ปาฏิหาริย์รักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #8 : ชิงตัวเจ้าสาว

◊ SQWEEZ หลายวันผ่านไปวันนี้เป็นวันหมั้นของเธอและวัฒนา เธอดูโดดเด่นจนใครๆก็ต้องเหลียวหลังหันมามาองอย่างสุดคอ ตอนนี้เธอก็กำลังยืนคุยอยู่กับมายเฟรนด์ " แก!งานแต่งแกแกต้องให้ฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะ!! "เสียงแวดของนางพูดทำให้เธอกลอกตาไปมา
     " ค่ะ..คุณปรีชา " เธอพูดทำให้นางปรี๊ดแตกทันที
     " กรี๊ด!นางชะนี กล้าดียังไงมาเรียกชื่อฉันห๊ะ!!! " เสียงนางดังจนเธอต้องนำมืออุดหู
     " ค่าาา..ขอโทษค๊าา อย่าโกรธนะตะเอง เค้าจะไถ่โทษโดยการให้แกเป็นเพื่อนเจ้าสาวก็ได้ " เธอพูดเสียงอ้อนแล้วเข้าไปจับแขนจากนั้นก็ทำตาปริบๆ
     เพียงไม่นานวัฒนาก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม " คุยอะไรกันครับสาวๆ " เขาถามพร้อมส่งยิ้มมาให้ เธอก็เลยส่งยิ้มกลับไป
     " คุยอะไรกันนิดหน่อยน่ะอย่าสนใจเลย " เธอพูด
     " งั้นก็ไปกันเถอะ ใกล้เวลาแล้วนะ " เขาพูดพร้อมยื่นมือให้เธอ เธอจึงจับมือกับเขาจากนั้นก็เดินไปพร้อมกับเขาโดยไม่สนใจมายเฟรนด์อีก
     และก็ถึงเวลาสำคัญแล้ว ทุกคนจึงมารวมตัวกันที่หน้าพิธี พร้อมกับนักข่าวที่เต็มงานไปหมด
     เธอและวัฒนาอยู่ตรงหน้าคุณหญิงเพ็ญนภัทร จากนั้นก็ก้มลงกราบ " มีความสุขมากๆนะลูก เราจะได้ปรองดองกันซะทีถ้าลูกทั้งสองของแม่พร้อมกันเมื่อไหร่ " คุณหญิงพูดด้วยรอยยิ้ม เธอจึงยิ้มตอบแต่ไม่พูดอะไรกลับไป จากนั้นทั้งสองก็คลานเข่าไปหาศสิภา 
     " วรรธ..เราไม่กราบนะ " เธอพูดเสียงกระซิบ 
     " ไม่ได้นะทราย..นักข่าวเต็มไปหมด ถ้าทรายไม่กราบ นักข่าวเล่นงานเธอแน่ " วัฒนาพูด ทำให้เธอฮึดฮัดแต่ก็ยอมกราบ
     " มีความสุขมากๆนะคะ แต่งงานกันไวๆนะคะจะได้เป็นทองแผ่วเดียวกันซะที " ตั้งแต่ตอนเช้า ศสิภาก็ยิ้มหน้าบานจนน่าหมั่นไส้ แต่เธอก็ต้องควบคุมอารมณ์
     ทั้งสองมาอยู่ตรงกลางเหมือนเดิมจากนั้นวัฒนาก็เปิดกล่องแหวน
     แต่แหวนไม่ทันจะได้เข้าไปในมือของเธอเสียงปืนก็ดังขึ้น ทำให้ทุกคนวิ่งกันเป็นพัลวัน
     " มาทันพอดีเลย " สุดท้ายก็เป็นนิคาน์โก เขาพูดเสียงธรรมดา จากนั้นก็มีแต่ความเงียบ เขาเดินเข้ามาหาเธอแล้วกระชากเธอจนหลุดจากมือวัฒนาไป 
     " อย่าตกใจสิ..ฉันแค่จะมารับตัวเจ้าสาวคืนเอง..ของที่มันไม่ใช่ของตัวเอง..แล้วเกิดอยากได้เนี่ย มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ โดยเฉพาะของที่เป็นของของฉัน " เขาพูดจากนั้นก็พาตัวออกไปโดยไม่มีใครสามารถตามไปได้เลย
     " จากนั้นเสียงซุบซิบนินทาก็เริ่มดังขึ้น " คุณป้าครับ!บอกผมหน่อยได้มั้ยครับว่าเขาคือใคร " วัฒนาถามเสียงเข้ม ศสิภาก็ส่ายหน้าเพราะไม่รู้จริงๆว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
     " เค้าก็เป็นคนรักของพี่ทรายไง..มันก็ถูกแล้วที่เค้าจะมาเอาตัวไป " เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกสายตาของทุกคู่ให้หันไปมอง
     " แล้วเธอล่ะเป็นใคร " เขากอดอกถาม
     " ฉันชนิญการ นุติยาวัฒน์ น้องสาวพี่ทรายที่เพิ่งกลับมาจากมอสโก ถึงฉันจะมาไม่ทันงานแต่ก็ทันที่จะเห็นพี่ทริคพาพี่ทรายออกไป " เธอกอดอกตอบเช่นกัน
     " แล้วเธอก็พาพี่สาวเธอไปเสี่ยงเนี่ยนะ "
     " เสี่ยงตรงไหน..ฉันมั่นใจว่าพี่เค้าไม่พาพี่การไปอันตรายหรอก "
     " เธอนี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ " เขาพูดพร้อมเดินออกไปสตาร์ทรถจากนั้นก็ขับออกไปด้วยความรวดเร็ว
" นี่!นายจะจับฉันมาทำไม " เสียงหวานพูดอย่างหงุดหงิดทำให้นิคาร์โกหันกลับมา " มารับตัวเจ้าสาวมันไม่ได้เรียกว่าจับหรอกนะ " เขาพูดเสียงเรียบแล้วเอนหน้าเข้ามาหาเธอจนจมูกเขาเฉียดแก้มเธอ
     " อย่าคิดหนีเลย..เพราะยังไงเธอก็เป็นเมียฉันอยู่ดี " เขาพูดเสียงกระซิบทำให้เธอผลักเขาออกอย่างรังเกียจ
     " อยากจะรู้จริงๆเลยว่านายเป็นคนหรือสัตว์กันแน่ นายมันทั้งหน้ารังเกียจ ไร้คุณธรรม จริยธรรม ไม่ใช่คนเลยซักนิด!! " เธอพูดเสียงดังจนคนที่อยู่ข้างหน้าพลอยสะดุ้งไปด้วย
     แต่เธอก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อเขาบีบคางเธออย่างแรง " อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอนะจรินดา " เขาพูดเสียงเฉียบ แต่เธอก็ดูไม่กลัว
     " เอาสิ..อยากทำก็เลย..ฉันไม่กลัวนายหรอกนะบอกไว้เลย...ยังไงๆฉันก็เคยเกือบตายเพราะนายมาแล้วนี่ คราวนี้ตายๆไปเลยยิ่งดี " เธอพูดอย่างประชดประชัน ทำให้เขาชะงักเล็กน้อย
     ใช่..เขาเคยทำเธอเกือบตาย เขาผลักเธอตกบันได..แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจเลยนะ ตอนนั้นเขายังเด็กมาก และเขาก็ยังไม่ชอบจรินดาด้วยเพราะเธอชอบทำตัวจอแจ น่ารำคาญเหมือนเด็กติดพี่ หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขาก็ทำดีกับเธอมาตลอดและรักเธอมากกว่าเดิมหลายเท่า
     เขาผลักเธอออกจนหน้าเํอหันไปทางอื่น จากนั้นเขาก็เงียบไป
     เธอมองเขาอย่างแค้นๆ แต่ก็ไม่สนใจอีก เธอเสมองออกไปนอกหน้าต่างอีกด้านนึง จากนั้นก็ค่อยๆปิดเปลือกตาลง ความรู้สึกนี้อีกแล้วหรอ...ทำไมนะทั้งๆที่จากเขาไปนานหลายปี แต่พอกลับมาเธอกลับไม่ระแวงเขาซักนิด แล้วเธอก็รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่ด้วย เหมือนกับรู้ว่าตัวเองจะปลอดภัยถ้าอยู่กับเขา
รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนใหญ่ห้องหนึ่งซึ่งไม่ใช่ห้องของตนเองเอง เธอลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ นี่มันเช้าของอีกวันแล้วหรอ เมื่อวานเธอเป็นอะไรกัน ทำไมถึงหลับเป็นตายไม่รู้เรื่องจนมาถึงวันนี้
     " ตื่นแล้วหรอ..นึกว่าจะตายแล้วซะอีก " เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นจากแห่งนึงในห้องมองไปรอบๆก็เจอเขายืนพิงกำแพงอยู่ เบ้ปากน้อยๆอารมณ์เสียชะมัดตื่นมาก็เจอเขาก่อนเลย
     " อยากจะตายอยู่เหมือนกัน..นายพาฉันมาที่ไหน "
     " หัวหิน "
     " ฉันจะกลับบ้าน " เธอพูดพร้อมลุกขึ้นจากนั้นก็เดินไป แต่เพียงแต่เธอแตะลูกบิดประตู ก็ต้องตัวแข็งทื่อ
     " จะออกไปแบบนั้นจริงๆหรอ..เธอมีแค่เสื้อเชิ้ตกับอันเดอร์แวร์นะ " เขาพูดทำให้เธอเพิ่งจะหันกลับมามองตัวเอง แล้วชุดหมั้นเธอไปไหน!ทำไม มันกลายมาเป็นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งเพียงตัวเดียวล่ะ 
     ไม่ต้องถามถึงเสื้อชั้นในของเธอ ชุดหมั้นของเธอเป็นเกาะอก ไม่ใส่เสื้อชั้นในแต่ใส่แค่ซับใน
     " ฉันจะออกไปแบบนี้แหละ...ก็นายอยากให้เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรอ " เธอพูดแล้วกลั้นหายใจเปิดประตูออกไป
     ลงมาถึงชึ้นแรกของบ้านจากนั้นก็เพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองแล้วเดินออกจากบ้านไปที่ชายหาด โดยที่แนลว์และบราวด์ยังคงมึนงง
     " เจ้านาย.. " 
     " อย่าเพิ่งเรียก " เขาพูดแล้วเดินออกไปทันที
     เธอดูเซ็กซี่ไปโดยปริยายเพราะเธอเพิ่งตื่นนอนเลยทำให้ผมดูยุ่งๆ และลมก็โต้หน้าอยู่ด้วย เรียกสายตาของเหล่าเพลย์บอยได้หลายคนเลยทีเดียว
     แต่ไม่นานเธอก็ถูกนิคาร์โกกระชากแขนไปชนกับอกแกร่ง " อยากตายนักใช่มั้ย..ถึงกล้าลองดีกับฉัน " เขาพูดเสียงเรียบแล้วจ้องเธอเขม็ง
     เธอส่งยิ้มให้อย่างเย้ายวน ลูบแก้มเขาเบาๆ " ค่ะ..ฉันอยากตายจัง " เธอพูดเสียงหวานจากนั้นก็จูบปากเขาเบาๆแล้วเดินต่อไป
     นี่มันอะไรกัน คือเธอกำลังจะยั่วผู้ชายงั้นหรอ
     เธอเดินเข้าไปหาผู้ชายกลุ่มหนึ่ง แล้วก็นั่งลง เขากำมือตัวเองแน่น " แนลว์ บราวด์..พร้อมใช่มั้ย " เขาพูดทำให้ทั้งสองขยับตัว
    เขาเดินเข้าไปทำให้ทุกคนหันมามอง " จะกลับดีๆหรืออยากให้คนอื่นเดือดร้อนก่อนถึงจะสมใจ " เขาพูดเสียงเบาแต่ก็ได้ยินกันทั้งโต๊ะ
     เขากระชากเธอกลับเข้ามาในห้องจนได้ เหวี่ยงเธอกลับไปที่เตียง
     " เธอชอบนักใช่มั้ยที่ทำแบบนี้น่ะ! " เขาตะโกนลั่น ทำให้เธอชักสีหน้าทันที
    " แล้วนายจะเอาไงล่ะ!แบบนั้นก็ไม่ชอบ!แบบนี้ก็ไม่ชอบ! " เธอตะโกนกลับ
     " เธอจะทำอะไรฉันก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ..จำไว้นะว่าอยู่นิ่งๆเข้าไว้ถ้าไม่อยากให้ฉันอารมณ์เสียแล้วฆ่าเธอขึ้นมาจริงๆ อย่าคิดว่าฉันไม่เคยฆ่าใครมาก่อนนะ " เขาทิ้งประโยคสุดท้ายไว้แล้วเดินหายไปจากห้องทันที