OC Graden

ลำดับตอนที่ #2 : ASYLUM GIRL : PHYCHOSIS LOVER

APPLICATION

"ฮ่าๆๆๆๆ พวกน่ารังเกียจอย่างแกน่ะ หายไปให้หมดดีกว่านะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

ชื่อ :: อเล็กซานดร้า บอร์เดน [ Alexandra Borden ]

ชื่อเล่น :: อเล็กซ์ [ Alex ]

อายุ :: 23 ปี

สัญชาติ :: อเมริกา

ลักษณะรูปร่างหน้าตา :: รูปร่างสูงโปร่ง ด้วยส่วนสูง 172 เซนติเมตรและน้ำหนัก 57 กิโลกรัม ผมหยักศกสีดำยาวสลวยถึงกลางหลังมักถูกมัดเป็นเปีย ผิวสีขาวเนียนสวยงามตัดกับดวงตาสีแดงฉานที่ราวกับกำลังหัวเราะอยู่ตลอดเวลา ขอบตาที่ดำคล้ำเหมือนกับคนที่ไม่เคยหลับนอน ริมฝีปากเล็กได้รูปสีชมพูอวบอิ่มที่จะมอบรอยยิ้มแสนประหลาดให้กับผู้พบเห็น พลาสเตอร์และผ้าพันแผลที่เริ่มจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย นิ้วและข้อมือถูกประดับไปด้วยกำไลและแหวน เล็บที่ถูกทาด้วยสีดำ เธอมักแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนสีดำรัดรูป คลุมทับด้วยเสื้อคาดิแกนตัวใหญ่สีขาวสะอาดสะอ้านที่สุดท้ายแล้วก็กลายสีแดงฉาน รองเท้าส้นสูงสีขาวที่เสริมให้ร่างของเธอสูงระหง

“ทำไมถึงเป็นสีขาวเหรอ? อาจเป็นเพราะ ‘สีแดง’ ก็ได้นะ ฮ่ะๆ”

ลักษณะนิสัย :: ‘อเล็กซานดร้า บอร์เดน’ หญิงสาวผู้มีภูมิหลังอันน่าสยดสยอง เธอมีนิสัยที่แปลกประหลาดจากคนทั่วไป อาจเป็นผลที่ได้รับมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หรืออาจเป็นเพราะความผิดปกติที่มีมาตั้งแต่เกิดที่พึ่งได้แสดงผล

          อเล็กซ์ เธอเป็นคนที่มีนิสัยที่รุนแรง ชอบความเจ็บปวดและชอบที่จะสร้างความเจ็บปวด เธอมักที่จะหัวเราะออกมาอย่างแปลกประหลาดแม้ว่าจะไม่มีอะไรที่ฟังดูน่าสนุกเลย เธอรักการยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้ มันดูน่าสยดสยอง ดูมีความสุขและดูโศกเศร้าในเวลาเดียวกัน ในบางทีเธอก็ดูมีความสุขอย่างไร้เหตุผล เธอจะยิ้มและหัวเราะอยู่คนเดียว บางเวลาเธอก็จะหงุดหงิดทั้งที่ไม่มีใครทำให้เธอโกรธ เธอมักอาระวาดละทำลายข้าวของ ใบหน้าที่จะมอบยิ้มที่บิดเบี้ยวอยู่เสมอ จะกลับกลายใบหน้าที่บึ้งตึง ความรุนแรงที่เธอรักจะถูกส่งต่อให้กับคน สัตว์ สิ่งของใกล้ตัว หรือแม้แต่ร่างกายของตัวเอง ดวงตาที่ดุร้ายจะดูโหดร้ายและรุนแรงมากยิ่งขึ้น

เธอเป็นคนที่ค่อนข้างหยาบคาย พูดจาตรงไปตรงมา ไม่ค่อยที่จะคิดอะไรก่อนพูด เพราะความมั่นใจว่ายังไงก็จัดการทุกอย่างได้ ‘แค่ทำลายมันทิ้งไปคงไม่ใช่เรื่องยาก’ เธอเป็นคนที่ถูกมองว่าเป็นตัวปัญหาสุดๆ การกระทำที่เอาแต่ใจไม่สนใครทั้งสิ้น คำว่ากฎระเบียบ ไม่เคยถูกบันทึกไว้ในหัวของเธอ ทำให้การอยู่ร่วมกับคนอื่นเป็นไปได้ค่อนข้างยาก แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจอะไร ‘ใครจะเป็นอะไร ฉันไม่สนใจหรอก เหมือนกันกับที่เจอฉันยังไงล่ะ’

เธอรักที่จะทรมาน เธอมักหาสิ่งของหรือวิธีการใหม่ๆเพื่อความสนุกที่เธอต้องการ เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่าการที่เธอกระทำต่อเหยื่อมันน่าขยะแขยงขนาดไหน เธอไม่สนใจว่าสิ่งที่เธอกระทำจะทำให้เธอต้องคลุกกับเลือด หรือต้องคลุกกับเครื่องในมากมาย เธอไม่ต่างอะไรกับ ‘นักชำแหละ’ กรรไกรและมีดเป็นสิ่งที่เธอให้ความสนใจเป็นอย่างมาก เธอจะทิ้งสัญลักษณ์ไว้บนร่างกายเหยื่อ ราวกับแสดงความเป็นเจ้าของบนผลงานแต่ละชิ้นที่เธอเป็นคนสร้างสรรค์เองกับมือ

จริงอยู่ที่อเล็กซ์มักจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา แต่คุณจะมั่นใจได้ซักแค่ไหนว่าคุณจะไมใช่เป้าหมายของเธอ ใบหน้าที่มอบรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวอยู่เสมอและดวงตาที่ดูราวกับกำลังหัวเราะชอบใจอยู่ตลอดเวลา ซึ่งบางทีทุกอย่างก็แปลกไป ใบหน้าที่ไร้ซึ่งรอยยิ้มและดวงตาที่เรียบเฉยซึ่งไม่สามารถอ่านความหมายของมันได้เลย ถึงเธอจะดูบ้าคลั่งและโรคจิตอยู่ตลอดเวลาแต่เธอก็เป็นผู้หญิง หากคุณได้เห็นเธอเวลาที่อยู่ตัวคนเดียวล่ะก็ คุณอาจจะเข้าใจถึงเรื่องราวบางส่วนและการตัดสินใจของเธอ เธอก็มีความรู้สึกรัก ความเหงา ความอบอุ่น เหมือนกับที่คนทั่วไปต้องการ หากเธอเลือกได้เธอก็ไม่ต้องการเป็นแบบนี้หรอก

“ใครว่าฆาตกรไร้ความรู้สึกกันเล่า”

ประวัติส่วนตัว :: อเล็กซานดร้า เธอเกิดมาในครอบครัวที่เยี่ยมยอด คุณพ่อเป็นนักวิทยาศาสตร์ และคุณแม่ที่เป็นจิตแพทย์ เธอมีพี่ชายอีกคนหนึ่ง ‘ไมเคิล บอร์เดน’ เขามีอายุมากกว่าเธอ 3ปี การใช้ชีวิตของครอบครัวนี้เป็นไปอย่างเรียบง่าย จนกระทั่งวันหนึ่งวันที่เธอเริ่มบิดเบี้ยวไป

          วันหนึ่งในฤดูร้อน อเล็กซ์ในวัย 5ขวบถูกพาไปที่โรงพยาบาลจิตเวช ที่ทำงานของแม่ของเธอ ความอยากรู้อยากเห็นของเด็กที่เธอมีทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องราวที่โหดร้าย อเล็กซ์ในวัยเด็กยังไงไม่สามารถเข้าใจที่นี่ได้ เธอเพียงเข้าใจว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ทำงานของแม่เธอ หากแม่สามารถไปไหนมาไหนในที่แห่งนี้ได้เธอก็สามารถไปได้เช่นกัน เธอต้องการที่จะรู้ว่าที่แห่งนี้มีอะไร จนกระทั่งมาถึงห้องผู้ป่วย สายตาที่ดุร้ายจับจ้องมายังเธอ มือของผู้ป่วยมากมายตะเกียกตะกายออกมาจากกรงขัง กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีเธอก็ไม่สามารถออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว ความหวาดกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจ เธอทได้เพียงกอดตัวเองและถอยห่างให้ไกลไปจากผู้ป่วย เธอร้องไห้อยู่ในที่แห่งนั้นท่ามกลางผู้ป่วยที่ราวกับสัตว์ร้าย กว่าที่แม่จะหาตัวของเธอเจอ จิตใจของอเล็กซ์ก็บิดเบี้ยวไปเสียแล้ว…..

          หลังจากนั้น อเล็กซ์ก็เก็บตัวอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหน คุณพ่อของเธอจำเป็นต้องจ้างอาจารย์ส่วนตัวมาสอนหนังสือเธอที่บ้าน ส่วนไมเคิล เขาได้เรียนในโรงเรียนชื่อดัง เขากลายเป็นที่รักของเพื่อนๆต่างจากอเล็กซ์ที่ได้เพียงแค่มองเหล่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเล่นกันในสวนสาธารณะที่อยู่ห่างไปจากตัวบ้าน

          และแล้วเหตุการณ์ที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปอีกครั้งก็เกิดขึ้น อเล็กซ์ในวัย 8ปีที่ต้องเรียนกับอาจารย์ตัวต่อที่บ้านเกิดรู้สึกถึงเสียงกระซิบบางอย่างที่อยู่ในหัวเธอ ความบ้าคลั่งเริ่มคืบคลานเข้ามาโอบกอดเธอ กว่าจะรู้ตัวอีกทีคราบเลือดก็เกาะอยู่บนใบหน้า โศกนาฏกรรมที่เธอเป็นผู้ก่อขึ้น พ่อและแม่ของเธอและคนรับใช้ถูกฆ่าโดย ‘อเล็กซานดร้า บอร์เดน’ พวกเขาตายในเวลากลางคืนขณะที่หลับอยู่บนเตียง แผลที่ได้รับจากขวานกว่า10 แผลเป็นสาเหตุ ในคืนนั้นเธอและพี่ชายถูกพาหนีไปโดยครูของอเล็กซ์ กลับไปที่บ้านของเขา ที่ประเทศญี่ปุ่น

          อเล็กซ์และไมเคิลเริ่มชีวิตใหม่ที่นั่น ไมเคิลเป็นที่รักของเพื่อนๆ ต่างจากอเล็กซ์ เธอถูกกีดกันออกจากนักเรียนทั้งหมด อาจเป็นเพราะนิสัยที่ดูเข้ากับใครไม่ได้ หรืออาจเป็นข่าวลือเกี่ยวกับภูมิหลังของเธอ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นในที่แห่งนี้ไม่ว่าใครก็ถูกแกล้งทั้งนั้น หากไม่อยากอยู่ที่ต่ำๆก็ต้องไต่ขึ้นไปให้อยู่เหนือคนอื่นๆ ในโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้การถูกกลั่นแกล้งเป็นเรื่องปกติ ตั้งแต่การขโมยรองเท้าไปซ่อนจนถึงขั้นล่อลวงไปทำร้ายร่างกาย นานวันเข้า ที่นี่สำหรับอเล็กซ์ มันก็ไม่ต่างอะไรจากโรงพยาบาลจิตเวชที่เป็นต้นกำเนิดความโหดร้ายในตัวเธอ หรือมันอาจจะเป็นตัวจุดชนวนให้ความโหดร้ายตัวของเธอตื่นขึ้นกัน...?

          เส้นความอดทนของอเล็กซ์ที่หนาพอๆกับเชือกเส้นใหญ่ ในท้ายที่สุดมันก็ขาดลง “ถ้าไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า” เสียงกระซิบบางอย่างดังขึ้นมาอีกครั้ง และแล้วเธอก็ก่อโศกนาฏกรรมขึ้นอีกครั้ง ในวันนั้น วันสำเร็จการศึกษา มันเป็นวันที่เธอจบม.ปลายปีที่3 พอดี นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันในหอประชุมทีไม่ได้กว้างมาก นักเรียนทีกำลังจะจบออกไปทุกๆคนต่างมีความสุข ส่วนรุ่นน้องที่ยังไม่จบออกก็ต้องมารวมอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน หอประชุมที่เก่าทรุดโทรมถูกตกแต่งด้วยลูกไม้ที่ทำด้วยผ้าทำให้มันดูสวยงามขึ้นมา “แต่ผ้าน่ะ มันติดไฟได้ใช่มั้ยล่ะ ดังนั้นแล้วถ้าให้มันได้เต้นในกองเพลิงก็ดูงดงามดีไม่ใช่เหรอ?” อเล็กซ์จัดการวางเพลิงเผาหอประชุมที่บรรจุนักเรียนและอาจารย์ทั้งโรงเรียน เสียงกรีดร้องดังไปทั่วบริเวณแต่กลับมีเสียงหัวเราะแปลกประหลาดดังเล็ดลอดออกมา ไมเคิลมองเพลิงที่อยู่ตรงหน้า เขาและนักเรียนอีกจำนวนหนึ่งที่หนีรอดออกมาได้ แต่ก็พ้นเงื้อมือของฆาตกรที่สร้างโศกนาฏกรรมตรงหน้า อเล็กซ์เดินมาพร้อมกับมีดทำครัวในมือ เธอไล่ฆ่านักเรียนที่รอดออกมาอย่างเลือดเย็นจนเหลือไมเคิล บอร์เดน พี่ชายของเธอ เขาถูกสั่งให้ลากศพของนักเรียนที่รอดจากไฟออกมาได้มาที่ห้องเรียนห้องหนึ่ง ก่อนจะช่วยจัดให้นักเรียนเหล่านั้นนั่งบนเก้าอี้ ไมเคิลทำได้เพียงทำตามคำสั่งของอเล็กซ์ เลือดที่เปรอะเปื้อนทั่วร่างกาย ทำให้ไมเคิลไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าน้องสาวของตน เขาทำได้เพียงแค่ภาวนาอยู่ในใจให้ความเป็นครอบครัวทำให้เธอไว้ชีวิตเขา

“การจะไม่ถูกแกล้งต้องไต่ขึ้นไปอยู่ที่สูงที่สุด

พี่เคยพูดคำนี้ให้ฉันฟังใช่มั้ย?

ฉันน่ะ ไม่อยากถูกแกล้งหรอกนะ”

“ดังนั้นแล้ว

หากมีพี่อยู่

ฉันก็จะอยู่จุดสูงสุดไม่ได้หรอก :)”

          ภายเย็นวันนั้น ตำรวจเข้ามาที่เกิดเหตุ เถ้าธุลีของหอประชุม เศษขี้เถ้าของเหล่านักเรียนและบรรดาอาจารย์ปนกันอยู่ในซากของหอประชุมที่ไหม้ไป เศษเสื้อผ้าและใบประกาศจบการศึกษาที่พวกเขาไม่มีวันได้ใช้ต่อไปอีกกระจายไปทั่ว ผู้ปกครองของนักเรียนทั้งหมดโศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก ตำรวจตรวจไปจนถึงห้องเรียนห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปทั่ว เมื่อเข้าไปในห้องนั้นก็ทำให้ตำรวจทุกคนรู้สึกขนลุกทันที ศพของนักเรียนถูกจัดให้นั่งอยู่บนเก้าอี้ราวกับกำลังเรียนหนังสืออยู่ นักเรียนบางส่วนถูกของมีคมแทงจนตายก่อนจะถูกแหวกบริเวณท้องออกเห็นเครื่องในภายในร่างกาย และบางส่วนก็ถูกตัดอวัยวะบางส่วนออก แต่มันยังไม่หมดแค่นั้น ศพของนักเรียนชายคนหนึ่งถูกห้อยลงมาจากพัดลงเพดานในลักษณะกลับหัว ใบหน้าเละจนไม่สามารถมองออกได้ว่าเป็นใคร ในที่แห่งนั้นมีเพียง ‘อเล็กซานดร้า บอร์เดน’ นักเรียนหญิงสัญชาติอเมริกาในวัย 17ปีที่กำลังนั่งโยกตัวไปมาบนเก้าอี้ข้างหน้าต่างบานสุดท้ายในสภาพที่ใบหน้าและร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด บนโต๊ะเรียนมีกรรไกรและมีดทำครัวขนาดใหญ่วางอยู่บนโต๊ะนั้น

          เธอถูกนำตัวมาสอบสวนแต่เธอก็ไม่ได้ให้อะไรที่มีประโยชน์เลย เธอเอาแต่ยิ้มและหัวเราะอย่างน่าสยดสยอง และตอบแค่เพียงว่า “พวกน่ารังเกียจ พวกมันไม่สมควรมีชีวิตอยู่หรอกเนอะ” ก่อนจะถูกในตัวไปที่โรงพยาบาลจิตเวชานามิโมริ โรงพยาบาลจิตเวชมันคือจุดเริ่มต้น และจุดจบชีวิตที่จะมีตัวตนอยู่ของเธอ อเล็กซานดร้า

จากเด็กหญิงผู้เรียบร้อยแห่งตระกูลบอร์เดน สู่เด็กหญิงผู้เก็บตัว

จากเด็กหญิงผู้เก็บตัว สู่ฆาตกรเด็ก

จากฆาตกรเด็ก สู่เด็กนักเรียนสัญชาติอเมริกาที่ประเทศญี่ปุ่น

จากนักเรียนสัญชาติอเมริกาที่ประเทศญี่ปุ่น สู่ฆาตกรโรคจิตที่สร้างโศกนาฏกรรมที่โหดร้าย

และจากฆาตกรโรคจิตที่สร้างโศกนาฏกรรมที่โหดร้าย สู่ผู้ป่วยจิตเวชขั้นที่สี่ของโรงพยาบาลจิตเวชานามิโมริ

สิ่งที่ชอบ :: ที่สว่างๆ(มันเป็นที่เดียวที่เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ที่ตามลำพัง) ตุ๊กตาหมีเก่าๆ(ที่ระลึกอย่างเดียวที่เกี่ยวกับครอบครัวของเธอ) เสื้อคาดิแกนสีขาวตัวใหญ่(เป็นสไตล์ที่เธอรู้สึกชอบแบบไม่มีเหตุผล) ร่างกายของคน(เธอชอบที่จะศึกษาว่าภายในร่างกายนั้นมีอะไรบ้าง)

สิ่งที่ไม่ชอบ/เกลียด :: ห้องกว้างๆที่ไม่มีอะไรเลย (เธอจะรู้สึกหงุดหงิดแบบไร้เหตุผลมากๆ ถ้าหากที่นั่นมีเก้าอี้ซักตัวเธอจะรู้สึกสบายขึ้นเยอะ) การโกหกหลอกลวง(มันคือเรื่องที่เจอมาแทบจะทั้งชีวิต เพื่อนสนิทที่โรงเรียน ที่เหมือนจะดีสุดท้ายก็ทิ้งเธอไป อาจารย์ที่เคยสอนเธอและพาเธอหนีมาก็หายไปเลยไม่เคยมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลเลยซักครั้ง)

สิ่งที่กลัว :: ครอบครัวของเธอ มันคือฝันร้ายที่เธอไม่เคยลืม หากพ่อแม่ของเธอถูกคนอื่นฆ่าเธอคงไม่เจ็บใจขนาดนี้ เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนั้น เธอจะหยิบมีดมากรีดแขนของตัวเอง ร้องไห้ หวาดกลัวอยู่ทุกครั้ง

สิ่งที่แพ้ :: อาหารทะเล เธอจะมีผื่นขึ้นตามตัว แต่ในตอนนี้มันเบาลงแล้ว

งานอดิเรก :: ผ่าศพ ไม่ว่าจะเป็นของคนหรือสัตว์ กรีดตามร่างกายของตัวเอง(ซึ่งทำให้แยกไม่ออกว่าแผลไหนได้มาจากการกรีดเล่นหรือคิดถึงเรื่องครอบครัวของตน) หลับหรือนั่งคิดเรื่องต่างๆเงียบๆ

คำพูดติดปาก :: “ฮะๆๆ” / “บ้าบออ”ลากเสียงยาว / “คิกๆ” / “โอ๊ะโอ”

ลักษณะคำพูด ::  อเล็กซ์จะแทนตัวเองว่า ฉัน และแทนอีกฝ่ายที่ผู้หญิงว่า เธอ /(..ชื่อ..) แทนอีกฝ่ายว่า นาย / (..ชื่อ..)

          สถานการณ์จำลองที่ 1 >ในขณะที่กำลังผ่าศพแล้วอีกฝ่ายเข้ามาเห็น<

          “เอ๋? โดนเห็นซะแล้วเหรอ ไม่เป็นไรๆ ฉันไม่ทำอะไรเธอ/นายหรอก” อเล็กซ์หันไปพูดกับผู้มาใหม่ก่อนจะเดินไปหยิบมีดขนาดใหญ่ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้มา ก่อนจะค่อยๆใช้มันแหวกบริเวณหน้าท้องของศพ เธอหัวเราะชอบใจออกมาน้อยๆก่อนจะพูดกับผู้มาใหม่ว่า

          “ว่าแต่เธอ/นายเอง ไม่อยากโดนทิ่มท้องแบบนี้หน่อยหรอ? ฉันทำให้ฟรีๆเลยล่ะ”

          สถานการณ์จำลองที่ 2 >สงเคราะห์เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายที่น่ารัก<

          มือของผู้เป็นเหยื่อของอเล็กซ์พยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด

          “เอาแบบไหนดีน้า” เธอพึมพำคนเดียวก่อนจะหยิบอาวุธที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา

          “แหมๆ จะหนีไปไหนล่ะนั่น ฮะๆ”เธอใช้เท้าของเธอที่ใส่รองเท้าส้นสูงสีขาวเหยียบบนตัวเหยื่อ ความแหลมของรองเท้าทำให้เหยื่อร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

          “ได้โปรด ปล่อย....ปล่อยฉันไป....”ผู้เคราะห์ร้ายพยายามร้องขอชีวิตอย่างสุดกำลังแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าผลจะเป็นอย่างไร

          “ฮ่าๆๆๆๆๆ แกมันน่ารังเกียจ! อย่าอยู่ให้รกหูรกตาฉันเลยน่า ฮ่าๆๆ” เธอระเบิดหัวเราะออกมาก่อนจะเริ่มสตาร์ท เลื่อยไฟฟ้า อาวุธที่เธอหยิบมาก่อนจะบรรจงผ่าตัวเหยื่อทันที

          สถานการณ์จำลองที่ 3 >วันธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรทำของอเล็กซ์<

          “นี่มันน่าเบื่อเกินไปแล้วววว” อเล็กซ์โวยวายออกมาเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวเองลงบนโซฟา สายตามองรอบๆไปมาอย่างเบื่อหน่าย ศพก็ชำแหละไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรเหลือให้เธอทำเลย มือเรียวยาวจับไปที่พลาสเตอร์ยาที่แปะบนใบหน้า

          “เบื่อเบื๊อ” เธอบ่นออกมาก่อนจะคิดเรื่องต่างๆจนหลับไปอย่างรวดเร็ว

          สถานการณ์ที่ 4 >หงุดหงิด<

          “หงุดหงิดชะมัด” เธอพูดงุบงิบออกมา ก่อนจะเดินไปหยิบตุ๊กตาตัวหนึ่งมาก่อนจะโยนมันทิ้ง มือยกขึ้นมาขยี้หัวจนยุ่งไปหมด

          “โถ่เว้ย!!” เธอโวยวายออกมาเสียงดังก่อนจะเริ่มทำลายข้าวของภายในห้อง ถ้าไม่มีคนมาห้ามเธอในตอนนี้ล่ะก็ คงถึงคราวที่ต้องเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดแล้วล่ะ

คู่ :: เบียคุรัน

เพิ่มเติม :: (เพิ่มเติมในส่วนนิสัยเผื่อลืมเขียนค่ะ _ _ )

          -เธอเป็นไบโพล่า

          -บางทีนางก็จะพูดคำหยาบออกมาแต่จะพูดเป็นภาษาอังกฤษ เช่น You son of a bit—

          -นางเป็นพวกไฮเปอร์อะดรีนาลีนพรุ่งพล่าน อยู่เฉยไม่ค่อยได้

TALK WITH Alexandra

อเล็กซานดร้าได้เข้ามาในห้องกว้างสีขาวนวล และได้พบหญิงสาวน่าตาหวานหยดย้อย เจ้าของเรือนผมสีม่วงดำ ดวงตาสีม่วงดั่งลูกองุ่นเม็ดโต สวมชุดจิตแพทย์นั่งอยู่กลางห้อง ก่อนที่จะเอ่ยปากต้อนรับผู้มาเยือน..

" สวัสดี...ปล่อยให้ฉันรอนานมาเลยนะ เอ้า! นั่งสิ.." เธอผายมือไปข้างเก้าอีสีขาวที่อยู่ตรงหน้าเธอ

"อ่าห้ะ" เธอตอบรับหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ สายตากวาดมองไปรอบๆโดยไม่หวั่นเกรงอะไร

หญิงสาวค่อยๆเปิดเอกสาร และข้อมูลส่วนตัวของคนตรงหน้าอย่างช้าๆ จนเจอข้อมูลของผู้ป่วยตรงหน้า "เธอคือ อเล็กซานดร้า บอร์เดน ใช่ไหม?" หญิงสาวมองสาวน้อยตรงหน้า

"ใช่ๆ นั่นชื่อฉัน มีอะไรน่าสนใจเหรอ หื้มม" อเล็กซ์มองหญิงสาวตรงหน้าพรางแสยะยิ้มที่ดูมีเลศนัย เธอเลียริมฝีปากช้าอย่างน่าสยดสยอง

" อ่า....งั้นเข้าสู่คำถามนะ...ถ้า...เธอได้ออกโลกภายนอกพร้อมกับพวกเพื่อนๆของเธอ...เธอจะรู้สึกอะไร?" หลังจากที่เธอเอ่ยจบ เธอก็ต้องเงิบกับคำตอบของอเล็กซานดร้า

"ว้าววี่! นั่นมันเยี่ยมเลย ถ้าเป็นงั้นจริงฉันก็จะได้หาเหยื่อแล้วนี่นา สุดยอดเลย!” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นสุดขีด

" อ..เออ..ป..เป็นคำตอบที่ดีนะ...เอาล่ะ..คำถามต่อไป.. เธอรู้จักความรักหรือเปล่า? อธิบายมาสิ?"เธอถามคนตรงหน้าอย่างปกติ เมื่อสามารถสงบสติอารมณ์ได้แล้ว

"…….”เธอเงียบไปหลังจากได้ยินคำถามนั้น “ฉันจำได้ว่าเคยสัมผัสมันมานะ แต่ฉันเป็นพวกความจำไม่ดีซะด้วยสิ” อเล็กซ์ตอบออกมาด้วยเสียงเรียบเฉยก่อนจะเท้าคางมองไปทางอื่น

"อะ...จ้า...แล้วโลกภายนอกในอุดมคติของเธอเป็นยังไงหรอ? หลังจากที่ไม่ได้เจอมานานเลยนี่นา..เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ..."จิตแพทย์สาวถามก่อนที่จะเท้าคางบนโต๊ะที่อยู่ตรงกลางระหว่างเธอและอเล็กซ์

"ไม่รู้สิ แค่ให้มันน่าสนใจแล้วเหมาะกับนักล่าอย่างฉันก็พอแล้วมั้ง” เธอแสยะยิ้มออกมา

" ว้าว! น่าสนใจดีนี่ งั้น...ฉันถามต่อนะ...เธอเคยหลงรักใครหรือชอบใครหรือเปล่า?"จิตแพทย์สาวแสยะยิ้ม เพราะคำถามนี้มันเป็นความลับสุดยอดเลยก็ว่าได้

"หืม? คำถามแบบนี้นี่....แย่จังน้า ฉันคิดว่าไม่นะ........” เธอเงียบไปทันทีหลังจากตอบคำถามนั้น

" เป็นคำตอบที่ดีนี่ สุดท้ายแล้วนะ...เธอเคยคิดที่จะมีความรักหรือเปล่า?"จิตแพทย์สาวยังคงถามเรื่องความรัก แต่ครั้งนี้ไม่ธรรมดา จนทำให้สาวที่อยู่ตรงหน้าอึ้งกิมกี่ไปตามๆกัน

"ห้ะ? อืมนั่นสินะ ยังไงดีล่ะ” เธอตอบออกมาให้คนตรงหน้าไปคิดต่อเอาเอง

" ฮึ! แม้แต่คำตอบสุดท้ายก็ยังยอดเยี่ยม สมกับเป็นเธอจริงๆเลยนะ...เอาหล่ะ ถึงเวลากลับแล้ว...หวังว่าได้เจอกันอีกนะ...การ์ดเอาตัวเธอไป...."เธอบอกลาอเล็กซ์ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่าง...

TALK TO PeaceTrap

 กราบสวัสดีท่านผปค.เค้าชื่อ สึบากิ นะ ท่านผปค.มีชื่อว่าอะไรหรอ?

(ตอบ) พีซค่า

 อยากจะถามว่า ทำไมท่านผปค.มาสมัครเรื่องนี้คะ?

(ตอบ) เห็นคำว่าAsylum เลยกดเข้ามาเลยค่ะ ส่วนตัวก็ติ่งรีบอร์นอยู่แล้วด้วย>< (เอาจริงๆแล้วเห็นคำว่าAsylumแล้วคิดถึง ดบดล เลยรีบกดเข้ามาเลยค่ะ ฮา)

 ว่าแต่...ทำไมถึงอยากคู่กับคนนี้คะ?

(ตอบ) ชอบความแบดของป๋าเบียค่ะ อยากส่งลูกสาวไปเป็นมาชเมลโลให้มากๆเลยย

 ถ้าจะเปลี่ยนรูปภาพของตัวละคร..ท่านผปค.จะว่าอะไรสึบากิไหมคะ?

(ตอบ) ไม่มีปัญหาค่า

 มีอะไรจะบอกสึบากิไหม?

(ตอบ) ติ่งดบดลและรักขุ่นแม่เหมือนกันเลยค่ะ <3

 งั้นขอให้โชคดีค่ะ....

(ตอบ) ขอบคุณค่า สาธุๆ