(Yuri) Legend of Wizard เมื่อผมเกิดใหม่เป็นเด็กสาวในโลกแฟนตาซี

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 13 การเลื่อนระดับ

ตอนที่ 13 การเลื่อนระดับ

การทดสอบเมื่อซักครู่นี้เป็นการทดสอบเลื่อนระดับจอมเวทย์จากระดับ1ไประดับ2 กลายเป็นจอมเวทย์ที่มีความสามารถเพียงพอที่จะสามารถต่อสู้กับสัตว์ร้ายได้

สำหรับผมที่เพิ่งจะอายุ10ขวบถือว่าไวมากๆ ยกเว้นพี่แองการพัฒนาไวมากเช่นกัน โดยพี่แองใช้เวลาเลื่อนจากระดับ1ไประดับ2เพียงแค่3วันเท่านั้น...

สำหรับพี่แองที่ไม่อ่านหนังสือ ไม่แม้แค่ทำให้ร่างกายสามารถรองรับพลังเวทย์ได้ดีตลอดเวลาอย่างผม นั่นถือว่าโคตรอัจฉริยะเลย!

“น้องของพี่อัจฉริยะมากเลย!! แต่อย่าทำอะไรอันตรายๆแบบนั้นอีกนะ!”พี่แองทำใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ถึงแม้ตอนท้ายจะดุเบาๆ

“แหะๆ..”ผมได้แค่ยิ้มแหยๆ

พี่ที่เป็นอัจฉริยะชมผมว่าอัจฉริยะนี่เหมือนรู้สึกแปลกๆนะ...

ผมใช้เวลาตั้ง3ปีเลยนะพี่...

อัจฉริยะตัวจริงคือพี่ต่างหากล่ะครับ...

ถึงการเพิ่มระดับจอมเวทย์เป็นระดับ2ของผมจะเร็วมากซึ่งคนปกติต้องใช้เวลาฝึกเป็นปีกว่าจะสามารถเลื่อนระดับขึ้นเป็นจอมเวทย์ระดับ2ได้

พอเป็นจอมเวทย์ระดับ2ก็จะสามารถสมัครเป็นทหารของราชอาณาจักรได้ แถมตอนที่ออกผจญภัยยังมีแต่คนอ้าแขนรับเข้าพวก

 แต่อย่าคิดว่าจอมเวทย์ระดับ3นั้นจะง่ายอย่างการขึ้นระดับ2... ความจริงมันก็ไม่ง่ายหรอก ถ้าผมไม่มีความกล้าบวกกับการฝึกให้ร่างกายสามารถรับพลังเวทย์ได้อย่างมีประสิทธิภาพที่สุด รวมถึงการศึกษาพลังเวทย์ให้เข้าใจตั้งแต่ยังเด็ก

ขนาดคนที่เรียนรู้ได้เร็วอย่างผมเนี่ยยังต้องใช้เวลาถึง2ปีกว่าเชียวนะถึงจะเข้าใจหลักการใช้พลังเวทย์

แต่ไอ้เรื่องการใช้เวทย์หรือการร่ายอะไรพวกนี้ต้องเรียนกับอาจารย์เท่านั้นในหนังสือไม่มี ในหนังสือมีแต่หนังสือสอนการฝึกฝนพลังเวทย์เท่านั้น

แล้วการฝึกวันนี้ก็จบลงด้วยการที่ผมเรียนรู้การดูดซับพลังเวทย์ ซึ่งอาจารย์ก็มีของธาตุของผมพอดี แต่ต้องแลกกับก้อนเวทย์ธาตุดิน3ก้อนนั้นเป็นการแลกเปลี่ยน

ก้อนหินธาตุแสงนั้นขายไม่ออกหรอกครับ เพราะว่าแทบจะนับหัวคนที่มีธาตุแสงในโลกนี้ได้เลยทีเดียว แล้วอีกอย่าง การจะหาสัตว์เวทย์ที่มีธาตุแสงยากด้วย

ทั้งหายากทั้งราคาถูกใครมันจะไปล่าล่ะครับ...

พอดูดพลังเวทย์เข้าไปแล้ว ผมรู้สึดได้เลยว่าความสามารถทางเวทย์มนต์ผมเพิ่มขึ้นมา... แต่ก็เพิ่มขึ้นมาแค่นิดๆหน่อยๆไม่เยอะเท่าไรหรอกนะ

พออาจารย์สอนผมเสร็จก็ถึงคราวสอนพี่แอง... การสอนของพี่แองนั้นต่างออกไป โดยพี่แองจะต้องสู้กับสัตว์เวทย์ที่อาจารย์คอยเรียกออกมา

การอัญเชิญปีศาจนั้นจะใช้คริสตัลธาตุในการอัญเชิญ สัตว์เวทย์ที่อัญเชิญออกมาจะเป็นตัวเดียวกับตัวที่ให้คริสตัล หรือก็คือ เราสามารถอัญเชิญสัตว์อสูรที่เราเคยกำจัดมาเป็นพวกเราได้

พอสัตว์เวทย์ของเราถูกฆ่าตายเราก็ยังสามารถเก็บเศษคริสตัลกลับมาใช้ได้ใหม่เป็นการรี แต่เวทย์นี้เป็นเวทย์เฉพาะสำหรับเผ่าเอล์ฟเท่านั้น เผ่าอื่นไม่สามารถทำแบบนี้ได้

แค่ไม่ถึงนาที... โกเลมตัวใหญ่ที่ท่าทางเก่งกาจก็ถูกพี่แองใช้เวทย์โจมตีใส่เป็นชุดโดยที่ไม่มีแม้แต่โอกาสจะขยับ...

เพิ่งรู้ว่าเวทย์แสงมันสามารถล็อคให้ศตรูอยู่กับที่ได้ด้วย แถมยังลำแสงเลเซอร์อันใหญ่ที่พังป่าไปเป็นแถบๆอีก

จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ...

 “เก่งมากเลยหนูแอง วันนี้ก็จัดการได้อย่างหมดจดอีกแล้วนะ”

“ธรรมดาค่ะ!... ว่าแต่พี่ดูเป็นยังไงบ้างหรอลูม!!”

ใบหน้าพี่แองเจลลิก้าดูภูมิใจมากเลยล่ะ

“ก็ใช้ได้ค่ะพี่...”

“หงะ... แค่ใช้ได้เองหรอ...”พี่แองทำหน้าจ๋อย

ความจริงพี่แองสุดยอดไปเลยต่างหาก... แต่ที่ผมพูดไปแบบนั้นเพราะเห็นพี่ทำหน้าตาได้ใจนั่นแหละ... ถึงผมจะรู้ว่าพี่แองอยู่ระดับ3 แต่นั่นก็ยังไม่ได้เห็นฝีมือของจอมเวทย์ระดับ3อย่างเป็นรูปธรรมซักเท่าไรเลยนึกไม่ออกว่าพี่แองเก่งแค่ไหน

แต่พอมาเห็นตรงนี้ ขอบอกเลยว่า... จอมเวทย์ระดับ3โคตรน่ากลัว ขนาดที่จอมเวทย์ระดับ1-2เป็นร้อยคนก็สู้ไม่ได้

พอการฝึกทั้งหมดจบลง อาจารย์ก็ขอตัวไปทำงาน(อาจารย์จะมาสอนแค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น) ส่วนผมกับพี่แองก็ได้มากินข้าวเย็นด้วยกัน

พอกินเสร็จแล้วก็ออกไปนั่งคุยอะไรกันเรื่อยเปื่อย

แต่ดูเหมือนว่าเวลาพักของพี่แองนั้นจะสั่นซะเหลือเกิน

“ได้เวลาฝึกดาบแล้วนะแองเจลลิก้า”

 “ค่ะท่านแม่!”

เอ๋?

ท่านพี่ฝึกดาบด้วยหรอ? เอาจริงดิ??

อืม... มันก็สามารถทำได้แหละนะ ถ้าขยันและมีความอดทนมากแบบสุดๆ เพราะวิชาดาบต้องฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งด้วย พวกซิทอัพ ดันพื้น วิ่ง เคลื่อนไหวอะไรพวกนี้

ถ้าสามารถทำได้จะกลายเป็นจอมดาบเวทย์ที่แกร่งแบบสุดๆ

แต่ที่ไม่เป็นที่นิยมกันเป็นเพราะการฝึกดาบก็ทำให้ร่างกายอ่วมพออยู่แล้ว แล้วไปฝึกเวทย์อีกยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

ผมเริ่มเป็นห่วงซะแล้วสิ...

“ท่านแม่คะ ...คือว่า มันจะไม่โหดไปหรอคะ? ที่ให้พี่ต้องฝึกขนาดนั้น เดี๋ยวร่างกายพี่จะรับไม่ไหวหรอกค่ะ...”

“ถ้าจะห้ามไปห้ามพี่เค้านู่น แองเป็นคนบอกให้แม่ฝึกช่วยฝึกให้เองเลยนะ”

พี่แองน่ะหรอ...

“ไม่ต้องห่วงหรอกลูม! พี่แค่อยากจะเก่งขึ้นมากๆเท่านั้นเอง”

“เพราะอะไรหรอคะพี่...”

พี่แองยิ้มให้กับผมก่อนจะเดินไปกับท่านแม่โดยไม่พูดอะไร

การจะไปอยากรู้เรื่องที่พี่ไม่อยากบอกมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมด้วยแหละ เพราะงั้นผมเลยปล่อยผ่านแล้วให้กำลังใจอย่างเงียบๆ

ทำไมผมถึงไม่ฝึกกับพี่น่ะเหรอ...

คำตอบคือ อย่างที่ผมบอกไปข้างต้น มันต้องมีความอดทนสูง และผมก็อยากเป็นจอมเวทย์ด้วย ถึงการฝึกร่างกายจะเป็นเรื่องดี แต่ถ้ามันทำให้การฝึกเวทย์ต้องช้าลงผมคงต้องปล่อยมันผ่านไป

….

หลังจากนั้นเพียง1เดือน พี่แองก็กลายเป็นจอมเวทย์ระดับ4... พอเป็นจอมเวทย์ระดับ4แล้วการจะเรียนกับจอมเวทย์ระดับ5อย่างอาจารย์ก็จบลง

เพราะการจะขึ้นจากระดับ4ไป5นั้น ต้องฝึกฝนด้วยตัวเองเท่านั้น... ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องเรียนวิชาเวทย์คนเดียว และพี่แองก็เรียนวิชาดาบ ที่ตอนนี้ขึ้นวิชาดาบขั้นที่2แล้ว