คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 01
Chapter 01
คุณกำลังเคยรู้สึก เบื่อแบบสุดขีดบ้างมั้ย? จะขยับตัวไปไหน หรือทำอะไรก็พาลไม่อยากทำไปซะหมด
เบื่อกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว
เบื่อกับความเป็นอยู่แบบเดิมเหมือนที่เคยเป็นมาทุกวัน
ความจริงฉันไม่ใช่คนขี้เบื่อแบบนี้สักหน่อย หรือว่าที่ฉันกำลังเบื่อทุกๆอย่างแบบนี้ เพราะฉัน.......
'เหงา' นะ เฮ่อ!
ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่ ไม่สิ ที่จริงต้องบอกว่า ฉันรู้สึกแบบนั้นมานานแล้วต่างหาก
ฉันต้องการจะโอบกอดใครสักคน เพราะฉันกอดตัวเองมามากพอแล้ว
ฉันต้องการใครสักคนที่คอยเป็นห่วงฉัน
ฉันต้องการใครสักคนที่จะมาร่วมแชร์ความฝันกับฉัน ฮื่อ!!
หรือเพราะที่ฉันต้องการมันมากเกินไป คนบนฟ้าถึงไม่ยอมส่งใครมาให้ฉันสักที เอาล่ะ ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ!!
“ฮัลโหล แทแท”
“ว่าไง..ยูล ” ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงร่าเริง แทยอนเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทมากที่สุด
เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ เอ้อ....ดูเหมือนฉันจะลืมแนะนำตัวเองไปสินะ
ฉัน....ควอน ยูริ เป็นไอ้คนด้านบนที่กำลังพร่ำเพ้อนั่นแหละ ก็ฉันเหงาจริงๆนี่นา เฮ่อ!
นี่ฉันถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ เฮ่อ!
“คือฉันตัดสินใจแล้วว่าจะรับข้อเสนอของแทแท”
“ว้าว จริงเหรอ ดีใจจังเลย เย้! เย้!” คุณผู้อ่านคิดใช่มั้ยล่ะว่าเพื่อนของฉันมันอายุเท่าไหร่กัน
ถึงได้ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ ฉันจะบอกให้ก็แล้วกันว่ามันน่ะ แทยอนเพื่อนรักของฉันน่ะ มันอายุ 27 เท่าฉันนี่แหละค่ะ ไงล่ะ อึ้งไปเลยใช่มั้ยล่ะ
“นี่!แทแท ฉันไม่ได้รับข้อเสนอเพราะแกหรอกนะ”
“อ้าว แล้วแบบนี้คุณควอน ยูริตอบรับเพราะอะไรกันล่ะค้า----*” ลากเสียงยาวให้คนฟังหมั่นไส้คันไม้คับมือขึ้นมาตงิดๆ
“ฉันเหงา ฉันเบื่อ ก็เลยจะย้ายไปทำงานกับแก เปลี่ยนบรรยากาศไง” ฉันก็พอจะเดาถูก พอแทยอนได้ฟังก็.......
“ควอน ยูริ เหตุผลแกนี่มัน.....จะอาร์ตไปไหน!!” แน่สิ ก็ฉันเป็นArt directorนี่นา
ความอาร์ตมันก็ต้องสะสมอยู่ในเลือดเยอะเป็นธรรมดา
ฉันชินแล้วล่ะที่จะมีคนหาว่าฉันอาร์ตอย่างนั้นอย่างนี้
ฉันก็แค่ทำตามอารมณ์ที่ไม่ค่อยพึ่งสภาวะของเหตุผลบ่อยเกินไปล่ะมั้ง ก็อย่างวันก่อน
ฉันอยากอ่านหนังสือขึ้นมาเล่มนึงแล้วคนที่ทำงานฉันก็ชอบมาถามเรื่องโปรเจคบ้างล่ะ มาให้เสนอไอเดียบ้างล่ะ
คิดดูสิ....ชั่วโมงนึงฉันเพิ่งอ่านไปได้แค่สามหน้าเองนะ ฉันก็เลยขับรถสองชั่วโมง ไปนั่งอ่านหนังสือริมทะเลซะเลย บรรยากาศดีกว่าตั้งเยอะ ไม่มีคนกวนด้วย พออ่านจบก็กลับแค่นั้นเอง เอ.....แต่พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะว่าฉันจะโดนบอสต่อว่าเอาน่ะ ที่ทำงานฉันเค้าออกจากออฟฟิศกันบ่อย เพราะทำงานที่เกี่ยวกับงานอาร์ตๆ
เค้าก็ต้องออกไปหาไอเดียกันบ้างใช่มั้ยล่ะ?
ความจริงแทยอนชวนฉันไปทำงานด้วยตั้งนานแล้วล่ะ แต่ฉันก็อ้างโน่นนี่ไปเรื่อย
ไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากทำงานกับแทยอนหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันยังสนุกอยู่กับงานของฉันต่างหากล่ะ
แต่ตอนนี้..............
เฮ่อ!
ฉันถอนหายใจอีกแล้วเหรอ แบบนี้คนอื่นๆจะค่อนขอดฉันว่าเป็นพวกปล่อยก๊าซทำให้โลกร้อนรึเปล่านะ
อ๋า---* เกือบลืมไปว่าถ้าไปทำงานกับแทยอนก็ต้องย้ายที่อยู่ด้วยสินะ ก็คอนโดที่ฉันอยู่กับที่ทำงานใหม่น่ะมันห่างกันเป็นโยชน์เลยนี่นา เอาไงดีล่ะคราวนี้ ไม่ได้หากันง่ายๆด้วยสิ คอนโดของฉันกว่าจะหาได้ก็เป็นเดือน กว่าสิบที่ที่ฉันโทรไปห้องก็เต็มหมดแล้ว ฉันชักจะเหนื่อยแล้วนะ
“ที่สุดท้ายแล้วนะ ถ้าไม่มีห้องก็จะไม่โทรแล้วกัน ฮึ่ย!” เอาว่ะ ค่อยให้แทยอนหาให้ก็ได้ ฉันตัดสินใจก่อนจะกดปุ่มโทรออกอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะ THC CONDOMINIUMค่ะ”
“ไม่ทราบว่ามีห้องว่างมั้ยคะ”
“อืม ห้องเดี่ยวเหรอคะ ไม่มีแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” อีกแล้วเหรอ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี้ย!!!
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงอยๆ ชักจะยุ่งแล้วซิ หรือนอนคอนโดเดิมจะดีมั้ยนะ ไกลหน่อยแต่ก็.......เฮ่อ! กำลังจะกดตัดสายก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
“คุณคะ! คุณคะ!!”
“ว่าไงคะ มีห้องว่างแล้วเหรอคะ” ฉันรีบละล่ำละลักถามด้วยความตื่นเต้น
“พอดีเป็นแบบDouble Roomน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณสนใจรึเปล่า มีคนเข้ามาจองวันนี้พอดี
แต่เค้าจองไปห้องเดียว แล้วคุณคนนั้นก็เป็นผู้หญิงด้วย น่าจะโอเค สนใจมั้ยคะ?”
“Double Roomเหรอคะ?” ฉันทวนอีกครั้ง ‘ที่อื่นก็เต็มหมดแล้ว แต่ก็ต้องอยู่กับใครก็ไม่รู้ทุกวันเลยนะ
แต่ก็เอาเถอะ......ไว้หาที่ใหม่ได้ ค่อยย้ายก็ได้’
คงเป็นแพราะพนักงานเห็นยูริพึมพำเบาๆกับตัวเองก็เลยบอกรายละเอียดเพิ่มอีกหน่อย จะได้ง่ายต่อการตัดสินใจ
“คือห้องของทางเราก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัวนะคะ มีเพียงห้องนั่งเล่นตรงกลางแล้วก็ห้องครัวที่ต้องใช้ร่วมกัน”
คนปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง
“ค่ะ ตกลงค่ะ”
Talk:
รู้สึกว่าคุณควอนของไรท์เตอร์จะเหงามากนะเนี้ย
เล่นถอนหายใจทั้งวี่ทั้งวันแถมยังอาร์ตเข้าขั้นขนาดที่ว่า อยู่ดีดีก็อยากย้ายที่ทำงานซะงั้น
ต้องมาคอยลุ้นกันค่ะว่าคุณควอน ยูริจะได้ไปอยู่กับใคร??? แล้วจะอยู่กันได้รึเปล่านี่สิ
ความคิดเห็น