คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ปีศาจ
ตอนที่ 4 ปีศาจ
“คุณหนูคะ!! อยู่ไหนคะคุณหนู!!”
อา...
ผมทำลงไปแล้วสินะ...
ผมหนีออกมาจากงานก่อนงานจะเริ่มล่ะ...
พอเห็นคนมางานก่อนเริ่มเท่านั้นแหละ คนในงานเยอะจนน่ากลัวเลยล่ะ...
ไอ้นิสัยกลัวคนของชาติที่แล้วมันก็ออกมาทันที เพราะเมื่อก่อนไม่เคยเจอคนเยอะขนาดนี้เลย...
คงเพราะใช้ชีวิตอยู่่แต่กับพี่แองอย่างเดียว....
ผมอยู่แต่ภายในบ้านของตระกูลเท่านั้น ตอนที่ออกสู่โลกภายนอกครั้งแรกก็ตอนที่ไปตายนั่นแหละ
ทำให้ยิ่งผวาเวลาเจอคนเยอะๆเข้าไปใหญ่...
“ลูมน้องพี่!! ออกมาเถอะเดี๋ยวพี่ให้ขนมนะ!!”
พี่... ผมหนีมาขนาดนี้แต่เอาขนมมาล่อเนี่ยนะ...
ยังไงเราก็ได้เปรียบในการหนีออกจากงาน... เพราะถึงยังไงตัวเราก็เล็กสามารถลอดทางซอกกำแพงรอบๆบ้านได้
แถมที่ทางภายในบ้านผมยังรู้หมดด้วย เวลา3ปีผมไม่ได้อ่านหนังสืออย่างเดียวหรอกนะ!
ถึงพี่ พ่อ และเมดคนอื่นๆจะรู้เหมือนกัน
แต่คงไม่มีใครรู้ทางลับที่เราหนีออกไปอ่านหนังสือประจำหรอก! ไม่เช่นนั้นก็คงโดนท่านพี่กวนจนไม่ได้อ่านแน่ๆ
เอาล่ะ... ฟิ้วรอดแล้ว...
ที่เหลือก็แค่ซ่อนจนกว่างานจะจบ... เดี๋ยวนะ
มีคนอยู่ตรงนั้นด้วยหรอ?
เห็นเป็นกลุ่มเด็กท่าทางแก่แดดและพวกอีก5-6คนกับเด็กสาวท่าทางน่ารัก...
....!!
...สาวหูแมว!!
เหมือนจะเคยอ่านผ่านๆว่า 1ใน12ตระกูลขุนนางมีอยู่ตระกูลหนึ่งที่ผู้นำตระกูลแอบไปมีความสัมพันธุ์กับสัตว์ปีศาจอยู่นี่นา
พอมีเด็กเกิดขึ้นมาเลยนำเด็กที่เกิดกับสัตว์ปีศาจมาเลี้ยงในตระกูลด้วย...
“พี่คะ... พี่พาตัวหนูมาตรงนี้ทำไม...”เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวในตัวเด็กสาวแก่แดด
“อย่ามาเรียกชั้นว่าพี่...ปีศาจอย่างแกไม่สมควรมางานนี้ด้วยซ้ำ”
เรื่องของพี่น้องงั้นหรอ...
งั้นเราก็ไม่สมควรจะยุ่งสินะ
“ต แต่ว่าท่านพ่อให้มางานนี้ด้วย...”
“เหอะ! ท่านพ่ออีกแล้วหรอ!!
ท่านพ่อคงรักแกมากสินะ!!”
“ม ไม่ใช่นะท่านพี่!! ท่านพ่อก็รักท่านพี่มากเหมือนกันนะ!!”
“แล้วไอ้ความแตกต่างของชุดของแกกับของชั้นนี่มันอะไรกัน!!
ไอ้ชุดนี้เนี่ย ปีศาจอย่างเธอไม่สมควรใส่หรอก!!”
“อ อย่านะพี่.... ”
“พวกข้ารับใช้ ถอดชุดยัยนี่ออกซะ!”ดูเหมือนพวกที่ตามมาด้วยกันจะรังเล
“ถ้าไม่ทำชั้นจะให้ท่านพ่อไล่พวกแกออกทุกคน!!”
...
เห้ยๆๆ จะทำจริงดิ!??
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่น้อง... เราจะไปยุ่งไม่ได้....
ซะที่ไหนล่ะ!!
... ยัยนี่...เหมือนกับเราเมื่อชาติก่อนเลยนี่หว่า...
ไม่ยุ่งได้ที่ไหนกันเล่า!!
“หยุดเดี๋ยวนี้!!”
อา... ตะโกนออกไปแล้ว..
“ยัยคนท่าทางเหมือนสามัญชนนี่มันใครกัน?”ท่าทางหยิ่งผยองของเด็กสาว แสดงออกถึงความไม่เกรงกลัวใคร
ขอโทษทีนะที่ชั้นมันเหมือนคนธรรมดา...
“เห็นหมดแล้วสินะ!! พวกข้ารับใช้เก็บยัยนี่ซะ!!”
จะใช้อำนาจเกินไปแล้วยัยเด็กบ้านี่!
ถึงยัยนี่จะไม่รู้ แต่ดูเหมือนคุณเมดและคุณผู้ชายจะรู้นะว่าชั้นเป็นใคร
เลยพยายามสะกิดบอกเด็กท่าทางแก่แดดนั่น แต่ดูเหมือนยัยคุณหนูคนนั้นจะไม่สนใจเลย
“ถ้าไม่ทำชั้นไล่พวกแกออกแน่!!”
“คุณหนูครับ ผมยอมถูกไล่ออกดีกว่าถูกตระกูลเดโมนิกฆ่ายกตระกูลครับ....”
คนรับใช้คนหนึ่งก้มลงขออภัยเด็กสาวแก่แดด
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้แล้วว่าชั้นเป็นใคร
ตระกูลของผมมีพลังอำนาจมากพอจะทำลายประเทศๆหนึ่งเลยทีเดียว...
“เด็กท่าทางธรรมดานี่น่ะที่เป็นลูกของตระกูลเดโมนิก!!?”
ดูเหมือนข้อมูลใหม่ที่เจ้าตัวเพิ่งรู้จะทำให้เด็กนี่ตกใจมากเลยนะ...
“ขอโทษค่ะที่ดิชั้นเหมือนกับคนธรรมดา!...”
“นี่เป็นเรื่องของคนในครอบครับ
เธออย่ามายุ่ง!”
“ก็ใช่... แต่! ดิชั้นคงปล่อยมันผ่านไปไม่ได้หรอกค่ะ... ถ้าเธอมาทำแบบนี้ในงานดิชั้น ...คงต้องฟ้องพ่อเธอล่ะค่ะ”
ผมเปิดใช้ท่าไม้ตายเข้าให้...
“....!! ....พวกแกพาชั้นกลับไปที่งานเดี๋ยวนี้!”ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยอมถอยออกไป
เห้อ....
ยัยเด็กนี่เหมือนกับพี่สาวชั้นเมื่อชาติที่แล้วเลย...
“....ฮึก.”
อยู่ๆเด็กสาวก็ร้องไห้ออกมา สงสัยก่อนหน้านี้โดนพวกนั้นรังแกแน่ๆเลย!!
“เป็นอะไรหรอ?
เจ็บตรงไหนหรือเปล่า??”ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“ฮึก... ป เปล่าหรอกค่ะ... ข ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วย...ฮึก…”
เด็กสาวพยายามหยุดร้องไห้ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม ...ไม่ใช่ว่าผมสูงมากกว่าเธอเท่าไรหรอกนะ แค่สูงกว่านิดนึงเท่านั้น
“เรื่องเล็กน่า”ว่าแล้วก็ลูบหัวเด็กสาวน่ารักน่าเอ็นดู
อา... นุ่มจัง น่ารักอ่ะ!!
อุ้ย... เผลอไปนิด
แต่เด็กสาวก็ไม่ว่าอะไร
“คุณไม่รังเกียจ...
ที่ชั้นเป็นลูกครึ่งปีศาจหรอคะ....”
ใบหน้าที่แสดงถึงความเศร้านั้นยิ่งน่าสงสาร
“หืม? ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”
“ก ก็...
ทุกๆคนนอกจากท่านพ่อต่างก็รังเกียจ... หูกับหางนี่...ชั้นเกลียดมันมากเลย มันทำให้ถูกพี่สาวเกลียดตั้งแต่เจอกันครั้งแรก...”
..ทำท่าทางรังเกียจกับเด็กสาวน่ารักคนนี้เนี่ยนะ...
โหดร้าย!
โหดร้ายเกินไปแล้ว!
“ไม่มีทางรังเกียจหรอก
หูกับหางนี่น่ะชั้นมองว่ามันน่ารักดีนะ”ว่าแล้วผมก็ยิ้มให้กับเด็กสาว
ส่วนเจ้าตัวดูเหมือนจะนิ่งค้างไปแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ
“รสนิยมแปลกจังนะคะ”
“ก็นะ...หืม?”
พอมองดูดีๆแล้ว ทั้งหน้าทั้งตัวของหญิงสาวจากสีขาวหิมะกลายเป็นสีแดงไปหมด
อย่าบอกนะว่า.. เป็นหวัดหรอ??
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า??”ว่าแล้วก็เอามือไปจับที่ใบหน้าที่แดงจัด
“มะ มะ ไม่เป็นไรคะ!”
เป็นเด็กดีจริงๆ ป่วยขนาดแดงไปทั้งตัวขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก...
คงกลัวเราจะเป็นห่วงสินะ
“เดี๋ยวจะพาเข้างานล่ะ! จะได้ไม่ถูกอากาศหนาว”
ถึงเราจะไม่อยากไปงานคนเยอะๆก็เถอะ
แต่จะปล่อยเด็กคนนี่ไว้ข้างนอกไม่ได้
“มะ ไม่ได้ค่ะ!! ถ้าคนอื่นเห็นหูนี่คงต้องรังเกียจแน่ๆ... จะไปทำให้งานเสียเปล่าๆ...”
จริงด้วยสิ... สายตาของคนรอบข้างที่มองปีศาจเราก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ
ถึงเราจะเห็นว่าน่ารักก็เถอะ
แต่คนอื่นเราก็ไม่รู้ว่าจะคิดยังไง
“งั้น...”
พรึบ...
ผมนำเอาหมวกที่ใส่มาด้วยตอนหนีออกมา
ไปสวมหัวของเด็กสาว
“แค่นี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ!”
ว่าแล้วก็ยิ้มให้เด็กสาว
ที่เริ่มหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
ว่าแล้วเชียว อาการป่วยกำเริบอีกแล้วสินะ อากาศหนาวนี่น่ากลัวจริงๆ ...เราคงต้องรีบเข้างานแล้วล่ะ!
Mary Oriena (พี่แมรี่) คุณเมดที่ตัวเอกนับถือเหมือนพี่สาว เป็นลูกสาวของครอบครัวอัศวินที่คอยทำงานให้กับครอบครับเดโมนิกหลายชั่วอายุคน อยู่กับครอบครัวเดโมนิกมาตั้งแต่ตัวเอกเกิด เจ้าตัวเห็นตัวเอกเป็นน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่ง (หาเครดิตได้แล้วว)
Credit pic: 1. https://nz.pinterest.com/pin/535506211927394964/
2. http://e-shuushuu.net/search/results/?tags=143255ผลงานของ Kashiwagi Chisame
ความคิดเห็น