คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8 งานเลี้ยงจบ
ตอนที่ 8 งานเลี้ยงจบ
ปกติมนุษย์จะมีพลัง2ประเภท คือพลังเวทย์ กับพลังกาย
พลังเวทย์นั้นจะเรียกว่า (Mag) เป็นพลังที่จะสามารถปรับเปลี่ยน เพิ่มเติม หรือเสริมสร้าง สิ่งของที่อยู่ในธรรมชาติจะสามารถทำได้แทบทุกอย่างยกเว้นการเสริมพลังร่างกายหรือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสรีระของร่ายกายมนุษย์
แต่ก็มีเวทย์บางบทที่สามารถควบคุมความคิดความอ่าน เป็นเวทย์มนต์ต้องสาปที่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับจิตใจมนุษย์ได้ แต่ถ้าเข้าใจเวทย์บทนี้แล้วร่างกายจะอ่อนแอและมีอายุที่สั้นลงมาก
ส่วนพลังกายนั้นจะเรียกว่า (Saer) เป็นพลังที่ใช้ในการเสริมพลังของคนเราให้สูงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งความอึด ความทนทาน และความเร็ว แถมยังสามารถทำให้เกิดอาการผิดปกติกับมนุษย์ที่อยู่ใกล้ๆได้ด้วย
ดังเช่นตอนนี้...
ผมตัวแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้เลย แถมยังพูดออกมาไม่ได้ด้วย... คงเป็นเพราะความโกรธของท่านแม่ที่ระเบิดออกมาทำให้พลัง เซียร์ ที่ปกติท่านแม่จะปิดกั้นเอาไว้อยู่ตลอดเวลา ตอนนี้กำลังพวยพุ่งจนบรรยากาศรอบข้างหนักอึ้ง
และทุกคนที่มีพลังเซียร์น้อยกว่าท่านแม่มากเกินไปจะไม่สามารถขยับตัวได้
ดูเหมือนว่าผม ท่านพี่ และพวกมนุษย์ป้าจะอยู่ในสภาพเดียวกันเลยนะ...
“คุณน้าวิคตอเรียคะ! ได้โปรดไว้ชีวิตเธอคนนี้ด้วยค่ะ...”
เสียงที่ดังขึ้นมาห้ามท่านแม่พร้อมกับท่าก้มหัว
นั้นคือเพื่อนคนแรกของผมเองคาร่า ...
คาร่าขยับตัวได้? นี่เธอมีพลังซียร์มากขนาดไหนกัน...
“เธอคือ... ลูกสาวคนเล็กของเจ้าเลโอหรอ... ”
ท่านแม่ขมวดคิ้ว แล้วพลังเซียร์ก็ถูกปิดกั้นไว้ดังเดิม
ทำให้ผมขยับได้อีกครั้ง...
“ใช่แล้วค่ะ!”
“แล้วทำไม.. ถึงคิดจะช่วยยัยพวกนี้? ยัยคนแบบนี้มีค่าพอที่จะทำให้ลูกสาวของ...มือขวาแห่งราชา ต้องก้มหัวด้วยหรอ?”
พอได้ยินชื่อของมือขวาแห่งราชา พวกมนุษย์ป้ายิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่
ถ้าเกิดว่า มีปัญหากับทั้งตระกูลเดโมนิคและตระกูลแกนน่อนด้วยแบบนี้
มีหวังเงาหัวหายไปแน่นอน
“เพราะว่าทุกชีวิตมีค่ายังไงล่ะคะ!”พอพูดจบอยู่ๆพวกมนุษย์ป้าก็ก้มลงคุกเข่าทันที
“คุณหนูช่างมีเมตตากับพวกเรามาก! ได้โปรดยกโทษในความไม่รู้ของเราด้วย!!
เพื่อเป็นการขอโทษสำหรับการกระทำในครั้งนี้ พวกเราสาบานว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ!!”
อ่า.....
พอจะชะตาจะขาดก็ทำตัวดีขึ้นมาเชียวนะยัยพวกนี้...
คำพูดที่สาบานในโลกนี้ไม่สามารถผิดคำพูดได้ ถ้าเกิดว่าทำผิด จะมีมือสีดำจากผืนดินมาดึงร่างของอีกฝ่ายลงไปในดิน
ซึ่งผมก็ไม่เคยเห็นหรอกนะ และผมก็ไม่คิดที่จะทดลองด้วย...
“หนูไม่คิดมากหรอกค่ะ! พวกคุณน้าลุกขึ้นเถอะนะคะ!”
พอคาร่าพูดแบบนั้นพวกมนุษย์ป้ายิ่งทำหน้าซึ้ง
ค่าร่าเป็นเด็กดีจริงๆด้วย... ผมก็คงอยู่เฉยๆไม่ได้
“ท่านแม่... การพรากชีวิตคนอื่นมันไม่ดีนะคะ!” พอผมพูดแบบนี้ท่านแม่ ที่ยังตัดสินใจไม่ได้ ก็ใจอ่อนทันที ก่อนจะลูบหัวผมแล้วก็ยิ้มออกมา
“อา...ถ้าลูกสาวของชั้นพูดแบบนั้น ชั้นคงต้องปล่อยไปพวกเธอไปล่ะนะ…”
“ขอบพระคุณมากค่ะ!!”พอพูดจบพวกนั้นก็รีบวิ่งหายไปในทันที
“การไว้ชีวิตหนูซักคอกหนึ่งมันไม่เป็นปัญหาหรอก”
….แล้วปัญหาก็ได้คลีคลายไป
“เธอเนี่ยเหมือนกับพ่อของเธอเลยนะ”อยู่ๆท่านพ่อก็พูดขึ้นมา ส่วนท่านแม่ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“มะ-เหมือนยังไงคะ?”
“เจ้าเลโอ เป็นพวกอ่อนโยน...
ถึงทุกคนจะบอกว่ามันเป็นคนที่อ่อนโยนจนอ่อนแอจิตใจไม่เข้มแข็ง... แต่เพราะไอ้นิสัยนี่แหละถึงทำให้หมอนั่นคือเลโอ.... ”
ท่านพ่อหันมายิ้มให้กับคาร่า เหมือนกับไม่ค่อยเข้าใจที่ท่านพ่อพูดซักเท่าไร
“นั่นสินะคะ...”
“เด็กๆ... ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วล่ะนะ คงได้เวลางานเลี้ยงเลิกแล้วล่ะ”ท่านแม่พูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในงาน ส่วนท่านพ่อก็ตามไปติดๆ
ตอนนี้จึงเหลือผม คาร่าและพี่แอง
“ลูม... ถ้าว่างๆเรามาเที่ยวบ้านได้หรือเปล่า...”
คาร่าที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมา ก่อนจะจ้องผมด้วยสายตาเป็นประกาย
“บ้านนี้ยินดีต้อนรับเธอเสมอเลยล่ะคาร่า!”
ผมพูดกลับไปด้วยรอยยิ้ม
คาร่าทำท่าทางดีใจใหญ่เลยล่ะ...
“งั้น! ไว้เจอกันใหม่นะ!!”คาร่าโบกไม้โบกมือก่อนจะกลับเข้าไปในงาน
.... เหลือแค่ผมกับพี่สาว
พี่แองที่เอาแต่ก้มหน้าก็ค่อยๆเดินเข้ามาหาผมก่อนจะนั่งคุกเข่าก่อนจะยิ้มให้กับผมด้วยแววตาที่รู้สึกผิด
“ลูม...พี่ขอโทษนะที่เกือบทำให้งานของน้องต้องมาเสียเพราะความโกรธของพี่แบบนี้... ถ้าท่านแม่ไม่เข้ามาก่อนมีหวังพี่คงเผลอพลั้งมือฆ่าคนๆแน่ๆ...”
เอ่อ คือพี่ครับ... ท่านแม่ก็เกือบฆ่าแล้วเหมือนกันครับ...
“ขอโทษนะ ... ที่พี่เป็น พี่สาวที่แย่แบบพี่น่ะ...”
พี่ที่แย่...
พี่แองหนะหรองั้นหรอ?....
พี่เอาอะไรมาพูด?!
ผมขอเถียงสุดใจเลย!!
“พี่ไม่มีทางเป็นพี่ที่แย่แน่นอนค่ะ!!!”
“ลูม...”
“พี่น่ะ! ไม่เคยปล่อยให้หนูเหงาเลยทั้งๆที่พี่ก็มีสังคมของพี่... แต่พี่ก็ไม่เคยทิ้งหนูไว้คนเดียว
..
คอยช่วยหนูทุกอย่าง... ถึงจะเป็นเรื่องที่พี่ไม่ถนัดเลย
แต่พี่ก็พยายามจนทำให้หนูได้...
ต่อให้เป็นพี่....
หนูก็ไม่ให้อภัยหรอกนะที่มาว่าตัวเองที่พยายามเพื่อหนูขนาดนี้น่ะ!!”
ผมพูดออกไปแล้ว ....
ผมรู้ทุกอย่างที่พี่ทำ...
ตอนที่พี่อยู่กับผม ถึงจะมีเพื่อนของพี่มาหา
แต่พี่แองก็ไม่ออกไปไหนเลยนอกจากอยู่กับผม
แล้วอย่างงานวันนี้
ทั้งๆที่พี่ไม่ถนัดอะไรแบบนี้เลย
แถมยังเกลียดผู้ชายซะขนาดนั้น
แต่พี่แองก็ยังอาสาจะเป็นคนไปรับหน้าแขกทุกคนในงานแทนผมที่ยังเด็กอยู่..
คอยฝึกทุกอย่างทั้งๆที่ไม่เคยเรียนมาก่อน
เพื่อน้องคนนี้...
พี่แอง...
ไม่มีทางเป็นพี่ที่แย่หรอก...
“พี่เข้าใจแล้วลูม…”
พี่แองกลับมายิ้มดังเดิมก่อนจะลูบหัวผม
ถ้าไม่พูดอะไรแบบนี้พี่แองมีหวังโทษตัวเองต่อไปเรื่อยๆแน่
แต่ว่า...
เกิดมาเพิ่งจะเคยพูดอะไรแบบนี้นี่แหละ...
ตอนพูดมันไม่เท่าไรหรอก...
แต่พอพูดออกไปแล้ว แล้วย้อนกลับไปดู...
อ๊าก... โคตรอายเลยล่ะ!!
ความคิดเห็น