คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Clear
-__________________-
2 ชั่วโมง 23 นาที 48 วิ
2 ชั่วโมง 23 นาที 49 วิ
2 ชั่วโมง 23 นาที 50 วิ
2 ชั่วโมง 23 นาที 5...
“โว้ยยยย เมื่อไหร่มันจะโผล่หัวมาวะ” เสียงโวยวายดังขึ้นจากผู้ชายที่นั่งจ้องนาฬิกาอยู่ มองมุมซ้ายก็หล่อ มุมขวาก็น่ารัก ยิ่งมองตรงๆ โอ๊ย...ไม่ไหวจะเคลียร์ หน้าตาดีอย่างนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ผมเอง ซัน
ผมกำลังนั่งรอผู้ชายที่เป็นต้นเหตุให้ผมมาบนดาดฟ้า นั่งโดดเดี่ยวเดียวดายท่ามกลางกองขยะที่พวกเพื่อนๆที่แสนดีทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าหลังจากที่พวกมันนั่งรอไอ้พรีมเป็นเพื่อนผมแค่ 10 นาทีแล้วก็เผ่นไปอย่างไม่ใยดีพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งในกระเป๋าเหี่ยวๆของผม
ความเดิมตอนที่แล้ว
“โว้ยยยย อะไรกับกูนักหนาวะเชี่ยพรีมมมม ไปต่อยกับกูเดี๋ยวนี้เลย”
จำได้ว่าหลังจากพูดประโยคเชิญชวน(หาเรื่อง)นี้ออกไป พวกเพื่อนที่เหลือตบมือกันยกใหญ่แล้วก็เอาแต่พูดว่า’เห็นมั้ย กูบอกแล้ว’ ยังไม่ทันจะได้กระชากคอไอ้กวนตรีนมาชำระคดีความ ไอ้ทรายก็ฉุดกระชากลากถูผมไปเข้าเรียน ผมเลยได้แต่ตะโกนว่า ‘ตอนเย็น 4 โมง กูรอที่ดาดฟ้า’
กลับมาปัจจุบัน
ผมก็ยังนั่งเขี่ยกองขยะด้วยเท้า พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสโดยการเหยียบกระป๋องน้ำอัดลมให้แบนเผื่อเอาไปขาย (แน่นอนว่าเป็นกระป๋องที่ไม่มีที่งัดแล้ว ผมเก็บเรียบจะเอาไปทำขาเทียม) เก็บถุงพลาสติกไว้ใช้ต่อ โลกจะได้ไม่ร้อน เศษอาหารที่เหลือเก็บไว้ไปให้หมาข้างหอ
- *- นี่ กูจะงกไปไหนเนี่ย แล้วเมื่อไหร่เชี่ยพรีมจะเสด็จมา ผมต้องปูพรมแดงก่อนมั้ยหรือต้องเอาเกี้ยวไปรับมันถึงคณะ
“โทษที กูมาช้า” มันเปิดประตูดาดฟ้าเดินมาหาผม เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะมีแต่เหงื่อเหมือนพวกเพิ่งเล่นกีฬามา
“ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ กูจะแปรสภาพเป็นภารโรงอยู่แระ” ประชดไป 1 ดอก
“อ้าว เหรอ งั้นพรุ่งนี้กูมาใหม่นะ” มันทำท่าจะเดินออกไป
“ไอ้ฟายยย กูประชด”
10 นาทีผ่านไป
ผมเดินวางท่าราวกับตัวเองเป็นผู้คุม ไอ้พรีมเป็นนักโทษ เดินวนไปวนมาข้างหน้ามัน มัน หยิบกล่องโฟมขึ้นมาพัดคลายร้อน
มันทำหน้าเซ็งๆ “มึงเดินเสร็จ ค่อยโทรเรียกกูล่ะกัน” ลุกขึ้นปัดกางเกง จะเดินออกไป ผมรีบดึงมือมันไว้
“นั่งลงๆ ขอกูคิดคำพูดแป๊บ” มันยักไหล่แล้วนั่งลงที่เดิม “ว่าไงก็ว่ากัน”
ผมก็ยังคงเดินคิด ลูบคางต่อไป
อื้ม...
เฮ้ยยย แล้วทำไมผมต้องมาคิดว่าจะพูดอะไรกับมัน - -*
มันเป็นคนมีปัญหากับผมเองนี่หว่า
ผมหยุดเดินไปหยิบโฟมที่มันพัดอยู่เขวี้ยงทิ้งลงข้างล่าง “โว้ยยย มึงมานั่งหายใจทิ้งเชี่ยไร มึงเป็นคนเริ่มก่อน มึงต้องคิดว่าจะพูดไรกะกูดิวะ”
พรีมมึนงงกับอารมณ์ติสท์แตกของผม มันลุกขึ้น จะสูงเกินหน้าเกินตาไปล่ะ กลับไปนั่งเหมือนเดิมเลยไป๊ “อ้าว เหรอ” มันยักไหล่ ทำหน้ากวน Teen คูณ 2
“เออ ไม่ต้องมาลีลา มึงมีไรว่ามา”
“เอาตรงๆนะ” มันเริ่มเปิดปากพูด ผมพยักหน้า
“กูไม่ชอบที่มึงยุ่งกับวา” ทำไมวะ? คิดไปแต่ก็ไม่ได้ถาม ผมพยักหน้าอีกครั้ง
“กูไม่ชอบที่วายุ่งกับมึง” อื้ม ประโยคแลดูคล้ายประโยคก่อนหน้านี้ ผมว่าประโยคที่แล้วมันชัดเจนพอแล้วนะจะย้ำเพื่อ... ผมพยักหน้า
“กูไม่ชอบที่พวกมึงยุ่งกัน” -______- ผมพยักหน้า
“มึงต้องการจะบอกอะไรกู” ปล่อยให้มันพูด วันนี้คงไม่ได้ไปไหนกันพอดี
“มึงชอบวารึเปล่า” มันถามน้ำเสียงแอบเหี้ยมเล็กน้อยถึงปานกลาง ผมมองหน้ามัน ตาโคตรวาว หน้านี่เครียดมาก เห็นเส้นประสาทเต้นตุ๊บตั๊บๆแถวขมับ ผมยืนนิ่งมองหน้ามันก่อนตัดสินใจพูดออกไป
“หมายถึงชอบแบบไหนอ่ะ”
“แบบแฟน”
โคตรตรงประเด็น ชัดเลย ถามยังงี้...ผมรู้แล้วว่ามันคิดอะไร
ผมกวักมือเรียกมันให้มายืนใกล้ มันหันซ้ายหันขวาแล้วชี้ที่ตัวเอง ผมก็ชี้มัน ประมาณว่า มึงนั่นแหละ คุยกันอยู่สองคนให้กูเรียกใครล่ะ มันเดินมาหาผมแบบงงๆ
“กูชอบวาแบบเพื่อน แบบน้องชาย มันน่ารักดี” ผมหรี่ตามองมันแบบจับผิด กระซิบข้างหูมัน “ไม่เหมือนมึงหรอก ไอ้ห่า เลิกหึงได้แระ” มันคิ้วกระตุก ผมก็หัวเราะ ขำที่คนอย่างไอ้พรีมหลุด
กร๊ากกกกก
ว่าแล้ววว
กูก็สงสัยมานาน ว่าทำไมเวลายุ่งกับวา พรีมมันถึงโมโห แต่เวลายุ่งกับคนอื่น มันกลับไม่ทำอะไร
ที่แท้ก็...อย่างนี้นี่เอง
“มึงรู้แล้ว งั้นมึงเลิกยุ่งได้ป่ะล่ะ” มันกระซิบกลับ ผมแสยะยิ้มมุมปาก กระชากหน้าไอ้พรีมให้หันหน้าตรงกัน
.
...
....
.......
.......
....
“จะให้กูเลิกยุ่งได้ไง วามันเพื่อนกู อื้ม....แต่ถ้ามึงให้อะไรกูเล็กๆน้อย ถึงกูไม่เลิกยุ่งกับวา แต่กูเป็นหมากันไม้ เอ๊ย ไม้กันหมา ให้มึงได้นะ ”
- -- - ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วค่า ^________^ จะพยายามมาต่อทุกวันนะ
ถ้ามีตรงไหนผิดพลาด หรือ อยากคอมเมนท์ติ
ก็ได้นะคะ...
ขอบคุณที่อ่านค่ะ...T^T ซึ้งงง (หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาน้ำหมูก)
ความคิดเห็น