คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คนวัยทอง
“ไม่อยากเรียกก็ต้องเรียก” นิคาร์โกพูดอย่างบังคับทำให้เธอทำหน้าบูดบึ้ง “แล้วถ้าฉันไม่พูด..มันจะเป็นอะไรมากนักหรอ” เธอถามด้วยความไม่พอใจ
“ก็มันเป็นความต้องการของพี่..เรียกเดี๋ยวนี้นะ..ไม่งั้นจูบ” เอะอะๆอะไรก็จูบ มันเป็นอะไรนักหนานะ!
“ไม่เรียกได้มั้ย..ฉันไม่ใช่เด็กอายุ15แล้วนะ” เธอยังพยายามต่อรอง
“ตัวอายุ25แต่ความคิด15ละสิไม่ว่า” เขาบ่น ทำให้เธอแยกเขี้ยวใส่
“นายนี่มันเอาแต่ใจที่สุด” เธอพูดแล้วก็ต้องอุทานออกมาเมื่ออยู่ดีๆเขาก็ดึงตัวเธอไปติดกับอกแกร่งทันที
“ว้าย!นี่!นายทำอะไรน่ะ”
“จะเรียกไม่เรียก” ขู่ได้ขู่ดี ชิ!
“...”
เมื่อเธอไม่ตอบเขาจึงเอนหน้าไปใกล้ยิ่งขึ้น ทำให้เธอรีบละล่ำละลักบอกทันที “เรียกก็ได้ๆ!!..ปล่อยได้แล้ว!” เขายกยิ้มที่มุมปากแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ไม่ปล่อย..เรียกจริงๆก่อนสิ” ‘ผู้ชายอะไร..เอาแต่ใจชะมัด’ เธอบ่นอุบในใจ แต่สีหน้าแสดงออกชัดเจน
“ฉันไม่ได้เอาแต่ใจซะหน่อย..ก็แค่...อยากได้อะไรก็ต้องได้” เขาตอบหน้าตาย
“สำหรับฉันมันก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ”
“ก็เรียกซะทีสิ..จะได้ปล่อย” เขาพูดทำให้จรินดาถอนหายใจออกมาแรงๆ
“ปล่อยฉัน..เอ่อ..ทรายเถอะ..ฉะ..ทรายอยากขึ้นห้องแล้ว” เธอตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก และเขาก็หอมแก้มของเธอฟอดใหญ่ทำให้เธอตาโตแล้วตีเขาเป็นการใหญ่
“นี่!ทำไมนายไม่รักษาสัญญาเลยห๊ะ!” เธอว่าเขาด้วยความหงุดหงิด
“สัญญาหรอ..พี่ไปสัญญากับทรายตอนไหน..แล้วทรายไม่เรียกอีกแล้วอย่างงี้ก็ต้องโดนแบบนี้แหละ” เขาพูดแล้วหอมแก้มเธอหลายทีเธอก็ได้แต่เบี่ยงหลบ
“โอเค!จะเรียกแล้ว..พอได้แล้ว!..ทรายจะขึ้นห้องแล้วค่ะพี่ทริค!” เธอพูดเสียงประชดประชัน เขาก็เลยยอมปล่อย จรินดาก็เลยรีบวิ่งขึ้นบันไดไปปล่อยให้นิคาร์โกยิ้มอยู่คนเดียว
“มีความสุขหรอครับเจ้านาย” และเมื่อเสียงของแนลว์ดังเข้ามาในหูทำให้อารมณ์ของนิคาร์โกเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน
“ใช่!มีความสุขมาก..ที่ไม่มีแกมายุ่งกับ‘แฟน’ฉัน” ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ใช่คำว่า‘เมีย’
“โทษนะครับ..บางทีผมว่าเจ้านายก็หึงไม่เข้าท่า..หึงฟาดงวงฟาดงาไปหมด” แนลว์พูดอย่างกวนๆทำให้นิคาร์โกถลึงตาใส่
“ก็ใครใช้ให้แกไปเดินสองต่อสองกับทรายทุกเช้าล่ะ!”
“ก็คุณทรายเค้าเหงานี่ครับ..อีกอย่างผมไม่ได้ไปเดินสองต่อสองกับคุณทรายซะหน่อยคนออกจะเยอะ” แนลว์ตอบอย่างใสซื่อแต่ดูจะกวนตีนซะมากกว่า
และรีโมตทีวีก็ได้ถูกหยิบขึ้นมา ทำให้แนลว์รีบวิ่งไปหลบหลังบราวด์ทันที “บราวด์!หลบ..ฉันจะตีหัวไอ้กวนส้นตีนนี่ก่อน!” เขาพูดด้วยความโมโห
“ปล่อยไอ้แนลว์ไปเถอะครับเจ้านาย..เจ้านายก็รู้ว่ามันกวนแค่ไหน” บราวด์พูดอย่างปลงๆพร้อมกับแนลว์ที่โผล่หน้ามาผลักหน้าเห็นด้วย
และรีโมตก็ได้พุ่งเข้าใส่เป้าหมายทันที ทำให้แนลว์ล้มลงไปร้องโอดโอยกับพื้นทันที “โอ๊ย!เจ้านาย..หัวผมจะแตกมั้ยเนี่ย..บราวด์..ทำไมนายไม่ปกป้องฉันบ้างเนี่ย” แนลว์พูดอย่างเคืองบราวด์เพราะรู้ว่ายังไงถ้าบราวด์จะช่วยจริงๆเขาก็จับรีโมตได้ก่อนที่จะถึงหัวเขาได้อยู่แล้ว และบราวด์ก็ยิ้มแหย่ๆให้
“ก็อยากให้แกรู้ไงว่าอย่ากวนตีนเจ้านายให้มันมากนัก..สมน้ำหน้า” เอ้า!ยังมาสมน้ำหน้ากันอีก หัวใจแนลว์แหลกสลายT^T พูดจบแนลว์ก็เดินออกไป
“หึๆ..หัวแกไม่แตกหรอกน่า..อย่างมากก็ปูดเท่าลูกมะนาว..เพราะฉันปาได้ไม่แรงเท่าไหร่มันไม่ค่อยถนัดน่ะ” นิคาร์โกพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้แนลว์ลูบหน้าผากตัวเองอย่างน่าเวทนา
“รู้อยู่หรอกนะว่าเจ้านายเคยเป็นพิทเชอร์(คนขว้างลูกเบสบอล)..แต่เบากว่านี้ไม่ได้หรอ..โอะโอ๊ย!น้ำตาจะไหล” แนลว์เบ้หน้าอย่างรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
“แนลว์..เสียงอะไรกันหรอ…เฮ้ย!นายไปโดนอะไรมาน่ะ!” จรินดาที่ลงมาเพราะได้ยินเสียงโอดโอยก็ต้องตกใจเพราะเห็นแนลว์หัวโนแต่ไม่รู้ว่าโดนอะไรมา
จรินดาพาแนลว์มานั่งที่โซฟาและแตะเบาๆตรงบริเวณที่ปูดทำให้แนลว์สะดุ้งสุดตัว “โอ๊ย!คุณทรายเบาๆหน่อยสิครับ” ตอนแนลว์สะดุ้งทำให้เธอสะดุ้งตามไปด้วย
“นายไปโดนอะไรมาหรอ..ทำไมมันปูดเยอะจัง” เธอถามด้วยความสงสัยแล้วรอคำตอบ
“ก็พิทเชอร์คนเก่งนั่นครับ..แหย่นิดเดียวก็เอารีโมตคว้างใส่ผมซะแล้ว โชคดีนะครับที่ไม่ใช่ลูกเบสบอลไม่งั้นผมตายแน่เลย” แนลว์ได้ทีก็ฟ้องใหญ่ ทำให้จรินดาถอนหายใจน้อยๆ
“เดี๋ยวมานะ” เธอพูดแล้วเดินหายไป
เธอเดินกลับมาอีกทีพร้อมกับน้ำแข็งที่ห่อด้วยผ้า “เอาน้ำแข็งไปประคบก่อนละกัน..ประคบเองได้รึปล่าวคือฉันมือหนักน่ะ..เดี๋ยวนายเจ็บ” เธอยอมรับเสียงอ่อยทำให้แนลว์รับมา
“ผมทำเองได้ครับ แค่เอามาให้ขอบคุณมากๆแล้วล่ะครับ” แนลว์พูดพร้อมกับประคบน้ำแข็งให้ตัวเองเบาๆ
“เสียดายจัง..น่าจะเอากระเป๋าฉันมาด้วย..ฉันจะได้เอายาหม่องมาทาให้นายได้” เธอพูดอย่างเสียดายทำให้แนลว์หันมามอง
“คุณทรายพกยาหม่องด้วยหรอครับ..เหมือนคนแก่เลย” แนลว์พูดทำให้จรินดาตีแขนเขาอย่างเคืองๆ
“ไม่ใช่คนแก่ก็พกได้ย่ะ..ตอนเรียนอยู่ฉันก็พกประจำนั่นแหละ..เพราะว่ามีเรื่องกับคนอื่นบ่อยๆเลยต้องพกติดตัวไว้” จรินดาพูดทำให้แนลว์ปล่อยก๊ากออกมา
“หัวเราะอะไร..นายดูไม่ออกหรอว่าฉันเป็นคนยังไง” เธอพูดเสียงงอนๆ
“รู้ครับๆ ขอบคุณคุณทรายมากเลยนะครับที่อุตส่าห์มีน้ำใจ แต่ทีหลังอย่าอยู่ใกล้ผมเลยครับ” แนลว์พูดทำให้เธอหันมามอง
“นายจะบอกว่ารังเกียจฉันหรอ” เธอพูดเสียงเศร้าๆ
“ไม่ใช่อย่างงั้นเลยครับ..ไม่ใช่เลย แต่ถ้าคุณทรายอยู่ใกล้ผมผมก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ..เจ้านายน่ะรักคุณทรายมากเลยนะครับ แล้วก็หึงแรงด้วย” แนลว์พูดทำให้เธอส่วยหน้าหวือ
“อย่างนายทริคน่ะนะ..ไม่จริงหรอกบอกเลย คนอะไรก็ไม่รู้อารมณ์แปรปรวนเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหน้าบึ้ง เดี๋ยวดีด้วยเดี๋ยวร้ายด้วย ทำเหมือนคนวัยทอง” เธอพูดจากนั้นก็หัวเราะไปพร้อมกับแนลว์ โดยที่คนถูกนินทายังไม่รู้เรื่องด้วยเลย
ความคิดเห็น