[WINNER/YOONWOO] FIC LIES ..

ลำดับตอนที่ #2 : [LIES] -ความวุ่นวาย-

@SQWEEZ

 

 

.. ความวุ่นวาย ..

 

"เอ่อ ขอโทษครับพี่จินอูผมอายุ21ปีครับ" ซึงยูนลุกขึ้นยืนก่อนจะโค้งให้คนตรงหน้าด้วยความเคารพก่อนจะนั่งลงยิ้มตามเดิม
 

 

"เหอะ ยังเด็กอยู่เลยอยากจะหมั้นซะละ" จินอูเบี่ยงหน้าหนีแล้วส่ายหัวเบาๆ


       เขาเป็นคนที่ไม่ชอบคนอายุน้อยกว่าเพราะเด็กในความคิดเขามัน งี่เง่า วุ่นวาย แล้วอีกอย่างคนที่คบที่ผ่านมาเขาไม่เคยจริงจังด้วยหรอก
มันแค่ความสัมพันธ์ชั่วคราว ยิ่งมาเจอคู่หมั้นอายุน้อยกว่าแบบนี้มันน่าปวดหัวนัก 

 

"พี่ว่าไงนะครับ?" ซึงยูนยื่นหน้าไปถามเมื่อได้ยินคนตรงหน้าพูดไม่ค่อยชัด

 

"ป่าว ฉันกลับละ" จินอูเอ่ยเสียงเบื่อหน่ายก่อนจะลุกกลับ 
 

 

"พี่ไม่กินข้าวก่อนหรอครับ" เมื่อเห็นว่าจินอูลุกสมองก็สั่งการให้ยื้อเขาไว้
 

จินอูได้แต่มองหน้าอย่างเซ็งๆแต่ก็ไม่อยากเสียมารยาท แม้เขาจะไม่เคยมีมันก็เถอะ 
 

 

"เดี๋ยวขอไปห้องน้ำก่อน" จินอูตอบกลับแบบห้วนๆ 

 

LINE 

 

JINWOO

"ไอ้แท คู่หมั้นเด็กชิปหาย"

 

NAMNAM

"กินเด็กอมตะนะเว้ย"

 

JINWOO

"มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบเด็ก"

 

NAMNAM

"มึงลองดูก่อนดิวะ น่าตาเป็นไงน่ารักมั้ย"

 

JINWOO

"ก็ห้อยๆ แก้มเยอะๆ ก็ดี"

 

NAMNAM

"ฮั่นแน่ะ"

 

JINWOO

"เหี้ยไร กลับมาหมั้นเองเลยมา"

 

NAMNAM

"ถ้ากูขอคืนอย่าร้องแล้วกัน"

 

JINWOO

"ไม่มีทาง"
 

 

       นิ้วเรียวกดปิดหน้าจอก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋า พร้อมกับล้วงหาสิ่งที่ต้องการตอนนี้ 'บุหรี่' ปากเรียวได้รูปคาบบุหรี่ไว้ชึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะกันเลยสักนิด แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่จินอูชอบมันเวลาเครียด
ปากเรียวสูบมันอย่างกระหายก่อนจะใช้นิ้วชี้และกลางคีบมันออก ควันขาวพ้นออกมาเพื่อระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาพร้อมๆกัน
 

       จินอูเดินกลับไปที่ห้องอาหาร ก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม

 

"พี่ไปสูบบุหรี่มาหรอครับ" เมื่อมาถึงที่ก็โดนถามคำถามเลยทันที
 

 

"อืม" มือเรียวยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแก้คอแห้งหลังจากสูบบุหรี่เมื่อกี้
 

 

"ผมว่าพี่ไม่ควรสูบมันนะครับ มันเป็นอันตรายต่อสุขภาพของพี่ แล้วก็.." ซึงยูนอภิปรายทุกสิ่งอย่างเกี่ยวกับโทษของบุหรี่อย่างกับตนเองกำลังรายงานหน้าชั้นเรียนไม่มีผิด

 

    จินอูได้แต่หลับตาฟังและยอมรับชะตากรรมที่จะไม่เถียง ไม่เคยมีใครมาวุ่นวายกับชีวิตเขามากกว่าซึงยูนมาก่อนเลย ถึงเขาอยากจะชกสักหมัด2หมัดก็ต้องกลั้นไว้
ยังไงคนตรงหน้าก็ยังเป็นแค่เด็กที่ขี้จู้จี้ และอีกอย่างแทฮยอนก็กำชับมาอย่างดี 

 

ย้อนกับไปตอนที่จินอูจะเก็บโทนรศัพท์เข้ากระเป๋า

NAMNAM

"ไอ้จินอู เรื่องสำคัญที่มึงต้องกำชับคือน้องมันสุขภาพไม่ค่อยดีเป็นโรคหอบหืนง่ายแล้วมึงห้ามทำอะไรรุนแรง ดูแลน้องมันดีๆนะเว้ย ยังไงมันก็เป็นเด็กเจอคนที่ใช่เดี๋ยวก็เลิกกับมึงเอง"

มันเป็นสิ่งที่จินอูต้องเจอ ชีวิตของเขามีความสุขดีอยู่แล้วกับผับที่เขาเป็นเจ้าของ เขาชอบใช้ชีวิตแบบอิสระแต่กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้
 

 

"พี่จินอูยังฟังผมอยู่มั้ย?" เมื่อซึงยูนเห็นคนเป็นพี่ที่เอาแต่นั่งเท้าคางกินอาหารที่เขาสั่งมาตอนอีกคนไปเข้าห้องน้ำ

 

"ไม่" จินอูตอบเรียบๆแล้วนั่งกินต่อ จากความหิวที่ก่อตั้งแต่เช้า เขายังไม่ได้กินอะไรนอกจากกาแฟ

 

"พี่จินอู .. อุ้บ" ซึงยูนเริ่มจะสาธยายอีกครั้ง แต่ก็ไม่ทันมือเรียวตักข้าวผัดอินโดยันเพื่อปิดปากนั้น
 

 

"อ ย่ า พู ด ม า ก แ ล้ ว กิ น เ ข้า ไ ป ซ ะ" จินอูขมวดคิ้วเพราะเขาเริ่มหงุดหงิด

ซึงยูนกัดช้อนแน่นที่หน้าเริ่มเปลี่ยน ซึงยูนก้มหน้าลงเหมือนหมาน้อยโดนเจ้าของดุ การกระทำของซึงยูนทำให้จินอูหลุดขำออกมาเบาๆ
 

 

"ผะ ผม ข.. ขอไปอยู่กับพี่นะ" เป็นครั้งแรกที่ซึงยูนพูดโดยไม่กล้าสบตากับคนเป็นพี่
 

 

"ว่าไงนะ" จินอูตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาคิดไว้ไม่มีผิดแต่เขาชอบที่อิสระมากกว่า
 

 

"ก็ ก็ ก็ ผมต้องไปอยู่กับคู่หมั้นนิน่า" ซึงยูนยังคงก้มหน้าพูด

 

"อืม ตามใจ" จินอูไม่มีอะไรจะเถียง เพียงแค่ยอมก้มหน้ารับชะตากรรมนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

 

"จริงหรอครับ!?" เมื่อได้ยินคำตอบจากคนตรงหน้าเขาก็ดีใจอย่างทำอะไรไม่ถูก

 

"เออ เดี๋ยวพาไปเก็บเสื้อผ้า" 

 

"ไม่ต้อง ผมเตรียมแล้ว" ซึงยูนชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าใบโตที่ตนเตรียมมา ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างหุบไม่ได้

 

หน้าของจินอูต้องนี้ตกใจอย่างบอกไม่ถูก เด็กนี้มันจริงจังกว่าที่เขาคิดซะอีก
 

                 การหมั้นของทั้งคู่เป็นแบบเรียบง่ายแค่สวมแหวนและพ่อแม่ของทั้ง 2คนรับรู้และตกลงก็เป็นอันเสร็จ
เพราะการหมั้นแบบนี้จินอูเป็นคนขอเขาไม่ชอบอะไรวุ่นวายยกเว้นผับอันเป็นที่โปรดของเขา 

 

"นี่ห้องพี่หรอครับ ว้าว" ซึงยูนตื่นตาตื่นใจตั้งแต่ก้าวเข้ามายังห้องของจินอู และเดินวนไปมาไม่ยอมนั่ง

 

"อืม"

 

"ฮัดชิ้ว ฮะ ฮะ ฮัดชิ้ว" เป็นเสียงที่เรียกความสนใจที่ดี จินอูหันมองทันทีที่ได้ยินเสียงจามจากอีกคน

 

"ห้องฉันสกปรกหรอ" จินอูถามหน้านิ่ง

 

"เอ่อ ไม่เลยครับ สะอาดดีออก" ซึงยูนสูดอากาศอย่างเต็มปอด  การกระทำของเขาทำให้จินอูเลิกคิ้ว

 

"ฮาดดดชิ้ววววววววววว~" เพียงไม่นานก็ทำให้ซึงยูนจามจนหยุดไม่ได้ ทำให้จมูกเริ่มแดง และการกระทำซึนของเขาทำให้อีกคนเผลอหัวเราะอีกครั้ง

 

"เดี๋ยวนายก็ไม่สบายหรอก งั้นนายนอนในห้องฉันแล้วกัน" จินอูเอ่ยก่อนชี้ไปทางห้อง

 

"แต่ผม"

 

"ฉันนอนโซฟาได้เลิกพูดมากสักที ไปอาบน้ำแล้วไปนอนซะ" จินอูเอ่ยส่งๆอย่างไม่สนใจ ยังไงเขาก็ต้องการความอิสระ  
เขาได้บอกทุกคนไว้แล้วโดนเฉพาะพี่ชายตัวดีที่ชอบบุกรุกเข้ามาต่อไปนี้คงจะไม่มี หลังจากนี้มีเพียงตัววุ่นวายแค่ตัวเดียว .. ไม่มีใครนอกจากซึงยูน

 

     แสงแดดอ่อนๆตกกระทบบนม่านดำสนิท ไม่สามารถส่องมาได้มากมีเพียงแค่ส่องทำให้รู้ว่าเช้าแล้ว ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนขาวดำซึ่งทำให้ดูเรียบง่ายตัดกับเตียงสีม่วงเข้มตั้งเด่นอยู่กลางห้องและเฟอร์นิเจอร์หลากหลาย ซึงยูนรู้สึกตัวตื่นด้วยความเคยชิน

     ก่อนจะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจแล้วไปเตรียมเพราะว่าวันมีเรียนเช้า ตอนนี้เขาก็อยู่ปี 3 แล้วจะทำอะไรมันก็ต้องให้สมกับอายุเขา ตอนนี้ซึงยูนพร้อมที่จะไปเรียนเต็มทนแล้วหลังจากที่เตรียมตัวและจัดของมาสักพักใหญ่

 

"พี่จินอู" มือหนาเขย่าคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนโซฟา
 

 

"อืม" จินอูแสดงอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

 

"พะ.. พี่ครับ" ซึงยูนสะกิดที่ไหล่เล็กอย่างเบามือ
 

 

"มีอะไร" เสียงตอบมาอย่างหงุดหงิดทำให้คนที่ปลุกไม่กล้าที่จะปลุกต่อ ทำได้เพียงพูดอยู่ห่างๆ
 

 

"คะ .. คือ ผมต้องไปเรียน คะ ครับ" ซึงยูนพูดไม่ถูก เขากลัวที่จะถูกหงุดหงิด เขากลัวคนตรงหน้ารำคาญ กลัวคนตรงหน้าเกลียด ..
 

 

"ก็ไปเองดิ ไปเองไม่เป็นหรือไงวะน่ารำคาญ" จินอูเริ่มเหวี่ยง เขาคิดว่ามันเป็นสิ่งน่ารำคาญมากกับการที่ต้องมาดูแลใครสักคน โตๆกันแล้วก็น่าจะดูแลตัวเองได้ไม่ใช่มาเอะอะร้องขอร้องบอก มันน่ารำคาญจริงๆ

 

"ครับ ผมไปก่อนนะ" ซึงยูนโค้งเพื่อแสดงความเคารพก่อนจะเดินไปยังหน้าประตูห้อง แต่ก็ไม่ละสายตาจากคนตัวเอง สีหน้าของซึงยูนจากที่ร่าเริงกับเปลี่ยนเป็นเศร้าทันตาเห็นแต่ก็ไม่ได้เป็นผลกับคนที่นอนอยู่เพราะอีกฝ่ายไม่ได้สนใจ

 

ซึงยูนมองคนที่นอนอยู่บนโซฟาอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้อง ไป ขาเรียวก้าวเดินไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่บริเวณใกล้กับคอนโดเพื่อเดินทางไปมหา'ลัย







อันยอง /โค้งคำนับ 
ขอบคูณสำหรับตนที่อ่านนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ TT
สำหรับใครที่คิดว่ามันไม่สนุกช่วยทนๆด้วยไปก่อน ให้โอกาสเค้าก่อน
ช่วยเม้นหน่อยนะคะมันเป็นกำลังใจที่ดีมากเลย
ขอบคูณค่ะ /ก้มกราบ
#ฟิคโกหก