คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(สมาพันธ์นักฆ่า)
แสงแดดอ่อนๆยามเช้า สาดส่องไปทั่วทั้งบริเวณป่าสีโลหิต สิ่งมีชีวิตต่างลืมตาและส่งเสียงขานรับเช้าวันใหม่ ก่อนจะเริ่มทำกิจวัตรของตนเอง เว้นแต่...ในมุมที่มืดที่สุดของป่าที่ถูกเก็บซ่อนไว้อย่างเงียบเชียบ ไร้ชีวิต ไร้แสงสว่างจากดวงตะวัน ไม่มีแม้แต่ความหวัง ภายในหุบเขาสูงใหญ่ที่โอบล้อมอาณาเขตต้องสาป
กรอบ!!!
ภายใต้ความมืดมิดร่างสูงใหญ่ล้มลงบนพื้นแข็งกระด้าง ที่เต็มไปด้วยกิ่งไม้ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว เลือดอุ่นๆไหลซึมออกจากแผงอกเปลือยเปล่า ร่างสูงกัดฟันก่อนจะพยามยันตัวขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล แถมยังทำให้บาดแผลฉกรรจ์กระแทกเข้ากับก้อนหิน ร่างสูงร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะพลิกตัวหงายขึ้น
...ข้ากำลังจะตายเหรอ...
แม้แต่ตอนที่ข้ากำลังจะตาย...ข้าก็ยังไม่ได้เห็นแสงสว่าง
โลกช่างมืดมิดเสียจริงๆ...
เหมือนฟ้าบันดาล ขณะที่ร่างสูงเตรียมตัวเตรียมใจกลับบ้านเก่า แสงบางอย่างก็พุ่งตรงลงมาจากท้องฟ้า ความสว่างของมันเจิดจ้าเสียจนทำให้ร่างสูงที่ปกติก็ลืมตาไม่ค่อยจะขึ้น ต้องหลับตาลงทันที
รู้สึกเหมือนโลกมันสว่างขึ้น...สว่างเกินไปแล้วโว้ย!!!
โครมมมมมม!!!
เสียงของอะไรบางอย่างร่วงลงกระแทกกับพื้น ทำไมข้าถึงรู้นะเหรอ ก็เพราะเศษหิน ดิน ทราย ที่เกิดจากแรงกระแทกนั้น มันกระเด็นมาใส่ข้าหมดเลยนะสิ ฟ้าบันดาลอะไรกัน สวรรค์ซ้ำเติมละสิไม่ว่า นี้มันนรกชัดๆเลย!!!
"โอ๊ยยยยยยยย!!!"
เสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดทำให้ร่างสูง สะดุ้งสุดตัว ก่อนจะพยามหันหน้าที่ตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งชาไปทางต้อนเสียง ห่างไปไม่ไกลนัก เงาตะคุ่มๆ ของอะไรบ้างอย่างก็เดินกระโพกกระเพ็กมาทางเขา
ข้าต้องเห็นภาพหลอนแน่ๆ ในป่าต้องสาปแห่งนี้มีเพียงข้าผู้เดียวที่อาศัยอยู่ ไม่มีทางที่จะมีมนุษย์อาศัยอยู่เป็นแน่ ข้าตาฝาดชัวร์!
แต่เดี๋ยวนะ! ภาพหลอนที่ไหนมันจะเดินได้กัน...
ระหว่างที่ร่างสูงกำลังสับสนกับความคิดของตัวเอง ภาพหลอนนั้นก็หยุดเดิน แต่...
ตุ๊บ!!!
"จ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!"
สวรรค์โปรด ภาพหลอนนั้นล้มทับตัวข้าเต็มๆเลย แว้กกกกก!!! แผลข้าฉีกขาดมากกว่าเดิมอีก นี้มันเวรกรรมอะไรของข้าเนี่ย! ขนาดเจ็บหนักแบบนี้ยังจะมาซ้ำเติมกันอีก ข้าไปทำอะไรผิดไว้นักหนา ห๊า!!! อยากตายจริงๆ
"ทำไม...ไม่ตายๆไปซะเลยวะ"
เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังมาจากภาพหลอน มันอู้อี้เสียจนฟังแทบไม่เป็นภาษา ...นี้เจ้าภาพหลอนมันอ่านใจได้เหรอ...
"น้ำอะไร...แค่ก"
ภาพหลอนพูดอะไรบางอย่าง ก่อนจะไอจนตัวโยน เสียงหายใจแผ่วเบาจนแทบจะขาดห่วง ร่างสูงสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ของเหลงข้นครักที่มีกลิ่นคาว...เลือด...
แสดงว่าสิ่งที่ทับอยู่บนตัวข้าไม่ใช่ภาพหลอนแต่เป็นมนุษย์งั้นสิ แถมมนุษย์ที่อยู่บนตัวข้าก็กำลังจะตายงั้นเหรอ...อะไรมันจะพอดีขนาดนั้น
"จะ... เจ้าชื่ออะไร"
"ข้าถามว่าเจ้าชื่ออะไร!!!"ข้าตะคอกเสยงดังเมื่อเห็ฯว่าอาการของมนุษย์นั้นเริ่มแย่ลง เล่นเอาแสบไปทั้งคอเลยที่เดียว บ้าจริง! ทำไมต่อมคนดีต้องมาทำงานอะไรตอนนี้ด้วยวะ
"นี่เจ้าอยากตายจริงๆใช่ไหม!!!"
"ยุ่งอะไร..."
สวรรค์ เจ้ามนุษย์นี่กวนดีแท้ ถ้าไม่ติดว่าเดี้ยงทั้งคู่ ข้าคงได้ฆ่าเจ้ามนุษย์นี่ทิ้งไปแล้ว...
"บอกชื่อเต็มๆเจ้ามา ก่อนที่ข้าจะปล่อยให้เจ้าตายจริงๆ"
"ปฐวี"
"หา!!!ทำไม่ชื่อเจ้าออกเสียงอยากอย่างงี้วะ ง่ายกว่านี้ไม่มีหรือไง"
"มีตะ...แต่เป็นชื่อเล่น แค่กๆ"
"แล้วอะไรเล่า"
"ข้าวฟ่าง..."
"โห...ยากทุกอันเลยวุ้ย!!! บ๊ะ! เอาชื่อจริงก็ได้วะ วิญญาณแห่งข้า มังกรแห่งเอโรเมรอส ขอพันธะสัญญาแห่งนายจงฝูกมัดข้า เพาว์โรอาเรซิน และนายผู้เป็นเจ้าชีวิตข้า ปฐวี"
ทันทีที่จบประโยค ชีพจรของร่างบางก็หยุดลง เป็นเวลาเดียวกับแสงเจิดที่แม้จะหลับตาก็ยังรู้สึกได้สว่างขึ้น ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วราวกับร่างกายจะระเบิดออก ก่อนที่ของเหลวสีแดงสดจะกระหวัดรัดรึงของทั้งสองไว้ บาดแผลตามร่างกายค่อยๆประสานกันจนสนิท
แค่นี้ก็พอแล้วละ...
ร่างสูงที่ใช้พลังมากไปค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆภาพเลือนลางตรงหน้าเหลือเพียง ร่างบางเปื้อนเลือดนอนแน่นิ่งอยู่บนร่างของเขา
ทุกอย่างมืดลง...ก่อนที่ร่างสูงจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
ความคิดเห็น