คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 งานวันเกิดอายุ10ปีของผม!
ตอนที่ 3 งานวันเกิดอายุ10ปีของผม!
อืม...
เช้าแล้วหรอเนี่ย...
ขยับตัวไม่ได้!! อย่าบอกนะว่า...
“พี่แอง!!!”
ผมตะโกนลั่น
เป็นไปตามที่ผมคิดเอาไว้เลย...
พี่สาวตัวดีเข้ามานอนเตียงเดียวกับผมทั้งๆที่ห้องตัวเองก็มีเตียงใหญ่แท้ๆ
มันร้อนไม่ใช่หรอ?? แถมยังล็อคผมเอาไว้จนขยับไม่ได้!
เมื่อคืนฝันร้ายเลยนะนั่น! ฝันว่าโดนงูยักษ์รัด…
และผมโคตรเกลียดงูเลยล่ะ!!
“งืมๆ... หืม? ..อะไรหรอลูมเสียงดังเชียว”
ใบหน้าที่กึ่งหลับกึ่งตื่น
แถมยังทำท่าไม่รู้เรื่องอีก... แต่ไอ้ใบหน้ายิ้มแย้มนี่มันอะไรกัน! คงกำลังแกล้งเราอยู่แน่ๆเลย
“พี่ปล่อยเลยนะ จะไปกินข้าวแล้ว”
“ไม่ปล่อย
กอดน้องเอาไว้รู้สึกสบายดีไม่หนาวด้วย…”
ผมก็รู้หรอกนะว่านี่หน้าหนาว
แต่มันก็ร้อนนะคราบบบ...
“... ครอก...”
เห้ยยย หลับต่อเลยหรอ???
“พี่แองงง”
ผมก็ได้แต่โวยวาย
แต่ก็ไม่สามารถเอามือของพี่ออกไปได้เลย... ทำไมแรงเราโคตรน้อยเลยฟระ!! หงุดหงิด!
ว๊าก!!
ตุ๊บ!
ผมที่ดิ้นอย่างแรงก็ร่วงจากเตียงเพราะอยู่ๆ
พี่แองก็ปล่อยผมซะอย่างนั้น
“เห้ย!! ลูมน้องพี่!!”
พี่สาบานไหมว่าไม่ได้ตั้งใจ?
“อย่าเพิ่งตายนะ!!!”
แล้วพี่แองก็ทำท่าเหมือนกับผมกำลังจะตายซะจริงๆ ถึงสภาพผมที่ร่วงลงมาจะดูไม่ดีก็เถอะ...
แต่คงไม่ถึงตายหรอกมั้งพี่!!
“….”
แต่เราก็พูดสวนไม่ได้เพราะความจุก
เอาล่ะเรามาต่อจากเรื่องเมื่อ 3 ปีก่อนดีกว่า...
ผมพูดไม่ผิดหรอกเมื่อ 3 ปีก่อน
เพราะท่านพ่อจะอนุญาติจะให้เรียนเวทย์มนต์ถ้าอายุครบ10ขวบ
เพราะต่อให้พยายามเท่าไรถ้ายังไม่10ขวบก็ยังไม่สามารถเรียนรู้เวทย์มนต์ได้
นี่เป็นธรรมดาของเผ่ามนุษย์...
เผ่าที่อ่อนแอที่สุด
พอผ่านมา3ปีผมถึงได้เริ่มเรียกแองเจลลิก้าว่าพี่ได้อย่างเต็มปาก...
ถึงแม้จะขี้แกล้ง แต่ก็เอาใจใส่ผมเป็นอย่างดี ไม่เคยปล่อยให้ผมเหงาเลย ...
เอ่อ ถึงขั้นรำคาญด้วยซ้ำ
คงพูดได้เต็มปากแล้วล่ะว่าพี่คนนี้นี่ไม่ใช่แองเจลลิก้าคนเดิม...
หรือไม่บางที...
นี่อาจจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของพี่แองก็ได้...
เพราะว่าผมเป็นผู้หญิงก็ได้พี่แองคนเดิมถึงได้กลับมา
ผม... ดีใจมากเลยล่ะ...
อืม...
ผมเคยบอกหรือเปล่าว่าชาติที่แล้วพี่แองก็มีชื่อเดิมว่าแองเจลลิก้าหน่ะ?
คงไม่เคยสินะ ...
ช่วงเมื่อสามปีก่อนผมได้เริ่มหัดเรียนภาษาของโลกใบนี้รวมทั้งเรื่องจิปาถะต่างๆ
ถึงตอนแรกหยิบมาอ่านทุกคนจะนึกว่าผมดูแต่ภาพประกอบก็เถอะ
ก็นะ... ใครจะคิดว่าเด็กอายุ7ขวบ จะเรียนหนังสือภายในสัปดาเดียวรู้เรื่องแล้วก็มา อ่านหนังสือที่เข้าใจยากพวกทุกวันล่ะ
ตอนนี้ผมมั่นใจเลยว่าต่อให้เผ่าไหนมาผมก็สามารถสื่อสารได้หมด
ไม่จำเป็นต้องมีล่ามเลยด้วย!
ผมเรียนทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องเวทย์มนต์...
เป็นอย่างที่ท่านพ่อพูดเอาไว้เลย...
ถึงแม้จะอ่านจนเข้าใจว่าเวทย์มนต์เกิดจากอะไร อย่างไร
แต่ถ้าไม่ทำพิธี ‘สัญญาเวทย์’ก็จะไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้เลย
และเพื่อให้วิญญาณของผู้รับพลังแห่งธรรมชาติไม่แตกสลายไปก่อน
ก็ต้องทำกับผู้ที่มีอายุไม่ต่ำกว่า 15 ปี...
แต่มีเพียงครอบครัวของเราเท่านั้น ที่พิเศษกว่าคนอื่นสามารถรับพลังเวทย์ได้ตั้งแต่10ขวบ....
ใช่แล้ว ตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่ได้มาเพราะความสามารถพิเศษในสายเลือด
ผ่านไป 3 ปี
ตอนนี้พี่สาวของผมได้กลายเป็นจอมเวทย์ระดับ 3
ไปแล้ว!
ความสามารถของพี่นั้นมากพอจะไปทำงานเลยก็ได้
เพราะตอนนี้ระดับพลังเวทย์ของพี่เทียบเท่ากับศาสตราจารย์ในสถาบันเลย!
แต่ถึงยังไงพี่ก็ยังต้องเรียนกับอาจารย์คนเดิมที่เป็นเพื่อนของพ่ออยู่ดีนั่นแหละครับ...
เพราะคนที่มาสอนกับพี่แอง
เป็นจอมเวทย์ระดับ5ล่ะ...
คนละคนกับจอมเวทย์ที่เก่งที่สุดของมนุษย์นะ
เพราะคนๆนี้คือเอล์ฟล่ะ!
นี่เป็นจุดหมายหลักเลยที่เราอยากเรียนเวทย์มนต์!
เพื่อเอล์ฟสาวสุดสวย...
เพื่อนท่านพ่อต้องดูดีทุกคนแน่นอน
ถึงแม้ภายในจะเป็นผู้หญิงอายุเยอะแน่นอนเลยก็เถอะ...
“คุณหนูดูดีมากเลยค่ะ”
เสียงอารมณ์ดีของเมดประจำบ้านหลังจากแต่งตัวให้ผมเสร็จแล้ว..
“ขอบคุณมากค่ะพี่แมรี่!”
ผมขอบคุณด้วยท่าทางสนิทสนม พี่แมรี่อยู่กับผมมาตั้งแต่เด็กๆ
ตอนเด็กๆนั้นไม่มีใครทนกับความเอาแต่ใจของผมได้ดังนั้นพอครบกำหนดจึงพากันออกหมด...
เหลือแค่พี่แมรี่คนเดียวนี่แหละ...
พี่แมรี่เป็นดังกับพี่สาว... คนในครอบครัวของผม
ตอนระลึกชาติได้แรกๆนี่ผมอยากจะไปขอโทษพวกคุณเมดจริงๆ
...แต่คงไม่ทัน
ผมได้ขอโทษได้แค่พี่แมรี่คนเดียวเท่านั้น...
เพราะไอ้ความเอาแต่ใจนี่แท้ๆเลย!!
ถึงแบบนั้นพี่แมรรี่ที่แสนใจดีก็ไม่ว่าอะะไรก่อนจะยิ้มให้กับผมอย่างเอ็นดู
แต่ว่านะ...
วันนี้เป็นงานวันเกิดครบรอบ10ขวบ
อืม... เท่าที่จำได้วันเกิด10ขวบของพี่แองก็จัดงานใหญ่มากเลย...
มีคนมาร่วมงานมากมายเลยล่ะ
หวังว่าคงไม่มีคนใหญ่คนโตมางานนะ ยิ่งไม่ค่อยรู้เรื่องมารยาทซะด้วย
...กลัวท่านพ่อเสียชื่อจริงๆ
ถึงจะบอกว่าอ่านมาทุกเรื่อง แต่ไอ้เราก็ลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ตระกูลขุนนาง
ผมเลยลืมอ่านเรื่องมารยาทซะสนิทเลย...
“วันนี้มีพวกคนจากตระกูลขุนนางใหญ่มาร่วมงานด้วยนะคะคุณหนู
เจ้าชายก็มาร่วมด้วยค่ะ คุณหนูต้องดูดีที่สุดในงานนะคะ!”
ตรูตายแหงมๆ
Gaston de Demonic (แกสตั้น ดิ เดโมนิก) พ่อของตัวเอก อดีตจอมดาบเทพได้พ่ายแพ้ให้กับจอมดาบเทพคนปัจจุบัน จนตอนนี้เจ้าตัวว่างงานแบบสุดเลยต้องมาเลี้ยงลูกนั่นเอง
ถึงเห็นหน้าเด็กแบบนี้อายุก็ปาไป60กว่าแล้วนะ!!
Credit pic: http://www.zerochan.net/833447
เห็นว่ามีดราม่าภาพเรื่องพรบกันงั้นกะลงเครดิตทุกภาพจบ
ความคิดเห็น