ปาฏิหาริย์รักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #14 : (เตรียม)กลับคฤหาสน์ในฐานะ... complete100%

◊ SQWEEZ

นิคาร์โกกลับเข้ามาอีกหนก็เห็นจรินดาคุยกับแนลว์อยู่เหมือนเดิม เอาอีกแล้วสินะ ทำไมบอกไม่เคยจะฟังกันบ้างเลย ในสายตาคนอื่นเขาดูน่ากลัวอยากได้อะไรก็จะมีคนรีบลุกลี้ลุกลนนำมาให้ แต่กับจรินดานี่สั่งสอนเท่าไหร่ก็ไม่เคยจำ ตกลงอะไรไว้ก็ไม่เคยจะเอาไปทำจริงๆ เฮ้อออ

     “ขึ้นห้องไปแล้วไม่ใช่หรอ” นิคาร์โกถามเสียงเรียบ

     “ก็ได้ยินเสียงร้องเลยเดินลงมาดู นายทำซะแนลว์หัวโนเลยนะ” เธอตอบเสียงโกรธๆ

     “ช่วยไม่ได้มันมากวนฉันก่อนเอง” เขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์

     “คอยดูนะถ้านายหัวโนแบบแนลว์เมื่อไหร่ฉันจะหัวเราะให้ขาดใจตายไปเลย!” จรินดาพูดอย่างหมั่นไส้เขาสุดๆ

     “หึๆคงอีกนานล่ะ” เขาตอบแล้วหัวเราะในลำคอ

     “ฉันออกไปข้างนอกนะ” จรินดาพูดแล้วจะเดินออกไปแต่เขาก็เอาแขนกั้นเอาไว้ก่อน

     “จะไปไหนอีก”

     “ไปเดินเล่น..ฉันไปคนเดียวนี่แหละจะได้ไม่โดนคนขี้อารมณ์เสียวีนใส่อีก..เบื่อฟังเสียงบ่นคนแก่” เธอพูดแล้วเดินออกไปทันที

     “นี่!ฉันยังไม่แก่นะ!” เขาตะโกนตามหลังและก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากแนลว์ เขาเลยหันไปส่งสายตาอาฆาตให้ทำให้แนลว์หยุดหัวเราะแทบไม่ทัน

     “จะนั่งอู้งานอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย” นิคาร์โกพูดทำให้แนลว์ทำท่าเจ็บปวด

     “ทำไมเจ้านายใจร้ายอย่างนี้ล่ะครับ..ทำเค้าหัวโนแล้วยังจะไม่ให้พักอีก” บอกได้คำเดียวว่าเขา ‘สำออย’ สุดๆตอนนี้

     “แกคงอ่อนแอเกินไปแล้วล่ะ..ส่งแกกลับเยอรมนีดีกว่าเนอะ” นิคาร์โกถามอย่างต้องการความเห็นทำให้แนลว์ลุกพรวดทันที

     “โอ้!ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาเยอะแล้วล่ะครับงั้นผมไปทำงานต่อก่อนนะครับ” แนลว์พูดแล้ววิ่งพรวดพราดออกไปทันที

     เขาส่ายหน้าน้อยๆ ถึงแนลว์จะกวนมากไปหน่อยแต่การทำงานของแนลว์ก็ไม่ได้เป็นสองรองใครแน่นอน

     ส่วนบราวด์อีกคนเวลาเขาอยู่ด้วยในห้องทำงานกันสองคนเหมือนเขาจะอยู่คนเดียวซะมากกว่า บราวด์จะเป็นคนจริงจังมุ่งแต่งาน บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าบราวด์ไม่มีอะไรให้คิดนอกจากงานเท่านั้น

จรินดาที่ออกมายืนตากลมข้างนอกที่ไม่ห่างจากบ้านพักมากนัก “เฮ้อออ” เธอถอนหายใจยาวๆ บางทีเธอก็คิดว่าดีเหมือนกันที่เราติดต่อใครไม่ได้เลย เวลาที่ออกมาเดินเล่นแบบนี้คนเดียวมันอาจจะเหงาบ้างแต่ก็ทำให้จิตใจเราไม่ฟุ้งซ่านดื่มด่ำไปกับลมทะเลที่สามารถปัดเป่าความคิดทั้งหลายออกจากหัวของเธอได้

     ใจหนึ่งจรินดาอยากจะกลับบ้านเพราะไม่รู้ว่าชนิญการจะทันเล่ห์เหลี่ยมของศสิภารึปล่าวแต่อีกใจหนึ่งมันบอกว่าให้เธออยู่ต่อ ความรู้สึกมันตีกันไม่ชนะสักทีจนเธอเองก็อดเกลียดตัวเองไม่ได้

     เธอทรุดตัวนั่งลงบนผืนทรายแล้วไล้ไปมาอย่างเลื่อนลอย จนเห็นนิคาร์โกเดินมานั่งลงข้างๆเธอ “คิดอะไรอยู่” เขาถามทำให้เธอช้อนตาขึ้นมามอง

     ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาต้องหลบสายตาไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน “ทราย..เป็นห่วงการค่ะ” เธอยอมรับเสียงเบา

     “ทำไมต้องเป็นห่วงการด้วยล่ะ..พี่ว่าการก็โตแล้วนะ” นิคาร์โกถามอย่างสงสัย

     “รู้ค่ะว่าการโตแล้ว..แต่ถ้ายัยป้านั่นแกล้งอะไรการขึ้นมาจะทำยังไง” เธอพูดเสียงเครียดน้อยๆ

     “ยัยป้า...ใครหรอ”

     “ก็ป้าวีไงคะ...มันมาเป็นเมียน้อยพ่อก่อนที่พ่อจะเสียได้2ปี” เธอตอบอย่างนึกสมเพช

     “พี่ทริคไม่รู้อะไรว่าต่อหน้าพ่อมันก็จะทำรักทราย เอ็นดูอย่างโน้นอย่างนี้ แต่พอพ่อไม่อยู่มันก็เอาแต่จิกหัวใช้ ซึ่งทรายไม่ใช่คนแบบนั้น มันใส่มายังไงทรายก็ใส่กลับไป10เท่า” จรินดาพูดต่อ

     “โอ๊ย!พูดถึงยัยป้าแล้วอยากจะบีบคอยัยป้านั่นให้ตายคามือไปเลย!” เธอพูดอย่าอารมณ์เสีย

     พอเธอพูดจบนิคาร์โกก็หัวเราะน้อยๆ แล้วก็พูดขึ้น “พี่ให้ทรายกลับบ้านก็ได้” นิคาร์โกพูดเสียงหวาน ทำให้เธอตาเป็นประกาย

     และความหวังเธอก็ดับหวบเมื่อเขาพูดต่อ “แต่พี่จะไปอยู่ด้วย..ในฐานะ ‘สามี’ ” เขาพูดต่อเสียงหวานกว่าเดิม แต่เธอก็ยังค้างอยู่ท่าเดิม

     “แต่..”

     “เลือกเอาถ้าไม่เอาก็อยู่ที่นี่ แต่ถ้าตกลงพี่ก็จะไปอยู่ที่นั่น”

     “พี่ทริคกำลังขู่ทรายนะ!” อีกแล้วหรอ เขาจะต้องหาข้ออ้างมาบีบบังคับเธอตลอดเล๊ย!

     “พี่เป็นนักธุรกิจ..อะไรที่มันมีผลประโยชน์พี่ก็ต้องคว้าไว้ก่อนทั้งนั้นแหละ” เขาเสียงสบายๆทำให้เธอกำมือแน่น อยากจะตบหน้าเขาจริงๆตอนนี้

     “จะตกลงรึปล่าว” เขาเร่งทำให้จรินดาเม้มปากเน้น

     “ถ้าไม่ตอบถือว่าไม่ตกลงและจะไม่ไป 1.....2....”

     “ก็ได้!..ทรายจะไป!”

     “และพี่ไปอยู่บ้านทรายในฐานะอะไร” เขาถามอย่าตงต้องการยั่วเธอทำให้หน้าแดงขึ้นไปอีกไม่ใช่เธอเขินหรอกนะแต่ว่าเธอโกรธต่างหาก!

    และเขาก็หัวเราะจากนั้นก็รั้งเธอเข้าไปกอด “พี่ทริคแกล้งทราย!” เธอตอบแล้วทุบหลังเขา แต่เขาก็ยังหัวเราะไม่หยุด เพราะน่าจะเดาออกว่าตอนนี้เธอหน้าง่ำงอแค่ไหน

-Loading…85%-

     เธอผลักเขาออกด้วยใบหน้าบึ้งตึงแล้วทำท่าจะลุกขึ้นแต่เขาก็รั้งไว้ “จะไปไหน” เขาถามทำให้เธอเบ้หน้า

      “จะกลับแล้ว...ไม่อยากอยู่กับคนแก่” เธอพูดทำให้เขาชักสีหน้า

     “นี่!พี่แก่ตรงไหน!เพิ่งจะ28เองนะ!” เขาเถียงกลับทำให้เธอยิ้มกลับ

     “สำหรับทรายมันแก่ค่ะ555” เธอพูดแล้วหัวเราะเมื่อเห็นเขาทำหน้าตึงใส่

     แล้วก็ต้องวี้ดเมื่อเขารัดตัวเธอแล้วหอมแก้มเธอไม่ยอมหยุด “พี่ทริค!ทำอะไรน่ะว้าย!” เธอถามแล้วหลบเขาเป็นการใหญ่

     “ทำโทษคนที่ชอบว่าว่าพี่แก่ไงนี่ๆๆ!” เขาพูดแล้วหอมแก้มเธออีกหลายฟอด จนตัวเธอกับเขาลงไปนอนราบกับพื้นทรายซะแล้ว

     และเมื่อเขาหยุดเขาก็กอดเธอไว้แล้วก็ไม่ยอมลุกขึ้น “ลุกได้แล้วค่ะพี่ทริคไม่เห็นรึไงคนอื่นเค้ามองกันหมดแล้ว” จรินดาพูดแล้วพยายามผลักเขาออกแต่เขาก็ยังไม่ยอม

     “แคร์ทำไม..มองก็มองไปสิอยากมองกันเอง” นิคาร์โกตอบหน้าตาย

    “แต่ตอนนี้มันเช้านะคะ” เธอพยายามเถียงแต่เขาก็ขึงตาใส่แล้วกอดเธอแน่นกว่าเดิม

     “หรือจะให้กอดตอนกลางคืนล่ะ..แต่บอกไว้ก่อนนะว่าพี่ทำมากกว่านี้แน่” เขาขู่ฟ่อ ทำให้เธอชักสีหน้าอย่างโกรธๆ

     “พอใจเมื่อไหร่ก็เรียกด้วยนะคะ...ทรายนอนก่อนแล้วกันไม่อยากอายมากกว่านี้” เธอตอบอย่างประชดประชันแล้วหลับตาลงทำให้นิคาร์โกยิ้มอย่างขำๆ

     เวลาเธอไม่พยศนี่ก็น่ารักไปอีกแบบ ที่จริงน่าจะเรียบร้อยกว่านี้นะแต่ถ้าให้เป็นแบบนั้นก็คงจะไม่ใช่จรินดาแล้วล่ะ ถ้าเกิดวันนึงถ้าเธอทำตัวเรียบร้อยขึ้นมา เขาคงต้องทำหน้าระแวงแน่ๆว่าจะมีใครปลอมตัวมาเป็นเธอรึปล่าว คิดไปก็เขาไป

      และไม่นานเธอก็หลับคาอกเขาซะแล้ว เฮ้อออ..อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง เอาเถอะอยู่จนกว่าเธอจะตื่นเลยละกัน เขาไม่อยากจะกวนเธอหรอกนะเกรงใจ(อ้อหรอ?)

     อยากจะรู้จริงๆถ้าวันนึงมันกลับไปเป็นแบบที่เขาและเธอเจอกันครั้งแรกเมื่อ2อาทิตย์ก่อน เขาจะทำยังไงดี

     มันยังมีอีกเรื่องที่เขายังกังวล เรื่องของวัฒนาคู่หมั้นของเธอนั่นแหละ เขายังไม่รู้ว่าสองคนนี้รักกันมากแค่ไหน ถ้าเขาเข้าไปแบบนี้วัฒนาจะทำหน้ายังไงและจัดการ ‘ตัวปัญหา’ อย่างเขายังไง แต่ก็อย่างที่เขาเคยบอกไปเขาไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด! ใครกล้าก็ลองมาแข่งกันดูสิ แล้วเราจะเห็นดีกัน! ตำรวจก็ตำรวจเถอะเขาไม่สนใจหรอก เรื่องแบบนี้มันหมูๆ

     บอกไว้ตรงนี้เลยนะ เขาน่ะหึงแรงอย่าให้เดือดไม่งั้นได้เจอดี (รีดจะลองกันมั้ยล่ะ555) ของใคร ใครเค้าก็หวงกันทั้งนั้นแหละ ก็จรินดาเป็น ‘เมีย’ ของเขาแล้วนี่หน่า หรือจะเถียง!(สู้หรอๆ-.-)

     วันนี้นิคาร์โกรู้สึกมีความสุขกว่าทุกวัน เห็นอะไรก็สวยงามไปหมด มองต้นไม้แห้งตายยังบอกว่าสวย จนเธอก็ทำหน้าประหลาดใจปนระแวงไปด้วย ไม่รู้ว่าเขาไปกินยาผิดขวดเข้ารึปล่าว เขาหันกลับมายิ้มให้เธอ เธอก็ส่งยิ้มกลับไปพร้อมกับหน้าตาที่ยังคงงงไม่หาย

     “เราจะกลับกันพรุ่งนี้นะ” ห๊ะ!นี่เธอฟังผิดไปรึปล่าว ขอวันนี้ได้ไปพรุ่งนี้เลยอะไรจะใจดีขนาดนั้น อ๋อ!ลืมไปหนิเขาจะไปในฐานะสามี ว่าแล้วทำไมถึงทำตัวดี๊ด๊าอยากไปนักอยากไปหนา

     “ก็ดีค่ะ..” เธอตอบ แล้วเตรียมตัวขึ้นไปเก็บของ เอ๊ะ!แต่เธอไม่ได้เอาอะไรติดตัวมานี่นะจะขึ้นไปเก็บทำไม(-..-)

     “นี่ครับที่รัก..พี่อุตส่าห์ไปเลือกมาให้เองเลยนะเนี่ยเอาไว้ใส่พรุ่งนี้ หวังว่าจะชอบนะ” เขาตอบแล้วเดินเข้ามาประชิดตัว แล้วก้มหน้าลงมาชิดข้างหูเธอ “ที่รัก” เขากระซิบอย่างหยอกล้อทำให้เธอตีเขาแล้วดันเขาออก

     “ขอบคุณค่ะ แต่อย่าพูดแบบนี้เลย ทรายรู้สึกเลี่ยน” เธอพูดแล้วยักไหล่จากนั้นก็วิ่งขึ้นบันไดไป ปล่อยให้เขายืนยิ้มอยู่คนเดียว(อีกแล้วหรอ?-__-)

-Complete..100%-
 

     แฮร่!ต่อครบแล้ว เป็นงายบ้าง15%ของเค้าตอนแรกจะสั้นกว่านี้แต่เห็นใจรีดเดอร์ผู้เป็นที่รักเลยต่อ พอต่อก็เลยยาวขึ้นมากกว่าที่ตัวเองตั้งไว้-.-
     ต่อจากนี้เค้าจะยังไม่อัพน๊า แต่จะแก้คำผิดที่เคยพิมพ์ผิดไว้จากตอนแรกๆ จริงๆแล้วกะจะไม่แก้แต่มันเยอะเกินบรรยาย -..-"
     ยังไงก็ฝากเม้นด้วยนะคะ เพื่อเป็ฯขวัญและกำลังใจแก่ตัวไรท์เอง การอัพครั้งนี้แรงบันดาลใจมากจาก คุณBoambamz Saiyoyค่ะ ขอบคุณนะคะ>< เม้นแล้วก็เม้นให้อีกบ้างก็ด้าย