ปาฏิหาริย์รักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #9 : เตียงดีๆก็มี

◊ SQWEEZ เธอนั่งอยู่ในห้องจนถึงเย็นโดยไม่เปลี่ยนท่าเลยซักครั้ง จนกระทั่งนิคาร์โกกลับเข้าห้องมาอีกครั้งเธอจึงลุกขึ้นเคลื่อนตัวเข้าห้องน้ำไปแต่ก็ไม่ทันเมื่อเขารั้งข้อมือเธอไว้ก่อน " จะไปไหน " เขาถามเสียงดูอ่อนลงจากเมื่อเช้า
     " ฉันจะเข้าห้องน้ำ " เธอตอบเสียงแผ่วแล้วแกะมือเขาออก ถิาเขาไม่ร้ายมาเชื่อสิว่าเธอจะไม่ร้ายกลับ
     " อย่านานล่ะเดี๋ยวฉันจะคิดว่าเธอจะหนี " พูดแบบนี้เหมือนเขาจะเริ่มกวนโมโหเธอซะแล้ว
     เธอไม่ตอบแล้วเข้าห้องน้ำไป ล้างหน้าตัวเองอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถดับจิตใจที่ฟุ้งซ่านของเธอได้เลย ตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่เป็นของตัวเองเลยซักชิ้นไม่วาจะเป็นโทรศัพท์ ของใช้ส่วนตัวหรือแม้กระทั่งเสื้อผ้า เธอถอนหายใจน้อยๆแล้วเปิดประตูออกมาอย่างเบามือ
     " อ๊ะ..นี่เสื้อผ้า ผ้าขนหนูแล้วก็ของใช้ส่วนตัวของเธอ " เขาพูดแล้วส่งให้เธอ เธอก็รับไว้
     " งั้นฉันอาบก่อนนะ " จรินดาพูดแล้วกลับเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง
     ให้ตายเถอะนี่เธอไม่ได้อยู่บ้านนะ มีแค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้นเนี่ย และเมื่อเธออยู่ในห้องน้ำนานเกินไปเสียงประตูก็ดังขึ้นทันที
     " นี่!จะอยู่ในห้องน้ำอีกนานมั้ย? " เขาตะโกนถามทำให้เธอเบ้หน้า
     " ออกแล้วนี่ไง " เธอพูดแล้วเปิดประตูออกมา
     จรินดาเดินลงไปนั่งลงบนที่นอนแล้วจ้องตาเขาไม่กระพริบเมื่อเขาจ้องเธอมานานแล้ว
     " แล้วจะยืนหน้าห้องน้ำอีกนานมั้ย..จะเข้าก็เข้าไปสิ " เธอพูดทำให้เขาหันกลับเข้าห้องน้ำไป
     และเมื่อเห็นว่านิคาร์โกเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยแล้วเธอก็ค่อยๆเดินออกจากห้องไป และหันหาทางหนีทันทีแต่เมื่อมองไปทางไหนก็มีแต่การ์ดเฝ้าเต็มบ้านไปหมด 
     เธอรู้สึกเหมือนหมดทางหนีแล้วจึงถอนหายใจออกมา เขาคงจะพาตัวเธอมาไว้ที่นี่ไม่นานหรอกก็แค่แก้แค้นแล้วก็หายไปตลอดกาล
     เพราะฉะนั้นเธอเลยเดินอย่างเชื่องช้าลงบันไดมาและก็พบกับแนลว์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่
     " แนลว์ " จรินดาเรียกเขา ทำให้เขาหันมามองแล้วก็ส่งยิ้มให้
     " มีอะไรหรอครับ..หิวรึยังครับอาหารยังไม่ได้ตั้งโต๊ะเลยขึ้นไปรอข้างบนก่อนก็ได้นะครับ " แนลว์พูดทำให้เธอไหวไหล่น้อยๆ
     " ไม่ดีกว่า..ฉันขอออกไปเดินเล่นแถวนี้นะ " จรินดาพูดทำให้แนลว์มีสีหน้าลังเล
     " ฉันไม่หนีหรอกน่า...เพราะยังไงฉันก็รู้ว่าหนีไม่พ้น " เธอฉลาดพอที่จะไม่ออกไปเสี่ยงหรอกนะ
     " แน่ใจนะครับ " เขาพูดทำให้เธอพยักหน้า
     " เชื่อฉันเถอะ..ถ้าหกโมงครึ่งฉันยังไม่กลับมาตามฉันได้เลย " เธอพูดแนลว์จึงถอนหายใจน้อยๆ
     " ก็ได้ครับ..แต่แค่แป๊บเดียวจริงๆนะครับ " เขาพูดแล้วก็เน้นย้ำอีกทีเธอก็พยักหน้าให้อีกครั้ง สงสารแนลว์จริงๆดูน่าลำบากใจน่าดูเพราะเธอจะกลับหรือไม่กลับก็เดาใจไม่ถูก
     เธอเดินออกมาตากลมริมทะเลข้างนอกแล้วก็นั่งลงที่โคนต้นมะพร้าวต้นใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อนเพราะรู้สึกว่าตัวเองก็เดินมาไกลเหมือนกัน
     ' ของีบซักพักละกันนะ ' เธอคิดในใจแล้วปิดเปลือกตาลงช้าๆ
ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเกือบจะ1ทุ่มแล้ว แต่แนลว์ก็ยังไม่เห็นวี่แววในการกลับมาของจรินดาเลย เขาเดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจ จนได้ยินเสียงนิคาร์โกเดินลงมาอย่างสบายอารมณ์ " แล้วทรายล่ะ " เขาถามทำให้แนลว์กลั้นหายใจทันที
     " ว่าไงไอ้แนลว์..ฉันกำลังอารมณ์ดีๆอยู่นะ " เขาพูดเมื่อแนลว์ไม่ยอมตอบ
     " เอ่อ..คุณทรายออกไปเดินเล่นครับ " เขาตอบทำให้นิคาร์โกขมวดคิ้วทันที
     " ไปเดินเล่น..หรอ? " 
     " คะ..ครับ "
     " นานรึยังล่ะ " นิคาร์โกถามอย่างเก็บความหงุดหงิด
     " กะ..ก็...นานแล้วเหมือนกันครับ..งั้นผมขอออกไปตามนะครับ "
     " นายให้ทรายออกไปได้ยังไง " เขาถามเสียงเข้มทำให้แนลว์หลบสายตา
     " ก็ผมเห็นว่าคุณทรายดูหงอยๆน่ะครับ..เลยให้ออกไปแต่...คุณทรายก็บอกนะครับว่าจะไม่หนีจริงๆ " เขาพูดนิคาร์โกจึงถอนหายใจออก
มาแรงๆ
     " ไปตามสิ.. " นิคาร์โกพูดแล้วเดินนำออกไป
     " หากันแถวๆนี้ละกันเดี๋ยวฉันเดินไปดูเรื่อยๆ " เขาพูดแล้วเดินหายไปคนเดียว
     " ไปไหนกันนะ..อย่าออกฤทธิ์ให้มันมากนักสิ " เขาบ่นพึมพัมแล้วหาไปเรื่อยๆ จนมาเจอเธอที่โคนต้นมะพร้าว
     " ที่แท้ก็มาแอบหลับอยู่ที่นี่..เตียงนุ่มๆก็มีให้นอน " เขายังบ่นไม่หยุดแล้วช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้วพากลับบ้านอย่างทนุถนอม
     เมื่อมาถึงก็พาเธอขึ้นห้องไปโดยมีสายตาการ์ดทุกคนมองมาอย่างเป็นห่วง
     เขาวางตัวเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วเคลื่อนตัวออกจากห้องมาเพราะอยากให้เธอพักผ่อน นี่เขาอ่อนโยนเกินไปรึปล่าวนะ
     " เจ้านายครับ..เอ่อ...คุณทรายไปไหนมาหรอครับแล้วเจ็บตรงไหนรึปล่าว " แนลว์เดินเข้ามาถามทำให้เขาจ้องหน้าแนลว์เขม็ง
     " แถวๆนี้ไม่เป็นอะไรแค่หลับ..ถ้าเป็นห่วงขนาดนั้นก็ขึ้นไปดูแลเลยสิ " นิคาร์โกพูดด้วยเสียงไม่พอใจแล้วเดินปึงปังออกจากบ้านไป
     " เห็นมั้ย..บอกแล้วว่าคุณทรายไม่เป็นอะไรหรอก " บราวด์พูดทำให้เขาทำหน้ามุ่ย
     " ก็ฉันเป็นห่วงจริงๆนี่หว่า "
     " แกจะหักหลังเจ้านายหรอ! " บราวด์ถามแล้วตรงดิ่งมาบีบคอเขาทันทีทำให้แนลว์หน้าเหวอ
     " เฮ้ย!อึก..อะไรของแกเนี่ย..ฉันแค่เป็นห่วงแบบเพื่อน..เพื่อนเว้ย! " แนลว์ตอบและไอค่อกแค่กเมื่อบราวด์ปล่อย
     " โห!..ไรวะคิดไปไกลแล้ว " เขาพูดแล้วจับคอตัวเองแล้วลูบเบาๆ
     " แกนี่มือหนักไม่เบาเลยนะ " แนลว์กระซิบแล้ววิ่งหนีออกไปเมื่อบราวด์ขึงตาใส่แล้วทำท่าจะง้างหมัด
     ส่วนจรินดาเธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนห้องแล้ว นี่เธอหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย เธอคิดแล้วชำเลืองมองนาฬิกาหนึ่งทุ่มกว่าๆแล้ว และเสียงท้องก็ฟ้องตามเวลาซะด้วยสิ
     เธอลูบท้องตัวเองไปมาแล้วเคลื่อนตัวออกจากห้องไปอีกครั้ง " แนลว์..มีอะไรให้กินมั้ย..หิวจัง " เธอพูดทำให้แนลว์หันมามอง ยิ้มให้แล้ววิ่งเข้ามาหา
     " คุณทรายเป็นอะไรรึปล่าวครับ "
     " ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก..แค่เหนื่อยแล้วงีบตรงต้นไม้นานไปหน่อยน่ะ...ขอโทษนะที่ไม่ตรงเวลา " เธอพูดเสียงอ่อย
     " ไม่เป็นไรเลยครับ..หิวแล้วใช่มั้ยครับเอาเอาคุกกี้รองท้องก่อนดีมั้ย..อาหารใกล้เสร็จแล้วล่ะครับ " เขาพูด
     " ก็ดีนะ..นายใจดีจัง..ที่นี่มีแต่การ์ดหน้าโหดๆมีนายนี่ฉันโล่งใจขึ้นเยอะเลย " เธอพูดด้วยเสียงสดใสทำให้แนลว์ลูบท้ายทอยอย่างเคอะเขิน
     " ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับ..นั่นบราวด์ครับการ์ดคนสนิทของเจ้านายอีกคนแต่หมอนั่นนิสัยเงียบๆขรึมๆน่ะครับ..ลองเข้าไปทักสิครับ..เค้าไม่ปั้นหน้าโหดใส่คุณทรายแน่นอน..เดี๋ยวผมมานะครับ " แนลว์บอกแล้วชี้ไปทางบราวด์จากนั้นก็เดินเข้าครัวไป
     " ตื่นแล้วหรอ " จรินดาไม่ทันจะได้เข้าไปทักบราวดืเสียงทุ้มก็ดังขึ้นทำให้เธอหันไปมอง
     เธอพยักหน้าน้อยๆ " ไม่ต้องรีบไปตามฉันขนาดนั้นก็นะ..ฉันไม่หนีหรอก " เธอพูดทำให้เขายกยิ้มที่มุมปาก
     " ฉันจะแน่ใจได้ยังไงล่ะ..เธอเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ไม่ถึงอาทิตย์เลยนี่ " เขาพูดแต่เธอก้ไม่ตอบ
     " กลัวฉันขนาดนั้นเลยหรอ..ถึงต้องแอบหนีไปนอนที่อื่นตอนฉันเข้าห้องน้ำน่ะ...เตียงนุ่มๆก็มีดันไปนอนใต้ต้นไม้แข็งๆทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ใส่อะไรปิดข้างในไว้ซักนิด " เขาพูดทำให้แก้มของเธอเป็นสีเลือดขึ้นมา แต่เธอก็ยังไม่ยอม
     " ใช่..ฉันบอกเลยว่ากลัวนาย..ถ้าให้ฉันใส่แบบนี้ไปนอนตรงนั้นฉันรู้สึกว่าฉันปลอดภัยกว่าที่จะมานอนบนเตียงนุ่มร่วมกับนาย " เธอพูดแล้วจ้องตาเขาอย่างท้าทาย ทำให้เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ

มาแล้วค่าาาา...ขอโทษมากๆเลยนะคะที่ไม่ได้อัพมานานแสนนาน เรื่องนี้เราไม่ค่อยมีกำลังใจเลยอ่า ไม่ค่อยมีคนเม้นเราเลยไม่ได้อัพ ยังไงก็ช่วยเม้นกันหน่อยนะคะไม่งั้นเรื่องนี้อาจจะถูกดองได้ เลิกทำตัวเป็นนักอ่านเงากันเถอะ