันได้ทักเธอก็หายไปไกลสายตาซะแล้ว
     " ผู้หญิงอะไร..ไวชะมัด " เขาบ่นเบาๆแล้วเข้าไปในตัวคฤหาสน์