คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 12 สิ่งที่ผมทำได้
ตอนที่ 12 สิ่งที่ผมทำได้
ฟิ่ว...
เกือบตายเลยนะนั่น
ดีนะที่อาจารย์กับพี่แองสามารถใช้โล่ป้องกันได้ทันทั้งคู่
ไม่อย่างนั้นได้บาดเจ็บกันหมดแน่...
หมายถึงผมด้วยแหละ ...ถึงความร้อนจากพลังจะทำอะไรผมไม่ได้แต่แรงระเบิดนั้นอีกเรื่อง...
แล้วยิ่งเป็นเด็ก10ขวบแบบผมมีหวังไม่แขนขาดก็มีตายกันมั่ง
“โทษทีนะหนูลูม
ลืมบอกวิธีหยุดการเก็บรวบรวมพลังเวทย์เลย”
อาจารย์หัวเราะด้วยท่าทางน่ารัก...
อาจารย์ครับ….
มันเรื่องสำคัญนะครับ!! ถึงผมจะอ่านหนังสือมาแต่มันก็ไม่มีบทการสอนเรื่องพวกนี้หรอกนะ!!
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ
แต่ใจจริงผมนั้นโมโหหน่อยๆนะ...
แล้วอาจารย์ก็บอกวิธีการหยุดเวทย์มนต์กับผม
มันเป็นวิธีง่ายๆที่ไม่ต้องบอกก็ทำได้เพราะว่ามันง่ายซะกว่าการเรียกพลังเวทย์ซะอีก....
นั่นคือการที่เรานึกว่าจะให้มันหยุดแค่นั้นเอง
อ่า.... ทำไมผมถึงนึกไม่ถึงนะ...
แต่สิ่งที่ผมทำในวันนี้มันสุดยอดมากเลยล่ะ...
ไอ้การที่ผมสามารถรวบรวมพลังเวทย์โดยที่จิตใจไม่วอกแวกเลยแม้แต่ตอนที่มันจะระเบิดเนี่ย...
แบบนี้จะเรียกว่าสุดยอดได้รึเปล่านะ...
สำหรับครั้งนี้ผมสามารถทำได้อย่างไม่มีปัญหาใดๆ
แต่พอขว้างไปแล้วมันไม่เกิดความร้อนหรือระเบิดอะไรเลยนอกจากแสงสว่างจนต้องปิดตาเหมือนกับระเบิดนี่แหละ
แล้วสำหรับโล่ป้องกันผมก็ทำได้ดีเลยทีเดียว
เพราะว่ามันทั้งแข็งแรงและทนทาน แถมยังทำได้ง่ายกว่าไอ้พวกระเบิดนี่เยอะเลย
อาจารย์ที่ยืนอยู่ใกล้กับหน้าผากวักมือเรียกผม...
“…ทำได้ดีมาก
ถ้าพลังเวทย์มากกว่านี้คงจะระเบิดได้ล่ะนะ... เอาล่ะ ทีนี้เราก็รู้แล้วใช่ไหมว่าทำยังไงบ้าง”
“ก็พอรู้แล้วค่ะอาจารย์”
“งั้นก็...”
พลัก!!
เหมือนผมโดนบางอย่างกระแทกหลังของผมจนผมเซ..
ก่อนที่ผมจะตกลงไป
... เอ่อ ผมก็คิดอยู่หรอกว่าน่าจะเรียกไปทำอะไรแน่ๆ
แต่นึกไม่ถึงว่าอาจารย์ของผมจะจิตใจโหดเหี้ยมถึงขนาดผลักเด็ก10ขวบเข้าไปกลางดงสัตว์เวทย์แบบนี้!!
ตุบ... โอ้ย
“อาจารย์!! นี่ท่านทำอะไรลูม!!”
“ก็แค่ฝึก ...แบบที่ฝึกเธอไง”
“แต่ว่า.. ลูมยังเพิ่งเริ่มใช้เวทย์ได้นะคะ
แถมลูมยังเด็กอยู่...”
“เพิ่งเริ่มใช้เวทย์? ยังเด็ก? คิดว่าคนอย่างชั้นสนรึไงเรื่องพวกนั้น
ขอแค่มีความสามารถที่เพียงพอชั้นก็พร้อมจะฝึกนั่นแหละ
ในกรณีของหนูลูมนั้นมีการเรียนรู้ที่เร็วมาก
และนั่นแหละเป็นสาเหตุที่ชั้นทำการทดสอบลูมไวกว่าปกติ เด็กนี่ต้องเปจฉริยะทางเวทย์แน่ๆ”
อาจารย์พูดเหมือนกับกำลังภูมิใจในตัวผมอยู่..
แต่ขอโทษนะครับ ความสามารถทั้งหมดของผมที่สามารถพัฒนาได้ไวในตอนนี้ได้มาจากการฝึกฝนการพัฒนาพลังเวทย์มาตลอดสามปี...
ถึงอาจารย์จะบอกว่าพัฒนาเร็วแต่นี่คือขีดจำกัดของผมแล้วล่ะ...
ถ้าเทียบกับอัจฉริยะตัวจริงอย่างพี่แองผมอาจจะเทียบไม่ได้
ผมมั่นใจในความขยันของผม!
แต่ในตอนนี้...
ผมจะออกไปจากที่นี่ยังไงเนี่ย...
ไอ้พวกแพะนรกพวกนี้ก็จ้องผมจังเลย
ผมแค่หล่นลงมากลางดงอาหาร(หญ้า)ของพวกแกเท่านั้นเองนะ ...
อย่าเพิ่งเห็นชั้นเป็นอาหารสิ... พวกแกเป็นสัตว์กินพืชนะ!!
ถึงหน้าจะดูยังไงก็สัตว์กินเนื้อแน่ๆเลยก็เถอะ...
โฮก!!!
ไม่มีทางเลือกเลย!!
พอมันเริ่มชาจแล้ววิ่งเข้าหา ผมจึงสร้างเกราะป้องกันป้องกันความเสียหายจากไอ้พวกแพะนรกพวกนี้...
ตึ้ง!!!
เปรียะ…
ล โล่นี่... ร้าวเลย...
แต่ก็ยังไม่แตก
พอมันชนเสร็จมันก็จะถอยหลังแล้วเตรียมพุ่งเข้าชาจอีกครั้ง
ตอนนี้แหละเป็นโอกาสของผม
ผมขว้างระเบิดแสงขึ้นไปบนฟ้ากลางดงพวกแพะนรกพวกนั้นแล้วผมก็ก้มลงต่ำเพราะผมรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
วิ้ง!!!
แสงสว่างจ้าจนแสบตาสาดส่องไปทั่วบริเวณ..
ใช่ตอนนี้ผมสร้างระเบิดทำลายล้างเจ้าพวกนี้ไม่ได้...
แต่ที่แน่ๆผมสามารถทำแบบนี้!!
วีด...
ผมรวบรวมพลังเวทย์แสงขึ้นมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆที่ฝ่ามือของผม
ผมใช้เวลาช่วงที่แพะพวกนี้กำลังลืมตาไม่ขึ้นสร้างสิ่งที่จะสามารถเอาชนะพวกมันได้
“ลูม!! น้องรู้รึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่น่ะ
ถ้ารวบรวมพลังเวทย์ไปแบบนั้น...”
“...น้องของเธอนี่น่าสนใจสุดๆเลยนี่...
อาจจะผ่านบททดสอบในครั้งแรกเลยก็ได้นะ...”
นี่คือสิ่งที่ผมจะทำล่ะ ถึงมันจะบ้าระห่ำไปหน่อย
แต่นั้นคือวิธีที่จะเอาชนะก่อนที่พลังเวทย์ของผมจะหมดลง
ตูม!!!!
“ลูม!!!”
ฟิ้ว....
เปรี๊ยะ....
“ไอ้เจ้าแกสตั้น...
ลูกสาวคนเล็กแกนี่มันเป็นเด็กที่บ้าระห่ำสุดๆไปเลย!!”อาจารย์ยิ้มกว้างอย่างพอใจหลังจากที่เห็นสภาพรอบข้างระเบิดยับเยิน
เหลือทิ้งไว้แต่เศษคริสตัลก้อนเล็กตามพื้น3จุดรอบตัวของผม
พื้นที่เหลือแค่จุดที่ผมยืนอยู่เท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร
เพราะว่าผมได้สร้างบาเรียเอาไว้ก่อนที่ระเบิดจะเริ่มระเบิดได้เพียงเสี้ยววิ...
ถึงบาเรียจะเริ่มแตกเป็นผงหลังจากนั้นไม่นานก็เถอะ...
แต่ก็ถือว่าสำเร็จไปด้วยดี...
ถ้าบาเรียผมไม่แข็งแรงพอตัวผมคงจะเละ... ล่ะนะ
ประกาศๆ พรุ่งนี้งดนะต้องเดินทางไปเชียงใหม่จ้า
ความคิดเห็น