ปาฏิหาริย์รักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #6 : คฤหาสน์ไมนอฟ

◊ SQWEEZ แต่โชคช่างช่วยเธอไว้จริงๆเมื่อ สิณีภิรมณ์ วัฒนรัตน์ เพื่อนของเธอที่เคยเรียนหมาลัยด้วยกันมาหาเธอในวันนี้พอดี เธอเลยได้โอกาสบอกชนิญการว่าวันนี้มีแขก ชนิญการดูงอนๆเล็กน้อยแต่ก็ยอมจนได้เพื่อไม่ให้เสียมารยาท
     " สิณี " เธอเรียกทำให้สิณีภิรมณ์หันมาหาเธอขณะที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก จากนั้นเธอก็เดินเข้ามากอดกันด้วยความคิดถึง โดยที่เธอกำลังสังเกตอยู่ว่าผู้ชายที่มากับสิณีภิรมณ์นั้นเคยเจอกันที่ไหนรึปล่าว
     ชนะพลนั่นเองที่เคยเจอกันในผับแล้วมาหว่านเสน่ห์ใส่เธอแต่ทำไมมากับสิณีภิรมณ์ได้
     " เป็นไงบ้างเนี่ย..ไม่เจอกันนานดูสวยขึ้นนะณี " เธอพูดทำให้สิณีภิรมณ์ยิ้ม
     " ทรายก็เหมือนกันแหละ..ไม่เจอกันนานสวยกว่าเดิมขึ้นเยอะเลย " เธอตอบจรินดาจากนั่งก็พามานั่งที่เดิม
     " ทำไมวันนี้ถึงมาหาฉันได้ล่ะ..ปกติไม่เห็นจะมาหาเลย " จรินดาพูดเสียงงอนๆทำให้สิณีภิรมณ์ยิ้มอีกครั้ง
     " โอ๋ๆอย่างอนนะจ๊ะ...ที่ณีมาเนื่ยจะมาแสดงความยินดีกับทรายที่กำลังจะหมั้นไง " เธอตอบกลับทำให้จรินดาถอนหายใจน้อยๆให้เธอ
     " หมั้นกับวรรธเนี่ยนะ...ฉันว่ามันดูไม่เห็นจะเหมาะเลย ฉันเป็นเพื่อนกับวรรธมาตั้ง7ปีเลยนะ..อยู่ดีๆกลายมาเป็นคู่หมั้นกันฉันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ "
     " แหมทราย...นี่แกไม่รู้เลยหรอว่าวรรธน่ะ...ชอบเธอตั้งนานแล้วนะ... "
    " ไม่หรอกมั้ง..ฉันไม่เห็นจะรู้เลย "
     " นี่แกดูไม่ออกเลยหรอ...ตั้งแต่วรรธเป็นเพื่อนกับแกมาทุกวาเลนไทน์มันก็จะให้ดอกไม้ช่อใหญ่กว่าใครทุกปีให้เธอ...พาไปเที่ยวต่างๆนาๆโดยไม่เกี่ยงเรื่องเงินซักคำ แกอยากได้อะไรมันก็จะมาเซอร์ไพส์ให้แก ทุกเรื่องที่แกเศร้าวรรธก็เค้ามาปลอบแกเป็นคนแรก " เธออธิบายทำให้จรินดาถอนหายใจอีกครั้ง
     " ช่างเหอะว่าแต่...นั่นใครหรอ "เธอบอกปัดๆแล้วเหมาเรื่องอื่นทำให้สิณีภิรมณ์ยิ้มละไม
     " อ๋อ...นั่นมิ๊กจ๊ะ... "
     " ชนะพล วัฒนรัตน์ " จรินดาตอบแทนทำให้เธอชักสีหน้างง
     " อ้า่ว..เคยรู้จักกันแล้วหรอกหรอ...ทำไมไม่เล่าให้ฟังบ้างเลยล่ะคะมิ๊ก " สิณีภิรมณ์หันมาถามทำให้ชนะพลยิ้มแหย่ๆ
      " ฉันเจอเค้าที่ห้างแล้วเผลอทำน้ำหกใส่เค้าน่ะเลยได้รู้จักกัน " เธอตอบไป แล้วมองหน้าชนะพลซึ่งก็พยักหน้าแล้วยิ้มให้สิณีภิรมณ์
     " ลืมแนะนำอีกอย่างด้วย..ฉันกับเค้าแต่งงานกันแล้วนะ "
     " ห๊ะ!!ทำไมแกไม่บอกฉันเลยอ่ะณี...ไหนบอกว่าจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ตอนแกแต่งงานไง..แกโกหกอ่ะ " เธอเริ่มโวยวายเมื่อเห็นว่าเพื่อนผิดคำสัญญา
     " ก็ปรีชาอุ๊ย!มายด์มันขอก่อนฉันเลยให้มันไปน่ะ"
      "แล้วทำไมไม่ให้ฉันไปงาน "
     " ก็มายด์บอกว่ายังไงแกก็ไม่ยอมถ้าได้ไปงานฉัน " สิณีภิรมณ์แก้ตัวหลังจากนั้นทั้งสามก็คุยกันไปอีกยาว...
เช้าวันใหม่ในห้องอาหาร จรินดาดูมีสีหน้าระรื่น แต่ชนิญการกับมาสีหน้าบึ้งตึง " เป็นอะไรน่ะการ...อาหารไม่อร่อยหรอ...แต่พี่ว่ามันก็อร่อยดีนะ " จรินดาถามแล้วยิ้มให้ ชนิญการเลยย่นจมูกให้อย่างงอนๆ " พี่ทรายยังไม่ได้พาการไปหาพี่ทริคเลย..อย่าลืมสิคะ..เพราะฉะนั้นวันนี้พี่ทรายต้องพาการไปนะคะ " ประโยคของชนิญการทำให้เธอหน้าบึ้งไปอีกคน
     " ก็ได้...แต่แค่แป๊บเดียวนะ " เธอพูดจากนั้นก็รวบช้อนแล้วเดินขึ้นห้องไป ทำให้ชนิญการยิ้มด้วยความดีใจ
     รถตรงมาจอดที่หน้าคฤหาสน์ไมนอฟ เธอและชนิญการลงมาจากรถจากนั้นจรินดาก็หันมาหาคนขับรถ " น้าหมายคะ...กลับคฤหาสน์เราก่อนก็ได้ค่ะ..เดี๋ยวทรายกับการกลับเองได้ " เธอพูดทำให้หมายคนขับรถเธอพยักหน้าแล้วเคลื่อนรถออกไป
    เธอสูดหายใจแล้วเดินไปกดกริ่ง ซักพักก็มีชายร่างใหญ่กว่าเธอเกือบครึ่งเดินมาเปิดประตูด้วยสีหน้าน่ากลัวๆ
     " มาหาใคร " เสียงแปร่งๆที่เป็นภาษาไทยของชายคนนั้นถามขึ้นทำให้เธอตอบกลับไป
     " มาหานายนิคาร์โก ไมนอฟ..ฉันชื่อจรินดา นุติยาวัฒน์ แล้วนี่ก็ชนิญการ นุติยาวัฒน์...ที่นี่ใช่คฤหาสน์ไมนอฟรึปล่าว " เธอตอบกลับเสียงห้วน ชายคนนั้นเลยพยักหน้าแล้วก็สื่อสารกับใครคนนึงอยู่ทางหูฟังที่เสียบไว้แนบหู จากนั้นก็ผายมือให้เธออย่างนอบน้อม
     ชายคนนั้นพาเธอมาที่ห้องรับแขกและบอกให้นั่งรอสักครู่ เธอและชนิญการเลยนั่งเปิดทีวีดูกันไปก่อน
     ส่วนบราวด์ที่พึ่งได้รับข่าวก็ตรงดิ่งไปกำลังจะไปเปิดประตูแต่แนลว์ก็ขวางไว้ " ไอ้บราวด์..แกก็รู้ว่านี่มันเวลาพักเจ้านาย...เข้าไปรบกวนไม่ได้จะเข้าไปทำไมวะ " แนลว์ว่าแต่บราวด์ดูจะไม่สนใจเท่าไหร่
     " มันจะเป็นปัญาหามากมั้ยถ้าคุณจรินดากับคุณชนิญการมา " บราวด์พูดทำให้แนลว์ตาเบิกโพล่งแล้วเปิดประตูเข้าไปคนแรก 
     " ไอ้แนลว์!!!...ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าพักอยู่อย่างเข้ามากวน " นิคาร์โกพูดด้วยความหงุดหงิดเมื่อลูกน้องเปิดประตูเข้ามาโดยพลการ
     " มีข่าวดีครับ " แนลว์พูดน้ำเสียงตื่นเต้นทั้งที่จริงๆแล้วได้ข่าวมาจากบราวด์
    " ถ้ามันไม่ดีจริงฉันเอาแกตายนะไอ้แนลว์ "
     " เอาหัวเป็นประกันได้เลยครับ "
     " เออๆ มีไรว่ามา "
     " คุณจรินดาและคุณชนิญการมาครับ " แนลว์พูดทำให้นิคาร์โกตื่นเต็มตาอย่างตกใจแต่ก็ซ่อนอาการไว้
     " จริงหรอ "  หน้าเนียนนะ แต่เสียงน่ะแตกต่างจากหน้ามาก
    " ครับ..ว่าแต่...คุณชนิญการเป็นใครหรอครับ " แนลว์ถามด้วยความสงสัย
     " น้องสาว " เขาพูดสั้นๆแล้วเดินลงไปทันที แต่พอไปถึงก็เห็นเธอกับชนิญการนั่งดูทีวีกันอย่างสบายใจเฉิบ
     " อะแฮ่ม!! " เขากระแอมเสียงดังครั้งนึงทำให้ทั้งสองกลับนั่งเรียบร้อยอีกทีพร้อมกับปิดทืีวีลง
     เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้แล้วมองหน้าจรินดาและชนิญการสลับกันไปมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
     " มีธุระอะไรถึงมาหาผม " 
     " ฉันไม่ได้อยากจะมา...แต่การอยากเจอนาย " เธอตอบด้วยเสียงเรียบไม่แพ้กัน
     ชนิญการกระโดดเข้าไปหานิคาร์โกแล้วกอดไว้ด้วยความคิดถึงทำให้นิคาร์โกยิ้ม แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ ควรจะเป็นจรินดามากกว่าที่ทำแบบนี้กับเขา
     " เป็นไงบ้างล่ะเรา..โตขึ้นนะ " นิคารโกพูดเสียงอ่อนโยน ทำให้ชนิญการยิ้ม
     " พี่ทริคก็เหมือนกันค่ะ ดูเป็นผู้ใหญ่มากเลย " เธอตอบเสียงหวานทำให้นิคาร์โกหัวเราะเบาๆ ทำให้แนลว์และบราวด์หันมาทำหน้าแปลกใจให้กันเมื่อเห็นเจ้านายยิ้มหัวเราะแล้วก็พูดเสียงอ่อนโยนกับใครๆ
     " อายุ23แล้วสินะการ...รู้มั้ยพี่ซื้อของขวัญไว้ให้การไว้ทุกปีเลยนะ เดี๋ยวพี่ให้ขึ้นไปดูแต่คุยกันก่อนดีกว่าเนอะ " เขาพูดทำให้ชนิญการพยักหน้า แต่จรินดาเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
     " ไม่ใช่เพราะการอายุเท่านายภีร์นะคะพี่ทริคถึงจำได้ " เธอพูดเสียงงอนๆทำให้นิคาร์โกยิ้ม
     " พี่ยังไม่รู้เลยว่าไอภีร์มันอายุเท่าไหร่แล้ว..ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ " เขาพูดทำให้เธอยิ้มเล็กน้อย
     " เบื่อจริงๆเลย...ไอพวกที่ชอบหยอดคนอื่นเนี่ย...ถ้าไม่จริงจังกับน้องสาวฉันก็อย่ายุ่งเลยดีกว่า..การ...คุยกับนายนี่ไปก่อนละกันจะกลับเมื่อไหร่เรียกพี่..พี่จะออกไปเดินเล่นข้างนอก " เธอพูดด้วยสีหน้าหมั่นไส้จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินไปถ้าเขาไม่พูดขึ้นซะก่อน " แนลว์..ตามไป " เขาสั่งแนลว์จึงก้มหัวให้จากนั้นก็เดินไปหยุดข้างหลังจรินดา
      เธอหันหลังมาแล้วตวัดสายตาไปที่เขา " ฉันจะไปคนเดียว..ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหลงหรอกนะ..ยังจำได้อยู่ว่าตรงไหนคือตรงไหน " เธอพูดเหยียดๆแต่เขาก็ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
     " ตอนนี้กับ10ปีก่อนมันไม่เหมือนกันนะ...ถึงสถานที่ไม่เปลี่ยนแปลงแต่ก็มีการ์ดผู้ไม่หวังดีกับคนสวยๆอย่างเธอถ้าอย่างให้พวกมันรุมโทรมก็ตามใจ " เขาพูดเสียงเรียบ ทำให้เธอถอนหายใจแรงๆแล้วเดินออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด นิคาร์โกจึงพยักหน้าให้แนลว์ตามไป
     เธอเดินมาหยุดที่ศาลากลางน้ำในส่วนหนึ่งในคฤหาสน์ของนิคาร์โก เธอทรุดตัวลงนั่งด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
     แต่ก็ชักรำคาญสายตาที่มองมาของการ์ดที่ไม่รู้จักชื่อคนนี้ซะแล้ว " นี่..มองฉันอยู่ได้..มีอะไร " เธอถามทำให้แนลว์ยิ้มแหย่ๆแล้วมองไปทางอื่น
     " นายชื่อแนลว์ใช่มั้ย " เธอถามหลังจากที่นิ่งเงียบมาซักพักนึงแล้ว
     " ครับ "
     " นั่งสิ "
     " ไม่ได้หรอกครับ " แนลว์ติบทำให้จรินดาชักสีหน้าด้วยอารมณ์กรุ่นๆ
     " ทำไมจะไม่ได้..ก็ฉันให้นายนั่งนะ "
      " ผมต้องยืนครับ..มันเป็นหน้าที่ "
      " ก็ฉันอยากให้นายนั่ง " คราวนี้เธอมาแปลกตอนนี้เสียงเธอดูอ่อนลงจนสั่น จ่างจากเมื่อกี้ที่ยังชักสีหน้าใส่ ตอนนี้เธอเริ่มมีน้ำตาคลอจนเขาทำหน้าตกใจ นี่เขาจะโดนยิงหัวมั้ยเนี่ยทำคนรักเจ้านายร้องไห้
     " ร้องไห้ทำไมครับ! " แนลว์ถามด้วยความตกใจ
     " นายรังเกียจฉันใช้่มั้ยถึงไม่ยอมนั่งด้วยน่ะ " จรินดายังทำเสียงสั่นอย่างน่าสงสารเหมือนเดิม จนเขาอดหน้าเสียไม่ได้
     " ผมไม่ได้รังเกียจครับเอ่อ..นั่งครับ..นั่งก็ได้ " แนลว์ตัดสินใจทำให้เธอช้อนตาขึ้นมามอง
     " จริงนะ "
     " จริงครับ " เขาพูดพลางนั่งลง เธอเลยเช็ดน้ำตาแล้วกลับมายิ้มอย่างกวนประสาทให้เขา
     " ถ้าเป็นลูกผู้ชายพอก็อย่าคืนคำนะ..แนลว์ " เธอพูดเสียงกวน เขาที่พึ่งจะรู้ก็เสียรู้เธอซะแล้ว ผู้หญิงนี่มีมารยาร้อยเล่มเกวียนจริงๆ
     " เอาล่ะ..ตอนนี้ฉันกำลังเหงาเลย..เรามาเป็นเพื่อนกันมั้ย " เธอถามทำให้เขาส่ายหน้าหวือทันที
    " ไม่เอาแล้วครับ...แค่นั่งก็ไม่รู้ว่าจะโดนเจ้านายด่าถึงปีหน้าเลยรึปล่าว " เขาพูดทำให้เธอยิ้ม
     " งั้นไม่เป็นไร..คุยกันเฉยๆก็ได้อย่างน้อยก็ขอให้มีเพื่อนคุยละกัน " เธอพูดจากนั้นก็พากันสนทนากันยาว
     จนกระทั่งผ่านไปประมาณ20นาทีทั้งสองก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น มีทั้งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานคุยกันไปคุยกันมาจนกระทั่งจรินดาหยุดไปซักพัก
     เธอก้มหน้าเข้ามาใกล้จนเขาทำหน้าเหวอเล็กน้อย " ทำอะไรครับคุณทราย " เขาพูดเสียงตกใจเล็กน้อย
    " ชู่ว์....อยู่นิ่งๆฉันว่า...สีตานายสวยจัง..สีม่วงหม่นๆออกดำๆ ฉันชอบมากเลยล่ะ " เธอพูดเสียงกระซิบแล้วจ้องมองมาอย่างไร้เดียงสาจนเขาเองก็เริ่มเคลิ้มกับหน้าหวานๆของเธอซะแล้วสิ
    " เฮ้!ไอ้แนลว์..เดี๋ยวนี้เบี้ยวงานมาจีบหญิงได้ด้วยหรอวะ " เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทั้งสองผละห่างจากกันด้วยความตกใจ
    " ใครว่าวะไอภีร์..นี่คุณ... " เสียงของแนลว์หายไปเมื่อเธอแทรกขึ้นมา
     " ไม่ต้องพูดหรอก..เดี๋ยวก็คงจำได้แหละ..บางทีอาจจะความจดจำน้อยเลยต้องใช่เวลาค้นมาในสมองหน่อย " เธอพูดแล้วเดินมายืนตรงหน้านาภีร์น้องของนิคาร์โก ส่วนเขาก็ยิ้มให้ด้วยเสน่ห์ที่มีมากล้น
     " ใครนะ..ทำไมผมจำไม่ได้เลย " เขาถามพลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ใส่รองเท้าผ้าใบสีแดง กางเกงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีเขียวอ่อน เกล้าผมมัดจุกใบหน้าไร้การแต่งแต้มทำให้เธอดูเด็กมากขึ้น
     จรินดาตบไปที่บ่องหูของนาภีร์อย่างแรงจนเขาต้องหันกลับมาสูดปากแล้วลูบหูตัวเองเบาๆด้วยความเจ็บ
     " โอ๊ย!พี่ทราย..ผมเจ็บนะ " นารภีร์ตะโกนลั่นทำให้จรินดาหัวเราในลำคอ
     " จำได้แล้วหรอ..ฉันพี่นายนะ..อย่ามาทำสายตาเจ้าชู้แบบนี้ " จรินดาเอ็ดด้วยน้ำเสียงสดใส ทำให้นาภีร์ยิ้มให้ " ไม่เจอกันตั้งนานโตขึ้นนะครับพี่ทราย " นาภีร์พูดเสียงทะเล้นทำให้จรินดาเขกหัวเขาไปอีกรอบ คนที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆอย่างแนลว์ก็หัวเราเบาๆอย่างสะใจ
     " หัวเราะทำไมไอ้แนลว์ " 
     " ปล๊าว!! "
     " หัวเราะน่ะอยากโดนใช่มั้นล่ะ " นาภีร์พูดแล้วจะทำกับแนลว์บ้างแต่เขาก็หลบทัน
     " ทำอะไรกันน่ะ " เสียงทรงอำนาจพูดทำให้ทั้งสามหยุดการกระทำแล้วหันไปมอง
 มาอัพแล้วน๊าาาาาา ขอโทษนะคะที่ลงบ่อยไม่ได้ ไม่ค่อยมีเวลาเบยอ่าาายังไงก็รอกันนะ