ปาฏิหาริย์รักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : การเจอกันที่แสนหนักใจ

◊ SQWEEZ *แก้ไขค่า ^^
ในถนนที่ปล่าวเปลี่ยวแต่มีหญิงร่างเล็กอายุประมาณ 15 ปี กำลังยื้อใครซักคนนึงเอาไว้ น้ำตาไหลพรากดูเหมือนว่าแรงของเธอจะลดลงเรื่อยๆ
     " พี่ทริค!...อย่าไป..อยู่กับทรายก่อน! " เธอร้องไห้พยายามบอกพี่ชายคนนั้น พี่ชายคนนั้นก็มีสีหน้าที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
     " ทราย!...สัญญากับพี่สิ!ถ้าพี่กลับมาได้ทรายต้องแต่งงานกับพี่! " ชายคนนั้นตะโกนบอกให้เธอรับปาก " เร็วสิทราย!บอกพี่สิ! " พี่ชายยังพยายามรั้งตัวเองไว้เพื่อให้เธอรับปาก
     " ค่ะ!ทรายรับปากแต่พี่ทริคอย่าเพิ่งไป! " ดูเหมือนว่าคงไม่ทันซะแล้วเพราะตอนนี้ชายร่างใหญ่กระชากพวกเขาสองคนออกจากกันได้สำเร็จชายคนนั้นแสยะยิ้มแล้วพาตัวพี่ชายเธอขึ้นรถแล้วจากไปปล่อยให้เธอนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
     และวินาทีนั้นเป็นวินาทีที่จรินดา นุติยาวัฒ์ หรือทราย สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมทั้งน้ำตา เธอปาดน้ำตาที่เลอะเต็มพวงแก้มออกอย่างไม่ใยดีนั่งอยู่บนเตียงไม่คิดจะเดินไปไหน
     " ตื่นได้ซักที...กับความฝันลมๆแล้งๆที่ผ่านมาตั้ง10ปี ทำไมไม่ลืมห๊ะ!ทำไม! " เธอพูดอย่างสมเพชตัวเอง แล้วเขกหัวตัวเองอย่างแรงก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก วันนี้เป็นวันดูชุดหมั้น พอนึกได้เธอก็หันไปมองปฏิทิน ใช่จริงๆด้วย คราวนี้เธอเหลือบไปมองนาฬิกาเธอนัดคู่หมั้นไว้ตอน9โมง
     นี่มัน9โมงครึ่งแล้ว ทำไงดีๆ เธอสับสนไปหมด แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องอาบน้ำแต่งตัว
     เธอเดินไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็สวมชุดเดรสลายจุดสีแดง  เรื่องการแต่งหน้าไม่ค่อยเป็นปัญหาสำหรับเธอ เธอเลยเลือกที่จะทาแป้งเด็กแล้วก็ทาลิปสติกสีชมพูหวาน จากนั้นเธอก็ทำผมโดยการม้วนจุก แค่นี้เธอก็เสร็จแล้ว เธอหยิบกระเป๋าใบโปรดแล้วเดินลงมาทันที ตอนแรกเธอกะจะก้าวฉับๆๆไปเลยถ้าไม่ถูก ศรีนวล แม่บ้านใหญ่และก็เป็นแม่นมของเธอด้วยเรียกไว้ซะก่อน
     " คุณหนูคะ...จะรีบไปไหนคะมาทานข้าวก่อนลูก " ศรีนวลเรียกไว้เธอจึงหันมาทำหน้าร้อนรน
     " นมคะ...ไม่ทันแล้วค่ะ! " เธอพูดแค่นี้แล้วรีบวิ่งออกไปทันที ปล่อยให้ศรีนวลยืนงง
     " อะไรกันคะคุณหนู...ไม่ทันอะไรคะ แล้วนั่นวิ่งแบบนั้นเดี๋ยวก็ล้มหรอกค่ะ " ศรีนวลตะโกนไล่หลัง แล้วบอกด้วยความเป็นห่วง
     จรินดาออกมาจากคฤหาสน์แล้วเรียกรถแท็กซี่ไปห้องเสื้อ เย็นจิตร ทันทีด้วยความรีบร้อน
ถึงแล้วห้องเสื้อเย็นจิตรกว่าจะถึงก็กินเวลาไปเกินครึ่งชั่วโมง ห้องเสื้อนี้อยู่ไกลจากคฤหาสน์ร่วม8กิโลได้ รถก็ติดจะไม่ให้ช้าได้อย่างไร จรินดารีบเดินเข้าไปทันที พอเดินเข้าไปก็เห็น วัฒนา ดุริยางค์กุล หรือ วรรธ คู่หมั้นของเธอนั่งรออยู่แล้ว เธอเดินตรงไปหาเขา
      " วรรธ...เราขอโทษ...วันนี้เรามาช้าเพราะว่า... " เสียงของเธอหายไปเมื่อเขาแทรกขึ้นมา " ลืม " วัฒนาตอบแทนให้แล้วลุกขึ้นเต็มความสูงจูงมือเธอเดินเข้าไปหาเย็นจิตร เจ้าของห้องเสื้อนี้ 
     " อ้าว...มากันแล้วหรอคะ...มาเลยค่ะน้องทรายน้องวรรธลองไปลองดูก่อนนะคะไม่ชอบตรงไหนเดี๋ยวพี่แก้ให้เอง " เย็นจิตรพูดยิ้มให้แล้วเดินตามจรินดาไปเปลี่ยนชุด
     เพียงไม่นานจรินดาก็เดินออกมา เธอดูเขินๆ แต่ตอนนี้วัฒนากำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
     " วรรธ...เป็นไงบ้างอ่ะเราไม่ค่อยมั่นใจเลย " จรินดาเรียกวัฒนาเบาแล้วส่งยิ้มเก้อๆไปให้
     " พี่ว่าน้องทรายดูสวยมากเลยนะคะ...จริงมั้ยคะน้องวรรธ " เย็นจิตรพูดแต่วัฒนาไม่ได้ตอบเพราะตอนนี้กำลังตกอยู่ในภวังค์เธอสวยมากจริงๆ เป็นเกาะอกสีเหลืองหม่นๆพาดทับด้วยสไบสีทอง ผ้าถุงสีครีมยาวไปถึงข้อเท้า ดูเรียบร้อยแต่สวยเกินบรรยาย
     " เอ่อ...สวยครับ..สวยมาก " วัฒนาพูดแล้วหัวเราะแก้เก้อ เย็นจิตรเห็นก็ยิ้มอย่างมีความสุข
ทั้งสองเปลี่ยนเป็นชุดเดิมกล่าวขอบคุณเย็นจิตรแล้วเดินออกมาจากร้าน " วันนี้ทรายจะไปไหนรึปล่าว " วัฒนาถามขึ้นขณะที่จะถึงรถ
    " เราจะไปเซ็นแจ้งฯวรรธไปมั้ยล่ะ " จรินดาพูดแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
    " ไปสิ...จะได้ไปกินข้าว...เรารู้นะว่าวันนี้ทรายยังไม่ได้ทานข้าวเช้า " วัฒนาพูดอย่างจับผิด เธอก็เลยยอมรับเสียงอ่อย จากนั้นทั้งสองก็ขึ้นรถเตรียมตัวไปห้างสรรพสินค้ากัน แต่ขับออกมาได้ไม่นานรถของวัฒนาก็ชนกับรถตู้ของใครไม่รู้ วัฒนาเบรคอย่างแรงดีที่เธอใส่เข็มขัดนิรภัยไว้ ไม่อย่างงั้นคงหัวแตกไปแล้ว
    หลังจากเหตุการณ์เงียบสงบวัฒนาจึงหันมาหาจรินดา " ทราย...เป็นอะไรรึปล่าว " วัฒนาหันมาถวามเธอ แต่เธอส่ายหน้า หอบหายใจแรงๆ
    " วรรธอยู่ในรถนะ...เดี๋ยวเราจัดการเอง " จรินดาพูดแล้วเปิดประตูรถเดินออกไป เคาะกระจกรถของรถตู้คันนั้นคนขับจึงเปิดประตูออกมา
    " นี่!ขับรถภาษาอะไรทำไมไม่ดูตาม้่าตาเรือซะบ้างหะ! " จรินดาตะโกนใส่อย่างเดือดดาล เห็นๆอยู่ว่าเราขับตรงไปคนทางเลี้ยวต้องหยุดสิ  ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ!
      เธอเป็นแบบนี้อยู่แล้วเวลาอยู่ในกลุ่มเพื่อนเธอจะเป็นเจ้าแม่ขี้วีนประจะกลุ่มเวลามีเรื่องอะไรเพื่อนก็จะให้เธอเป็นคนจัดการ
    " อยากได้เท่าไหร่ " ผู้ชายคนนั้นถามกลับมาแม้แต่ขอโทษก็ไม่มี
    " เงินน่ะ...ฉันมีเว้ย!...ไม่ต้องการ...แต่ฉันต้องการคุยกับเจ้านายคุณ " จรินดาพูดด้วยความโมโห เธอเกลียดสุดๆคนที่ชอบเอาเงินฟาดหัวคนอื่นเนี่ย ล่าสุดเธอเคยสาดน้ำแล้วก็ต่อยมันไปทีนึง
    ชายคนนั้นเมื่อรู้จุดประสงค์ของเธอจึงเดินไปแล้วเปิดประตูให้ใครคนนึงลงมา เขามีร่างสูงสง่า ดวงตาเฉียบคมสีเทาหม่น เขาคือ นิคาร์โก ไมนอฟ หรือ ทริค ผู้ชายที่เธอฝันถึงแทบทุกคืนมาเป็นเวลา10ปี
     ไม่น่าเชื่อเขากลับมา...กลับมาแล้ว เธออยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขา แต่เขาดูมีอิทธิพลมาก บางทีเขาอาจจะลืมเธอไปแล้วก็ได้ เพราะดูจากแววตาเขา ช่างเรียบนิ่งไม่มีอารมณ์อะไรเลยซักนิด เธอเลือกที่จะถอยออกมาเรื่อยๆแล้วหันหลังเดินไป
     " ทราย...นั่นทรายหรอ " เป็นเสียงที่ไม่มีความดีใจ เสียใจ โกรธ ไม่มีอะไรเลย
     เธอหันหลังมาสบตาเขาสักครู่ " ค่ะ...ทรายเอง...ทรายกลับก่อนนะคะ " เธอตอบแล้วเดินไปหาวัฒนา
     " วรรธ...คราวนี้วรรธจักการเองนะเรากลับก่อน " เธอพูดเพียงเท่านั้นแล้วเดินจากไป ปล่อยให้วัฒนางุนงง
ลองมาอ่านกันนะเคอะรีดเดอร์ทุกคนเป็นกำลังใจให้เค้าไปเรื่อยๆนะ เอารูปเดรสลายจุดมาฝากด้วย