คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 ตระกูลเดโมนิค
ตอนที่ 7 ตระกูลเดโมนิค
งานวันเกิดครบ10ขวบของผมนั้นเป็นงานปาตี้เต้นรำ
และโดยปกติเจ้าของงานจะต้องคอยต้องรับแขกผู้ร่วมงานและคอยเต้นรำด้วย...
จัดงานเลี้ยงเต้นรำ???
ให้กับเด็ก10ขวบ???
ที่ยังไม่เคยแม้แต่ฝึกเต้นซักครั้ง???
ผมล่ะเชื่อเค้าเลย...
แต่ก็ยังดีที่ผมยัง10ขวบอยู่เลยแค่คอยอยู่เฉยๆและคอยยิ้มประดับอยู่ในงานเท่านั้น...
ส่วนงานที่เหลือพี่ผมจัดการทั้งหมด
พี่ผมเป็นพี่ที่แสนดีมากเลย!
ความรู้สึกด้านลบของผมที่มีต่อพี่หายไปตั้งนานแล้วล่ะ...
แล้วในวันนี้พี่ผมใส่ชุดเดรสสีดำด้วย ...ถ้าจะบอกว่าดูเป็นยังไง
คงต้องบอกเลยว่าดูเด่นเป็นสง่าที่สุดในงานเลยล่ะ!
หนุ่มๆในงานหันมองตามกันจนคอแทบหัก
อืม... แต่ขอโทษนะครับหนุ่มๆทั้งหลาย
เห็นพี่แองสวยแบบนั้นแต่ก็โหดตัวแม่เลยนะ..
ถึงตอนอยู่กับผมจะทำตัวดีมากประดุจนางฟ้า แต่พออยู่กับคนอื่นแล้วคนละเรื่องเลย...
ยิ่งอยู่กับผู้ชาย
แค่เข้ามาใกล้พี่แกก็จะเชือดทิ้งแล้ว...
ตอนแรกเราก็สงสัยนะว่าท่านพี่ที่แสนดุขนาดนั้นได้เชื้อความโหดมาจากใคร...
เพราะว่าในชาตินี้ก็มีท่านพ่อที่แสนใจดีซะขนาดนั้น
แต่พอเจอตัวท่านแม่ในวันนี้..
... รู้แล้วล่ะว่าท่านพี่ได้ความโหดมาจากใคร...
จากท่านแม่แน่นอน100%!!
ส่วนความใจดีคงได้มาจากท่านพ่อแน่ๆ
อ่า...
ดูเหมือนว่าหลังจากเจ้าชายมอ...อะไรซักอย่างนี่แหละมาขอผมเต้นรำพวกผู้หญิงในงานก็พากันอิจฉากันใหญ่...
ขอประทานโทษนะครับ?
พวกเด็กในตระกูลขุนนางนี่แก่แดดกันทุกคนเลยรึเปล่า?
แล้วแถมพวกผู้หญิงที่เป็นวัยรุ่นแล้วยังพากันอิจฉาผม...
เห้ย!!
พวกเธอจะโชตะค่อนกันเกินไปแล้วนะ!
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในงานแห่งนี้จะมีปีศาจ”
“ปีศาจอย่างเธอมาร่วมงานแบบนี้ได้ยังไง?”
“นี่เป็นงานวันเกิดนะ ถ้ามีปีศาจอย่างเธอตระกูลเดโมนิคมีหวังเสียภาพพจน์หมด..."
เสียงดังมาข้างนอกของคฤหาสน์คงเพราะผมอยู่ใกล้กับหน้าต่างถึงได้ยินเสียงเล็ดรอดออกมา
นี่พวกนั้นเอาอีกแล้วหรอ?
ผมจึงรีบร้อนวิ่งออกไปทันทีโดยมีพี่แองมองตามด้วยท่าทางสงสัย
จริงๆอย่างที่ผมคิดเอาไว้ด้วย...
พวกผู้หญิง 4-5 คนกำลังรุมล้อมคาร่า
พวกเธอไม่ใช่คนเดียวกับที่ผมคิดเอาไว้.....พวกที่รุมล้อมคาร่าอยู่นั้นไม่มียัยเด็ดแก่แดดนั้นร่วมอยู่ด้วย
แต่เป็นพวกกลุ่มมนุษย์ป้าแทน
“ขอโทษนะคะ เธอคือเพื่อนของหนูเองค่ะ... เพราะอย่างนั้นได้โปรดขอตัวเธอให้กับหนูได้หรือเปล่าคะ?”
ผมพูดอย่างสุภาพ ก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปจับข้อมือของคาร่าออกมาจากตรงนั้นทันที
แต่ถึงอย่างนั้นก็ถูกมนุษย์ป้าคนหนึ่งผลักกระเด็น
“เด็กอย่างเธออย่ามาสอด!”
ปึด!
ครืด..!!!
ผมล้มลง... เจ็บชะมัดเลย
สงสัยเพราะผมยังตัวเล็กอยู่เลยโดนผลักล้มเอาซะง่ายๆ
“เฮือก...”
อยู่ๆท่าทางของพวกมนุษย์ป้าก็เปลี่ยนไปเมื่อมองไปยังเบื้องหลังของผม
...เหมือนกับคนกำลังเห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัว... อะไรอยู่ข้างหลังผมหรอ...
“บังอาจมากนะที่มาผลักน้องสาวชั้น...”
เสียงของพี่แองเจลลิก้านี่...
พอหันไปก็พบกับใบหน้าที่กำลังเดือดสุดๆของพี่...
ถึงพี่จะเด็กอยู่
แต่ว่าพลังเวทย์ของพี่แองมากมายมหาสาร...
มากพอจะทำเรื่องที่น่ากลัวได้ง่ายๆเลย
“ตะ
แต่ว่ายัยเด็กนี่มันกำลังปกป้องพวกปีศาจอยู่นะ!”มนุษย์ป้าคนที่ผลักผมพยายามพูดอธิบาย
ส่วนคนอื่นๆยืนก้มหน้าตัวซีดไม่กล้าสบตากับพี่ผม
ผมพยายามส่งซิกให้ป้าแกอยู่เงียบๆ
แต่ดูเหมือนป้าแกยังไม่รู้ตัว
“เห? งั้นหรอ..?”พี่ผมพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นระเยือกจนดูน่ากลัว
ไม่มีคำว่าปราณีเลยแม้แต่น้อย
ผมรู้สึกว่าพี่แองสามารถฆ่าอีกฝ่ายเมื่อไรก็ได้
“ชะ ใช่แล้ว
เพราะฉะนั้นตระกูลเดโมนิกต้องเข้าใจแน่”
“เข้าใจ?”พี่ผมย้ำคำเดิมจมผมเริ่มกลืนน้ำลายพยายามสะกิดพี่แองเจลลิก้าให้ใจเย็นลงก่อน
“พี่แองคะ หนูว่าใจเย็นๆดีกว่านะคะ...”
พี่แองก็ส่ายหัวเบาๆ...
ที่พี่ทำแบบนี้เหมือนกับพูดว่า ‘พี่คงใจเย็นไม่ได้…’
เป็นเรื่องแล้วไง...
“คิดว่าสิ่งที่แกกำลังทำนั้นตระกูลเดโมนิคจะยอมรับ?...
งั้นหรอ?”
“น แน่นอน!”
“แล้วแกรู้หรือเปล่าว่าตระกูลของเดโมนิคนั้นคืออะไร....”คำถามนี้ทำให้ผมรู้แล้วว่าพี่ผมไม่ได้โกรธเฉพาะเรื่องของผมเท่านั้น
แต่นี่มันเป็นเรื่องของต้นกำเนิดตระกูลเดโมนิคด้วย...
ตระกูลเดโมนิค เป็นสายเลือดของราชาปีศาจ
ลูเซียส ดิ เดโมนิก กับผู้กล้ารุ่นที่สองที่เป็นเจ้าหญิงมังกร ซาร่า ดิ ดรากูน...
สายเลือดของตระกุลเดโมนิคเลยเป็นสายเลือดของราชินีมังกรกับราชาปีศาจ
มีเพียงสายเลือดมนุษย์จากท่านย่าของเราที่ลดความเป็นปีศาจของท่านพ่อเหลือเพียง50% แล้วรุ่นของผมกับท่านพี่ก็ถูกลดจากสายเลือดมนุษย์ในตัวท่านแม่จนเหลือแค่25%
“ถ้าแกอยากจะกำจัดปีศาจนัก...
มากำจัดสิ...”เวทย์มนต์แสงที่เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีดำมืดค่อยๆแผ่กระจายออกจากตัวของพี่แองจนน่ากลัว
ความสามารถพิเศษของตระกูลที่สามารถเรียนเวทย์มนต์ได้ตั้งแต่อายุ10ขวบ
แถมยังอายุยืนยาวเป็นพิเศษด้วย เป็นเพราะเรามีสายเลือดของปีศาจไหลเวียนอยู่ในตัว..
. ความจริง เพราะมีเลือดมนุษย์ไหลเวียนอยู่ทำให้เราต้องรอถึงอายุ10ขวบถึงจะใช้เวทย์ได้
ไม่เช่นนั้นคงใช้เวทย์ได้ตั้งแต่เกิด
ทั้งตระกูลของเราเกือบทุกคนยกเว้นท่านย่ากับท่านแม่ที่เป็นมนุษย์นั้น มีความสามารถทางเวทย์มนต์ระดับสูง ถึงท่านพ่อจะไม่เอาดีทางด้านเวทย์มนต์
แต่ถ้าเอาจริงๆคงเก่งกว่าจอมเวทย์อันดับหนึ่งได้ไม่ยาก...
...แล้วที่ทางราชาถึงกับแต่งตั้งให้ตระกูลเดโมนิคเป็นตระกูลขุนนางทางฝั่งมนุษย์ถึงแม้ท่านย่าจะเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา
คงเป็นเพราะต้องการใช้เดโมนิคเป็นเครื่องมือซะมากกว่า
ถึงแม้ตระกูลเตโมนิคจะเป็นตระกูลเดียวที่ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของกษัตริย์ก็เถอะ
และผมคิดว่าเจ้าชายที่มาในวันนี้น่าจะเป็นเครื่องมือสานสัมพันธุ์กับตระกูลเดโมนิคในรุ่นของผมที่ยังเป็นเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราว
พอสนิทด้วย
จะทำให้สามารถใช้งานตระกูลเดโมนิคได้ง่ายขึ้น
ผมพยายามตัดปัญหาโดยการตอบปฏิเสธไป...
แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้มากนัก เพราะอีกฝ่ายก็เป็นถึงเจ้าชาย
และเรื่องนี้ดูเหมือนคนอื่นจะทราบกันทั้งบ้านทั้งเมืองยกเว้นมนุษย์ป้าคนนี้เนี่ยแหละที่ยังไม่ทราบ!!
“แองเจลลิก้า! หยุด!...
แล้วไปขอโทษผู้ใหญ่ซะเดี๋ยวนี้เลยนะ!”เสียงของท่านแม่ดังขึ้นท่ามกลางความโล่งอก
พอหันไปก็พบกับท่านแม่ที่กำลังทำหน้าดุอยู่
ส่วนท่านพ่อก็ไม่พูดอะไร แต่กำลังจ้องมองมนุษย์ป้าคนนั้นด้วยสีหน้านิ่ง... นิ่งจนดูน่ากลัว
“แต่ว่า... ท่านแม่”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น
เป็นเด็กเป็นเล็กมาทำกิริยาก้าวร้าวกับผู้ใหญ่แบบนี้ได้ยังไง!”แองเจลลิก้าได้แต่ก้มหน้านิ่ง
ส่วนมนุษย์ป้าคนนั้นยิ้มออกมาอย่างสะใจ
“ขอบคุณมากค่ะคุณวิคตอเรีย
ถ้าไม่ได้คุณนี่ดิชั้นคงแย่... แค่ผลักเด็กนี่นิดหน่อยทำมาเป็นโมโหสงสัยเพราะไอ้สายเลือดปีศาจเลว
นี่แน่ ถึงได้มีกิริยาก้าวร้าวแบบนี้”
เห้ย! นี่เองยังไม่สลดอีกหรอ??
ชิ้ง....
“...!!”ดาบของท่านแม่อยู่ห่างจากคอหอยของอีกฝ่ายไม่ถึงเซน
ทำเอาอีกฝ่ายหน้าถอดสี
ไม่ใช่แค่อีกฝ่ายหรอก ผมก็ตกใจ
ไหงคนมาห้ามถึงได้ไปซะเองล่ะท่านแม่!!
“แหมๆ บังอาจผลักลูกสาวสุดที่รักยังไม่พอ...ยังว่ากล่าวสายเลือดตระกูลของสามีชั้นด้วย.... ขอเปลี่ยนใจ คนอย่างแกถ้าไม่ตายคงจะอยู่เงียบๆไม่ได้หรอก”ท่านแม่ยิ้ม
แต่เป็นรอยยิ้มที่ผมรู้สึกกลัวเลยล่ะ... ใครจะห้ามท่านแม่!!
ท่านแม่ใจเยนนนน
ความคิดเห็น