[WINNER/YOONWOO] FIC LIES ..

ลำดับตอนที่ #4 : [LIES] -จูบ-

@SQWEEZ

ผ่านไป 3 ขวด

"ไอ้ฮุน!" จินอูตะโกนเรียกเพื่อนคออ่อนที่ซัดเข้าไปแปปเดียวก็หลับคอพับคาโต๊ะซะแล้ว ส่วนจินอูและแทฮยอนเป็นคนคอแข็ง เขาถึงบอกไงแทฮยอนไม่อยู่ก็ไม่ต้องจ่ายมาก 

"มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง!?" จินอูเปลี่ยนทิศทางที่จะปลุกเพื่อนไปเรียกลูกน้องข้างนอกแทน

"ครับบอส" ทันทีที่เสียงเรียกจบไปก็มีลูกน้องคนสนิทเปิดประตูเข้ามาทันที

"กูฝากซึงฮุนหน่อยดิเมาแอ๋เลย ให้นอนชั้น2ห้องวีไอพี ดูแลอย่างดีนะมึง" จินอูสั่งลูกน้องอย่างความเป็นห่วงเพื่อน

"บอสจะกลับแล้วหรอครับ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง" เมื่อเห็นจินอูจะเดินออกไป ก็ทักท้วงเมื่อเห็นว่ากลับเร็วกว่าปกติ

"กลับไปดูหมา กลัวมันทำของพัง"  คิ้วน้อยๆยกใส่คนที่เป็นลูกน้อง พร้อมทิ้งปมปริศนาให้ลูกน้องก่อนจะเดินออกไป

ตึง !

เสียงเปิดประตูห้องเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่ากำลังมีบุคคลใหม่เข้ามา

ทำให้คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาและคนที่กวาดห้องอยู่ต้องชะโงกดู และบุคคลใหม่ที่ว่าคือคิมจินอูเข้าของห้องที่ตอนนี้กำลังก้มจัดการกับรองเท้าอยู่ เ

มื่อจัดการเสร็จก็ก้าวเข้ามาอย่างปกติก่อนจะชะงักแล้วมองเพื่อนสนิทคู่นี้สลับกันไปมา

"เอิ่ม.. " ซึงยูนที่ตั้งสติได้ก็ปล่อยไม้กวาดลงก่อนจะวิ่งไปดึงกึ่งลากเพื่อนหน้าโหดมา

"สวัสดีครับ" จุนฮเวก้มเคารพจินอูก่อนจะมองอย่างไม่ละสายตาเมื่อเห็นคนตรงหน้าน่ารักกว่าที่เข้าคิดไว้ หากแต่ศอกแหลมๆของร่างสูงกระทุ้งเข้าที่อกเพื่อเรียกสติคนข้างๆ

"ห.. หวัดดี" จินอูตอบกลับอย่างงงๆ กับคนตรงหน้า 

"กูกลับก่อนนะ" เมื่อได้สติจุนฮเวก็ยิ้มให้จินอูอย่างเบาๆก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อน

"นั้นใครอะ?" จินอูชี้ไปยังด้านหลังที่เห็นว่าอีกคนเดินออกไปแล้ว

"อ่อ เพื่อนผมครับชื่อจุนฮเว" ซึงยูนแนะนำเพื่อนตนเองเมื่อเห็นว่าจินอูสงสัย

"นายคบเพื่อนแบบนี้หรอ? หน้าโคตรโหด" จินอูส่ายหน้าน้อยๆ แล้วเดินไปนั่งบนโซฟา

"มันก็อย่างงี้แหละ" ซึงยูนหัวเราะกับความคิดของจินอู

"ตอนแรกฉันก็คิดว่าโจรมาปล้นบ้าน" จินอูอธิบายความรู้สึกครั้งแรกเมื่อเห็นจุนฮเว และก็ทำให้ซึงยูนหัวเราะอีกครั้ง

"พี่ห่วงผมหรอ?" ซึงยูนถามเสียงอ่อนก่อนจะยิ้มกว้าง

"กะ ก็ ป้าว" จินอูปฏิเสธอย่างล้นลานก่อนจะลุกและเดินเข้าห้องไป

ซึงยูนยังหยุดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักเมื่อกี้ เขารู้สึกว่าจินอูเริ่มเปิดใจให้บ้างแล้ว 

ขายาววิ่งไปมาตามไม้ถูพื้น ซึงยูนเริ่มทำความสะอาดหน้าห้องนอนก่อนไถไปเรื่อยๆได้เพียงไม่กี่ก้าว สายตาทอดมองไปเห็นน้ำในกะละมังเปลี่ยนสีซะแล้ว ห้องนี้สกปรกจริงๆ ซึงยูนพิงไม้ถูพื้นไว้ตรงพนังก่อนจะยกกะละมังไปเปลี่ยนน้ำ

"ซึงยูนนน" เสียงจินอูที่เดินเข้าไปซักพัก ก็เรียกหาคนตัวสูง

"ครับบบ" ซึงยูนตอบกลับขณะล้างกะละมังและเริ่มเปิดน้ำสะอาดใส่

"ทำไมในห้อง .. โอ๊ยย!" จินอูที่เดินออกมาถามเมื่อสงสัยว่าห้องมันสะอาดขึ้น แต่ก้าวมาได้ไม่ทันไรเจ้าตัวก็ลื่นล้มตรงบริเวณที่ร่างสูงเพิ่งถูไป

เสียงของคนตัวเล็กทำให้เขาตกใจมาก เมื่อเห็นว่าน้ำพอแล้วเจ้าตัวก็รีบหยิบแล้ววิ่งไปดู หากแต่บริเวณที่เพึ่งถูใหม่มันยังไม่แห้งดีทำให้ซึงยูนลื่นแต่ครั้งนี้พิเศษกว่าจินอูตรงที่กะละมังในมือเขาสาดไปโดนจินอูที่อ้าปากลูบก้นอยู่

"..."

"ถึงเวลาอาบน้ำแล้วสินะ" จินอูบ้วนน้ำออกมาจากปากก่อนจะก้มดูสภาพตัวเองเปียกโชคเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด

"แฮร่ๆ" ซึงยูนหัวเราะน้อยๆอย่างรู้สึกผิด

ขายาวก้าวเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องน้ำอย่างกังวล เขากลัวคนข้างในจะโกรธกับความเซ่อซ่าของตน ภายในห้องน้ำหรูจินอูนอนแช่น้ำอย่างสบายใจถ้าไม่ติดว่าเสียงคนเดินวนไปมาข้างนอกทำให้มีอาการหงุดหงิดเล็กน้อย 

      เมื่อรับรู้ว่าข้างนอกอยู่ในความสงบโดยไม่มีเสียงเดินแล้วร่างบางขึ้นจากน้ำก่อนจะใช้ผ้าขนหนูห่มช่วงล่างไว้

มือเรียวหมุนลูกบิดก่อนดึงเข้าหาตัวเพื่อเปิดประตู ตาโตเบิกกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่เอาหน้าผากพิงประตูอยู่พุ่งเข้าใส่ร่างบาง เมื่อซึงยูนได้สติก็ก้าวเท้าเพื่อหาที่มั่นคงยันร่างตนไว้ไม่ให้ล้มก่อนจะคว้าเอวร่างบางไว้เหมือนกัน 

      ทำให้ร่างบางเปลี่ยนทิศทางเข้าหาตัวจนริมฝีปากจรดเข้าหากัน เหมือนเวลาหยุดนิ่ง 

เมื่อรู้สึกได้จินอูก็ผลักซึงยูนออกห่าง

"นายทำบ้าอะไรเนี่ย!" 

"ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ" เมื่อเห็นจินอูเดินออกไปตนเองก็รีบตามไปอธิบาย

"แล้วใช้ลิ้นทำไม?" ใบหน้าหวานขึ้นสี เมื่อนึกถึงริมฝีปากแตะกันหากแต่มีลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพลงปาก นี่หรอไม่ได้ตั้งใจ?

"ก็เผลอไปนิดหน่อย" ไม่ต่างกับหน้าหวาน ใบหน้ากลมขึ้นสีเช่นกันก่อนจะหลุบมองพื้นอย่างเขินอาย

"ไอ้บ้านี่! ไปอาบน้ำไป" จินอูสบถเบาๆก่อนจะไล่ร่างสูงที่ยืนเอาเท้าเขี่ยพื้นไปอาบน้ำ

"รับทราบ!!" เสียงดังตะโกนออกมาอย่างหนักแน่น ร่างกายยืนตรงคล้ายการฝึกทหาร

รามายอนร้อนๆวางอยู่กลางโต๊ะ โดยมีซึงยูนและจินอูนั่งอยู่คนละฟากของโต๊ะ อาหารค่ำวันนี้กลายเป็นมื้อดึกอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะร่างสูงทำทุกอย่างป่วนไปหมดแต่ยังดีที่ห้องสะอาด

"ทีหลังเรียกแม่บ้านนะ" จินอูจ้องเขม็งคนที่ทำให้เหนื่อยมาตลอดเย็นวันนี้

"ครับ เข้าใจแล้ว" ร่างสูงก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด

"รีบกินเถอะ มันดึกแล้ว" จินอูเริ่มต้นกินก่อนหลังจากพูดจบ

เมื่อเห็นอย่างนั้นซึงยูนก็ลงมือบ้างเช่นกันเพราะการทำความสะอาดห้องนี้ดึงพลังเขาไปมากทีเดียว

"อร่อยมากเลยครับ" ซึงยูนซัดคำโตเข้าไปหลายคำก่อนจะพูดออกมา

"มันก็ปกตินะ" จินอูที่เคี้ยวตุ้ยๆก็เอ่ยตอบ

"ไม่นะ ผมว่าฝีมือพี่อร่อยมากเลยละครับ" ซึงยูนส่ายหน้าเมื่อไม่เห็นด้วยกับประโยคของคนตัวเล็กและทำตัวเวิ่นเวอร์ในประโยคของเขา 

  ทุกอย่างที่เขาชอบ ชอบที่จะได้เจอได้ใกล้ชิด ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้คิมจินอู

"ประหลาด" จินอูส่ายหัวน้อยๆ

"ผมน่ะ .. อยากกินอาหารฝีมือพี่ไปนานๆ 10 ปี 20 ปี 30 ปีหรือตลอดไป" ซึงยูนส่งรอยยิ้มอบอุ่นที่แสดงถึงความจริงใจมาให้ ไม่แปลกที่คนร่างบางจะรู้สึกใจเต้นแรงในเมื่อเขาไม่เคยเจอความรักจริงๆจังๆสักที รักที่ผ่านเข้ามาเขาก็ไม่เคยยอมรับมันและเพราะเหตุนี้เลยไม่มีใครทนเขาได้ 

"รีบไปนอนเถอะ" จินอูเริ่มเก็บจานของตน เมื่อเห็นอย่างนั้นทำให้ร่างสูงซัดกระหน่ำอย่างเสียดาย

"ผมนอนแล้วนะครับ" ขณะที่จินอูล้างจานอยู่ก็ได้ยินเสียงตัวป่วนดังมาจากโซฟา ซึงยูนแบกหมอนและผ้าห่มมาจัดที่โซฟาก่อนจะทิ้งตัวนั่งมองคนตัวเล็กที่อยู่ในครัว รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นมาอีกครั้ง

"มาทำอะไรตรงนี้" จินอูที่เดินเช็ดมือมาหยุดอยู่ตรงหน้าซึงยูน

"พี่เข้าไปนอนในห้องเถอะครับ"

"แล้วนาย.."

"พี่ควรส่องกระจกนะ ดูสิขอบตาดำหมดแล้ว" ร่างสูงลุกเดินตรงไปยังคนตัวเล็กก่อนปลายนิ้วเรียวจะสัมผัสบริเวณขอบตาอย่างอ่อนโยน 

"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ" 

"ผมไม่เป็นไรแล้วนี่ไง" ซึงยูนที่ทำท่าสูดหายใจเอาอากาศเข้าเต็มปอด ไล่ไปเรื่อยๆจนถึงกลุ่มปลายผมสีน้ำตาลเข้มของคนตัวเล็กและไล่สูดความหอมจากคนตรงหน้าเอาให้ได้มากที่สุด 

ปรึก!

กำปั้นเล็กทุบลงบนอกร่างสูงเมื่อเห็นว่ามันชักจะเริ่มลามไปแล้ว

ขาสวยก้าวไปยังห้องแต่ไม่ทันถึงก็ต้องหยุดชะงักขึ้นมาก่อน

"พี่จินอู"

"ทำไม?" จินอูหันกลับมามองหน้าคนที่เรียกตัวเอง

"คืนนี้ระวังฝันดีถึงผมนะ" เมื่อซึงยูนพูดจบก็ทำให้ร่างบางขมวดคิ้วแทบเป็นปมด้วยความสงสัย

"เพราะผมนะ.. กลิ้งบนที่นอนพี่จนกลิ่นผมติดทั่วห้องแล้ว" พูดจบก็ยิ้มปากฉีก

"พาโบ" จินอูพูดจบก็ทั่วหน้าหนี มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆที่ผุดขึ้นมา

ขาเรียวก้าวเข้าห้องอย่างไม่ลังเลก่อนจะปิดประตูลงแล้วพุ่งไปที่เตียง

"ไอ้เด็กบ้า" จินอูหลับตาลงก่อนจะค่อยๆสูดหากลิ่นที่อีกคนบอก

แดดยามเช้ามืดเป็นสิ่งที่อบอุ่น แต่ข้อเสียของมันคือส่องตาบวกกับเสียงนาฬิกาปลุกทำให้คนนอนบนโซฟาสะดุ้งอย่างรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย

ก่อนจะบิดตัวด้วยความเคยชินแต่เขาลืมไปว่ามันไม่ใช่เตียงกว้างๆที่ใช้นอนประจำ ก้นกบกระแทกพื้นพอสมควรทำให้เจ้าตัวร้องโอดโอยออกมา

"เจ็บ เจ็บ เจ็บ" ได้แต่บ่นและลูบก้นไปมา มันจะไปโทษใครได้ละ

ความเจ็บทำให้ร่างสูงตื่นตัว ก่อนจะขยับลุกเดินกะเพกไปจัดการตัวเองเพราะมีเรียนเช้าทุกวัน เขาเรื่องที่จะลงเรียนเช้าและเลิกเร็วมันเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้กลับมาเจอหน้าคนตัวเองทุกวันและอยู่ไปนานๆ

ก็อกๆๆ

"พี่จินอูผมไปก่อนนะครับ" ซึงยูนตะโกนข้ามประตูห้องไปเพื่อบอกให้อีกคนรับรู้

"อืออ" เสียงของจินอูทำให้เดาไม่ยากว่าเขากำลังหลับสบายและไม่ต้องการให้ใครยุ่ง

ร่างสูงนั่งลงหยิบรองเท้ามาใส่ ปากคาบขนมปังบ่งบอกได้ว่าตนเองรีบแค่ไหน

ก็ใช่สิ เค้าต้องรีบไปขึ้นรถเพราะหากรอเที่ยวอื่นอาจจะสาย ไม่มีคนไปส่งมันก็ลำบากแบบนี้ล่ะนะ

แงงงงงง มาอัพแล้ว

ขอโทษนะคะที่อัพช้า ไม่มีคอมให้อัพเลย

ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยตอนหน้าเดี๋ยวแก้ตัวใหม่แล้วกัน

เม้นหน่อยนะคะ *กราบ