คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OS : secretly like
Finding you was
so hard, but
loving you
is easy
ุเยหลุมรัใรไหมารที่ไ้มอเาาที่ไลๆมันทำให้ผมรู้สึีมาแ่สำหรับบานเห็นว่าผมไม่ล้าที่ะบอวามในใให้ับนๆนั้นใ่ไหมละ..หึ..ุิผิแล้วเานนั้นน้ะมีนรัอยู่แล้วแล้วใล้ะแ่านันในเร็วๆนี้้ะ้วยุิว่าผมไม่ไ้บอเาหรือป่าว...ผมบอเาไปแล้วั้แ่มัธยมปลายผมำ่วเวลาอันแสนเลวร้ายนั้นไ้ีเลยละ......
“แบฮยอนวันนี้มึไปนอนบ้านุปะ?”
“อะ...เอ่ออ..ไม่ีว่าว่ะุ..ุไม่่อยสบายอ่ะเี๋ยวมึิไ้าุ”
“เฮ้ย!มึเป็นอะไรมาไหมไหนูสิ!?”านยอลยื่นหน้าเามาใล้แบพร้อมนำมือไปทาบบนหน้าผาเนียนเพื่อรวไ้..แ่มัน็้อทำให้านยอลมวิ้วทันทีเพราะาที่เพื่อนัวเล็ะไม่มีไ้แล้วู่ๆแบฮยอน็หน้าแหูแไปหมึทำให้านยอลผละหน้าออมาแล้วพูับนัวเล็
“ไม่เห็นัวร้อนเลยทำไมหน้ามึแี้อ่ะเมื่อี้ยัีๆอยู่เลย?”านยอลเอียอมอแบอย่าสสัยพรามวิ้วไป้วยมันทำให้หัวใแบฮยอนเ้นผิัหวะทันทีพราพรำบอเ้าหัวใวน้อยอย่าเ้นเเรแู่่ๆานยอล็่อยๆยื่นหน้าเ้ามาใล้เรื่อยๆหัวใเ้าเอ่ย็เ้นแรึ้นเรื่อยๆเ่นันแบฮยอนเลยเเสร้ีหน้าผาานยอลไปหนึ่ที่อนะถอยออมาเพื่อไม่ให้ผิสัเ
“นี่แหนะ!ลามปามไอสัสวันนีุ้มีธุระอ่ะ”แบฮยอนหา้ออ้าที่ิว่าานยอละไม่สสัยอีที่เาไม่อยาไปบ้านานยอล็เพราะว่าลัวเาะเผลอปาบออบานยอลน่ะสิเายัไม่พร้อมอนนี้หรอ
“ธุระไรอ่ะ?ไปไหน?ทำไร?”านยอลพ่นำถามออมาไม่หยุเพราะิว่าเพื่อนัวเล็อเาหา้ออ้า
“เอ่อออ..ไปับไอยอห้อA1อ่ะ”แบฮยอนไม่มีัวเลือมาเลยึเพื่อนสนิทอเาอีนึ้นมาเป็น้ออ้าเพื่อไม่ให้ผิสัเ
านยอลมวิ้วรุ่นิว่าเรื่อริไหมหรือเพรียเพราะเเบฮยอนไม่อยาไปนอนบ้านเาันแน่เี๋ยวนี้แบฮยอนูแปลๆไปทำัวห่าเหินปิเสธลอไม่ว่าเาะวนไปไหนทั้ๆที่เมื่อ่อนเรา2นัวิันอย่าับแฝไปไหนไปทำไรหรือไปนอนบ้าน็ะไปลอไม่ว่าฝ่ายไหนะวนแ่เี๋ยวนี้ไม่...ใ่้อใ่แน่ๆแบฮยอนแปลไป...
“แบฮยอน..”านยอลเรียเเบฮยอนพร้อม้อาเเบฮยอนอย่าับำลัหาวามลับที่นัวเล็้อนเอาไว้แ่แบฮยอนเมื่อรู้ว่าถู้อับผิ็หลบหน้าทันทีพร้อมับทำท่าทีว่าะลาเาเเล้วะเินหนีไป
“อะ..เอ่ออ..านยอลุ้อไปละอ่ะเี๋ยวไอยอรอนานั้นุไป่อนน-“
“เี๋ยว!”ยัไม่ทันที่แบะบอลาานยอลบานยอล็ึเเนเานทำให้เาเไปนอแร่เ้า
“อะ..อะไร?”แบฮยอน้มหน้าุมอพื้นเพราะไม่อยาเผิหน้าับานยอลเมื่อานยอลเห็นเเบฮยอนเอาแ่้มหน้าไม่มอหน้าเาสัทีึเยามนให้สบาับเา่อนะพูออไป
“มึรู้ไหมเี๋ยวนี้มึเปลี่ยนไป...เี๋ยวนี้มึไม่่อยไปไหนมาไหนับุเลยเอาแ่ไปับไอยอห้อA1นั่นอยู่ไ้มึ็รู้ว่าเฮุนห้อA1มัน็อบมึอยู่ไหนมึบอใหุ้่วยัารเรื่อไอเฮุนให้ไมึไปหาไอยอบ่อยๆมัน็ิว่ามึับุไม่ใ่แฟนันสิหรือมึเปลี่ยนใะบับไอเฮุนหรอ?”
“ป่าวน้ะ!ือุ..ืออ”
“มึเป็นอะไรมึบอุสิุไม่อบเลยที่มึเป็นแบบนี้มึเป็นเพื่อนุน้ะเว้ยมีอะไร็บอุิ”
อึ!เพื่อนหรอ..ทำไมมันเ็บั..
“ป่าววไม่มีอะไรหรอโอเรเี๋ยววันนีุ้ไปนอนบ้านมึ็ไ้”แบฮยอนฝืนยิ้มฟืๆไปให้านยอลแ่านยอล็ไม่ไ้สสัยอะไรลับีใ่ะ้วย่ำ
“เย้!!!”านยอละโนัลั่นลานว้า่อนะระโโลเ้นพร้อมูมือแบฮยอนลับบ้านอน
ทั้สอพาันเามาในบ้านอานยอลเป็นที่เรียบร้อยแบฮยอนลอสำรวบ้านูอีที็ปราว่ามันเียบผิปิเเล้วุน้าอารึลับุอาฮยอนบินไปไหนละเเบฮยอนนำพาร่าัวเล็ไปพัพิบนโฟาว้ารล้าบ้านอานยอลเาไม่ไ้สสัยอะไรว่าทำไมบ้านถึเียบมาน่ะสสัยุอาับุน้าบินไป่าประเทศานยอลเลยวนเามานอนเป็นเพื่อนานยอลเินไปที่วร่อนะลมือทำอาหารให้เาินอย่าที่เยทำแ่่อนแบฮยอนโทรศัพท์มาูอะไรไปเรื่อยเปื่อยนเห็นสเัสอานยอลที่เียนว่า’ผมะไ้สารภาพรัับเาแล้ว’เมื่อเเบฮยอนเห็นสเัสที่านยอลโพส็ทำให้แ้มาวึ้นสีระรื่นเาไม่อยาิหลัวเออะไรมาหรอแ่ะให้ทำไไ้็านยอลอยู่ับเาแ่2นนิะไม่ให้เาิหลัวเอไ้ไละเเล้วสเัสเมื่อี้ที่านยอลโพส็ไม่ถึนาที้วย่ำแบฮยอนไ้แ่ฟุ่บหน้าเล่นอยู่ับหมอนบนัอย่าเินอาย...
เอาละวันนี้เาะ้อสารภาพรัับานยอลให้ไ้
“เป็นอะไรนั้ยิ้มรุ่มริ่มอยู่นเียวอยู่ไ้เพ้อฝันลาวันหรอออมาๆิน้าวเร็วุๆๆๆ”านยอลยาน้าว่าๆนาๆว่าไว้บนโ๊ะอาหาร่อนะทำท่าเรียเเบฮยอนเหมือนเรียหมา
“เะเถอะมึๆ”แบฮยอนูนิ้วลาให้านยอล่อนะสถบออมาอย่าอารม์เสีย
แบฮยอนเินมาโ๊ะอาหาร้วยสีหน้าบูบึที่านยอลเเล้เรียเาเหมือนหมาเอาไว้
“โอ๋ๆๆเป็นไรหมาน้อยอานมานั่นี่มาเร็วๆๆ”านยอลบที่ััวเอเป็นเิเรียเเบฮยอนมาแ่ลับไ้มาแ่สายาิั่อนะนั้ลฝั่ร้ามอานยอล
“โอ๋ๆๆๆไม่แล้ละๆิน้าวเร็วเี๋ยว้าวืหม”เเบฮยอนเบะปาหนึ่ที่อนะเริ่มิน้าวัน
“แบ”
“อะไร”
“้าวิปาอ่า”านยอลไม่รอให้เเบปั้าวออ่อนะยื่นมือไปปัเศษ้าวที่มุนปาแบเเล้วเอาเ้าปาัวเอทันที
“ไอานมึทำอะไรอ่ะ!?มึปัใหุ้็พอแล้วไหมแเ้าไปทำไม!”แบฮยอนหน้าึ้นสีัพร้อมเ็ไปรอบๆปาพราบ่นานยอลไป้วยานยอล็เอาแ่หัวเราะิัที่ไ้แล้แบฮยอน่อนเาะลุไปเ็บานไปล้า
“ไม่้อๆเี๋ยวุล้าเอ”แบฮยอนเห็นท่าว่าานยอละเ็บานไปล้าเา็้านทันที่อนะึานในมืออานยอลมาถือไว้แล้วเินไปทาห้อรัวทันที
“เี๋ย-“
“เียบไปเถอะมึเี๋ยวุล้าเอมึอุสาทำใหุ้ิน”แบฮยอนพูพรายมือปัให้านยอลไปทำธุระส่วนัวเถอะ
านยอลึ้นมา้าบน่อนะอาบน้ำแ่ัว่อนะนั่ทำรายานอเาเเละเเบฮยอน2-3อย่า่อนะึ้นไปที่เียไม่นานเเบฮยอนเินเ้ามา
“ะนอนละอ้อ?”แบฮยอนถามพราหยิบผ้าเ็ัวมา่อนะเินเ้าห้อน้ำไปเพราะาที่เาถามไปานยอล็ไม่ไ้อบอะไรลับมา
แบฮยอนนั่ลบนเีย้าๆ่อนะสอัวเ้าผ้าห่มหนาแล้วึมาอยู่ระับา่อนเาะะโหน้าสำรวว่าานยอลหลับหรือยั่อนเาะแน่ใริๆแล้วานยอลหลับริแล้วสอแทรัวเ้าไปในวแนว้าพร้อมเอื่อมมือไปอเอวหนาเเน่นแบทำแบบนี้ับานยอลบ่อยๆโยที่เ้าัวไม่รู้เลยเพราะานยอลน่ะหลับลึ่อนที่เาะพูวามในใออมา
“านยอลุอบมึน้ะอบมาอบมานานแล้ว้วยุไม่ล้าบอเรื่อนี้ับมึเพราะมึไม่อบารรัร่วมเพศถ้าุบอมึมึะเลียุไหมมึะโรธุหรือป่าวแ่ถึแม้มึะเลียหรือโรธุุ็ะรัมึถึแม้ว่าเรื่ออเรามันะเป็นไปไม่ไ้แุ่็ะรัมึแบบนี้่อไปอร-“
ผละ!
แบฮยอนถูผลัให้ออห่าาานยอล่อนเาะ้อใเพราะานยอลไม่ไ้หลับั้แ่แรอยู่แล้วานยอลมอแบฮยอน้วยสายาเหยียๆ่อนะลุออาเียไปพร้อมปิประูัลั่น่อนะทิ้ประโยที่แสนเ็บปวที่แบฮยอน้อรับรู้ถึมัน
“ุเลียมึแบฮยอนอย่ามาใหุ้เห็นหน้าอี!!”
พร้อมับหยน้ำาที่ไหลอาบเเ้มหน้าแบฮยอนร้อนผาวแบฮยอนนั่อเ่าอยู่ปลายเียอานยอล่อนะปล่อยน้ำาให้ไหลไม่หยุวามรู้สึมามายถาโถมใส่ัวเาำว่าเลียาานยอลเหมือนนำมีเป็นล้านๆเล็มทิ่มเเทที่หัวใเาให้ยับเยินแสลาย
“ฮึ...ทำไม..อึ...ทำไม...ฮื่อออ”แบฮยอนไ้แ่พรำถามว่าทำไมๆ่ำๆเาเหมือนนิหลุเาิว่าานยอละไม่เลียเาะเ้าใเาแล้วที่ผ่านมาที่เป็นเพื่อนันมาหลายปีเาไม่เยรู้สึอะไรับเลยรึไ
แบฮยอน่อยๆนำพาร่าายที่เหนื่อยร่าอัวเอออาบ้านหลัให่อานยอลที่เาเยมาเล่นมานอน้วยบ่อยๆแ่หลัานี้ไม่มีอีแล้ว....เาทั้เสียใเสียวามรู้สึเาเสียทุอย่า....แล้วหลัานั้นเา็หายไปาาริ่อย้ายบ้านย้ายโรเรียนไม่มีใรรู้ว่าเาอยู่ไหน....
แบฮยอนยืนยิ้มให้ับรูปภาพแ่านอปาร์ านยอล & เว โมี น้ำาเม็เล็ๆไหลอาบแ้มาวใบหน้าที่แ้มไป้วยรอยยิ้มับยาน้ำาไม่แม้ะปาน้ำาออภาพรหน้าเริ่มพรามั่วเพราะน้ำาที่ัอยู่ที่าเล็พร้อมับำพูอวยพร
“อให้ทัู้่รัันราบนานเท่านาน....”พร้อมน้ำาหยสุท้าย่อนที่ทุอย่าะมืสนิท.....
The end
ความคิดเห็น