[WINNER/YOONWOO] FIC LIES ..

ลำดับตอนที่ #3 : [LIES] -ลืม-

@SQWEEZ

.. ลืม ..

ห้องกว้างที่เหลือเพียงแค่หนึ่งคนที่ยังนอนขี้เซาจนถึงบ่ายแก่ๆ เหตุเนื่องมาจากการที่ไม่เคยนอนบนโซฟามาก่อน การที่เปลี่ยนที่มานอนบนที่แคบแบบนี้ทำให้คนตัวเล็กพยายามจะข่มตาหลับ
แต่กว่าจะหลับได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรบวกกับเขาเป็นคนนอนขี้เซาด้วยจึงทำให้เวลาลากยาวมาต่างจากทุกวัน 

 

ร่างบางบิดตัวสองสามทีก่อนจะยืนขึ้น แต่ไม่ทันไรร่างก็เซไปมาหน้ามืดไปหมด

 

"นี่เมื่อคืนกูกินเหล้าหรอวะ?" จินอูสบถอยู่คนเดียว ก่อนจะขยี้หัวแรงๆเพื่อคิดจะไล่ความมึนออกไป 

 

ร่างบางประครองตัวไปจนถึงหน้าห้องน้ำ มือเรียวแกะกระดุกที่เสื้อออกอย่างง่ายดาย ต่อด้วยรูดกางเกงลง

ขาขาวก้าวลงอ่าง มือขวาเปิดก็อกน้ำให้ไหลลงให้เต็มอ่าง มันเป็นเวลาผ่อนคลายอย่างนึงของจินอู ถ้ามีเรื่องเครียดเขาสามารถนอนอยู่ในอ่างจนผิวเปื่อยไปหมด

 

ผ่านไปได้ไม่นานร่างบางก็ขึ้นจากน้ำ ก่อนจะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบายๆ

 

ครืน ครืนน

 

เสียงโทรศัพท์ราคาแพงจินอูสั่น คนตัวเล็กกว่าขาเดินไปเพื่อรับ ก่อนจะกดรับ

 

"เออ ว่าไง" จินอูเอ่ยทันทีที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู

 

"วันนี้บอสจะเข้ามากี่โมงครับ" ปลายสายซึ่งเป็นลูกน้องในร้านคนสนิทที่คุ้นเคยกันดี ยางฮงซอก หรือที่คนสนิทเป็นกันเองเรียกสั้นๆว่าซ้งโทรมาถาม เมื่อเห็นว่าจินอูไม่เข้าผับของตนเองตามเวลาปกติ

 

"เออเดี๋ยวกูไปเดี๋ยวนี้แหละ เจอกัน" เมื่อเห็นว่ามันเลยเวลาที่ตนต้องเข้าไปดูแลผับเลยทำให้ร่างบางรีบร้อนจนลืมอะไรบางอย่างไป ลืมที่ต้องรอให้ซึงยูนกลับมาก่อน เขาไม่มีเบอร์ติดต่อหรือไลน์ของซึงยูนเลย
จินอูลืม .. ลืมซึงยูน

 

ไม่รอช้าร่างบางเร่งรีบไปยังผับของตัวเองแต่ใช้เวลาไม่เกิน 20นาทีก็ถึงเพราะเขาเป็นคนขับรถไวแบบไม่แคร์โลก

ขาเรียวก้าวลงจากรถหรูแล้ววิ่งตรงไปที่ผับโดยเข้าจากด้านหลัง 

 

"สะ สวัสดีครับ" จินอูกล่าวทักทายผู้หญิงหน้าแบบที่เรียกว่าทำอะไรไม่ถูก เปิดประตูเข้ามาก็เจอหญิงปริศนา ผมที่มีสีดำน้ำตาลตัดกับผิวขาวเนียนทำให้ดูน่ารักและดูไม่มีพิษมีภัยอะไร
 

 

"สะ สวัสดีคะ" หญิงปริศนาเอ่ยตอบก่อนจะนั่งลงตามเดิมแล้วก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์ต่อ 
 

 

ด้วยความเร่งรีบจินอูก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ไม่ใส่ใจแม้กระทั่งมีสายตาน่ากลัวกำลังจ้องมองมาที่ตน
เขาเร่งฝีเท้าไปหาลูกน้องที่โทรตามเหมือนมีเรื่องด่วน จินอูวิ่งขึ้นไปยังชั้น 3 ที่เป็นห้องประจำหรือห้องทำงานของเขา

เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา ไม่ว่าใครถ้าไม่ได้รับอนุญาติก็ห้ามเข้า นอกจากลูกน้องคนสนิทหรือเพื่อนสนิทเป็นข้อยกเว้น

 

"บอสหวัดดีครับ ทำไมวันนี้มาช้าจัง" เมื่อเห็นจินอูก้าวเข้าไปยังห้องทำงานก็เอ่ยทักทาย 
 

 

"พอดีรีบๆวะ รู้สึกเหมือนลืมอะไร" ขาเรียวสาวเท้าไปยังเก้าอี้ประจำ สายตากวาดไปมากำลังครุ่นคิดสิ่งที่ตนลืม

 

"เออว่าแต่ ใครอยู่ในห้องด้านหลังวะ?" เมื่อพบหน้าฮงซอกลูกน้องคนสนิทก็ยิงคำถามที่ตนเดินสงสัยมาตั้งนาน

 

"อ่อ แฟนผมเองบอสเจอกันแล้วหรอครับ?" ลูกน้องคนสนิทนึกได้ทันทีที่โดนถาม เพราะเขาเป็นคนบอกให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งรออยู่ในห้องเอง
 

 

"อ้าว นี่มึงมีแฟนด้วยหรอวะ? ฮ่าๆ" จินอูพูดติดตลก เขาไม่คิดว่าลูกน้องของเขาจะมีแฟนเพราะเห็นวันๆทำแต่งาน
 

 

"อ้าวบอส ผมไม่น้อยหน้าบอสหรอกนะครับ บอสมีผมก็ต้องมีมั้งดิ ฮ่าๆ" ได้ทีก็ถึงเวลาที่ลูกน้องจะแซวเขากลับบ้าง เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนมีเข้าของเป็นตัวเป็นตนสักที วันๆก็เห็นอยู่แต่ในผับเปรียบเสมือนนักท่องราตรีทั่วไป โดยการหาความสุขจากคนรอบข้าง

 

"เวรแล้วไง!"

และเมื่อโดนลูกน้องแซวเขาก็นึกขึ้นได้กับสิ่งที่ลืม ซึงยูน .. แต่ดีน่ะที่เขาบอกรหัสผ่านไปแล้ว หวังเพียงแค่ว่าร่างสูงจะจำได้

 

 

ติ๋งต่อง ติ๋งต่อง

เสียงกดออดดังอบอวลไปทั่วห้องแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับแม้แต่น้อย ซึงยูนยืนรออยู่นานสองนานแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนข้างในจะเปิด
จึงนึกขึ้นได้ว่าร่างบางเคยให้รหัสกับตนไว้

 

"กูว่าไม่มีคนอยู่หรอก" เสียงหนุ่มที่ยืนพิงประตูเอ่ยดังขึ้นเรียกความสนใจของซึงยูนได้ดี

 

"กูก็ว่างั้นไปไหนของเค้าวะ?" เสียงถอนหายใจเป็นการแทนความเป็นห่วงได้อย่างดี 

 

"กูก็ไม่รู้" เสียงคนข้างๆดังขึ้นอีกครั้ง ไหล่ทั้งสองข้างหยักขึ้นเพื่อกวนประสาท

 

"กูแค่บ่นคนเดียวครับ ไอ้เว" สายตาจิกกัดส่งไปยังจุนฮเวเพื่อนคนสนิทที่ยืนกอดอกยืนพิงผนังเก๊กหล่อเป็นอนุสาวรีย์อยู่ข้างๆ

 

จุนฮเวเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของซึงยูนเลยก็ว่าได้ พวกเขาชอบทำอะไรร่วมกันหลายครั้งจนกลายเป็นความสนิทที่ลงตัว แม้จะมีการกวนประสาทเกินขึ้นทุกครั้ง

 

"ว่าแต่มึงเหอะ จะเข้าห้องสักทีมั้ย" เสียงนักเลงดังขึ้นอย่างเอาการ จุนฮเวไม่เข้าใจว่าจะยืนกดออดมันทำไมนักหนาในเมื่อก็รู้รหัส

 

"เออๆ นี่ไง ! โชคดีนะมึง ไปๆ" หลังจากที่กดรหัสผ่านจนเปิดออกได้นั้น เขาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปก่อนจะเอ่ยบายบอกลาเพื่อนน่าตาจัดว่านักเลง

 

"อ้าว นี่กูมารอเป็นเพื่อนมึงตั้งนานจะไม่เชิญกูเข้าไปพักเล้ย?" จุนฮเวขึ้นเสียงสูงด้วยความปราบปลื้มปิติกับน้ำใจของเพื่อนปากห้อยนั้น

 

"อ่าๆ เข้ามา โถ่! กูแค่ล้อเล่น" ซึงยูนหัวเราะด้วยความชอบใจ ที่ได้แกล้งมันคืนบ้าง

 

"มันใช่เรื่องที่จะมาตลกป้ะ" มือหนากำคอเสื้อของเพื่อนปากห้อยก่อนจะทำหน้าเอาเรื่อง แต่เขาก็รู้กันดีว่ามันเป็นเพียงแค่การหยอกล้อ ถ้าคนอื่นมาเห็นคนคิดว่าซึงยูนจะโดนฆ่าหมกป่าในไม่ช้านี่แน่

 

"ฮ่าๆ ไปนั่งไปเดี๋ยวกูจะทำความสะอาดห้อง" ซึงยูนปัดมือหนาทิ้ง ก่อนจะปัดๆไล่ให้ไปนั่งโซฟา ส่วนตัวเองก็เตรียมตัวเสร็จก็ลงมือทำความสะอาดห้องนี้

 

 

 

 

"พี่จินอู คุณซึงฮุนมาหาค่ะ ตอนนี้รอพี่อยู่ที่ห้องวีไอพีชั้นหนึ่งห้อง09 นะคะ" พนักงานสาวสวยมาแจ้งข่าวให้จินอูรับรู้ว่าเพื่อนสนิทอีกคนมารอแล้ว ก่อนพนักงานสาวจะยกยิิ้มเมื่อเห็นว่าเจ้านายเข้าใจและส่งยิ้มให้ตน

 

ที่ผับจินอูเป็นคนอนุญาติให้พนักงานผู้หญิงเรียกพี่ให้ดูสนิทสนมและไม่ห่างเหิน  ต่างจากผู้ชายที่มีความแมนๆที่ต่างก็เรียกเขาว่าบอสเพื่อให้ดูสุขุม แต่ความเป็นจริงเขาก็เอ็นดูแบบดูแลกันมากกว่าจะแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด

"ขอบใจนะ" เขาส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้เธอก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้น แล้วก้าวไปตามทางที่ได้รับมาจากพนังงานสาว

 

"ว่าไงครับ" จินอูเปิดประตูมาพร้อมทักทายเพื่อนตาตี๋ที่นั่งกระดกแก้วเหล้าคนเดียว

 

"ลงมาเร็วจริงๆ" ซึงฮุนแซวเมื่อเห็นว่าเพื่อนลงมาเร็วเพราะตนพึ่งให้คนไปตาม เหตุผลคงมีข้อเดียวคือจินอูเป็นคนไม่ทิ้งเพื่อน เขาให้ความสำคัญเพื่อนเสมอ

 

"งั้นหรอ? เดี๋ยวกูกลับมาใหม่ก็ได้" เจ้าตัวทำหน้าสงสัยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วทำท่าเหมือนจะเดินออกไป

 

"เห้ยๆ เดี๋ยวดิกูแซวนิดหน่อยไม่ได้เลยหรอ" ซึงฮุนพูดพร้อมกวักมือยิกๆเรียกคนตัวเล็กมานั่งข้างๆ ส่งผลให้คนจินอูหลุดขำมาก่อนจะเดินไปนั่งยังฝั่งตรงข้าม

 

"ว่าแต่มึงมาทำไมวะ" จินอูเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าซึงฮุนไม่ได้บอกก่อนว่าจะมา เพราะทุกครั้งเวลาจะมาทีไรเห็นบอกตลอด

 

"อยากกินเหล้า" เป็นเพียงคำตอบสั้นๆที่ได้ใจความ

 

"ดีๆ เพราะมึงมาอุดหนุนกูถึงมีเงินใช้" จินอูพยักหน้าเห็นด้วยกับนิสัยซึงฮุนพร้อมกับหัวเราะที่ได้แซะเพื่อน ระหว่างที่จินอูพูดซึงฮุนก็เทเหล้าแล้วส่งให้จินอูซะแล้ว

 

"มึงเลี้ยง" ซึงฮุนกระตุกยิ้มแล้วกระดกน้ำสีรำพันเข้าไป

 

"อ้าว นี่กูอยากแดกด้วยมั้ยเนี้ย" ขณะที่ขอบแก้วแตะเข้าที่ริมฝีปากก็ต้องเอาออกเมื่อได้ยินคำพูดของซึงฮุน (นี่ขนาดไม่อยากนะคะ เกือบเข้าปากแล้วเถอะ 5555)

 

"นี่เป็นรอบของมึงนะ ครั้งที่แล้วไอ้แทเลี้ยงไปแล้วกูก็ครั้งก่อน" เพราะเป็นเพราะที่สนิท และมีความเกรงใจกันจึงพลัดกันเลี้ยงเมาไปเรื่อยๆ แต่ก็แล้วแต่รอบว่าใครจะโดนหนัก

 

"เออๆ กูเลี้ยง เนี่ยไอ้แทไม่อยู่คนกูก็จ่ายน้อยลง" จินอูกระตุกยิ้มเมื่อคิดถึงร่างหนาของเพื่อนอีกคน ส่งผลให้ซึงฮุนหัวเราะออกมา ก่อนมือบางจะยกแก้วมาดื่มอีกครั้ง

 

"เดี๋ยวๆ เบรกแตก"

 

"อะไรอีกวะ" และเป็นอีกครั้งที่แก้วจ่อเข้าที่ปากของจินอูแต่น้ำแอลกอฮอล์ยังไม่ทันลงไปในปาก ต้องถอนออกมาเพราะอีซึงฮุน 

 

"ชนนนนน" ซึงฮุนพูดขึ้นก่อนจะยื่นแก้วไปทางจินอู

 

"นั้นมุขมึงหรออีซึงฮุน?" จินอูขมวดคิ้วอย่างเอือมระอา






อันยองค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ 
รู้สึกดีมากจริงๆ 

จริงๆพี่แป๋วก็ไม่โหดหรอก นางแค่ฟอร์มจัดเอง 55555555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ช่วยคอมเม้นหน่อยก็ดีหรือไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ TT 
เจอกันเร็วๆนี้ ><
#ฟิคโกหก