ProJect D

นิยายน้องแต่งคิดว่าหนุกดีเลยเอามาสานต่อ​*เนื้อเรื่องไม่สนความสมเหตุสมผล แต่งเล่นๆถ้ามีพลอตโฮลก็นั้นแหละเขียนสตอรี่บอร์ดไม่ดีเอง ;]​*

ช่วงเวลาที่ทุกสรรพสิ่ง​ยังมิได้​กำเนิดเกิดขึ้นมาแม้แต่เวลาก็ยังไม่มีชื่อด้วยซ้ำ เมื่อความว่างเปล่าและความมืดถูกบีบอัดกันจนเป็นก้อนสีดำถึงจุดๆหนึ่ง ความว่างเปล่าทั้งหลายได้หลอมรวมกัน ได้ระเบิดออกเกิดเป็นหมู่เมฆหมอกและเศษเสี้ยวแห่งความโกลาหล​"เดอะเคออสมิสต์"

จุดเริ่มต้นของสิ่งที่เรียกว่าความโกลาหล สิ่งต่างๆเกิดขึ้นและดับลงเป็นเวลาหลายล้านล้านปี กลุ่มเมฆหมอกแห่งเคออสก็ได้สงบลงและเริ่มขยายตัวอย่างรวดเร็ว โดยส่วนที่หน้าแน่นที่สุดได้จับตัวกันเป็นก้อนพลังงานอยู่นะจุดสูญกลางของพหุจักรวาล​ พลังต่างๆได้แผ่ขยาย​ออกไปเป็นกิ่งก้านของต้นไม้และเริ่มออกผล

ณ จุดสูญกลางของความโกลาหล​ทั้งหมดได้กำเนิดสิ่งที่เป็นรูปธรรม​สิ่งแรกขึ้นมา มันมีความรู้สึก​นึกคิดและได้เรียกตัวเองว่าวอยด์ แม้ว่ามันจะมีความคิดเป็นของตัวเองแต่ว่า ช่วงเวลานั้นมันไม่รู้สึกถึงตัวตนของตนเองเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อความสงบมาถึงเมฆหมอกแห่งความโกลาหลได้กลายเป็นปุ๋ยของต้นไม้ใหญ่

มันก็ได้รู้สึกถึงตัวตนของมันเองเป็นครั้งแรกและเริ่มขยับร่างกายที่เป็นดั่งหมอกหน้าสีดำสนิท และเริ่มเข้าใจในความว่างเปล่ามันรู้สึกตัวได้ว่ามันต้องกินผลไม้จากต้นไม้ใหญ่นี้ เวลาได้ผ่านไปมันได้กินผลไม้เข้าไปจนนับไม่ถ้วน​แต่แล้วเวลาหนึ่งมันก็ได้เหลือบไปเห็นผลไม้สีทองที่ส่องแสงอร่ามเรือง​รองที่สุด มันจึงได้มีความคิดความปรารถนา​แรกนั้นคือข้าจะกินสิ่งๆนั้นให้จงได้ 

มันจึงได้เริ่มปีนต้นไม้ที่สูงเหมือนจะเป็นอนันต์​และทุกๆกิ่งที่มันปีนขึ้นไปผลไม้นั้นดูเหมือนจะห่างออกไปเรื่อยดูไม่สิ้นสุด มันได้ปีนและร่วงหล่น​ลงมานับครั้งไม่ถ้วนจนสุดท้ายมันคิดจะยอมแพ้และเลือกที่จะนอนอยู่เฉยๆเฝ้ามองผลไม้สีทองที่น่ากินนั้น มันไม่ได้แตะต้องผลอื่นๆอีกเลยได้แต่เฝ้ามองผลที่อยู่ปลายยอดอย่างเดียว

เมื่อเวลาผ่านไปมันก็ได้เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา แต่ก่อนที่มันจะเข้าสู่ช่วงนิทรามันก็ได้ใช้ความพยายามทั้งหมดที่มันไม่เคยเลย ส่งสิ้นส่วนสุดท้ายของตัวเองเข้าไปในผลไม้นั้น แม้มันจะไม่รู้ว่าสำเร็จหรือไม่ แต่มันก็รู้สึกปิติยินดีและเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทราไป จนกว่าจะมีผู้ใดมาเติมเต็มความปรารถนา​ของมัน มันจะไม่ตื่น สุดท้ายแล้วเศษเสี้ยวเล็กๆนั้น

ก็ได้เดินทางมาถึงยังผลไม้ทองคำแต่แทนที่มันจะทำตามความประสงค์​ของตัวมันเองมันกลับเลือกที่จะส่งความปรารถนา​ของตัวเองเข้าไปในผลไม้นั้นแทน เศษเสี้ยวของเศษเสี้ยวเล็กๆได้ลอยเข้าไปยังผลไม้ทองคำนั้นแต่กลับที่มันจะถูกกลืนกิน มันกลับกลายเป็นสีดำสนิทส่งออร่าแห่งความโกลาหลต่างๆเหมือนดั่งในตอนแรกเริ่มของทุกสรรพสิ่ง​ และเริ่มส่งกลิ่นเหม็นเน่า

ก่อนที่เศษเสี้ยวที่ตัวตนนั้นจะสลาย สิ่งที่มันส่งเข้าไปในผลไม้ทองคำนั้นมิใช่อะไรเลยแต่เป็นบาปของตัวมันเองต่างหาก บาปทั้ง 7 ประการและชิ้นส่วนเล็กของความปรารถนา​และความโกลาหลที่หักหลังร่างหลักตัวเองและเอาความปรารถนา​ของตัวเองใส่ไปแทน แต่สิ่งที่มันใส่ลงไปใช่ว่าจะมีแต่สิ่งชั่วร้ายแต่มีเสี่ยวพลังของสิ่งๆหนึ่งที่จะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง จากผลที่เหม็นเน่ากลายเป็นผลที่ส่งกลิ่นหอมที่สุดแทน สิ่งๆนั้นคือความหวังแม้ตัวมันจะพยายาม

แต่ก็ล้มเหลวอยู่เป็นประจำก่อนที่มันจะเข้าสู่ห้วงนิทราสิ่งาุดท้ายของมันที่ส่งออกมาพร้อมเศษเสี้ยวโดยที่เศษเสี้ยวนั้นไม่รู้เลยก็คือความหวัง ความหวังสุดท้ายที่จะได้ลิ้มรส​ความหวังสุดท้ายที่จะได้พักผ่อน ความหวังสุดท้ายแม้ว่าจะเข้าสู่การนิทราก็ตาม ผลๆนั้นที่มีพลังที่ทุกอย่างล้วนค้ำจุนกันและกันได้ส่องแสงเรืองรองอยู่บนสุดยอดของต้นไม้ใหญ่

ที่ๆมิติซึ่งสิ่งต่างๆ ล้วนเกิดใหม่และดับสูญนับไม่ถ้วนโอโรโบรอส