คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTERNINE
LOVE BALLOON
CHAPTERNINE
ปาร์านยอลเป็นนแรที่ื่น่อนและาม้วยสอแฝ
เาปล่อยให้แบฮยอนไ้มีเวลาพัผ่อน่ออีนิ เพราะวันนี้พวเา้อเินทาไล้ามัหวััน
สอแฝูื่นเ้นและีใมาหลัาที่ไ้รู้่าวว่าะไ้ไปทะเล
ทั้สอนรีบูมือันึ้นไปเ็บระเป๋าที่ห้อามำสั่อุอาทันที
“แบฮยอน..แบฮยอน”
านยอลทิ้ัวนั่ลบนโฟาที่แบฮยอนนอนอยู่
“อื้อ”
นัวเล็ยับัวเมื่อถูรบวนเวลานอน แบฮยอนเลื่อนัวทั้ที่ยัหลับาอยู่
นัวเล็เอาหัวไปหนุนัานยอลแล้วหลับ่อ แนเรียวยึ้นมาโอบเอวนัวสูเอาไว้
แล้วใบหน้าน่ารั็ุเ้าับหน้าท้อออีนเพื่ออ้อนอนอน่อ
“ถ้านอนนานว่านี้เราะไปสายนะ”
“อื้อออออนอน่ออีแปปเียว”
แบฮยอนยัอแเป็นเ็ ท่าทาน่ารัทำให้นัวสูยิ้มออมา
สุท้ายเา็ปล่อยให้แบฮยอนไ้นอน่อ ส่วนัวเาเอ็นั่เล่นผมนัวเล็อยู่อย่านั้น
านยอล
แบฮยอนและสอแฝำลัเินทาไปปูาน้วยรถไฟฟ้า
นัวสูหลุำเมื่อนที่นั่อยู่้าๆเอามือเาะระแล้วทำหน้าื่นเ้นยิ่ว่าอออนับอุน
“โห่โรสวยเลยอ่ะพี่
อ๊ะ ! รนั้นยอูเยพาผมไปเที่ยว้วย”
“แบฮยอนนมอหมแล้ว”
เสียทุ้มที่ัอยู่ใล้หูทำให้นัวเล็สะุ้
“อโทษรับ
ผมไม่เยนั่็เลยื่นเ้น”
“หิวอะไรไหมเี๋ยวสั่ให้”
านยอลถามึ้นพร้อมับวาาไว้บนไหล่เล็
“ผมว่านมอเพราะพี่ทำแบบนี้นี่แหละ”
“ไม่ริหรอ
เพราะนายน่ารัเินไป่าหา”
“ผมว่าเามอสอแฝแน่ๆเลย”
แบฮยอนรีบเบี่ยประเ็น่อนที่เาะรู้สึใเ้นไปมาว่านี้
แนเล็ยึ้นมาันอีนให้ยับไปนั่ที่ัวเอ
แล้วหันไปพูุยับสอแฝที่นั่ร้ามแทน
“ไหนใรหิวบ้ารับ !”
“ฮะ
/ ฮะ”
“ั้นเรามาสั่อาหารันีว่า”
แบฮยอนเริ่มรู้สึ่วหลัาที่ทานอาหารุให่เ้าไป
นัวเล็เริ่มนั่พิเบาะแล้วมอออไป้านนอ ารไปทะเลรั้นี้เป็นรั้แรในีวิอบยอนแบฮยอน เพราะปิแล้วเาะเล่นน้ำลอหรือน้ำอะไรแบบนี้มาว่า
อยู่บ้านนอมาั้แ่เิ็เลยไม่มีโอาสไ้ไปไหนเหมือนเ็นอื่น
“่ว็นอนสิ
ะนั่ฝืนทำไม”
“ผมลัวอ่ะพี่”
“มีันอยู่ทั้นะลัวอะไร”
“นั่นิ
นอาพี่็ไม่มีอะไรน่าลัวไปมาว่าแล้ว”
“แบฮยอน
!”
“ู่ววววววววววววววว อย่าเสียัสิรับนอื่นเานอนันหมแล้ว”
แล้วบทสนทนาอทั้สอน็เียบลเพราะไม่อยารบวนนอื่น
แบฮยอนยันอนไม่หลับถึแม้ว่าัวเอะรู้สึ่วมาแ่ไหน็าม
แ่พอเวลาผ่านไปไม่นานนัวเล็็สัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นที่ทาบทับลมาบนมือ
ปาร์านยอลที่นั่อ่านหนัสืออยู่ไม่ไ้พูอะไรนอาุมมือเล็เอาไว้
สุท้ายแล้วนัวเล็็หลับไปในที่สุ
านยอลประอหัวอีนให้เอนลมาบที่ไหล่
เาถอเสื้อุมอัวเอออแล้วห่มให้แบฮยอนเพราะสอแฝมีผ้าห่มอัวเอนละผืน
ารเินทายัอียาวไล
แ่ถ้าเราับมือไป้วยัน็ไม่มีอะไรน่าลัว..
...
เินทาันมานานหลายั่วโมในที่สุพวเา็ถึปูานันอย่าปลอภัย
แบฮยอนระโึ้นนอนแผ่บนเียเพราะรู้สึเมื่อยัวาารนั่รถ ส่วนอออนและอุนที่แบฮยอนทำแบบนั้น็ทำามนัวเล็
านยอลัารวาระเป๋าแล้ว็เปิผ้าม่านให้ห้อสว่า
“ว้าววววววว”
อุนร้อออมาเมื่อมอออไปเห็นทะเล้านนอ
“อบไหมรับ
?” านยอลหันไปถามหลานายแล้วอุ้มให้มาูใล้
“อบฮะ
อุนอยาเล่นน้ำ”
“เี๋ยวอาพาไปเล่นนะรับ
อนนี้เรา้อทาน้าวเ้าัน่อน”
ทานอาหารเ้าันเสร็แล้ว็เรียมัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลไปเล่นทะเล
แบฮยอนไม่ไ้เรียมุมาเยอะเาึ้อหยิบเสื้อเิ้สีาวและาเาสั้นมาใส่ นัวเล็เินออไปที่ระเบียเพื่อมอทะเลรออออนและอุนเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ะใสุ่นี้ไปเล่นน้ำเหรอ
?”
“รับ”
“ไม่ไ้
มันบา” านยอลทำหน้าุใส่นแบฮยอนแปลใ
“ทำไมอ่ะพี่....ผมว่าุมัน็เ้าับทะเลีออ
อีอย่าผม็เป็นผู้าย้วยไม่มีใรสนใหรอ”
“ทำไม้อื้อ” ปาร์านยอลันทาแบฮยอนไม่ให้เินหนีเ้าไปในห้อ เาอุ้มนัวเล็ให้ึ้นไปนั่บนอบระเบียแล้วเอาัวเอแทรเ้าไปรลาระหว่าาเรียวฝ
“พี่ะทำอะไรเนี๊ย...เิผมลไปายะว่ายัไ”
แบฮยอนโวยวายแล้วอออีนเอาไว้แน่น
“ันไม่ปล่อยให้นายลไปหรอน่า...”
“ั้นพี่็ปล่อยผมลไ้แล้ว
ผมะไปเล่นน้ำับสอแฝ”
“ถ้าไม่เปลี่ยนุ็ไม่ปล่อย
ไปเอาเสื้อสีำแนยาวในระเป๋าันมาเปลี่ยน”
“อาารร้อนแบบนี้ใส่สีำผม็แย่ิ
พี่านยอลปล่อยผมลเหอะนะผมลัววามสูอ่ะ”
“ะเปลี่ยนไม่เปลี่ยน”
ปาร์านยอลยัใ้แนทั้สอ้าัแบฮยอนเอาไว้ นัวเล็ที่ไม่เ้าใอะไร็ยัยืนยันที่ะใสุ่นั้นเล่นน้ำ
“มันไม่เิอะไรึ้นหรอพี่เื่อผมิ”
“ันเื่อสายาัวเอมาว่า”
แล้วนัวสู็ยับหน้าเ้าไปใล้นปลายมูอทัู้่สัมผัสัน
แนแร่เลื่อนไปโอบเอวบาให้ยับเ้ามานิ แบฮยอนหลับาปี๋แล้วเม้มริมฝีปาอัวเอไว้อย่ารู้ทัน
ปาร์านยอลยิ้มเ้าเล่ห์่อนะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นออาวแทน ริมฝาร้อนูบแผ่วเบา้ำอยู่หลายรั้ นแบฮยอน้อรีบันัวอีนออ เพราะลัวว่าะเินเลยไปมาว่านี้ วามริแล้วานยอลแู่บมันลไปเบาๆเท่านั้น เาลัวว่าถ้าทำนเป็นรอย
แบฮยอนะถูมอในทาที่ไม่ี
“เี๋ยวอออน....ับ...อุนมาเห็นรับ”
“ันล็อประูไว้แล้ว
ถ้านายไม่เปลี่ยนุอนนี้ัน็ห้ามัวเอไม่ไหว”
“อื้ออออ..หยุเถอะรับ
ผมยอมเปลี่ยนแล้ว็ไ้”
“็แ่นั้น”
แบฮยอนรีบระโลทันทีที่อีนผละัวออไป
นัวเล็ที่ำลัะเินเ้าไป้านในถูรั้ลับมาอีรั้พร้อมับำพูที่วนให้หน้าแ
“ุนี้เอาไว้ใส่ืนนี้็แล้วัน
ันอบปลระุมทีละเม็มาว่าถอออทีเียว”
...
หลัาที่เล่นน้ำันมาทั้วัน็ไ้เวลาเ้านอนแล้ว
แ่สอแฝยัาสว่าเพราะเพิ่ะื่นันเมื่อ่วเย็น ในะที่พี่เลี้ยัวเล็ำลันั่พิหัวเีย ้วยท่าทาเหมือนะหลับเ้าไปทุที
และในที่สุเา็้านทานวาม่วไว้ไม่ไหวและเผลอหลับไปในที่สุ
ปาร์านยอลเินลับมาที่ห้อนอน หลัาที่ัารทุอย่าเรียบร้อย
เาเินรเ้าไปหาสอแฝที่ำลัุยันเสียั
“ู่วววววว
เบาๆหน่อยรับพี่แบฮยอนหลับแล้ว”
อออนและอุนพยัหน้าแล้วหลีทาใหุ้อาเ้ามาอุ้มพี่เลี้ยไปนอน
านยอลวานัวเล็ลบนเียอเาแล้วทิ้ัวลนอน้าๆ
สอแฝยัสนใอยู่ับาร์ูนเรื่อโปร ปาร์านยอล็เลยปล่อยให้หลานูอีสัพั
ส่วนัวเา็เท้าแนแล้วหันมาสนในน่ารัที่ำลันอนหลับอยู่
“ื้อออออ” แบฮยอนร้อราเมื้อถูรบวนารนอน
เาุใบหน้าเ้าับแผอว้าแล้วยแนึ้นมาอเอวนัวสูเอาไว้
“นี่นายำลัทสอบวามอทนันอยู่หรือไ..”
านยอลยิ้มำเมื่อเห็นว่านัวเล็ใส่เสื้อเิ้สีาวเมื่ออนลาวันริๆ
“อออนอ่า...อุนอ่า...นอนันไ้แล้วรับ”
สอแฝพยัหน้าแล้วทำามำสั่อุอา
ร่าสูัารปิโทรทัศน์และไฟในห้อนมืสนิท
านั้น็ทิ้ัวลนอนแล้วออบแบฮยอนเอาไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้นัวเล็รู้สึอึอั
เ้าวันนี้แบฮยอนื่น่อนทุนเพราะเารู้สึแปลที่
นัวเล็ล้าหน้าแปลฟัน แล้วออไปยืนที่นอระเบียรอนในห้อื่น นัวเล็อบอาาศยามเ้าอ่าัหวั
มันทำให้เารู้สึเหมือนัวเอไ้ลับบ้านอีรั้
“ทำไมื่นเ้า
นอนไม่หลับเหรอ ?”
“อ่า...รู้สึแปลที่นิหน่อยรับ”
“มีใรเยบอหรือเปล่าว่านายอบนอนราหิ๋เหมือนลูหมา”
“ริอ่ะ ?
พี่อย่ามาโหผมเลย ผมไม่ใ่หมานะ”
“ฮ่าๆ ็ันไ้ยินแบบนั้น้าหูลอทั้ืนเลยนี่”
านยอลพูพร้อมับเินไปอนัวเล็าทา้านหลั
แบฮยอนหันมาโวยวายใส่และแะมืออีนออ
“พี่มาอผมทำไมเนี๊ย
ออไปเลย !”
“็มันเมื่อย เมื่อืนนายนอนิ้นนันเ็บัวไปหมแล้ว”
“เฮ้ยผมอโทษ
แล้วพี่เ็บรไหนไหมอ่ะ โห่ยยยรู้สึผิเลย”
แบฮยอนะหันลับมาู แ่านยอลระับอ้อมแนอัวเอให้แน่นว่าเิม
แล้วระิบบอนัวเล็ให้ยืนเยๆเพราะเาไม่ไ้เ็บอะไรนานั้น
“ทะเลที่นี่สวยีนะว่าไหม
?” เสียทุ้มเอ่ยถามพร้อมับวาาลบนไหล่เล็
“รับ”
“แบฮยอน ....นายอบที่นี่ไหม
?”
“อบรับ”
“ัน็อบเหมือนัน”
“พี่อบทะเลเหรอรับ ?”
“เปล่า อบนาย่าหาล่ะ”
แบฮยอนพูไม่ออหลัาที่ไ้ยินนัวสูพูแบบนั้น
เาไม่รู้ว่ารุ่นพี่านยอลั้ใพูมันออมาหรือพูเพียแ่้อาระแล้เาันแน่
บทสนทนาอทัู้่หยุไว้เพียแ่นั้น มีเพียเสียลื่นทะเลแล้ว็อ้อมอที่ระับแน่นึ้นว่าเิมานัวสูที่ยืนอยู่้านหลั
...
ลับาทะเลแบฮยอน็้อมาเรียนามที่อาารย์นัไว้
วันนี้นัวเล็ำเป็น้อยืมเสื้อ็อปอรุ่นพี่านยอลมาใส่ เพราะยัไม่ไ้ลับห้อัวเอ
แบฮยอนเินรมายัห้อเรียนหลัาที่วาสายโทรศัพท์ายอู นัวเล็รู้สึแปลับสายาอนรอบ้าที่มอมา
มันเหมือนับว่าเาไปทำเรื่อบาอย่าเอาไว้นพวเาไม่พอใ
“แบฮยอน ทานี้ !” ยอูโบมือเรียนัวเล็ให้เินไปหา
“หายหัวไปไหนมาั้หลายวัน
ูไม่มีนให้หลอใ้เลย” และนี่ือำทัทายอลู่หาน
“ูไปทำานมา”
“ไม่้อมาโหพวูเลย
หนีไปเที่ยวทะเลับแฟน็บอมา !” แที่นอนอยู่ลุึ้นมาแล้วถามแบฮยอนอย่าับผิ
นัวเล็มวิ้วแล้วปันิ้วี้อเพื่อนออ
“แฟนอะไร ันยัไม่มีแฟน”
“นายมีอะไรปิบัพวเราอยู่ใ่ไหมแบฮยอน
บอวามริมาเี๋ยวนี้นะ !” ราวนี้เป็นยอูที่พูึ้น
“พวนายพูเรื่ออะไรันเนี๊ย
ันไปหมแล้ว”
“็พี่านยอลเาอัพรูปนายับเ็แฝสอน
ำลั่อปราสาททรายลไอีพร้อมแปั่นรูปหัวใ แบบนี้ไม่เรียแฟนแล้วืออะไร
บอมาเี๋ยวนี้นะไปอบไปบันอนไหน ?! ”
ยอูอธิบายพร้อมับ่อ้วยำถาม แ่แบฮยอน็ยัไม่เ้าใอยู่ี
นัวเล็เียบไปสัพัมอหน้าเพื่อนทั้สามนที่ำลัลุ้นำอบ
“แล้วไอีนี่มันืออะไรอ่ะ
?”
“โอ๊ยยยยยย!” แล้วเพื่อนทั้สามน็พูออมาพร้อมับแล้วถอนหายใ
“เรื่อไอีเอาไว้่อน
อนนี้เี๋ยวันเปิรูปใหู้”
ยอูหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเปิแอพพลิเั่นที่ำลัพูถึแล้วส่ให้นัวเล็ู
มันเป็นรูปอนที่เาและสอแฝำลัเล่น่อปราสาททรายันที่ทะเล
วามริแบฮยอนิว่านัวสูถ่ายแ่สอแฝเา็เลยไม่ไ้สนใอะไร
“นี่ไ อธิบายมาเลยนะ”
“็ันไปทำานใ้หนี้พี่านยอลไ
แล้วเา็พาหลานไปทะเลัน็เลย้อไปูเ็ๆ”
“แ่ไปูริๆเหรอ ?”
“อื้อ !” แบฮยอนอบทั้ที่แ้มัวเอเริ่มเปลี่ยนสี นัวเล็พยายามหลบสายายอู
“ปาร์ าน ยอล ...” ยอูอ่านื่อที่เสื้อ็อปเสียันแบฮยอน้อรีบยมือึ้นมาปิ
“เฮ้ยยยยยย
นี่มันไม่ธรรมาแล้ว อย่าหนีนะแบฮยอน”
แล้วลุ่มนแระทั้สี่น็วิ่ไล่ับันน้อออไปนอห้อ
แบฮยอนที่ไม่รู้ะอบำถามเพื่อนยัไี ็้อวิ่ไปเรื่อยๆนไปหยุพัอยู่ที่หน้าห้อหนึ่ที่อยู่ั้นสามอึึ่เป็นั้นถัไปที่พวเาเรียน
“เฮ้ยไอ้านวันหยุที่ผ่านมามึหนีไปเที่ยวับใร”
“ไปเที่ยวับหลานูไ”
“แล้วทำไมแบฮยอนไป้วย นี่มึีบน้อเาใ่ไหม”
“มึะอยารู้ไปทำไมวะ ไม่ใ่เรื่ออพวมึเลย แล้วนี่ไอ้ฮุนไปไหน”
“มันไปเ้าห้อน้ำ มึไม่้อมาเปลี่ยนเรื่อเลย”
“็พาแบฮยอนไป้วยไ”
“ไหนมึบอว่าแบฮยอนแม่บ้านนอ ไม่เห็นน่ารัแบบที่พวูมไ”
“เออูพู ...”
บทสนทนาทั้หมแบฮยอนไ้ยินมันั้แ่้น
รวมทั้ยอูที่วิ่มาไ้ยินพอีแล้วหยุฟั้วย
ทั้สอนมอหน้าันแล้วเียบเพราะ่าน่าพูไม่ออ นรุ่นพี่เฮุนเินมาเห็นทั้สอนพอี
“อ้าวแบฮยอนมาทำอะไรรนี้
? หรือว่ามาหา.....”
“เปล่ารับผมแ่เอาเสื้อมาืน”
แล้วนัวเล็็ถอเสื้อ้อปออแล้วส่ให้นัวสู
โอเฮุนรับมันมาถือไว้แ่พอะพูอะไรมาว่านั้นยอู็ลาแบฮยอนออไปแล้ว
“อ่ะอ่าว....อะไรันวะ”
“ูไ้ยินไม่ผิใ่ไหม....แบฮยอนมา
?”
“เอออออ
เอาเสื้อมาืนมึแล้ว็ลไปแล้ว”
“เหี้ยละ เี๋ยวูมา”
แล้วปาร์านยอล็วิ่ลมา้าล่าโยที่ไม่รู้ว่าแบฮยอนเรียนอยู่ห้อไหน
นัวสูเินหานเอแ่็ไม่สามารถเ้าไปในห้อไ้เพราะอาารย์รออยู่
ั้ใว่าะรอนนัวเล็เลิแ่็โนไอ้เฮุนโทรมาามว่าให้ึ้นไปเรียนเพราะวิาสำั
มอัน้วยสายาแบบนี้ิไลไปถึไหนแล้ววะเนี๊ย
!
______________________________________
่อไปนี้ะเป็นเวลาเอาืนอแบฮยอนบ้า
555555555555555555555555555555
#ฟิแบฮยอนนื่อ
ความคิดเห็น